Heimskringla - 27.05.1953, Blaðsíða 3

WINNIPEG, 27. MAÍ 1953
HEIMSKRINGLA
3. SÍÐA
háttstandandi embættismenn. En
i raun og veru, var það Þýzkur
unglingsmaður, fyrrverandi
kommúnisti, félagi Lindemann
og tveir kunningjar hans, sem
léku svona laglega á félagsbræð-
ur sína.
Hasso Lindemann var tuttugu
og tveggja ára laganemi við há-
skólann í Leiptzig. Hann hafði
á stuttum tíma komist til ótrú-
legra valda og virðinga innan
kommúnista flokksins með þeim
hætti sem ekki er svo óvanaleg-
ur í Austur-Þýzkalandi nú á
dögum.
Einhvern tíma á árinu 1949,
höfðu kommúnista foringjarnir í
Leiptzig, vikið úr embætti öllum
elztu og reyndustu dómurum og
málafærslumönnum í héraðinu.
undir því yfirskini að þeir væru
ekki öruggir stjórnmálalega. En
í þeirra stað voru mjólkursali,
orgelleikari og 21 árs gömul
stúlka skipuð saksóknarar rétt-
arins. Eins og gefur að skilja var
lagakunnátta þessara þremenn-
>nga mjög af skornum skamti,
svo nauðsýnlegt var talið, að
skipa þeim aðstoðarmann, sem
hefði svo litla nasasjón af lög-
fræði og málafaerslu. Og félagi
Lindemann varð fyrir valinu.
Hann var bókhneigður, góður
námsmaður, og var talinn örugg-
ur kommúnisti ,ennfremur var
búist við, að hann mundi reyn-
ast yfirboðurum sínum hlýðinn
og auðsveipur.
Og Lindemann reyndist vel í
stöðu sinni. Hann skrifaði kær-
urnar og stjórnaði mála tilbún-
ingi, á hendur þeim er fyrir rétt-
inn komu alt í bezta kommúnista
stíl.
Ekki leið á löngu þar til tals-
verður hópur iðjuhölda, sem
hann hafði búið til mál á hend-
ur, var dæmdur til langrar fang-
elsis vistar og eigur þeirra gerð-
ar upptaekar; og einir 10 eða 12
ungir æsingamenn fóru sömu
leiðinga. En Lindemann var ekki.
metorðagjarn, hann lét yfirboð-
urum sínum eftir heiðurinn fyr-
ir vel unnin störf.
Af þeim ástæðum varð hann
líka velmetinn og vinsæll hjá
yfirmönnum sínum. Hann bjo 1
góðum húsakynnum, fékk tiltölu
lega gott kaup, og framtíðin virt
ist brosa við honum.
En þá kom nokkuð fyrir, sem
aldrei skyldi henda góðum kom-
múnista. Félagi Lindemanns
fór að fá samvizkubit af gjörð-
um sínum. Hann hafði aðhylst
stefnu kommúnista af fullri ein-
lægni, álitið að þeir vernduðu
rétt smælingjanna öðrum fremur.
En nú, þegar málsskjöl allra
þeirra sem fyrir réttinn komu,
fóru í gegnum hans hendur, varð
honum brátt ljóst, að fjöldinn
allur af kærunum voru upplogn-
sakir, og vitnaleiðslan ein
keðja af meinsærum og ljúgvitn-
um, og hegningin oftast í litlu
samræmi við afbrotið, þó um af
brot hefði verið að ræða. Svo
hann gat ekki varist þeirri hugs-
un ,að eitthvað væri bogið við
þá stefnu sem þyrfti að taka til
slíkra ráða til að koma málum
sínum áleiðis. Og hann ásetti sér
að reyna að bæta að einhverju
litlu leyti, úr því ranglæti sem
hann hafði hjálpað til að fremja,
gegn saklausum mönnum.
Dag nokkurn þegar flestir
samverkamenn á skrifstofunni
voru á flokksfundi, tók hann
nokkur eyðublöð úr skrifborði
yfirmanns síns—eyðublöð er
fylla skyldi út þegar fangar voru
iátnir lausir—og flúði til Vest-
ur Berlínar. “Eyðublöðin, fötin
sem eg var í, og fáein mörk í
peningum, var alt sem eg tók
með mér”, segir Lindemann.
“Stöðu, framtíð og alt annað
skyldi eg eftir að baki mer, en
mér leið miklu betur”.
Fimm menn voru það einkum
sem hann hugsaði sér að losa úr
haldi ef mögulegt væri. Hann
vissi vel að gamli Karl Mende—
hann var sjötugur að aldri—
hafði ekkert til saka unnið, ann-
SEM FRJÁLSIR MENN OG FRJÁLSAR KONUR
Jfyllum vex dxotnincfu vota
Án tilits til þess hvert við rekjum ættir okkar, hvort við erum
nýlega hingað komnir, eða höfum lengi verið Canadamenn, ber
okkur að láta fagnandi í ljós hollustu okkar við Hennar Hátign
Elizabetu Drotningu Canada og brezku samveldisþjóðanna.
Vegna þess, að Kórónan, sem hún ber táknar hið dýrmætasta
mannfrelsi, sem um getur í sögu heimsins. Orðin frelsi og
frjálsræði ná hámarki að innviðagildi í Canada og hjá öllum
brezkum samveldisþjóðum.
Ýms af okkur geyma ef til vill í huga minningar um harðstjórn,
einræðiskúgun og ríkisþrældóm! Góðu heilli teljast nú slikar
minningar til hins liðna, því við erum öll Canadafólk og njótum
öll þeirra forréttinda sem Canada hefir að bjóða. Þess vegna ber
ölium sem frjálsum mönnum, konum og börnum að tjá krún-
unni hollnustu okkar og hinni yndislegu og prúðu konu, sem
Kórónuna ber, Hennar Hátign Elizabetu drotningu II.
Published by
GEORGE WESTON LIMITED, CANADA
Makers qf Brcad, Biscuits, Cakes and Candies
að en það, að stjórnin vildi ná í
glerverksmiðjuna hans sem var
arðsamt fyrirtæki. Hann var
sakaður um skemdarverk í iðn-
aði (industrial sabotage), dæmd-
ur í 6 ára fangelsi, og eigur hans
gerðar upptækar. Sama var um
Arthur Bergel, hann var sakaður
um að hafa borgað verkafólkinu
í klæðaverksmiðjum sínum hærra
kaup, en hámarkskaup það er
stjórnin setti. Horst Schabel, 17
ára nemandi í unglingaskóla
fékk tveggja ára tugthúsvist, og
skyldi að þeim loknum sendast
í úraníum námurnar, alt fyrir
að hjá honum fannst bók, sem
var á svartalistanum hjá komm-
únistum. Jorgen Poppits og Ech
ehard Schuman, tvítugir stúdent
ar, fengu 4 ára fangelsi fyrir það,
að dreyfa út í Leipzig flugritum
andvígum kommúnistum.
Margskonar örðugleikar urðu
en á vegi Lindemanns. Hin ýmsu
félög í VesturBerlín, sem taka á
móti flóttamönnum úr löndum
kommúnista könnuðust við hann
af orðspori, sem háttsettann
starfsmanns í þeirra flokki. Það
tók því nokkurn tíma að sann-
færa þá um að hann væri í raun
og veru flóttamaður. Á meðan
á þessu þjarki stóð hafði nýr
dómsforseti verið skipaður við
rannsóknarréttinn í Leipzig. —
Þann mann þekti Lindemann
ekkert og því síður rithönd hans
Þessi nýji embættismaður hafði
sett þær reglur, að fangaverðirn-
ir skyldu síma skrifstofu rann-
sóknarréttarins í hvert skifti
sem þeir fengju skipun um að
losa fanga úr haldi til trygging-
ar, því að engin mistök ættu sér
stað.
Nálega þrír mánuðir liðu, áð-
ur en einum af kunningjum
Lindemanns í Leipzig tókst að
senda honum skjal með undir-
skrifi nýja dómsforsetans, sem
Adam hét, og einnig þurfti hann
nokkurs tíma til að æfa sig í að
stæla rithönd hans.
Loksins, eftir margra mánaða
undirbúning var alt tilbúið. Einn
af kunningjum Lindemanns —
Hans Schmidt að nafni, var val-
inn til að framkvæma fyrsta
þáttinn í ráðagerð þeirra.
Með falsaðar lausnarskipanir,
fyrir þá Mende og Bergel í
skjalatösku sinni, lagði hann af
stað til Leipzig og skyldi hann
láta þær í póstkassa þann er öll
bréf frá skrifstofu rannsóknar-
réttarins voru látin í.
Tvisvar á þeirri leið, lá við
sjálft að alt kæmist upp. Ekki
var hann kominn langt, þegar
tveir lögreglumenn komu inn í
járnbrautarklefann og heimtuðu
að skoða í skjalatösku hans. Slik
ar skoðanir eru ekkert óvanaleg-
ar, svo Hans þorði ekki annað en
verða við þeirri kvöð. Lögreglu
mennirnir sáu strax umslögin
með stimpilinn skrifstofu rann-
sóknarréttarins á horninu. “Ertu
sendiboði dómsforsetans”? sagði
annar þeirra byrstur í máli. —
“Auðvitað” svaraði Hans í sama
tón. “Fyrirgefið að við ónáðuð-
um þig”, og lögreglumennifenir
kvöddu að hermanna sið, og fóru
án þess að kynna sér nafn hans
eða stöðu.
Við hinn ákveðna póstkassa í
Leipzig var annar þröskuldur í
vegi. Þegar þangað kom voru
þar tveir lögregluþjónar á verði.
En lexían sem hann lærði á lest-
inni kom nú að góðu haldi. Hann
gekk því óhikað upp að póstkass
anum og lét lögreglumannin
sem nær var sjá umslögin, þegar
hann sá hver sendandinn var,
lyfti hann hæversklega lokunv
fyrir kassanum meðan Hans
smeygði bréfunum inn í hann.
Hvorki Schmidt í Leipzig eða
Lindemann í Berlín varð svefn-
samt næstu nótt. Lausnarskipan-
irnar ættu að koma til fangels-
ins snemma næsta dag, og ef
fangavörðurinn símaði til rann-
sakarréttarins áður en samsæris-
mennirnir hefðu gert sínar ráð-
stafanir mundi alt misheppnast.
Eins snemma og hann þorði
næsta morgun símaði Schmidt
fangelsinu í Zwickan.
“Þetta er Adam dómsforseti
sem er að tala”, grenjaði hann.
“Get eg fengið að tala við yfir-
fangavörðinn þegar í stað?” —
Mögulegt var að fangavörðurinn
þekkti málróm Adams, en á það
varð að hætta. Þegar hann svar-
aði var hann mjúkur í máli, og
ekki hægt að merkja að hann
hefði neina hugmynd um, að
ekki væri alt með feldu.
“Hefurðu fengið lausnarskip-
anir þeirra Mende og Bergels”.
“Nei, ekki ennþá, herra for-
seti, en eg skal afgreiða þær per-
sónulega strax og þær koma.”
“Gerðu það, og vel á minst, þú
þarft ekki að kalla upp skrif-
stofu mína, þetta símtal dugar.”
“Sjálfsagt, herra minn, og
þökk fyrir þetta einka viðtal.”
Þegar Hans lagði frá sér
Fdh. á 5. bls.