Íslenzki good-templar - 01.04.1890, Side 3

Apríl
fsl. Good-Templar.
51
einmitt að geta fest sínar mestu og beztu rætur í kristilega hugsun-
arhættinum. |>að er í nafni hins kristilega bróðurkærleika, sem vjer
skorum á alla, sem drekka, að hætta peim óþarfa, skaðlega vana,
til pess að verða eigi sínum veikari bræðrumað ásteytingar-eptirdæmi.
Sá maður hefir ekki rjett skilið anda kristninnar, sem metur sínar
girndir og f/stnir meir, en eymd og spilling bræðra sinna. Hann
spyr með Kain : ,,Á jeg að gæta bróður míns“. — Enginn hlutur
stendur eins í vegi fyrir útbreiðslu lifandi trúaráhuga hjá söfnuðun-
um eins og áfengu drykkirnir, pví pau áhrif í pá stefnu, sem
kirkjan kann að vekja í svip, slekkur brennivínsbúðin pegar í stað
aptur. Ótal lestir og glæpir, ófriður, illmælgi og siðleysi finnast
hvívetna í fylgi drykkjuskaparins. Ætti pað pá ekki að vera lífs- og
áhugamál fyrir hvern söfnuð, er kallar sig kristinn, að útrýma pessu
andstæði alls kristilegs lífs ? — pað er eptirdæmið, sem flesta gjörir
að drykkjumönnum, föðursins barnið, húsbóndans hjúið, höfðingjans
alpýðumanninn. |>að er eptirdæmi „kristilegu“ /ió/drykkjumann-
anna, sem í pá stefnu verkar mest. Eptirdæinið leiðir einnig hina
óstyrkari á braut drykkjuskaparins, þeir geta eigi staðið og falla pví
í eymd og andlega fortíming. Jpessu eptirdæmi vill bindindishreyf-
ingin útrýma í nafni hins kristilega bróðernis.
Eramfarastraumur mannkynsins hefir opt og tíðum á umliðn-
um öldum mætt stíflum, heljarbjörgum, sem álitin voru jarðfóst
í eðli mannkynsins. Sagan sýnir að hann helir opt um hnndruð
ára orðið að víkja á bug við pessi björg ; en tíðarandinn hefir smátt
og smátt holað undan peim grundvöllinn og pau hafa horfið smátt
og smátt, stundum hrunið með byltingum og umbrotum. Svo
sljettist straumurinn aptur og pann stað, sem bjargið stóð á, þekkir
enginn aptur, nema hvað sögufróðir menn geta lýst honum fyrir
oss. Eitt af pessum björgum í framfarastraumi mannkynsins er
drykkjuskapurinn. |>að er hjátrú, að hann sje jarðfastara bjarg en hvert
annað, sem mannsandinn hefir rutt af braut sinni. Straumur tíðar-
andans hefir pegar holað grundvöllinn undan pessu bjargi. Yísindin
sýna og sanna, að áfengisdrykkirnir gjöra að eins skaða, ekkert
gagn. |>að var áður og er sumstaðar enn,' siður að lofa pá sælu,
pann hugmóð, er áfengið kveikti hjá manninum ; það var svo sak-
laust, svo náttúrlegt að láta fiöskuna hjálpa sjer til að flýja alvöru
og áhyggjur lífsins og byggja sjer ímyndaðann alsældarheim, par
sem stafkarlinn var konungum jafn. Nýji tíminn metur lítils slíkar
glýjur ; hans krafa er alvara, staðfesta, erfiði. Sá sem eyðir tíma