Heimskringla - 28.04.1948, Side 6

6. SIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 28. APRÍL 1948
NÝJAR
LEIÐIR
I, . ---------- -----------------
“Ófrið, eg get ekki nefnt það orð auðvirðilegu
nafni! Mr. Hickok. Af mörgum ástæðum verð
eg að ná þeim manni dauðum eða lifandi. Og þu
heldur sjálfsagt eg sé líka ruglaður er eg segi,
að eg vil umfram alt ná honum lifandi. Hann er
meira virði fyrir Texas, lifandi en dauður. Þetta
er þannig, að friðurinn í Texas og endir allra
ránanna þar, hvílist á því, að eg flytji þennan
mann með mér lifandi, en ekki dauðan.”
Hickock horfði á hann um hríð án þess að segja
neitt.
“Þú hefir víst orðið að skjóta stundum?”
“Mörgum sinnum. Eg hefi orðið að hand-
taka menn í Gonzales, þar sem eg er sýslumaður,
og einnig sem löggæslumaður ríkisins.”
Hickock hristi höfuðið og ýtti frá sér glas-
inu, sem hann hafði varla smakkað á.
“Það er til lítils að handtaka slíka bófa.
Það er ekki nema einn vegur til í aðferðinni
við þá.”
McMasters sagði honum nú frá samningum
Griswolds ofursta og Guluhandar og lýsti bar-
daganum við Rudabough þá nótt.
“Við dráppum marga þeirra þá nótt,” sagði
hann. “Eg held ekki að Rudabough hafi fleiri
en tvo sína hraustustu skálka eftir — Baldy Col-
lins og Ben Eastill. Hann náði í Ben í Cald-
well. Hann fær sér sjálfsagt fleiri við Missouri
landamærin. Hann hefir elt hjörðina okkar alla
leið síðan við fórum að heiman, líklega þúsund
mílur, og hann gefst ekki upp, ef nokkur leið
er að halda áfram. Eins og eg hefi sagt þér, er
það nauðsyn hans og áhugamál að eyðileggja
hjörðina. Komist hún vel fram og fréttir um það
berist til Texas í sumar, endar draumur hans
um ódýr naut og ódýrt land. Alt Texas vaknar
Þú sérð nú hversvegna eg vil handtaka Ruda-
bough lifandi, sé það hægt.”
“En hversvegna leitar þú þá til mín? Eg á
ekki heima í þessum bæ, þótt eg kannske flytjt
hingað síðar. Auk þess er það ekki mér til listar
lagt að handtaka menn lifandi.”
Á enni Bills Hickocks komu hrukkur. Hann
var að hugsa um eitthvað.
“Eg hefi enga trú'á að taka menn lifandi.”
“Mig langar ekkert í neinn þeirra lifandi
nema Rudabough,” svaraði McMasters. “Eg hefi
ekkert handtökuleyfi, og get ekki fengið neitt,
og hefi engan tíma til að flytja fram kæru á
hendur honum. Eg gæti ekki sannað að hann
hafi drepið hjarðmennina á gömlu Shawnee slóð-
inni. Eg hefi enga handtökubeiðni og enga skip-
un til að krefjast þess, að hann sé framseldur.
Alt sem mig langar til er að ná í hann.
“En eg get sannað að hann myrti tvær Indí-
ánakonur í Arbuckle fjöllunum. Hvítir menn
hafa ekkert dómsvald þar, og í Kansas er það
enginn glæpur að drepa Indíána. En hér verður
ekkert farið eftir reglunum, verði hann nokkurn-
tíma dreginn fyrir rétt Comanchanna, en það er
sá réttur, sem eg ætla að draga hann fyrir! Það
er það, sem Griswold vill, og hann vill þetta
vegna þess, að það kaupir frið við Comanchana.
Skilur þú það ekki? Það þýðir, að þeir fara út
úr Texas og setjast að á ákveðnum svæðum. Það
opnar allar leiðir. Þá er hægt að fara yfir Rauðá
miklu vestar, er gripa bændurnir vita, að þeim
sé óhætt fyrir Indíánum.”
“Nú skilur þú Mr. Hickok hversvegna eg vil
ná Rudabough lifandi. Þessvegna kom eg til
Abilene. Eg heyrði, að þú værir hérna, og eg
hugsaði, að Rudabough mundi kanske koma
hingað. Ef þú sérð ekki um löggæsluna hérna,
verða engin lög hér í Abilene.”
Hickok þagði um hríð.
“Jæja,” sagði hann loksins, “eg býst við að
það sé almennings skoðun, að eg eigi að halda
við lögum og reglu hér. Hjálpi eg þér nú til að
taka Rudabough fastan hér í Kansas, þá hjálpa
eg til að viðhalda frið og lögum í Kansas. Og
langi þá til að fá mig fyrir lögreglustjóra hérna,
þá væri kanske réttast, að eg gæfi þeim sýnis-
horn af því hvernig eg starfa. Hver einasti lög-
reglumaður í heimi ætti að hjálpa lögreglumanni
frá Texas.”
"En heyrðu nú, vinur minn. Þegar tveir«
menn hjálpast að í svona fyrirtæki, leggur hvor
þeirra um sig líf sitt í hendur hins. Oftast nær
treysti eg sjálfum mér bezt fyrir því. Ertu gift-
ur?”
“Nei.”
“Ertu góður að skjóta með skambyssu?”
“Já.”
Hickok reis úr sæti sínu og lét glasið standa
ósnert.
“Við skulum ganga út,” sagði hann.
Þeir gengu út og litu upp og niður eftir
götunni. Fjörutíu álnir í burtu hékk auglýsinga-
spjald hátt yfir gangstéttinni.
Danssalur og “Saloon” (vínsöluhús).
“Eg ætla að hæfa “óið” hægra megin,” sagði
Hickok rólega.
Allir menn í hernum að Hickok meðtöldum
voru beztu skytturnar í vesturlandinu, hvort sem
þeir notuðu skambyssu eða riffil. Hann hóf nú
aðra skambyssuna og skaut sex skotum í óið með
ótrúlegum hraða. Síðan stakk hann vopninu
gætilega í slíðrið. Hann leit ekki á spjaldið.
Hann vissi hvernig farið hafði.
“Þetta var laglega af sér vikið,” sagði Mc-
Masters með hreinskilnislegri aðdáun. “Ekki
hefir verið logið af skotfimi þinni. Stundum
efast eg um sögur af skotfimi manna, þangað
til eg sé það sjálfur.”
“En hvernig er þinn orðstýr?” spurði Hick-
ok. “Eg er ekki vanur að skjóta til að sýna leikní
mína. Eg vil ekki að neinir viti um hana.”
“Ekki eg heldur, en frægð mín á þessuro.
sviðum er engin, svona langt norður frá.”
“Nú, vinstra “óið” bíður. Getur þú séð það,
sem eg skaut á?”
“Fullkomlega,” svaraði McMasters brosandi.
“Þú sérð vel. Getur þú hitt það með einu
skoti út úr sex?”
“Eg get hitt það sex sinnum með sex skot-
um.”
“Heldur þú það?”
“Eg held ekkert um það, eg veit það.”
“Byrjaðu!” sagði Hickok þurlega.
Augnablik stóð McMasters gagnvart skot-
markinu með báðar hendur á hinum þungu
skambyssum sínum, er var svona undarlega fyr-
irkomið, og hefir gengið í munnmælum suður
frá eftir hans dag. Hickok sá ekki hvora skam-
byssuna hann valdi, vegna þess að hann horfði
á spjaldið. En skambyssa var nú í hægri hendi
McMasters. Og ennþá einu sinni gullu við sex
skot með reglulegu millibili.
Þegar hér var komið hafði hópur manna
safnast saman á götunni til að sjá þessa nýstár-
legu sjón. Bill Hickok sá sex kúlurnar í hnapp,
sumar höfðu hitt þær, sem fyrir voru, og klofið
þær, en engin þeirra snerti röðina á stafnum.
Hann horfði forvitnislega og rannsakandi á
þennan mann, fyrsta manninn, sem nokkru sinni
hafði reynst hans jafnoki í skotfiminni. And-
litið hafði breyst. Það var eins og sviplaus
gríma. Hickok horfði á grímuna eitt augnablik
með athygli. í henni sá hann sitt eigið andlit.
Hann lagði hendina á öxl McMasters.
“Horfið vel á hvað við gerðum við spjaldið
þarna, piltar,” sagði hann við hinn forvitna hóp.
“Það sjáið þið víst aldrei neitt betra á þessum
sviðum. Eg og þessi maður ætlum að sjá til þess,
að friður verði hér í Abilene. Hann er vinur
minn og aðstoðarmaður.”
“Halló, hvað er nú á seyði?” sagði hann.
Hópur manna kom frá suðurjaðri bæjarins. Sá
sem- auðsæilega var leiðtoginn, stansaði oft og
talaði mikið, og honum var svarað með háum
húrra ópum.
“Hver er þetta?” spurði Hickok hlægjandi.
“Fleiri villimenn frá nautaslóðunum?”
Þetta var McCoyne, sem nú útskýrði fyrir
fólkinu í Abilene, að hann í raun og veru hefði
mætt og orðið samferða raunverulegri nauta-
hjörð, sem væri raunverulega komin til Abilene.
Og væri nú hinumegin við Salomons ána, ekki
langt frá bænum.
Þetta voru sannarlegar fréttir þeim Mc-
Masters og Bill Hickok. McCoyne var alt of
æstur til að þekkja nokkurn mann, gat ekki
munað eftir McMasters, sem hann hafði ekki
séð nýlega, og aldrei þekt hann vel.
“Hyerið þið piltar,” sagði hann, “eg er með-
eigandi í “Erninum”, helztu vínsölukránni hérna
— það var kráin, sem lagt hafði þeim Bill og
McMasters til skotspóninn fyrir skömmu síðan,
og varð það þegar frá leið góð auglýsing fyrir
staðinn. “Farið þið nú og safnið nú saman hljóð-
færasveitinni og sjáið eftir hvort þeir eru nógu
allsgáðir til að spila á hljóðfærin. Látið þá verða
á svölum hótelsins eftir eins og einn klukkutíma.
Þegar eg kem með hjörðina og við erum beint
fyrir framan gisiihúsið, geta þeir byrjað að
leika á hljóðfærin. Við verðum að sýna þessu að-
komufólki, að bærinn okkar sé lifandi. En vel á
minst, eg breyti nú nafninu á Erninum og kalla
hann “Stjörnuna”, merki Texas ríkisins. Komið
nú og fáið ykkur í staupinu með McCoyne, for-
seta gripaverzlunarinnar í Abilene.”
Eins og undir áhrifum einhverra töfra, þusti
fólkið út úr torfkofum sínum og tjöldum og
óhefluðu timburhjöllunum. Frumbyggjarar,
landnemar, menn sem veiddu vísunda til að selja
húðirnar, spilafuglar, þjófar, kaupmenn, gripa-
kaupmenn og borgarar. Þetta var bær, sem
taldi aðeins hundrað íbúa. Þeir fyltu krána, og
margir söfnuðust fyrir utan. Ófágaðir menn —
í ófáguðu umhverfi.
Og í kring um þá var alt óbygð og öræfi.
Blár himinn, með hvítum skýjum hvelfdist yfir
höfðum þeirra, og yfir hinu endalausa grashafi
sléttunnar. Grasið óx alstaðar inn á milli hús-
anna í Abilene. Viltu blómin kinkuðu kollunum
í sumarblænum. Þarna hafði aldrei arður rist
svörð. Þessir menn, ófágaðir eins og þeir voru,
voru brautryðjendur nýs ríkis, sem ennþá sást
ekki út við sjóndeildarhringinn.
Hickok og McMasters gengu ekki nema að
útjaðri hópsins. Hickok virtist nú, eins og hann
í raun og veru var, alveg hugfanginn af slétt-
unni. “Þetta er fallegt,” sagði hann og benti.
“Ekki fellur mér að hugsa til að þetta eigi alt
fyrir höndum að breytast.”
Þunglyndisblær sást á svip hans. “En auð-
vitað breytist það, og það bráðlega,” sagði hann
“og eg hefi átt hlutdeild í því.”
Þetta sagði hann án nokkurs stærilætis, rétt
eins og hann væri að tala um eitthvað, sem gerst
hefði endur fyrir löngu. Enginn vígamaður
bjóst við að verða langlífur.
Inni í kránni stóð McCoyne upp á stól og
talaði fyrir lýðnum.
“Þessir aðkomumenn eru einkennilegir út-
lits. Þeir hafa enga vagna, aðeins fáeinar kerr-
ur, og ganga fjórir uxar fyrir hvorri. Enginn
lifandi maður í öllum hópnum er í heilum bux-
um, eða með almennilegan hatt á höfðinu. Hvern
morgun, þegar einhver þeirra fær sér hest, fær
hann þann hest, sem snaran hans fellur yfir, og
honum verður hann að ríða allan daginn, ætli
hann að fylgjast með. Uppi á annari kerrunni
er bardaga hani, og þeir segjast skuli veðja allri
hjörðinni, að þessi hani sigri, sé honum att móti
öðrum hana — og nú höfum við ekki einn einasta
hana í allri Abilene. Þeir segjast skuli veðja
hverju sem er, að þeir hafi bestu hestana í Kan-
sas. Enda er ekki sá hestur til í heimi, sem þeir
geta ekki riðið. Þeir segjast hafa mann, sem
þeir skuli veðja um, að sé besta skyttan, sem til
sé.”
“Þeir eiga víst við Vilta Billa,” sagði rödd
í hópnum.
“Nei, hann heitir McMasters — Dan Mc-
Masters. En hann er ekki með þeim núna. Auk
alls þessa hafa þeir eitt ennþá. Þið gætuð aldrei
getið til hvað það er. Það er stúlka!”
“Æ, hvaða lýgi er þetta!” sagði einhver.
“Jú, þetta er satt. Ung stúlka þar ofan í
kaupið, og fallegri en nokkur mynd, sem þið
hafið séð í nokkrum ramma. Hún á alla hjörð-
ina. Hún er eins rík og hún er fögur. Hún heit-
ir Lockhart. Miss Lockhart frá Caldwell-sýslu
í Texas, en ekki Coldwell í Kansas, herrar mínir.
Hún á stórbúið Sólbakka þar suður frá. Þeir
hafa alið upp þessa hjörð sjálfir á búinu; eða
það segjast þeir hafa gert. Piltar, við skulum
drekka skál Miss Lockhart, fallegustu stúlk-
unnar,í heimi, og hinnar fyrstu til að koma með
hjörð hingað!”
Tveir menn meðal áheyrenda hans í hópnum
gengu þegjandi út. Hinn tilvonandi lögreglu-
stjóri í Abilene og fulltrúi hans.
38. KAPÍTULI
Hinar síðustu tvö hundruð mílurnar af leið-
inni frá Texas, var æfi hjarðmannanna ekki eins
viðburðarík og oft endranær á þeirri löngu leið.
Gripirnir voru nú svo vanir við hina daglegu
göngu, að þeir sýndu enga óþægð lengur. Þeir
fóru auðveldlega yfir smáárnar, og síðasta stór-
fljótið varð enginn farartálmi; því að þarna við
Arkansas fljótið hafði vegagerðar maðurinn,
Jesse Chisholm, rutt leiðina. Hann hafði bygt
þarna flatan bát, sem hann sjálfur notaði, og
Sólbakka mennirnir notuðu nú. Þetta voru alt
jafnar dagleiðir eftir að kom norður fyrir fljót-
ið. Bylgjandi slétta, sem var svo falleg, að henn-
ar líka höfðu þeir aldrei séð, og víða hefði mátt
leita jafn fagurs lands í öllum Vesturheimi.
En þegar þeir komu að Salómons-fljóti,
skamt frá Abilene, komu þeir að fyrstu brúnni
á allri leiðinni. Þessi brú var úr timbri, bygð í
bestu meiningu, en af mönnum, sem ekki vissu
neitt um skapgerð nautanna frá Texas. Brúin
dugði vel fyrir kerrurnar, en hjörðin vildi ekkert
hafa með hana að gera og var fastráðin í því, að
synda ána, eins og hún hafði svo oft gert áður.
Er komið var yfir þessa síðustu á, fékk McCoyne
mennina til að staldra við, á meðan hann færi inn
í bæinn til að undirbúa ýmislegt til að veita
þeim móttöku. Bað hann Nabuors að koma síðar
með hjörðina.
í fáein örlagaþrungin augnablik stóð postuli
Abilene á götunni og starði í suður. Loks veifaði
hann hattinum.
“Þarna koma þeir!” æpti hann.
Tárin streymdu niður vanga hans, sem
sennilega stöfuðu af brennivíninu, sem hann
hafði þambað. En samt voru þetta ekki fyrirlit-
leg tár. Hann hafði spáð og sá nú spádóm sinn
rætast. Þarna var raunveruleg hjörð komin!
Rykmökkur nálgaðist fyrir sléttuvindinum.
Eftir stundarkorn sást broddur hjarðarinnar er
hreyfðist áfram, eins og haf af löngum hornum
í endalausri breiðu. Fréttin barst fljótt og
krárnar tæmdust. Allir í Abilene komu út til að
bjóða þessa gesti velkomna. Þeim fanst þetta
mikill viðburður. En enginn þeirra á meðal,
jafnvel ekki þeir, sem framsýnastir voru,
dreymdi um, að þessi viðburður réði neinum
aldahvörfum í amerísku þjóðlífi, fremur en flest
annað, sem gerst hafði. Menn hefðu hlegið að
þeirri staðhæfingu, að þetta ár yrðu 30 þúsund
gripir reknir norður frá Texas, 75 þúsund næsta
ár, og að Texas ríkið mundi árlega senda meira
en eina miljón nautgripa norður ár hvert.
Á undan hjörðinni og meðfram henni riðu
ræfilslega búnir menn á litlum og stefklegum
reiðhestum, þeir voru hávaxnir menn, sinasterk-
ir og hirðuleysislegir í látbragði, skeggjaðir og
síðhærðir. Söðlar þeirra höfðu tvennar gjarðir,
voru breiðýj og söðulhornin lág, síð löf héngu
niður um fætur reiðmannanna. Hver maður
hafði mjóa leðuról, eða snöru, um söðulhorn sitt,
en um mittið belti með þungri skambyssu í.
sumir höfðu riffla í hulstri, sem hékk niður
eftir söðlinum. Þeir mjökuðust áfram með jöfn-
um hraða, augu þeirra lýstu forundrun en ekki
ótta.
Langt á eftir hjörðinni komu hinar tvær
kerrur með hvítum tjöldum yfir. í ekilssæti ann-
arar kerrunnar, sat svört kona með langhleypta
byssu á hnjánum. í hinu sat gömul kerling, þel-
dökk og hrukkótt og gáði vel að því sem hún
starfaði að en skifti sér ekki af öðru.
Tjaldið á fyrri kerrunni var vel byrgt. Ux-
arnir, sem drógu hana fylgdu riddurunum, sem
á undan riðu — gamall maður, hrukkóttur og
þeldökkur með kollháan hatt á höfði, reið á
undan kerrunni. Baðmullar fötin hans voru lé-
leg og sjálfur var hann magur og hesturinn
hans líka. Á söðulhorni hans sat eitthvað, sem
virtist vera fugl, fjaðrir hans glitruðu í sólskin-
inu. En illa var hann útleikinn, fjaðrir skorti í
vængi og stél og kamburinn hékk máttlaus út á
hliðina; ,en þrátt fyrir það sperti hann sig við
og við upp og gól hátt eins og hann væri að
syngja fram hólmgöngu áskorun. Stundum
strauk Sanchez gamli með grannri, brúnni hend-
inni um hanann. Gallina var einn á lífi af öllum
hænsnahópnum.
Á bak við þessa kerru rann söðlaður hestur,
gulur á lit, með hvítri rönd niður lendarnar.
Hann hafði fagurt höfuð. Hann fetaði létt og lit-
aðist árvakur til beggja hliða. Þetta hefði vel
getað verið circus-sýning, svo óvenjuleg var
hún áhorfendunum.
Fremst, sinn hvoru megin hjarðarinnar,
riðu tveir hraustir menn, sem aldrei töluðust
við. Á eftir þeim, með löngu millibili, komu
aðir menn, er hver sá um fjögur til fimm hundr-
uð nautgripi, óg seinast allra komu eftirlegu-
kindurnar, veikar skepnur eða haltar. Á eftir
öllu komu hestarnir, þeim stýrði ræfilslegur
drengur, búinn einu reiðbuxunum, sem til voru
í þessari ferð, vegna þess að buxurnar hans sjálfs
voru of rifnar til að nokkur mætti sjá þær.
Á allri æfi sinni höfðu ekki nautgripirnir
frá Texas séð eins stóran bæ og Abilene. Það
þurfti fjórðung stundar til að koma þeim til að
ganga inn í bæinn. Eins og McCoyne hafði sagt
gátu ekki kvíarnar rúmað allan þennan fjölda,
þessvegna kom þeim saman um að reka nautin
í gegnum bæinn, og stöðva þau svo mílu eða tvær
fyrir utan hann, Nabours veitti samþykki sitt til
þessarar innreiðar í borgina, bara til áð þóknast
hinum vingjarnlega McCoyne. Hann reið að
fremri kerrunni og laut yfir hana.
“f hamingju bænum, Miss Taisía, seztu á
bak Blancocito, seztu á bak og ríddu á undan
þinni eigin hjörð!”
En Taisía var ekki hrifin af þessari við-
höfn. Hún sat við sinn keip að aka í lokaðri
kerrunni. Hún horfði út um svolitla rifu. Þarna
sást fjöldi karlmanna, en ekki ein einasta kona.
Er hjörðin kom loksins inn á strætið elti hún
ríðandi mennina, sem voru á undan. Þeir komu á
móts við gistihúsið. Þá varð hástig jaessarar at-
hafnar; þarna á svölunum var hljóðfærasveit
bæjarins.
Skyndilega heyrðist skerandi hljóð —•
hræðilegt vegna afleiðinganna, sem það hafði;
þótt gert væri í beztu meiningu, en alveg óskilj-
anlegt nautahjörð frá Texas.
Það getur verið, að hver listamaður flokks-
ins hafi leikið sitt eigið uppáhalds lag. Það
gerði engan mun. Með hræðilegum gný æddi
hjörðin af stað. Hinir spertu halar nautanna
lýstu því yfir, að þetta væri versta æðið, sem
ennþá hefði gripið hjörðina. Hestarnir tóku
sinn þátt í þessu og reyndu að varpa reiðmönn-
unum úr söðlunum, og virtust þeir hafa mist alt
traust til húsbænda sinna. Ef íbúar Abilene
bæjar höfðu óskað eftir sýningu, þá fengu þeir
hana nú, bara með því að litast um.
Hljómsveitin lék áfram, eins og menn, sem
hafa byrjað á einhverju fyrirtæki og fellur illa
að skilja við það óklárað. En áheyrendurna
vantaði. Sólbakka hjörðin var horfin!
Ennþá einu sinni urðu smalarnir að safna
hjörðinni undir stjórn Nabours, sem bölvaði
hjartanlega öllum hljóðfærasl^etti, því að aldrei
hafði hjörðin fælst svona illa á allri leiðinni.
Mennrinir í Abilene fengu nú í fyrsta skiftið
tækifæri til að sjá hóp Texas manna stjórna
hjörð, og gát\í þeir það betur en nokkrir aðrir
menn í heimi. En það þurfti langan tíma áður
en þeir gátu sefað æðið í nautunum.
Hljóðfæraslátturinn, sem kom svona óvænt
ramfældi nautin. Þau skiftu sér í smáhópa og
yfirgáfu fylkingarbroddinn, en af honum var
það bara Alamo gamli, hinn risavaxni, er leitt
hafði hjörðina þúsund mílur, sem eigi lét neitt
aftra sér frá réttri leið. Alamo lagði kollhúfur
og lyfti grönunum eins og vilt elgsdýr. Hann
þaut fram hjá hópnum, fram hjá hljómsveitinni,
framhjá öllu í Abilene nema járnbrautinni og
gripakvíunum.