Íslenzki good-templar - 01.02.1887, Blaðsíða 13

1887
ísl. Good-T emplar
45
ember-blaðinu f. á., er einkar- j
fögr hugvekja um bindindi. Vér
getum eigi neitað oss um að prenta
niðrlag hennar hér í blaði voru.
sHvernig á að fara að pví að
koma öflugu og áreiðanlegu bind-
indi á fót meðal fólks vors, hvar
sem það er niðrkomið? Með pví
að allir, eða að minsta kosti
sem flestir af fullorðnu fólki voru
konum og körlum, sem eru á-
reiðanlegir reglumenn að pví er
vínnautn og vínveitingar snertir,
gangi í bindindisfélagsskap, og
að svo sje af þeim í sameining
unnið kappsamlega að pví, að ná
öllum unglingum pjóðflokks vors,
sem uppvaxa á peirra stöðvum,
með fullkominni sannfœring inn
í þennan félagsskap. pað eru
reglumennirnir, seni fyrst eiga
að fara íbindindi: J>áertrygg-
ing fengin fyrir pví, að bindind-
isheitið verði áreiðanlega haldið.
J>á er lítil hætta fyrir pví, að
blótað verði á laun í bindindis-
félaginu, sem altaf er hætt við,
ef frumstofn pess er mestmegnis
fyrveraudi drykkjumenn. Væru
allir vorir regluinenn gengnir í
bindindi, og héldu áfram að vera
í þeim félagsskap til enda, og til
annars hefðu þeir enga freisting,
ef þeir að eins byrjuðu, pá myndu
líka allir unglingar vorir fylla
pann hóp, áðr en peir kœmust á
bragðið, og pá væri brunnrinn
byrgðr áðr en barnið dytti of-
an í hann. Hófsmennirnir full-
orðnu meðal fólks vors eiga að
uppala ina uppvaxandi kynslóð
til bindindis. J>að eru peir sem
eiga að ganga á undan. J>að er
gott og sjálfsagt að reyna að fá
drykkjumanuinn til að hætta að
drekka, og pað er auövitað eitt
atriði í bindindisstarfseminni, en
af því að reynslan sýnir, að allr
porri slíkra manna stendr
ekki stöðugr, pá dugar yfir höf-
uð að tala ekki að byggja bind-
indisfélagsskap á slíkum mönnum.
Og aldrei purfa menn að búast
við pví, að löggjöf landsins hlynni
neitt að ráði að pví, að útrýma
sínum drykkjuskaparstofnunum,
fýr en fram á leiksviðið er kom-
in ný kynslóð kvenna og karla,
sem hefir verið upp alin til bind-
indis. Og er pað ekki kristin
kyrkja með inn guðdómlega kær-
leik í merki sínu, sem hér á að
láta til sín taka þjóðunum og
einstaklingunum til frelsis?«
Dyggr binflindismaðr. Bind-
indishreifingin hér á landi um
1850 varð eigi langgæð. Reglu-
mennirnir sintu bindindinu lítið
eða héldu eigi trygð við pað,
og pá var fótunum kippt undan
félagsskapnum, og inir breyzkari
félagsbrœðr lentu aftr flestir í
sinni fyrru villu. J>að var pó
einn af bindindismönnunum frá
1850, sem tók bindindisloforð sitt
sem skuldbindandi ævilangt. |>að
var yfirkennari Björn Gunnlaugs-
son, hann var bindindismaðr til
dauðadags fyrir sjálfan sig, og