Íslenzki good-templar - 15.05.1893, Blaðsíða 5

77
ísl. Good-Templar.
sem óbótamenn undir óheyrilegum skömmum og formælingum,
sem dynja úr hinum ölvaða vitfirring; íþeir óska sjer ekki að
bera þá sorg, sem nístir hjarta hins táldregna ástvinar, sem
öllu, hviku og dauðu, gleði og ánægju er rændur og rúinn,
og stendur nú sem dæmdur til dauða og hefir ekkert að
missa nema lítilþörlegt líf. Vínsalar og veitingamenn óska
sjer ekki, að verða aðnjótandi þess ásigkomulags, sem börn
hins ölvaða eru opt í; þeir hirða ekki um þá bölvun og ó-
gæfu, sem hann hefir leitt yfir hin saklausu börn; þeir hirða
ekki um þá fyrirlitningu, sem við honum horfir nær og fjær.
En—þeir hirða um aurana hans, þeir hirða um föt hans
og fæði; þeir hirða um fiskana hans, ef hann er sjómaður;
þeir hirða um ullarlagð frá honum, ef hann á sauðkind eða
einhver hefir gefið honum lagðinn í lepp á sig; þeir hirða um
að rýja hann inn að skinninu og til liins síðasta blóðdropa,
eins og tilfinningarlaus fjárbóndi á stundum sauðkindina, þó
hún falli svo úr kulda og vesöld næstu nótt eptir. Vit og
velferð drykkjumannanna eru ekki þung á samvizkumetaskál-
um vínsalanna; aurarnir eru þá heldur meii’a virði. Ham-
ingjulán barna þeiri'a gildir ekki mikið, ef guðaveigaimar
verða borgaðar með guili.
En skyldi nú ekki vei'a athugaverð fyrir veitingamenn
og vínsala, þessi aðferð drykkjumannanna ? Verið getur það.
Þó vínsalar hirði alls ekkei’t um gagn annara, hirði ekki um
að elska og virða náunga sinn, hirði ekki um fátækt eða ör-
byi’gð síns meðbróður, hirði ekki um ófarir nje ógæfu annara,
þó að þeir virði flest að vettugi, sem lýtur að heill drykkju-
manna og þeii’ra skylduliðs, þá er á það að líta, að úr því
maður er búinn að sóa öllu sínu til vínsalans, þá hefir hann
úr iitlu að spila framar, og kemst í engan samjöfnuð við
regiumanninn. Hvor dregur kaupmanninum drýgra, regltx-
maðurinn eða drykkjurúturinn? Hvor hefir úr meiru að spiia
eða handa á milii, þegar fram líða stundir? Þó vínsalinn
hafi ekkert fyrir augum nema peningana og eigin hagsmuni,
þá þarf hann samt að yfirvega vandlega, hvor sje arðsamari,
reglumaðurinn með sinn dugnað og atvinnu, eða óreglumað-
Urinn með sín vínlcaup, sitt atvinnuleysi, sitt iðjuleysi og sína
örbirgð; og verði hinn síðarnefndi ekki mun drýgri með
framleiðslu í búð og buddu vínsalans, 'þá verður hyggilegra