Heimskringla - 15.01.1947, Page 6

C. SlÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 15. JANÚAR 1947
Eg lokaði vörunum til að segja ekkert
meira. Eg hugsa að eg hefði ekki getað sagt
neitt, þótt eg hefði reynt það. Það var eins og
neistaregn hryndi niður fyrir framan augu mín.
Eins og í blindni tók eg hattinn minn og hansk-
ana, og án þess að líta til baka gekk eg út úr
herberginu. Úti í göngunum rak eg mig á eitt-
hvað, sem féll um koll. Við það áttaði eg mig,
eg laut niður og sá að Jimmy lá þama endi-
langur á gólfinu, og fékk þannig sín laun fyrir
að standa á hleri fyrir utan dyrnar.
Eg hjálpaði honum til að rísa á fætur og
hann gekk niður stigann við hlið mína. Þegar
við vorum komin niður miðja leið, hrópaði hús-
fríeyjan fáein skammaryrði á eftir mér, en eg
stansaði hvorki né leit við, og Jimmie þrýsti
sér fast upp að mér, svo að hann sæist ekki.
Þegar eg kom að útidyrunum, greip litli
drengurinn í mig dauðataki með óhreinu hönd-
unum sínum.
“Farðu ekki, æ farðu ekki Connie!” sagði
hann í bænarrómi. “Hún sér kanske eftir þessu
á morgun. Og mér þykir svo vænt um þig, og
eftir þetta skal eg vera miklu betri við þig en
áður, ef þú vilt bara vera kyr hjá mér, og það
verður pabbi líka. Eg _skal segja honum eftir
henni, já, það skal eg áreiðanlega gera! Þú mátt
ekki fara frá mér Connie! Hvað á eg að gera
þegar þú ert farin?”
Ákveðin en með hægð losaði eg litlu hend-
urnar, sem voru svartar af óhreinindum.
“Mér þykir slæmt að fara frá þér, Jimmy,”
sagði eg. “En eftir það, sem komið hefir fyrir
í kvöld, get eg ekki verið hér lengur. En eg skal
ekki gleyma þér. Og eftir dálítinn tíma skal eg
skrifa þér bréf og setja þitt eigið nafn á um-
slagið, og ef eg hef nokkra peninga, þá skal eg
gefa þér eitthvað.”
Tár Jimmys hættu að hrynja.
“Ætlar þú að gera þetta í raun og veru?”
“Já, og svo kem eg kanske akandi í vagni
og heimsæki þig.”
Eg laut niður og kysti hann, þrátt fyrir öll
þau óhreinindi, sem litla andlitið hans var þakið
með fró morgni til kvölds. Eg veik honum svo
til hliðar, gekk út um dyrnar og lokaði hurðinni
á eftir mér, áður en hann fékk tíma til að grlípa
í mig. Eg hljóp niður tröppurnar og út um
hliðið og gekk út í kveldrökkrið, án þess að
detta í hug, að í raun og veru hefði eg hrist
rykið í Peckham af fótum mér.
|
5. Kapítuli.
Eg hljóp hart og lengi án þess að vita hvert
eg var að fara. En loks neyddist eg til, vegna
þreytu, að lina á sprettinum, og þá varð mér
alt í einu ljóst að eg vissi ekkert hvert eg ætti
að snúa mér.
Eg hafði sagt Lady Sophíu de Gretton, að
eg yrði að gefa Mrs. East fáeina daga til að fá
sér aðra bamfóstru. Lady Sophia mundi auð-
vitað breyta samkvæmt því í fyrirætlunum sín-
um, og mundi það því vallda henni óþægindum
ef eg'kæmi nú strax og segðist ætla að sitjast
að hjá henni.
Hvað sem því leið var það ómögulegt fyrir
mig að fara til Park Lane í kvöld, því að hún
hafði sagt að hún mundi ekki verða heima um
kvöldið. Það þýddi ekkert að fara þangað, og
engir nema þjónamir til að taka á móti mér.
Ekki gat eg heldur hangið fyrir utan hliðið eins
og betlari, þangað til hún kæmi heim. Eg varð
nú hálf hrædd, þótt eg sæi ekkert eftir að hafa
farið úr vistinni. 1 slitnu, litlu buddunni minni,
sem eg hafði átt alla táð síðan blessunin hún
móðir mín lifði, vonu nú aðeins tveir kopar-
hlunkar. Og er eg gekk í hægðum miínum á-
fram, fór eg að hugsa um hvað til bragðs skyldi
taka.
Svona er eðlisfar manna fult af mótsögn-
um, þótt eg hefði eigi haft ljrst á hinum dýrastu
kræsingum, hefðu þær verið mér boðnar heima
hjá Sörah frænku minni, fann eg nú til hung-
urs.
Eg sá í glugga eins úrsmiðsins, að klukkan
var orðin mu. Um hádegisbilið hafði eg étið
uhauðsnéið með osti á, rétt áður en teg lagði af
stað til að hitta önnu, og eg hafði verið svo
áhugabundin við alt, sem fyrir mig hafði komið
um daginn hjá Lady Sophiíu, að eg hafði eigi
gætt þess hvort eg át nokkuð með teinu eða
ekki.
Eg var svo svöng að eg titraði, og auk þess
var eg andlega örmagna og óbamingjusöm. Það
gat vel verið að framtíðin færði mér gæfu og
gengi, en hin yfirstandandi stund var svo ömur-
leg vegna einstæðingsskapar miíns, að eg fór að
gráta. Eg vissi ekkert hvað eg ætti að taka til
bragðs. Hvar átti eg að vera um nóttina?
Ef Mrs. Bryden hefði ennþá haft matsölu-
húsið sitt í Bloomsbury, þar sem við móðir miín
höfðum dvalið árum saman, hefði eg getað farið
þangað. Mrs. Bryden hefði gjarnan lofað mér
að vera fáeina daga og umiliðið mig um borg-
unina þangað til eg gæti unnið mér inn pen-
inga til að kaupa mér fargjald þangað, svo að
árangurslaust var að hugsa um það.
Sumir verja nóttinni til að ganga fram og
aftur um götumar, eða sitja á bekkjum í görð-
unum. En mig brast kjark til að reyna það, og
loks fór eg að hugsa um Mrs. Leatherby-Smith.
Eg hafði aldrei séð hana, þótt eg þekti hana of
vel af frásögnum Önnu, og hafði eg enga á-
stæðu til að ætla, eftir þvá sem eg hafði heyrt, að
hún mundi taka hinni fátæku vinkonu ritara
síns tveim höndum.
Þótt mér væri það næsta ógeðfelt að biðja
Mrs. Leatherby-Smith um þennan greiða, var
mér samt ennþá ógeðfeldara að reika um göt-
urnar alla nóttina, eða lenda kanske á heimili
heimilislausra ungra stúlkna.
Hvað sem öllu leið var það ljóst, að eg gæti
ekki farið til Lady Sophíu fyr en næsta dag, og
ifanst mér þetta því eina ráðið, að snúa mér til
Mrs. Leatherby-Smith. Einn skildingur var
ekki nóg alla leið þangað, sem borgun á strætis-
vagni, en eg varð samt að aka eins langt og hægt
var og ganga svo. Fyrir hinn skildinginn minn
keypti eg mér brauðbita og át eg hann á götu-
hominu þar sem eg beið vagnsins.
Eg var miklu hressari þegar eg kom út úr
strætisvagninum, eftir að hafa ekið eins langt
og eg gat fyrir skildinginn.
Eg þurfti að ganga langa leið og ekki stytt-
ist hún vegna þess, að eg viltist einum tvisvar
sinnum. Eg var þreytt og í þungu skapi og
kvíðafull um það hverjar viðtökur eg mundi fá,
og þegar eg komst á Addison götuna var eg svo
aum að eg fagnaði því ekki að vera komin svona
langt.
Mrs. Leatherby-Smith hafði ekki átt heima í
götu þessari nema stuttan tíma, en eg hafði
skrifað til Önnu einum tvisvar sinnum, eftir að
hún flutti þangað, og var eg því viss um að
finna húsið.
Holland Park hét það. Það hafði eg skrifað
á bréfið til Önnu. Og þegar eg sá Holland Park
ritað stórum, gyltum stöfum á bátt hlið úr járni,
þá gekk eg strax inn.
Stuttur vegur lá upp að stórri byggingu úr
steini með mikilli hurð á framhlið að veginum.
Skygni var fram af dyranum og hvíldi þak þess
á gildum steinsúlum. Eg vissi að Mrs. Leather-
by-Smith hafði erft fé mikið eftir mann sinn —
kaupmann í Birmingham — og hafði Leigt sér
stórt hús í Addison götu tii þess að geta haidið
þar stórar veizlur úti í garðinum; en ekki hafði
eg búist við að sjá sLíka höll sem þessa. Hún
virtist nógu stór tii að þar gætu verið haldnar
tvær eða þrjár stórveizlur í senn.
Hinar mikiu vængjahurðir stóðu opnar,
svo það bar vott um mikla gestrisni. Inni í for-
salnum sáust margar hurðir, efri hluti þeirra
var úr lituðu gleri, en þær vora allar lokaðar.
í gegn um sumar þeirra skein ljós og eins í gegn
'um suma gluggana, aðrir vora dimmir.
Mrs. Leatherby-Smith er sennilega úti,
hugsaði eg, en Anna var áreiðanlega heima, og
sjálfsagt á fótum, fyrst klukkan var í kring um
tíu.
Eg studdi á bjölluhnapp, og fuillorðinslegur
maður í einbennisbúningi opnaði hurðina.
“Er Miss Byrden heima?” spurði eg.
Maðurinn horfði á mig forviða.
“Miss Byrden?” spurði hann. “Eg þekki
enga með því nafni.”
“Hún er einkaritari Mrs. Leatherby-
Smith.”
Hann varð ennþá meira undrandi á svip.
“Er Mrs. Leatherby-Smith í heimsókn hjá
einhverjum héma. Hér er enginn leigjandi
með því nafni.”
“En er þetta ékki hús Mrs. Leatherby-
Smith?” spurði eg. “Þetta er Holland Park
húsið.”
“Nei, þér farið vilt vegar. Þetta er fjöl-
býlishöllin í Holland Park. Holland Park húsið
er spölkorn hérðan. Eg skal sýna yður hvar
það er.”
“Eg hafði rétt iokið að þakka manninum
fyrir, og hafði gengið fáein skref frá dyrunum,
þegar maður kom út úr einum dyrunum á slíkri
ferð, að dyravörðurinn varð að gléyma sinni
virðulegu framkomu og láta fætur forða sér,
svo að honum yrði ekki velt um koll.
Eg gekk iíka til hliðar og bjóst við að sjá
manninn þjóta áfram niður veginn og gegnum
hliðið, en í stað þess staðnæmdist hann á þrösk-
uldinum og starði á mig. Hann virtist miðaldra,
vel búinn með gamaldags vangaskegg og grátt
hár. Hann hafði dökk gleraugu í gull umgerð,
glerin voru næstum kringlótt. Þau gerðu hann
góðlegan í útliti. I annari hendinni hélt hann
á símskeyti, sem hann auðsæilega hafði dregið
út úr umslaginu, sem hann hélt á í hinni hend-
inni.
“Afsakið,” sagði hann og þagnaði eins og
hann vissi ekki hvað hann ætti nú að gera næst.
Mér fanst eins og honum fyndist sem við hefð-
um sézt eintoverntíma áður, og þótt mér væri
I andlit hans alveg ókunnugt, þá fanst mér þetta
iíka.
Þögnin var ekki löng, rétt á meðan hann
dró andann, en samt fanst mér að hann hefði
þagað þetta augnablik til að hugsa sig um, fá
hugmynd, eða átta sig.
Því næst tók hann til máls:
“Afsakið, vorað þér ekki að spyrja um
Holland Park húsið? Era það vinir yðar, sem
búa þar?”
“Eg þekki ekki Mrs. Leatherby-Smith,”
svaraði eg auðmjúk. “En ritarinn hennar, Anna
Byrden er vinkona mín.”
Maðurinn brosti. Eg reyndi að muna hvar
eg hefði séð hann áður, en tókst það ekki.
“Miss Anna Byrden, hún er Líka bunningi
minn. Það var leiðinlegt, að þér ætluðuð að
heimsækja Holland Park húsið í bvöld, því að
Mjrs. Leatherby-Símith og Miss Byrdne era
hvoragar heima. Þær koma sannsýnilega ekki
heim fyr en snemma í fyrra málið. Eg er Mr.
Wynnstay. Þér hafið kanske heyrt Miss Byrden
tala um mig?”
“Nei,” svaraði eg og hjarta mitt varð þungt
eins og blý við þær fréttir, að Anna væri ekki
heima. “Eg held að hún hafi aldrei minist á
yður við mig, en eg hefi heldur ekki hitt hana
oft að máli sáðan hún flutti hingað. En samt
finst mér það skrítið að Anna skyldi ekki nefna
það neitt við mig, að hún yrði ekki heima í
kvöld. Við töluðustum við síðari tolutann í dag.”
“Eg hugsa að hún hafi ekbert vitað um það
þá,” sagði Mr. Wynnstay er hann horfði at-
ihyglisiega á svipbrigðin, sem á mig komu við
þessar fréttir. “Mrs. Leatherby-Smith er bona,
sem tekur skjótar ákvarðanir. Þær — þær — eg
veit að þær óku burt í mesta flýti. Mér þykir
slæmt að rhín unga vinkona, hún Miss Byrden,
toefir aldrei minst á mig við yður, því hefði hún
gert það, værað þér nú fúsari til að leyfa mér að
hjálpa yður, ef fj arvera þeirra er óþægileg fyrir
yður. En samt vona eg að þér leyfið mér það?”
Hefði eg verið fullkomlega með sjálfri mér,
hefði eg sennilega sett upp þóttaiegan kulda-
svip. En eg var bæði þreytt og hungruð, hafði
höfuðverk og kuldahroll. Augu mín voru tár-
vot og hrundu tvö tár niður vangana, svo að
þýðingarlaust var fyrir mig að reyna að leyna
óróleika mínum.
“Eg veit alls ekkert hvað eg á að gera,”
sagði eg með grátstaf í röddinni. “Eg var svo
áreiðanlega viss um, að Anna væri heima. En
það er ekki hægt að gera við því. Eg þakka
yður fyrir að segja mér fíá, að þær séu ekki
heima, svo að það sparar mér að ganga þangað.
góða nótt.”
“En kæra ungfrú. Eg bið yður auðmjúk-
lega fyrigefningar. Þér megið ebki fara svona í
burtu héðan. Bíðið við og við skulum tala svo-
lítið saman. “Denby,” sagði hann við dyravörð-
inn, “fáið ungfrúnni stól. Hún er þreytt.”
Þetta var sagt í bjóðandi rómi, og hlýðnað-
ist dyravörður óðara. Mr. Wynnstay var auð-
sæilega talinn maður með mönnum í þessari
höll.
Eg settist niður, ekki vegna þess að mig
langaði neitt til þess, heldur vegna þess að eg
skalf af geðshræringu og var óstyrk.
“Eg hugsa að yður sé það mjög áríðandi að
hitta Miss Byrden 1 kvöld,,, sagði Mr. Wynnstay.
“Já, eg hafði hugsað mér að vera hjá henni
'í nótt,” sagði eg. “Eg á langt heim og framorðið
— en —”
“Auðvitað, eg skil það ósköp vel. En nú
vitið þér ekki vel hvað til bragðs skal taka. Og
úr því að eg er vinur Mrs. Leatherby-Smith og
Miss Byrden, verðið þér að leyfa mér að gefa
yður ráð.”
“Hvar hefi eg séð yður áður?” spurði eg
alt í einu — eða eg gæti fremur líkt því við, að
einhver innri rödd talaði fyrir munn minn.
Andlit Mr. Wynnstays varð hörkulegt og
kuldalegt.
“Ef við hefðum sézt fyrri, væri ómögulegt
að eg hefði gleymt því,” svaraði hann kurteis-
lega. En þrátt fyrir alla kurteisina var eins
og spurningin hefði snert hann illa; en eg gat
ekki skilið hvers vegna.
6. Kapítuli.
Auðvitað var taugaveiklun ástæða þess að
mér fanst eitthvað grunsamlegt og leyndar-
dómsfult stara á mig úr hverjum krók og kima.
Eg ímyndaði mér það sjálfsagt, er eg þóttist sjá
vanþóknunarsvip á Mr. Wynnstay. En þetta var
aðeins augnablik.
“Það er sjálfsagt leiðinlegt fyrir yður að
fara til Holland Park hússins þegar þær eru
báðar að heiman, einkum þar sem þér þekkið
ekki húsmóðurina,” bætti hanii við, “og segja
við þjóninn, að þér ætlið bara að vera þar um
nóttina. Og nema að þér þekkið þá vel er eg
hræddur um að þeir láti yður ekki komast inn
'í húsið.”
“Mér mundi aldrei detta í hug að reyna
nokkuð þvílíkt,” svaraði eg. “Það var vingjam-
legt að yður að sýna mér svona mikinn áhuga,
en nú ætla eg ekki að tefja yður lengur. Góða
nótt.”
“Nei, bíðið við. Eg held að eg sjái leið út
úr þessum örðugleika,” sagði Mr. Wynnstay.
“Ef þér viljið koma með mér inn í skrifstofuna
mína, sem er hérna fast hjá á þsesari hæð, og
bíða fáeinar mínútur á meðan eg rita bústýr-
unni fáeinar línur, og bið hana upp á mína á-
byrgð að fara með yður upp í herbergi Miss
Byrdens, og lofa yður að vera þar í nótt. Hún
mun áreiðaniega gera það. Þá þarf Mrs. Leath-
erby-Smith ekkert að vita um þetta fyr en þér
hafið fundið Miss Byrden að máli, og hún getur
þá sagt húsmóður sinni frá þessu. Hvernig iízt
yður á þetta ráð?”
Eg vissi varla hvað eg átti að segja. Þessi
maður varmér gerókunnugur, og mér var óljúft
að þiggja af honum nokkurn greiða. Þetta var
alt saman vandræðamál. Mig langaði alls ekk-
ert til að gerast gestur Mrs. Leatherby-Smith
án hennar vitundar. En eg átti ekki annars úr-
kosta en þetta. Eg hafði enga peninga, klukkan
var orðin yfir tíu og í því hugarástandi, sem eg
var, hrylti mig við að liggja úti um nóttina.
“Eg hugsa, að eg verði að taka boði yðar
með þökkum,” svaraði eg. “Það væri kanske
betra ef þér vilduð gera svo vel og ganga með
mér til Holland Park hússins, í stað þess að
skrifa. Eg hélt að þér væruð að fara út þegar.”
“Það er betra að senda bréfið,” svaraði
hann og gekk að hurð í forsalnum, hurðinni sem
eg hafði séð hann koma út um, og opnaði hana.
Þar var dimt inni, en augnabliki síðar
studdi Mr. Wynnstay á hnapp, og ljómaði nú
'bjart ljós um alla stofuna.
“Þetta tekur enga stund, Denby,” sagði
húsráðandi, eins og til að réttlæta þessa aðferð
við dyravörðinn, sem hafði hlustað með mikilli
eftirtekt á samtal okkar. “Það er gott að þér
séuð við hendina til að fylgja ungfrúnni til
dyra þegar hún fer.”
Þessi orð veittu mér hugrekki og bára vitni
um, að húsráðandi vildi réttlæta mig í augum
dyravarðarins. Hann var sérstaklega hugul-
samur, og ásakaði eg sjálfa mig fyrir, að hafa
fundið til slíkrar andstygðar á honum og eg
fann þegar eg sá hið góðlátlega, roskna andlit
hans.
Vel gat verið að maðurinn, sem hann minti
mig á, hefði átt þátt í einhverri óþægilegri
reynslu minni, sem eg mundi ekki lengur eftir,
en eg léti nú bitna á þessum saklausa manni,
hugsaði eg með sjáifri mér, er eg gekk með
miklum óhug inn í skrifstofu Mr. Wynnstays.
Það var skrautlegt hertoergi, þótt ekki
minti það nieitt á skrifstofu og fáar vora þar
bækurnar, fáeinar hillur vora þar samt og í
þeim failega bundnar bækur, og á borði einu
iágu blöð og tímarit. Þarna var líka skrifborð
og á því la®ipi með skrautlegum silkihjálmi
yfir. Húsráðandi sneri ljósinu á lampann.
Hann lokaði ekki alveg hurðinni, sem lá út
ií forstofuna, svo að mér fanst, að auðvelt væri
að ná sambandi við umheiminn með hjáip
Denbys, sem stóð þar fyrir utan.
“Eg var svo óheppinn að setja hægri hand-
ar þumalfingur úr liði fyrir skömmu síðan,”
sagði húsráðandi er hann lagði fram ritföngin.
“Eg á ennþá örðugt með að halda á pennanum,
og væri yður því þakklátur, ef þér vilduð skrifa
bréfið, sem eg var að tala um áðan, óg svo get
eg skrifað undir það. Bústýra Mrs. Leatherby-
Smith getur kannast við nafn mitt, því að hún
hefir séð það nýiega á tveimur réttarskjölum.
Alt það sem þér þurfið að segja er, að ungfrú—.
Já, þegar eg hugsa um það, þá held eg að eg haf;
ekki þann heiður að hafa heyrt nafn yðar.”
Eg sagði hvað eg héti, og hann hélt áfram
að gefa mér lauslega hugmynd um hvað þyrfti
að skrifa, svo að bústýra Mrs. Leatherby-Smith
lofaði mér að vera. Á meðan á þessu stóð hafði
eg hlýtt boðum hans og sezt við skrifborðið og
tekið upp pennastöngina.
Mér datt nú í hug, að hefði hann gengið
með mér og sagt fáein orð við þjóninn, sem
lauk upp fyrir okkur, hefði það verið miklu
umsvifaminna. En hann kaus nú þessa leið, og
ekki hafði eg færi að leggja honum lífsreglurn-
ar.
Á meðan eg ritaði bréfið, sem samkvæmt
fyrirmælum Mr. Wynnstays var bæði langt og
margort, gekk hann fram og^aftur í herberginu.
Eg heyrði hið táða fótatak hans á gljáandi gólf-
inu í hvert skifti og hann gekk út af tyrkneska
teppinu, sem var á miðju góilfinu. En einu sinni
heyrðist ekkert fótatak til hans og það langa
stund.
Alt var hljótt í herberginu./ Ekkert heyrðist
nema skrjáfið í pennanum er eg skrifaði. Eg
flýtti mér eins og eg gat og var næstum búin
með bréfið, er eg heyrði daufan hávaða, sem
minti á er tvö glös snerta hvort annað.
“Mr. Wynnstay er að hressa sig í laumi á
vínglasi eða brennivíns staupi,” hugsaði eg.
“eða hann er kanske að útbúa mér einlhverja
hressingu, en það mun eg ekki þiggja, ef hann
byði mér matarbita væri alt öðra máli að gegna,
því gæti eg ekki neiitað, en vín drekk eg ekki.”