Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 30.11.1889, Blaðsíða 2

26
fram borið, og rayndi að eins valda tvístr-
inga í stjórnarskrármáliuu, eins og k stóð.
Skilnaðartillagan megnaði því eigi að
Ivpta alpingismanninura á hið eptirpreyða
öndvegissæti.
En — „extrema se tangunt — ; pað, sem
l&usnarprédikuuin ekki gat áunnið, raegn-
aði hin fjarstæðan, að gefa sig á gat í
stjórnarskrármálinu, að vilja selja dönsku
.stjórninni alveldi í löggjafar- og fram-
kvæindarmálum Islands, eins og svnt hefir
verið og sannað, að miðlunarbrallið opt
umrædda gjörir í rikum mæli.
En pó að ótrúlegt megi pykja, tókst al-
pm. pó með pessu móti að slá sér til ridd-
ara í angum fáeinna pjóðkjörinna ping-
manna, sem bundu sig með loforðum, áður
en peir höfðu íhugað málið til hlýtar.
Dýrkeypt foringja-nafnbót pað yfir jafn
fámermri lijörð?
Fjarstæðurnar i stjórnmálakenningum al-
prn., á einu og sama árinu, mun fáum
auðið að skýra öðruvísi, en sem „persónu-
lega pólitik“, eða tækifæris-sannfæringu.
Heilbrigð skynsemi leiðir engan óafvit-
andi í pær gönur, að hann prédiki annan
daginn algerðan skilnað fiá Danmörku, en
hinn daginn alveldiskennd yfirráð Dana;
enda er hætt við, að alpm. takizt óhönd-
uglega að smjúga undan mótsagnafarginu,
pó að hann auðvitað ekki láti neins ó-
freistað.
En pó að orð alpingismannsins hafi opt
verið mikils metin, er hann talaði máli
pjóðarinnar, pá ætti hann eins að reka sig
á pað, að pjóðin hefir nkð pví proskastigi,
að hún metur málefnið meir en persón-
urnar,
Ef alpra. Jón Ólafsson af einhverjum á-
stæðum álítur sinni persónu bezt borgið
rneð pví,. að gerast hlaupasveinn erlenda
valdsins og hiuna konungkjörnu, pá geta
kjósendurnir eigi svarað betur, en með því,
að bægja slíkutn mönnum algerlega frá af-
•skiptum pingmála.
það er málefnið, en ekki mennirnir, sem
raest um varðar.
tíi HÖFUÐBORGINNI.
Úr hréfi 8. nóv. ’89.
„Ekki mælist ‘naglapólitíkin‘ hér vel fyr-
fr hjá hugsandi mönnum, pykir 'möRnum
1>eir Jón Ólafsson og Páll Brien- hafa
gert æði lítið úr sér moð pví að skríða
iiiu í fjalaköttinn hjá peim konungkjcýruu,
pJÓÐYILJINN.
pnr sem hann pó ekki var fimlegar reistur;
stjórnarsinnar erti mjiig glaðir yfir úrslit-
nnum á pingi, og dálætið dillar í peiui,
hvenær sem peir minnast á pað. Ekki
held eg, að margir snúist af píslargráti
Jóns Ólafssonar í „Fjallkonunni“; hégóma-
dýrðin gægist par allstaðar út um götin.
„ísafold4* minnist mjög litið á stjórnar-
skrármálið, pví að hún veit enn pá ekki,
hver ofaa á muni verða; en „pjóðólfur“
„hryður iirís og nrigar utan staura“, eins
og lmnn or vanur“.
YEIK VÖRN —
VEIKUR MÁLSTAÐUR.
„újóðólfur“ heldur áfram með „tíning-
inn“ í stjórnarskrármálinu, en varast eins
og heitan eldinn að hræra við „miðlunar“-
o; uppgjafarflaninu nafnkennda; honum er
um að gera, að villa fáfróða, og „slá um
sig“ með orðunum „innlend stjórn“, „full
ábvrgð fyrir alpingi“, treystandi pví, að
alpýða manna muni ekki rista svo djúpt,
að hrjóta „humbugs“hnútuna peirra „miðl-
unannanna“ til mergjar. En pví miður
fvrir pá „miðlunarmenn“ hufa peir í al-
pingistíðindunum reist sér pað minnismark,
sem engirin getur villzt á. Hver, sem les
nefndarálit, eða minnisspjald, meiri hluta
stjórnarskrárnefndarinnar í neðri deild,
uppgjafar„edictið“, mun ósjálfrátt taka
undir með skáldinu (Gesti Pálssyni), og
segja í líkum anda:
„Ef ferðamaður fer um hér,
og finnur petta blað,
pars háleystskapur hulinn er,
pá hræki’ hann leiði að.
„OPN A. BRÉFIГ.
Alpra. Jón Ólafsson heldur áfram að
hæla sjálfum sér í „Fjallkonunni“, og
skjalla Pál Briern og aðra, sem kami ætl-
ar sór að hafa gott af; er pá vouin, að
peir gangist ögn upp við skjallið, og leyfi
Jóni að snúa pyrlinura, eins og honum
líkar. Ef gangurinn vorður sá sami að
ári, eins og í ár, pá má búast við ein-
hverjurn byltingapytnum eptir nýjárið —
og svo við sunddragnum aumingjum um
huudadagana að sumri.
Nr. 7.
JIL'J!!'. .. ............ i
ÚTSENDING
A L |> IN GI ST í Ð IN D A N N A.
—o—:o:—o—
I 90. nr. „ísafoldarw p. á. er pess get-
ið, að prentun alpingistíðindanna sé rétt uð
segja lokið, fullprentuð 7 hepti af umræð-
um neðri deildar og langt komið fimmta
og síðasta hepti af umræðum efri deildar.
En hvað skyldi sú dagur heita, pegar út'-
sendingamanninum póknast að fara að
senda alpingistíðindin út? J>að var Ijót.a
vfirsjónin af alpingi, að gera ekki nýja og
betri ráðstöfun um útsendingu pingtíðiud-
anna. En „miðlunar“brallið polir kann ske
ekki, að pau komi fyrir almennings augu?
Leynifundirnir og myrkraverkin vilja holzt
hylja ávexti sína í skugganum.
E i n n,
sem á að fá alpt. ókeypis.
BÓKAFREGN.
K v æ ð i eptir Brynjólf Jónsson frá
Minna-Núpi. Með inynd höfundarins.
Rvik, 18&9. 156 bls. 8vo.
Höfundurinn, Brynjólfur .Tónsson frá
Minna-Núpi, er einn — og ekki síðastur —
í tölu peirra afhragðs alpýðumanna, sem
land vort hefir átt svo tiltölulega marga
af í samanburði við aðrar fjölmennari pjóð-
ir; uppalinn við misjöfn kjör lukkunnar,
eins og títt er um alpýðumenn á landi
voru, hefir hann pó innan um allt baslið
og haráttuna fyrir lifinu aldrei misst sjón-
ar á pví, sem hefur manninn á hærra stig,
og sýnir liomim Ijós og mnað, par sera
öðrum sýnist svartnættismyrkur; með að-
dáanlegri ástundun, og eingöngu af eigin.
ramleik, hefir honum tekizt að mennt.&
sinn fjölhæfa aiída flestura alpýðuraönnum
fremur. Kvæði hans oru pví yfir höftrð
fagurt sýnishorn alpýðlegs kveðskapar.
Sumt af kvæðum peim, er kver pett*.
inniheldur, raun alpýðu kunnugt, með pví
að pað hefir áðtir verið prentað, sumpart
í hlöðunum, og sumpart ásamt „Skuggsjá
og ráðgátu“, hinu heimspekilega kvæði, er
höf, gafút 1876; en pað hefir einnig rojög
roargt nýtt að færa. sem mr pess vert, að
menn kynni sér pað.
f>að, sem að vorri hyggju einkanlega
einkennir kveðskap höf. er hin guðrækilegii'
og siðferðislega stefna, sorn kemur fram í
flestum kvæðunuru, og lffltur pau tala til
hjartans, fremur «« margt ar.nað, scai rik-