Heimskringla - 28.01.1948, Blaðsíða 4

4. SlÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 28. JANÚAR 1948
Heimskringla
fStofnnO ISM)
Kemur út á hverjum miðvikudegi.
Ei?endur: THE VIKING PRESS LTD.
853 og 855 Sargent Avenue, Winnipeg — Talslmi 24 185
VerB blaðsins er $3.00 árgangurinn, borgist fyrirfram.
Allar borganir sendist: THE VIKING PRESS LTD.
öll viðskiftabréf blaðinu aðlútandi sendist:
The Viking Press Limited, 853 Sargent Ave., Winnipeg
Ritstjóri STEFAN EINARSSON
Utanáskrift til ritstjórans:
EDITOR HEIMSKRINGLA, 853 Sargent Ave., Winnipeg
Advertising Manager: P. S. PÁLSSON
“Heimskringla" is published by and printed by
THE VIKING PRESS LIMITED
853-855 Sargent Avenue, Winnipeg, Man. — Telephone 24 185
Authorized as Second Class Mail—Post Office Dept., Ottawa
WINNIPEG, 28. JANÚAR 1943
Ákvörðun Kings
Á flokksfundi liberala 20. jan. í Ottawa, gerði King forsætis-
ráðherra heyrinkunnugt, að hann segði lausri flokksforingja stöð-
unni. Hafði við þessu verið búist, því King gerist nú aldraður. En
af hinu varð ekkert, sem þó eins mikið var búist við, að forsætis-
ráðherrann léti í ljósi, hvem hann kysi í sinn stað. 'En flestar spár
hafa að því lotið, að hann yrði Rt. Hon. Louis St. Laurent, utan-
ríkismálaráðherra. Hann er nú 65 ára, “vissi ekkert um stjóm-
mál,” þegar hann var 1941 skipaður dómsmálaráðherra í ráðuneyti
Kings. En hann er eigi að siíður vel látinn, bæði innan síns eigin
flokks og íhaldsflokksins.
King mun ekki láta af forsætisráðherrastöðu um leið og næsti
foringinn verður kosinn. Hann mun halda henni þetta árið, segja
þeir er hugrenningar hans lesa bezt. Foringja-stöðunni er haldið
að hann segi lausri í ágúst á komandi sumri. Hann tók fyrst við
henni lí þeim mánuði fyrir 29 árum af Sir Wilfred Laurier. King
eru afmælisdagar kærir og þykir líklegt, að fráför hans sem for-
ingja stjómist af því.
Allsherjar flokksfundur til að kjósa foringja, verður því, ef að
líkum lætur ekki fyr en í ágúst.
í ræðu sinni 20. janúar tilkynti King þessi tvö atriði:
<1) Stjómin ráðgerir að biðja þingið að kjósa sérstaka nefnd
til þess að rannsaka hvort vörum hafi verið haldið óseldum til
þess, að hækka verð þeirra og hvort að ótilhlýðilegur gróði hefir
átt sé stað á nauðsynjum.
<2) Sameinuðu þjóðirnar ættu að takmarka eitthvað af sínu
óþarfa starfi, en leggja meiri áherzlu á að stofna til alþjóðlegs hers.
★ ★ ★
I
Þessar breytingar innan ráðuneytis síns tilkynti King:
Ian Mackenzie, eftirlitsmaður mála heimkominna hermanna,
verður efri deildar þingmaður (senator) fyrir British Columbia í
stað Hon. G. G. McGreer, er lézt.
Milton F. Gregg, V.C., sem frá New Brunswick-háskóla var
tekinn á síðast liðnu ári til að vera fiskimálaráðherra, tekur við
starfi Ian Mackenzie, en James MacKinnon, viðskiftaráðherra,
verður fiskimálaráðherra.
Mr. King tilkynti einnig aukið starf hermáladeildarinnar.
MARE NOSTRUM?
Miðjarðarhafið, “hafið okkar”,
sem Mussolini kallaði, að göml-
um sið Rómverja, er 2,300 mílur
að lengd, frá austri til vesturs,
eða frá Gibraltar til Sýrlands.
Það hefir mikla þjóðmegunar-
lega og pólitíska þýðingu fyrir
löndin, sem að því liggja og
jafnvel víðar. Ástæðan fyrir
þessu er sú, að það liggur að
þrem heimsálfum, er nokkurs
konar þjóðleið viðskiftanna milli
þeirra.
Þessa stundina eru háðar póli-
tískar væringar og jafnvel stríð í
sumum landanna, sem að Mið-
jarðarhafinu liggja. A Grikk-
landi á þjóðherinn, með banda-
ríska aðstoð að bakhjarli, í
stríði við uppreistarher kom-
múnista. Tyrkir eiga í stappi
við Rússa um Dardanella-sund-
in. Egyptaland, sem landið við
Súez-skurðinn tilheyrir, krefst
þess að Bretar hverfi þaðan með
gæzlulið sitt. í Palestínu vita
allir á hverju gengur, og verður
að líkindum ekki með öðru
breytt, en að Sameinuðu þjóð-
irnar beiti hervaldi.
Frá sjónarmiði stóriþjóðanna,
eru aðal-atriðin þessi: Sovét
Rússland, eins og keisaradæmið
Rússland, heimtar friðlaust að
komast að Miðjarðarhafinu. —
Bretland og Bandaríkin vilja
vera þar ráðandi, sem fyrir stríð.
Síðast liðna viku stigu Banda-
ríkin og Bretland þýðingarmik-
ið spor í þessum málum. Banda-
ríkin fengu leyfi hjá Bretum,
sem hinum fyrri nýlendum
Italíu stjórna í Afríku, að opna
fulgstöð í Mellaha í Libýu í
grend við Tripoli. Flugstöð þessi
var notuð af flugúthaldi Banda-
ríkjanna við flutninga í sýðasta
stríði. Stöðin hefir 7000 feta
langan hoppveg, sem er þó ekki
nógu langur fyrir B29 flugvélar
að hefja af flug og byrgi (bar-
racks) fyrir um 500 menn. Stöð-
inni var lokað á s. 1. ári.
En þessi Mellaha flugstöð er
nú aftur opnuð, og að því er
bandarískir ráðamenn segja,
vegna aukinna flutninga á ný,
eins og til Grikklands. Er á hag-
ræði þessarar stöðvar bent fyrir
flutninga eystra með því, að
minna á, að þaðan séu engir
langflutningar eða ekki yfir
900 mílur t. d. til Róm, Belgrade,
Tiranna, Soffia, Aþenu og Dar-
danella-sundanna.
Bretar gáfu til kynna, að mik-
ið af þeirra 70,000 manna her í
Palestínu, yrði senn fluttur til
Kýprus. Sögðu þeir ástæðuna!
fyrir þessu, að herstöðvar væru
nauðsynlegar á Austur-Miðjarð-
arhafinu. Kýprus er mikið fjall-
lendi og álíka stór og Long Is-
land. Þaðan tekur um 700 mílna
hringur flugförin til Suez,
Aþenu, Búkarest og suður hluta
Sovét Rússlands.
Þannig gengur það nú um láð
og lög.
BARDAGINN UM
ÞÝZKALAND
Það hefir heldur en ekki grán-
að gamanið milli fulltrúa fjögra
Sameinuðu þjóðanna, síðan
fundinum 15. desember, sem
lauk sællar minningar með full-
komnum fjandskap.
Bretar og Bandaríkjamenn
hafa tekið til óspiltra mála, að
mynda hagfræðislegt þjóðfélag,
úr þeim hlutum af Þýzkalandi,
er þeir ráða yfir og nefna “Biz-
onia”. Á því svæði búa um 40!
miljónir manna en um 14 miljón1
á svæði Rússa. Þeir hafa ekki;
farið neitt dult með það, að þeir J
ætli að reisa landshluta iþennan
við, hvort sem Rússum þyki ljúft
eða leitt. Bizonia á að verða
seytjánda þjóðríkið, af þeim, er
viðreisnar á að njóta af Marshall
áætluninni. Rússar hafa sýnt
fullan fjandskap gagnvart þess-
ari áætlun og eru staðráðnir í að
eyðileggja hana bæði í Þýzka-
landi og hvar annar staðar sem
er.
Fyrir ekki fullum tveim vik-
um harðnaði bardaginn mjög á
tveim stöðum aðallega: í Rúr-
héraðinu og í Berlín.
Rúr er mesta iðnaðarhérað
Evrópu. Héraðið er þríhyrning-
ur, og tilheyrir þeim hluta Biz-
onia, er Bretar ráða yfir. Þar
búa um 6 miljónir Þjóðverja.
Fæða er þarna skömtuð, en þó
kvað séð um að þeir sem hörð-
ustu vinnu hafa, eins og þeir er
kolanámur vinna, fái um 4000
hitaeiningar á dag, sem er nægi-
leg fæða talin hverjum sem er.
Sumt af fæðunni er innflutt, en
mikið af henni er framleitt af
bændum. En að jafna þessar
sakir, er erfitt vegna þess, að
bændur eru ekki áfram um að
selja það sem þeir hafa afgangs
tíl bæjanna fyrir þýzka peninga,
sem þeir telja lítinn feng i. Heí-
ir því stundum verið hörgull á
ýmsu í bæjunum og sala á svört-
um markaði á sér stað. Hafa
Þjóðverjar beðið Breta að líta
inn í þetta, en þeir hafa falið alt
þetta starf þýzkum eftirlits-
mönnum.
Fyrir rúmri viku hótuðu iðn-
verkamenn í Rúr verkfalli. Þann
16. janúar hætti fjöldi þeirra í
Duisburg, Mulheim og Dinslak-
en vinnu í 24 klukkustundir.
Aðalástæðan fyrir verkfallinu
var talin skortur ýmsrar fæðu,
en Bretar héldu fram, að kom-
múnistar hefðu komið þessu a!:
stað. 1 London voru gerð heyr-
mkunnug skjöl, er utanríkis-
skrifstofan náði í, er Rússar eiga
að hafa samið, en í þeim eru ráð
lögð á verkfall og hvað annað
sem er, er hindrar framkvæmdir
Marshall-áætlunarinnar. Skj alið
sem meðal annars bendir á stöðv-
un flutninga, eigi 9Íðu en verk-
föll í iðnaðinum, á að hafa verið
samið í Belgrade, af Politburo-
samtökunum, er Rússar stofn-
uðu, er Marshall-áætlunin kom
fyrst til greina. Þar var og heit
ið á þýzka verkamenn, að ná í
sínar hendur einhverjú af aðal-
iðnaðargreinum landsins. Þeir
ættu þær, en hvorki Bretar né
Bandaríkin. Blað eitt í hinum
rússneska hluta Þýzkalands,
gerði skop að ótta Breta við
Rússa.
Berlín, sem fyrrum var ein aí
fremstu menningarborgum
heimsins og í tölu fegurstu stór-
borga, má muna sína fyrri daga.
Nú er hún í rústum. Hún hefir
og verið brytjuð sundur í hverfi
milli stórtþjóðanna, alveg eins og
landið, er þar hafa sína stjórn-
éndur, í sínu hverfinu hver. Þar
koma stjómendumir, Rússar,
Frakkar, Bretar og Bandaríkja-
menn saman og ráða ráðum sín-
um. Þeir hafa nú haft þar fimtíu
fundi, en hafa um ekkert mikil-
vægt mál orðið sammála.
Fyrir rúmri viku skeði svo
það, að Rússar gerðu vestlægu
þjóðunum það skiljanlegt, að
þeir vildu þær burtu úr Berlín.
1 sunnudagsblaði rússneska
hersins í Berlín, (Taglicfie Rund-
shau) var svo komist að orði í
ritstjórnargrein: “Það er ekkert
pláss fyrir þá í Berlín, sem eru
rneð því að brytja Þýzkaland
sundur”. Greinin réðist einnig
á samning, er vestlægu þjóðim-
ar gerðu með sér fyrir nokkrum
dögum síðan og foráðamönnum
þýzku þjóðarinnar, að koma á
iót hagfræðislegri stjórn í Biz-
onia, með þingi, ráðuneyti, dóms-
valdi og banka.
Næsta dag birti sama blað
grein um, að “Berlín búar væru
orðnir heitir út í þá, sem væru að
reyna að brytja Þýzkaland upp
og sundra þjóðinni.” 1 blaðinu
birtist einnig skopmynd af
bandarískum hermönnum sitj-
andi hugsandi og óttaslegnir á
malpokum sínum út af því hvað
um þá yrði.
Þessu var öllu miður vel tek-
ið í blöðum hinna hverfanna og
Clay hershöfðingi svaraði Tag-
liche Rundschau með því, að
hann ætlaði að sitja í Berlin eins
lengi og honum sýndist; hann
gerði það óhræddur einnig því
hann hefði meira afl sér að toaki,
en blaðið Tagliche Rundschau
hefði. 1 Washington lýsti og
Robert A. Lowett, aðstoðarritari
því yfir, að stefna Bandaríkj-
anna væri sú, að fulltrúar þeirra
sætu kyrrir í Berlín. Því var
cinnig lýst yfir í London.
Hvað Rússar halda að þeir
græði á svona framkomu, er
flestum óskiljanlegt. Ef til vill
segir blaðið New York Times, að
þeir séu með þessu að prófa hvað
taugastyrk vesturveldanna líð-
ur. Aðrir gizkuðu á, að þeir
væru nú að fara fram á að fá
Berlin í stríðsskaðabætur.
Berlín er að vísu í rússneska
hlutanum af Þýzkalandi. En til
hennar hafa Rússasr ekkert
meira tilkall, en vestlægu þjóð-
irnar. 1 samningunum sem gerð-
ir voru, 5. júní 1945, er Þýzka-
landi skift í héruð milli fjögra
stórþjóðanna til eftirlits og yfir-
ráða og með sérstakri grein tek-
ið fram, að hið sama gildi um
borgina Berlín, vegna þess, að
það er þaðan, sem hverjum hluta
landsins hefir verið stjórnað. —
Borgin er miðpunktur landsins
og þangað liggja allar götur.
Rússar mættu eins vel fara
fram á, að vestlægu þjóðirnar
íæru úr Þýzkalandi eins og úr
Berlín og létu sig eina um stjórn
þar.
SPEGILMYND
ALHEIMSSKOÐANA
(Eftir próf. Walter Murdoch, í
Sydney (Ástralía) “Morn-
ing Herald”)
Hvaða hugmynd gerið þér yð-
ur um himnaríki? Hvaða ástæða
er til þess að spyrja mig að því
sérstaklega? Allar heimsbók-
mentirnar eru að fornu og nýju
fullar af mismunandi lýsingum
á himnaríki; sumar dáMtið
toarnalegar. Menn hafa ímyndað
sér vistina þar yndislega, hörpu-
slátt og englasöng, eða sitja þar,l
að eiMfu umkringdir návist feg-
urstu yngismeyja. Sumar hug-
myndirnar eru háfleygari, t. d.
þær, er koma fram í “Paradiso”
og þriðji þátturinn í “Man and
Superman”.
En þar sem þér skorið á mig
að lýsa himnaríki, yður til leið-
beiningar, ekki eins og Dante
eða Shaw hafa gert, heldur eftir,
minni eigin skoðun og sannfær-
ingu, þá verð eg að gera ein-
hverja tilraun. ,
Eg las einu sinni sögu um
mann sem dó, og hélt að hann
væri í himnaríki vegna þess, að
honum veittist létt að fram-
kvæma alt það, sem hugur hans
hafði mest staðið til í lifanda
lífi. En er hann bráðlega varð
þess vísari, að forlög hans voru
þau, að hann átti að halda stöð-
ugt áfram að framkvæma þessa
hluti, sem honum höfðu verið
svo hugðnæmir, og svo mikið
áhugamál, um alla eilífð, þá vissi
hann að hann var í hinum veru-
staðnum.
Að horfa fram á það, að ekk-
ert biði hans í framtíð, sem eng-
an endir hefði, framtíð, þar sem
tími og rúm er ekki til, framtíð,
sem ekkert hefði inni að halda
annað en tilbreytingarlausa al-
sælu, það væri að líða kvalir
hinna fordæmdu.
Himnaríki — mitt himnaríki
— er ásigkomulag, tilvera, sem
á enga framtóð og enga fortíð —
aðeins eiMfa nútíð.
Hvorki tími eða rúm er leng-
ur til, þessvegna er ógerlegt á
nokkru mannlegu tungumáli að
mynda nokkra lýsingu.
Himnaríki mitt myndi vera
það, að þekkja sannleikann, að
sjá sannleikann augliti til aug-
litis, en ekki að honum bregði
fyrir aðeins leifturfljótt ogií mol-
um, eins og nú á sér stað. Mitt
himnaríki myndi vera að elska
og vera unnað af öðrum án allr-
ar hindrunar skilningarvitanna,
og án alls ótta, er varpar skugg-
um yfir alla jarðneska ást, ótta
við dauðann, og hugsa um það,
og verða þess vísari að öll hin
æðsta og frumlegasta fegurð
þeirra hluta, er eg hefi yndisleg-
asta séð og þekt í náttúrunni ög
listum sé aðeins skuggi og auð-
virðilegt fis. Þetta er, að minni
hyggju, hin eina tegund himna-
ríkis, sem mig langaði til að
vakna í, eftir þá ástandsbreyt-
ingu, sem við köllum dauða.
R. St.
FÖSTU GANDHIS LOKIÐ
Föstu Gandhis er í þetta sinn
lokið, en hvort að það verður
Síðasta fasta hans, eins og margir
héldu fram, er eins mikil óvissa
um og hvenær síðasta stríð verð-
ur. Þessi fasta hafði staðið yfir
á sjötta sólarhring, eða 121 kl.st.
og 45 mínútur. En sunnudaginn
18. jan. breyttist útlitið til hins
betra. Þann dag hafði Gandhi
fengið heitbundið loforð bæði frá
geistlegum og stjómarfarslegum
foringjum í báðum hlutum Ind-
lands um að gera alt sem í þeirra
valdi stæði til að stöðva óeirð-
imar og manndrápin og koma á
friði milli Hindúa, Múhameðs-
trúarmanna og Sikhanna.
“Þeir ábyrgðust mér”, sagði
Gandhi, “að halda friðinn og efla
vináttu milli þessara flokka, og
andlegir leiðtogar þeirra lofuðu
að fóma lífi sínu til þess; og all-
ir undirskrifuðu þeir þær þjóð-
félagsreglur sem eg hafði samið
og lutu að því að vernda líf og
eignir manna.”
“Þeir kusu 130 manna ráð af
öllum trúflokkum til þess að
koma saman á hverju kvöldi og
yfirvega hvað gengið hefði með
eflingu friðarins.”
Hvað sem um Gandhi hefir
verið sagt, hefir hann þarna í
bráðina leyst það mál, sem svip-
að er málunum sem stórþjóðir
heimsins em að gMma við og fá
ekki við ráðið. Hann veit líkleg-
ast ekkert um atómorku eða
ilugsprengjur. En hvaða orka
er það, sem hann getur þetta
með? Hefir enginn af mannanna
sonum annar en hann uppgötv-
að hana?
“HÖFUÐLÆRDÓMAR”
Séra Halldór E. Johnson (að
mínu áliti sá skýrasti og fimasti
af þeim sem nú rita íslenzkt mál
hér megin Atlanzhafsins) ræðir
um trúmál á Heimskringlu ný-
lega. Minnist hann á bók Þor-
steins Björnssonar, cand, theol.,
“Höfuðlærdómar” (gefin út circa
1915).
Þessi stórmerkilega ibók var,
að mér skildist, orðin til (spon-
sored) fyrir tilstilli ntokkurra
leiðandi klerka kirkjufélagsins,
og því nokkurskonar trúarjátn-
Ing, að minsta kosti þeirra sem
að henni stóðu, ef ekki kirkjufé-
lagsins sem heild. Var höfund-
urinn hér þó eiginlega sem gest-
ur heiman af fróni, og hvarf
þangað aftur laust eftir útkomu
bókarinnar.
Eg minnist að hafa lesið þessa
bók, nýja af nálinni, með mik-
illi og vaxandi undrun. Svo
fyrndist yfir hana, í huga mín-
um sem annara, og hennar var
sjaldan getið. Nú hefir séra
Halldór bætt úr þessu með til-
vitnun, og hvatt hana fram til
endurskoðunar. Væri ekki úr
vegi að hann gæfi Heimskringlu
lesendum frekari innsýn í log-
i'ku þá sem í henni býr, og þá
sérstaklega skýring hennar á
bærheyrslu. (Ef minni rekur rétt
til, þá er þar sú skýring, að þó
guð heyri bænir manna og Verði
við þeim, þá breyti hann þó að
engu leyti rás viðburðanna, því
cð það komi fram sem fyrirfram I
var ákvarðað að koma skyldi
fram; en að stundum láti guð
“annað í veðri vaka” — að ann-
að muni, eða geti skeð en það
sem á að ske — til að knýja
menn til bæna).
Er séra Halldór manna færast-
ur til þessa, og skal hann hafa
fyrirfram þökk fyrir vikið, að
íninsta kosti þess, sem þetta rit-
ar. L. F.
BERNADOTTI
Samantekið af G. E. E.
Carl fjórtándi, konungur Svía
og Norðmanna frá 1818 til 1844,
hét réttu nafni Jean Baptist Juel
Bernadotti. Hann var fæddur í
borginni Pau í héraðinu Bearn á
Frakklandi, árið 1764. Faðir
hans var lögfræðingur og stund-
aði málafærslu störf. Jean var
ungur settur til menta, en áður
en hann hafði að fullu lokið lög-
fræðisnámi sem hann lagði stund
á, var harm kallaður í herþjón-
ustu, og vár fyrst sendur með
herdeil^ til Indlands, og svo
skömmu síðar þaðan til eyjar-
innar Corsica.
Þegar friður var saminn, og
hann gat fengið sig lausan úr
herþjónustunni, en bauðst eng-
in staða í hernum sem hon-
um þótti álitleg til framtíð-
ar, hugsaði hann sér að halda
áfram laganáminu, en einhverra
hluta vegna hvarf hann frá
þeirri ætlun sinni, og hélt áfram
að vera í hernum, og er stjómar
byltingin hófst (1789) var hann
orðinn liðsforingi í sinni her-
deild. Hann gekk þá strax í land-
varnarherinn, og hækkaði brátt
í áliti og að hervöldum. Hann
barðist í orustunum við Speier
og Mainz, og gat sér hið mesta
frægðar orð, fyrir viturlega her-
stjórn og hreysti. Árið 1794, þá
aðeins þjátíu ára að aldri var
hann gerður hterfylkis yfirfor-
ingi. Árið 1795 stjómaði hann
að mestu herhlaupi Frakka yfir
Rínfljótið, og 1796, háði hann, þá
undir yfirstjóm General Jour-
dans, margar mannskæðar or-
ustur, svo sem við Rednitz, Al-
torf, Neumark og við her Aust-
urríkis manna. 1 öllum þessum
orustum sýndi hann afburða for-
ingja hæfilegleika og hreysti,
svo hann var viðurkendur sem
einn hinna beztu herforingja
Frakka á stjómarbyltingar tíma-
bilinu. Nokkru siðar hélt hann
hersveitum sínum til ItaMu sam-
kvæmt skipun frá Bonaparte, til
að taka Kastalen Gradisca, sem
hann gerði með hlífðarlausu
harðfengi. Skömmu síðar hóf
Bonaparte hann til enn hærri
metorða, eftir að hann hafði unn-
ið sigur í orustunni við Revole,
kallaði Bonaparte hann einn
sinn bezta herforingja og mesta
vin lýðveldisins.
Þegar Bonaparte fór til París-
ar eftir að friðúr var samin í
Campo Formio, tók hann helm-
inginn af þeim her er Berna-
dotti réði yfir, þvlí hann var
hræddur um að hann mundi ger-
ast of valdstór og verða ofjarl
sinn. Við þessa móðgun krafðist
Bernadötti af hermála ráðuneyt-
inu annáðhvort, að sér yrði veitt
yfirherforingja staðan yfir öll-
um lýðveldishemum, eða lausn
frá herþjónustu, en hermála-
stjórnin útnefndi hann til sendi-
herra við hirðina í Vínarborg.
En er borgarráðið í Vínaborg
hafði ákveðið að halda sérstaka
hátíð í heiðurs og þakklætis-
skyni við sjálfboðana, sem höfðu
árið áður tekið upp vopn borg-
inni til varnar, er her Frakka
þrengdi að borginni, áleit Bema-
dotti það gert til að láta í ljósi
lítilsvirðingu fyrir franska lýð-
veldinu, svo hann efndi til mik-
illar veizlu í hótelinu þar sem
hann bjó, til að minnast með
mikilli viðhöfn sigra frakka í
Austurríki, og lét setja upp fyrir
framan hótelið á háa stöng hinn
þrílita franska fána.
Vínartoorgarmönnum gramd-
ist þetta tiltæki hans og reyndu
til að taka franska fánann niður,
og um það urðu nokkrar svift-