Heimskringla - 11.02.1948, Blaðsíða 4

4. SIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 11. FEBRÚAR 1948
Ifrímskríngla
(StofnHO 1886)
Kemui út á hverjum miðvikudegi.
Eiefendur: THE VIKING PRESS LTD.
853 og 855 Sargent Avenue, Winni{5eg — Talsími 24 185
VerS blaðsins er 53.00 árgangurinn, borgist íyrirfram.
Aliar borganir sendi^t: THE VIKING PRESS LTD.
öll viðskiftabréf blaðinu aðlútandi sendist:
The Viking Press Limited, 853 Sargent Ave., Winnipeg
Ritstjóri STEFAN EINARSSON
Utar.áskriít til ritstjórans:
EDITOR HEIMSKRINGLA, 853 Sargent Ave., Winnipeg
Advertising Manager: P. S. PALSSON
"Heimsltringla" is published by and printed by
THE VIKING PRESS LIMITED
853-855 Sargent Avenue, Winnipeg, Man. — Telephone 24 185
Authorized as Second Class Mail—Post Office Dept., Ottawa
WINNIPEG, 11. FEBRÚAR 1948
Þögn Bandaríkjanna lokið
Það hefir marga furðað á því, hvað Bandaríkin hafa tekið
lengi öllu, sem kommúnistar hafa á þá borið, með þögn og þolin-
mæði.
En svo má brýna deigt járn lengi að um síðir bíti. Og það
hefir nú sannast á Bandaríkjamönnum.
Fyrir rúmum tveim vikum fóru þeir að brýna röddina gegn
Rússum. Þeir hafa efnt til útvarps og jafnvel blaðaútgáfu í Ev-
rópu, sem að efni til lítur að því, að kynna öðrum þjóðum stefnu
Bandaríkjanna og gera grein fyrir áformum og starfi sínu nú í
Evrópu, á sama tíma og þeir flytja hinn sögulega sannleika um
framkomu Rússlands í frðiarmálunum.
Laut fyrsta útvarps-orðsendingin að því, að rekj a sögu Stalins
og Hitlers og samvinnu þeirra á árunum 1939—1941. ^
Hafa Bandaríkjamenn söguna eftir skjölum sem þeir komust
yfir hjá Þjóðverjum og framferði þessara aðila lýsir vel.
Söguna má nú lesa í stærri blöðum Bandaríkjanna og fylgja
henni myndir og orðaskifti Ribbentrops og Molotovs, Stalins og
annara. Verður hér ekkert út í það farið. Hitt virðist þegar í
byrjun sögu ljóst, að Rússar áskildu sér lönd, eins og Pólland sem
skifta átti á milli Þjóðveja og Rússa og uppræta þjóðina. í lok
sögunnar er svo sagt frá fjandskapnum milli aðilanna 1941, er
Þjóðverjar réðust á Rússa. Er gefið í skyn að ástæðan fyrir að upp
á vinskapinn slettist, hafi verið sú, að báðir gerðust of frekir,
Rússar og Þjóðverjar, er til skiftingu Balkan landanna kom.
Þessu var nú öllu mokað á einum 12 tungum yfir útvarp í
Evrópu og um alla Asíu. Hvað margar af leppþjóðum Rússa hafa
heyrt það, er ekki hægt að komast að. Víst þykir þó, að eitthvað
af Pólverjum hafi heyrt það. En það eitt er víst, að það hefir víða
farið. «
Það sem aðallega mun vaka fyrir, er þó að kynna vestlægt
stjómskipulag og ef til vill sérstaklega sögu landsríkjanna. En ef
Iþetta á að halda áfram í tvö ár eins og gert er ráð fyrir, er líklegt
að víða verði viðkomið.
Til þessa, er sagt, að Bandaríkin hafi sama sem ekkert gert að
því að gefa út blöð, eða skipuleggja útvarp í löndum þar sem þeir
hafa aðal-gæzlu með höndum. Rússar hafa, hvar sem setulið þeirra
hefir verið, mikið unnið að áróðri bæði með blöðum og útvarpi. .
að þeim farist verkifr vel úr hönd
HJÁLP TIL NAUÐ-
STADDRA BARNA
Ekkert mál er verðugra þess,
ótal margt annað, sem canadisk-
ar fjölskyldur mundu telja ó-
umflýjanlegt. En lífsnauðsynj-
amar eru þó fyrir öllu.
Það er að vísu gert ráð fyrir í
um.
Engum myndi koma það
nokkm sinni til hugar að fá
þann mann til að halda um
stjórnvöl á jámibrautarlest, sem
enga tilsögn, æfingu eða reynslu
hefði fengið í þeim efnum. Samt
verðum vér í þessu fylki, að felú
börn vor því fólki, sem litla, eða
enga kennaramentun eða æfingu
hefir hlotið, og er þar að auki
goldin alt of lág laun, fólki, sem
getur ekki, jafnvel hversu mik-
inn áhuga sem það hefði fyrir
starfinu, uppfylt þær kröfur, og
þau skilyrði, sem uppfræðslu og
mentunarkerfi nútímans heimt-
ar. Það er því sízt að undra, þeg-
ar þessi aðstaða öll er afhuguð,
(að mörgu öðru meðtöldu) að
fréttablað eins og The Financiai
Post kveði upp úr með nokkr-
um ótta yfir ástandinu, og farist
svo orð: “Aðeins þeir, sem eng-
an snefil hafa af samvizku ....
geta sagt að þessi þjóð breyti
eftir beztu getu gagnvart ung-
dóminum, sem á að erfa hana”.
Við þessi tilfærðu orð, gætum
vér bætt “Aðeins þeir, sem eng-
an snefil hafa af samvizku geta
sagt, að vér hér í Manifoba kom-
um í verk nema aumkvunarlega
litlum hluta af þeim sjálfsögðu
skylduverkum, að útbúa böm
vor út í íifsbaráttuna með hin-
um nauðsynlegu uppfræðslu og
menningartækjum. Að vísu er
það svo, að í borgum fylkisins
er öllu betur farið í þessu efni.
En út um bygðir og héruð, er
bömunum, í alt of mörgum til-
fellum, ekki aðeins misboðið
með skorti á uppfræðslu-skil-
yrðum hlutfallslega, eða til jafns
við æskulýð borganna, heldur
eru þau svift tækifærunum með
öllu.
Á hinum miklu akuryrkju og
bændaframleiðslu svæðum, sem
svo réttilega hafa verið kölluð
undirstaða og máttarviðir þjóð-
arinnar, er það haft af sveita
bömunum með ranglæti, sem
þau ættu að hafa fullan rétt til
að krefjast, þar sem það eru þau,
sem eiga að móta og mynda fram
tíðar-forlög þjóðarinnar.
Og þjóðin er líka svikin og
svift réttindum; hún fer á mis
við þann hagnað að eignast ment
aða, fróða og hæfa borgara
sveitum landsins, sem svo mik-
ið veltur á, hvort sem er á hag-
eða
að því sé einlægur gaumur gef-: u
inn, en beiðni Canada um hjálp bjargráða tilraunum Sameinuðu sældar eða hörmunatímum,
til nauðstaddra bama í Evrópu.; þjóðanna, að sjá börnunum einn-
Bömin vom ekki völd að ig fyrir mentun, eftir því sem
stríðsæðinu, sem þjóðirnar greip. ' kostur er á. En það verður fyrst:
En það em þau, sem af stríðinu
em þó sárast leikin.
Þau skifta miljónum. Sam-
kvæmt skýrslu frá einni stofnun
Sameinuðu þjóðanna, era nú í
alvarlegustu nauð stödd um 60
miljónir barna í Evrópu. AÍ
þeim em 4|4 miljón berklaveik
að koma, sem mest er vert um,
að bjaga lífi barnanna.
Canada hefir sett sér það
verkefni að hafa saman 10 mil-'
jón dali í þessu skyni. Það em
allar vonir til, að sú fjárhæð
blöskri ekki. Canadabúar láta
hemaðar og hættutímum,
tímum friðar og farsældar.
Vandamál þetta, sem liggur
fyrir til úrlausnar, er vaxandi
áhyggjuefni fólki í öllum stétt-
um mannfélagsins.
Sökum vanrækslu, þröngsýni,
sökum fastheldni við aftur-
haldsstefnur, er gengið fram hjá
lang mestu og dýrmætustu nátt-
úm verðmætun þessa fylkis,
vanalega ekki á sér standa, þeg-
Með þessu em ekki talin böm ar um slík mannúðarmál er að sálar-akri æskulýðs vors.
í Asíu, sem eflaust eru ekki ræða og þetta. ! Á þessa staðreynd er ótvírætt
færri og ekki betur ástatt fyrir.; f>ag verður að líkindum á- bent í ritstjórnargrein í síðasta
Mörg þeirra barna, sem lifa ( kveðið síðar hvers vænst er af hefti ritsins“ The Manitoba
hverju fylki og söfnunin í heild
sinni skipulögð og auglýst.
þetja af, munu bera menjar sár ,
anna á sál og líkama alla sína
æfi.
Um göfugra mannúðarstarf (
hefir því sjaldan verið að ræða,!
en hjálpina sem hér er farið
fram á.
Minningar þeirrar kynslóðar,
sem elst upp við annað eins og
þessi böm, verða ekki til þess, að (
gera heiminn bjartan í þeirra
augum. Lífið hlýtur að verða
þeim vonarsnautt og lítilsvert.
Við, sem betra lífs njótum
ættum að geta gert þessar minn-
ingar aðrar og eðlilegri.
Það er, ef til vill, hvað vel
sem gert er, ekki hægt að bæta
ÚTVARPSERINIJI
um fræðslumál Manitoba
Eftir Séra Philip M. Pétursson
Flutt yfir (C.B.C.) frá CKRC
stöðinni, miðvikudagskveldið
28. janúar, 1948
í alþýðuskólum Manitoba-
fylkis, eru nú sem stendur alt
Teacher”, aðal málgagni kenn-
arafélagskaparins í Manitoba.
Þar er því haldið fram, að vér
lifum á öld iðnfræðinnar, að vér
lifum á sérfræðingaöld í vél-
fræði, akuryrkju, vísindum,
læknisfræði, á vettvangi þjóð-
íélagsfræðinnar, stjórnarfars og
erlendra sambanda.
Þessir sérfræðingar, og þeir
sem með þeim starfa, sem og
líka almennir borgarar, sem hafa
vonir um að sér veitist að skilja
eitthvað af því sem er að gerast á
þessum margþættu vettvöngum,
að átta hundmðum oæfðir, eða verða að hafa öðlast óða undir.
htt undirbunir kennarar, er hef- stöðu.mentun) hver og einn þá
,ir,verið veitt kennara-leyfi, og mentun> sem hæfir hans sér.
börnunum það sem þau hafa orð-! truað fynr að annast um, og stöku þörfum. Menning vor er
ið fyrir, að fullu. En það verður, bera fulla ábyrgð á uppfræðslu, ávalt að verða margbrotnari
þó að vera takmarkið sem hver j bama vorra. j Undirbúnings og gmndvallar-
og einn keppir að, eins og Sam-
einaða þjóðafélagið hefir ákveð-
ið að vera skuli, með aðstoð fim-
tíu þjóðanna, sem því tilheyra.
Brýnasta þörfin er auðvitað
fæði og klæðnaður og lyf og
smyrsl til lækninga. Skólar era
auðvitað einnig nauðsynlegir og
_ og _
Flestir þeirra leitast við að kröfur hennar eru um fram alt
gegna skyldu sinni sem bezt, eft-, stórköstlegri en nokkm sinni
ir því sem kringumstæðurnar áður; vel mentað, og vel upplýst
leyfa. En þar sem þeir hafa borgarafélag. Ef þessi hluti afj
hvorki öðlast undirbúning, eða ’ þjóðarþroska vomm er vanrækt-
þekkingu og skilning á undir-j ui\ hljóta afleiðingamar fyrirj
stöðu-atriðum uppoldisfræðinn- fólk vort, og fyrir hina mjög svo
ar, þá er ekki við því að búast, margþættu menningu, sem vér
öll emm hluti af, að verða sér-
staklega áberandi og augljósar.
Sannari orð hafa aldrei verið
töluð, en þau er tilfærð vom eft-
ir ritstjóra “Manitoba Teacher”,
sem tekin eru úr bókum Sir
Fredericks Mander, er sagði:
“Ef engir kennarar væru til,
myndi heiminum þoka aftur á
bak til villimensku innan
tveggj a mannsaldra”. Veltið
þeirri hugsun aðeins fyrir yður
stundarkom. Og svarið ekki á
þann veg: “Það getur ekki kom-
ið fyrir hér!” Sanneikurinn er
sá, þótt sorglegur sé, að það er
að ské hér.
Vér eram að færast, og höfum
verið að færast á nokkmm síðast
liðnum árum, í áttina að hafa
enga kennara í sveitaskólum
vomm. Vér höfum veitt fólki
stöður við sveitaskóla vora, sem
hefir fengið kennaraleyfi, fólki,
sem hefir skort æfingu og tækni
í undirstöðu atriðum uppfræðsl-
unnar. Og jafnframt höfum vér
orðið á bak að sjá, mörgum af
vomm ágætu og fyllilega hæfu
kennumm, og er árangurinn sá,
að nú eru nálega átta hundmð
manns með kennaraleyfi í fylk
inu, hæðsta talá slíkra kennara
á 21 ári, og jafnframt ískyggi-
legur skortur á hæfum kennur
um. Það virðist lítið útlit fyrir,
að úr þessu ástandi verði bætt
bráðlega sökum þess, að í kenn
araskóla vomm er ekki nægileg
tala nemenda í venjulegar
kénnarastöður, hvað þá heldur
til að fylla upp það sem á vant
ar. Þannig erum vér að færast
hröðum fetum í áttina til þess
öngþveitis, að eiga færri og færri
kennumm á að skipa, og þar af-
leiðandi í áttina til minni sannr-
ar mentunar fyrir æskulýð vom.
Vér eram að færast í áttina til
ómentaðs og óupplýsts þjóðfé
lags, eða eins og Sir Fredrick
Manders komst að orði, færast
nær skrælingjaháttum og villi-
mensku”. Og hversvegna og
hvernig hefir þá þessi aðstaða
myndast? væri ekki úr vegi að
vér spyrðum.
Hinar nöktu staðreyndir sýna
að þeir kennarar, sem hafa hætt
við kennarastöðuna, hafa gert
það af því að sú atvinna var ekki
nægilega 1‘ífvænleg til þess að
gera hana að æfistarfi sínu. —
Vinna þeirra var metin hærra
á einhverju öðru starfsviði.
Þeim veittist léttara að vinna
sæmilega fyrir sér við eitthvað
annað. Og ungt fólk sækir ekki
nálægt því nægilega margt um
kennslu til undirbúnings fyrir
kennslustarf vegna þess, að svo
hefir verið litið á, og það rétti-
lega, að kennarastaðan væri
verst launuð, og óaðgengilegust
í alla staði. Það sem veldur því,
að kennarastaðan er svo óað-
gengileg víða er það, að auk
lágra launa, er alger skortur á,
jafnvel hinum allra venjuleg-
ustu tækjum. Skólabyggingarn-
ar em oft í mjög slæmu ástandi,
og þarfnast nauðsynlega við-
gerðar, og bústaðir kennaranna
með öllu óhæfir. Það sem veld-
ur mestri undran er, þegar
allar ástæður eru teknar til
greina, ekki það að svo lítill
hluti kennara er fáanlegur til
að gefa sig við kennslu, heldur
hitt að enn þá skuli þó svo marg-
ir vera fúsir til að fóma öllu því
sem af þeim er krafist í sumum
skólahéruðum vomm.
Um þetta ásaka eg ekki sveita
skólahémðin eins mikið og fylk-
isstjórnina, og mentamáladeild
hennar, þó að bæja og sveitafé-
lög eigi auðvitað nokkurn hlut
í sökinni. Eg hefi talsvert hug-
ieitt þetta mál, laun kennara í
sveitum, og einnig möguleg-
leika á að sjá kennumnum fyr-
i^ lífeyri, þegar þeir fyrir aldurs
sakir fá lausn frá embætti, með
réttlátu styrks eða eftirlauna
fvrirkomulagi.
Eg hefi einnig velt fyrir mér
þeim aðstæðum og fyrirkomu-
lagi, sem mörgum kennumm
vomm er boðið, og ætlast er til
að þeir vinni undir, og mig hefir
þráfaldlega stórfurðað á þeirri indalegan búrekstur, í akur-
vanrækslu og tómlæti, er virðist yrkju-hagfræði; jarðvegs-athug-
ríkja meðal þeirra embættis-! unum, þekkingu á meðferð korn
manna, er ábyrgðina bera á
þ e s s u, almennings - fulltrúum
vomm, þrátt fyrir þótt þeir á
stundum með hávæmm og guð-
rækilegum upphrópunum virð-
ist bera hag og velferð sveita-1
skólanna fyrir brjósti, og einn-
tegunda og kvikfénaðar, að ekki
sé talað um þekkingu á að eyða
ágangi skordýra, og takmarka
vöxt illgresis, þekkingu á að
auka vatnsforða, og þekkingu á
góðum og hentugum bygginga-
stíl o. s. frv. Æskulýður vor
ig hag barnanna og kennaranna. gæti með þeirri þekkingu auðg-
Þeir fullvissa oss um, að þeir
ætli, eða þeir hafi að minsta
kosti ráðgert að ætla sér, að
reyna sitt ítrasta að koma ein-
hverju til leiðar um bætt fyrir-
komulag.
En þegar vér heimfærum orð-
skvið biblíunnar upp á þá, “Af
ávöxtunum skuluð þér þekkja
þá,” uppgötvunl vér, hversu
i-aunverulega lítið þeir meina,
það sem þeir segj a. Engir ávext-
ir hafa komið í ljós!
Á síðastliðnu ári varð sarnn-
ingum náð milli fylkisstjómar-
innar og ‘Dominion’-stjórnarinn-
ar á skattasviðinu. Af því staf-
aði það, að nokkur viðbótar
fjárupphæð var fyrir hendi til
að verja til fræðslumála. En riá-
kvæm athugun fyrirkomulags-
ins, eða áætlananna, sem gerðar
hafa verið, munu sýna að van-
kantar fræðslumálanna hafa
ekki einu sinni komið til greina,
hvað þá heldur að úr þeim hafi
verið leyst.
Það sem nefndir samningar á-
kveða ekkert um, er einmitt það
sem er eitthvað hið allra nauð-
synlegasta öflugu og vel úr garði
gerðu fræðslumála-kerfi, sem sé,
réttlát og hæfileg laun fyrir
kennara, til þess að menn og
konur með góðum hæfileikum
og nægilegri mentun, telji kenn-
arastöðuna aðgengilega og arð-
berandi.
Frámlagðir reikningar hafa
sýnt, hvað meðaltals laun sveita-
kennara eru nú. Það hefir verið
sýnt, að þessi laun að meðaltali,
era jöfn, eða lægri en kaup það,
er vinnufólki úti á bændabýlum
sumstaðar var borgað síðastlið-
ið sumar. 5
Eg veit af tilfellum, þar sem
kaupafólki vom borgaðir $100
á mánuði, auk fæðis og hús-
næðis. Fyllilega 50% af sveita-
kennurum vomm fá minna en
þá upphæð, ef skift væri niður
að svo og þroskað land vort á
akuryrkj usviðinu, að engan gæti
gmnað eða dreymt um að gæti
átt sér stað. Fyrir ári síðan, til-
færði mentamálaráðherra Mani-
toba, í ræðu sem hann hélt á
hinu árlega þingi “The Mani-
toba Tmstees Assn.”, yfirlit
mentamála-rannsókna “Feder-
al Chamber of Commerce” í
Bandaríkjunum, um menntunar
ástand almennings í hinum 48
ríkjum, ásamt athugunum um
hagfræðilega afstöðu fólksins.
Ráðherrann komst svo að orði:
“Að algerlega undantekningar-
laust, væri það fyllilega aug-
Ijóst og óvefengjanlegt, að hærri
smásöluverzlun, hærri einstakl-
ings inntektir, hærri tala síma-
notenda, hærri tala fólks, er
borguðu hærri meðaltals húsa-
leigu, hærri tala fólks, er fengi
hærri meðaltals tekjur, — í
stuttu máli, hærri og betri efna-
leg afkoma ætti sér stað ávalt,
hvar sem væri, þegar, og þar,
sem mentunarstigið væri hærra.
Ráðherrann bendir á í sam-
bandi við þessar tilvitnanir, að
enginn hafi enn þá mótmælt eða
efast um nákvæmni þessara upp
götvana, eða um gmndvallar-
rökfræði þá, er komi fram í
nefndri skýrslu. Hann bendir
einnig á Danmörku og Svissland
er búa við hærri mælikvarða í
lifnaðarháttum, en nokkur önn-
ur lönd í Evrópu, og hafa gert í
mörg ár.
Bæði þessi lönd em á hærra
menntastigi en nokkur önnur
Evrópu-lönd.
Hann sýnir fram á að eftir
fullkomnustu rannsóknir, hafi
verið komist að þeirri niður-
stöðu, að háu fræðslu og menta-
stigi fylgi að sjálfsögðu hátt
efnalegt stig og velmegun með-
al almennings.
Ef þetta er rétt um önnur lönd
ætti það einnig að eiga við Can-
í mánaðar-iborganir. Og af þeirri | a<^a. Vér gætum hækkað hinn
upphæð verða þeir að borga fyr-
ir fæði, og þar sem enginn sér-
stakur húsakostur er fyrir kenn-
ara, þá verða þeir einnig að
greiða fyrir húsnæði.
Eða ef reiknað er eftir viku-
kaupi, verður meðaltals kaup
kennara í þorpum og bæjum
$24.50 um vikuna. Það er 50%
af kennurum í þorpum og bæj-
um fá þá upphæð, eða jafnvel
minna. 1 sveitaskólum, er hafa
á að skipa meira en einni
kennslustofu, er vikukaupið
$23.00 og í sveitaskólum, þar
sem er aðeins ein kennslustofa,
er meðalkaupið $20.00 á viku.
Þessarriölur einar, svo að eigi
sé minnst á ónóg eftirlaun, enga
tryggingu fyrir eignarráðum,
skort á tækjum og útbúnaði o.s.
fTv., nægja til að útskýra hvers-
vegna svo er litið á, að kennara-
staðan sé einhver ein verst laun-
aðasta og óaðgengilegasta af öll-
um þeim atvinnugreinum, er
heimta langt nám til að búa sig
undir, og hversvegna svo margt
fólk, er tilhneigingu hefir haft
til að kenna, og myndi hafa
reynst ágætir kennarar, leggja
kennslustörfin niður, og snúa
sér að einhverri annari atvinnu,
er gefur meira í aðra hönd.
Þessar tölur hjálpa einnig til
að gera það skiljanlegt, hvers-
vegna uppfræðsla sveitabarna
fylkisins er svo hörmulega van-
rækt, og hversvegna 67 % þeirra
hættir námi að jafnaði, þegar
sjötta bekkjar námi lýkur.
Setjið yður aðeins fyrir sjón-
ir, hvað það myndi þýða á ak-
uryrkju-sviðinu, ef æskulýður
weitanna fengi tækifæri til að
nema, þó ekki væri nema undir-
stöðu-atriðin í fræðslu um vís-
efnalega mælikvarða fólks
vors, með því að hækka mennta
stig vor. Þessvegna er hvert ein-
asta ár, í raun og veru hver
mánuður, sem vér Tlrögum á
langinn að koma í framkvæmd
fullkomnara fræðslu-fyrirkomu-
lagi, að seinka fyrir því, að æsku
iýður vor í öllum sveitum þessa
fylkis fái tækifæri í framtíðinni
til þess að lifa fullkomnu og far-
sælu lífi. Og sannarlega er mik-
il sekt þeirra, er ábyrgðina bára
á því að svo er ekki orðið enn.
Uppfræðslu crg mennta-fyrir-
komulag vort ætti að vera eitt-
hvert hið bezta í heiminum. Það
myndi ekki fara forgörðum hjá
þjóðinni. Það sem forgörðum fer
er hinn verðmæti tími, er fer í
drátt og undanfærslu þeirra, er
ábyrgð bera á framkvæmdun-
um. Þeir ókostir virðast ein-
kenna stjórnarleiðtoga vora
frekar en frumkvæði, fram-
kvæmdasemi og ímyndunarafl.
Gangskör verður að gera að
því, að gerskoða og endurbæta
fræðslu-fyrirkomulag vort, tii
þess að það geti samsvarað þörf-
um og kröfum hinnar nýju tíð-
ar.
Fylkisstjórnin verður að
leggja sér á herðar miklu þyngri
og meiri hluta verksins, en hún
hefir gert hingað til, og sýna ein-
hverja verulega leiðsögn og for-
ustu. Á slíku er brýn nauðsyn.
Vér höfum of lengi einskorðað
oss við eldgamla fræðslu-heim-
speki, þar sem alt í heiminum
umhverfis oss gengur með flug-
hraða. Eða, eins og komist er að
orði í “The Financial Post”: —
“Það er ekki nóg að segja að
fræðslu fyrirkomulag vort nú á
tímum standist fyllilega saman-