Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 12.02.1890, Blaðsíða 3

VIÐAUKABLAÐ við „|)jóðviljai)n!t 4. ár, nr. 10.
3
pví fullvel. að hægt varð að fara í sakirnar,
ef nokkuð ætti að ávinnast, meðan svona
stóð. J>að er pví ekki einungis málinu ö-
viðkomandi, eins og pað horfir nú við, að
vera sífellt að vitna í frumvörpin frá 1867
og 69, heldur er Jóni Sigurðssyni í giöfinni
beiníinis gjört rangt til með pví að væna
hann pess, að hann nú myndi, væri hann
itppi, telja pessi frumvörp nokkra verulega
bót á stjörnarhögum vorum. Frumv. frá
1873 er pess ljós vottur, að Jón myndi j
heldur aldrei hafa stutt að framgangi ann- i
ars eins frumvarps og petta frumvarp sam- j
lcomulagsmanna er; ákv;eði pess eru milcil
apturför frá frumvarpinu 1873, eins og
pegar liefir verið sýnt, pað er löggjafar-
valdið snertir. þótt ritstj. „]ajóðólfs“ leiti
ásamt báðum lærifeðrunum, Páli og Jðni, i
Hieð logandi ljósi í öllu frumvarpinu frá
1873, finnur hann par hvergi, að konungur
með erlendum ráðherra suður í Danmörku,
geti fellt úr gildi hvert einasta lagaboð
frá hinu íslenzka löggjafarvaldi, prátt fyrir
]>að, pótt pað hafi fengið konunglega stað-
i'estingu hér á landi af umboðsmanni kou-
ungs.
Ritstj. hefði getað sparað sér pá lygi
pangað til honum lá meira á, að Jón Sig-
urðsson ætti ekki lengur upp á pallborðið
i Isafjarðarsýslu. ísfirðingar íuunu lítið
pakka honum fyrir, heldur telja honum
sæmra að vera ekki að bendla nafn Jóns
við annað eins bull, eins og flest pað, sem
ritstj, fer með í pessu máli, pað rýrir
auðvitað ekkert virðingu pessa merkismanns,
pótt ritstj. vilji nota nafn hans til með-
mælingar pessu uppgjafarffani peirra Jóns
Ólafssonar og Páls Briems, er hann lætur
jfða sér gandreið í gegnurn alptíð, til að
elta Jön Sigurðsson. Með pessum eltinga-
leik hefir hann svo ljóslega sýnt, að hann
hvorki skílur petta frumv., sem liér grein-
jr á um, né frumvörp hinna fyrri pinga.
pað fer jafnan illa fyrir miðlungamönnum,
pegar peir ætla að hreykja sér upp í sæti
mikilmennanna; ritstj. ætti að nnnía eptir,
hvernig fór fyrir froskinum, sem vildi verða
éíns stór eins og naut — liann pandi sig
fit par til liann sprakk.
par sem ritstjórinn hefir potta „Yigrar-
lag“ og „pjóðvilja-grallara“ i stað rökseúida
gegn pvi í bréfi míiui, sem hann hefir eng-
in ráð með að hrekja, pá yonajeg, að allir
sjái, hve mögur sú vörn er, enda pótt hún
kurmi að vera fengin til láns hjá lrerifeðr-
unum. En hínsvegar ætti ritstjórinn, peg-
ar hann syngur söngva Jöns eða prédikar
kenníngar Páls í pólitíkinni, að muna bet-
ur hér eptir en hingað til eptir heil-
ræðinu:
„Sjáðu pá til að syngir nett,
svo kjaptshögg verði ei að pér rétt“,
Hr. Hitstjóri!
fllað yðar hefir drengilega og vel, eins ;
°g væuta raátti af landsins fremsta poli*
tiska blaði*, brýnt fyrir oss íslendingum
eðli hinnar svo nefndu „málamiðlunar“;
liún er okkur öllum til skammar, pví að
hvaða gagn er okkur að innlendum ráð-
heiTum, pegar peir mega engu ráða, en
úrslitin liggja öll í Kaupmannahöfn; petta
er heimska, petta er skömmin stærsta, sem
máta.
pað er líka auðséð, hve varnarlaus
höfðingjablöðin í Iteykjavik eru gagnvart
pví, sem „pjöðviljinn** segir, pví að „pjóð-
ólfur“, sem hæzt lætur í, hann fer aldrei |
neitt út í pað, sem ætti pó að vera um- I
talsefnið, hvaða gagn hann hugsar sér, að j
verði að pessu stjúrnarfyrirkomulagi, sem
lætur allt sitja við pað sama, nefnil. að
Danir geti útsogið aumingja ísland í verzl-
un og öðrum viðskiptum með pví að bamla
oss að skipa atvinnulöggjöfinni öðruvísi,
en peim póknast, og peirra. hagsmunum
hentar bezt,
„pjóðólfur11, sem vegna fortíðarinnar
væri verður pjóðlegri ritstjórnar, glamrar
hrossabrestinum, og skírskotar í pað, að
eptir fyrri frumvörpum pingsins hafi allt
verið svo óákveðið vegna orðanna „konung-
ur eða landsstjóri11 framkvæmir pað og pað,
en pá var líka landsdómurinn, pjöðkjörinn
ráðherradómstöll, sem gat haldið í hemil-
inn á öllu, en eptir „málamiðluninni“ vel-
ur stjórnin dómendurna sjálf, og pað voru
íslenzkir ráðherrar, sem áttu að undirskrifa
með konungi.
Önnur meðmæli með „málamiðluninni“,
finn eg ekki í „pjóðólfi11, nemapað, að hún
sé ágæt af pví, að B. Sveinsson og séra
Sigurður hafi hindrað, að uppgjöfin fengi
pingsins innsigli í pingsályktunarformi(!),
og af pví, að pessir sömu rr.enn og peirra
fylgendur hafi ekki lcosið pá uppgjafar-
postulana prjá, Jón, Pál og porleif í pjóð-
vinafélagsstjórnina(!).
Eg skal nú að vísu játa, að mér hætti
til að áíellast pá Bened, Sveinsson fyrir
petta hvorttvcggja í fyrstu, en eptir að
hafa kynnt mér nefndarálit meiri hluta
stjórnarskrárnefndarinnar i neðri deild, pá
er eg peim Benedikt milcið pakklátur, pví
að mér fijjnst, að peir, með pvi að hamla
*) Vér pökkum höf. fyrir hans góða álit
áblaðivoru; um framkomu blaðs vors
ber oss eigiaðdæma, en hitt er víst.
að vér viljum eigi láta blaðið fiytja
aðrar skoðanir en pær, sem vér erum
. saunfærðir um, að pjóð vorrí séu fyr-
ir beztm ititstj.
fundai'baldinu í neðri deild, hafi firrt pjóð-
ina skömm; pingið gat elcki verið pelckt
að pví að ræða aðra eins sneipu, eins og
„uppgjafarflanið“, sem „pjóðviljinn“ svo
nefnir.
Og pað var f y 11 i 1 e g a rétt að bola
peini premenningum úr pjóðvinafélags-
stjórninni, pví að hvað er séra pórarinn
Böðvai'sson t. d. verri en pessir karlar?
Eg segi fyrir mig, að eg met Grím Thom-
sen, dr. Jónassen og enda hina konung-
kjörnu mótstöðumenn málsins margfallt
meira en liina, sem látast vera málinn
meðmæltir, en eru í raun réttri pess verstu
féndur. pegar mótspyrnan er einlæg og
uppi látin opinbei'lega, veit maður hverjum
mæta skal, en hinir eru langtum skaðlegri,
sem sigla undir fölsku flaggi. petta er nú
mín meining og margra, sem eg hefi átt
tal við.
Haldið pér fyrir alla muni á í blaði vð-
ar, pangað til „miðlunarmennh'nir", pjóð-
frelsisins verstu féndur, eru brotnir á bak
aptur.
B ó n d i í D ö 1 u m.
* *
*
pó að grein hins mikilsvirða „bónda í
Dölum" sé að sumu leyti helzt til harð-
orð við „miðlunarmenn“, hefir pó ekki virzt
ástæða til að synja henni rúms í blaðinu
af peim ástæðum, með pví að höf. í að-
alatriðunum hittir að vorri ætlun hið rétta.
pað stendur pannig ómótmælanlegt í sögu
landsins, að „pjóðólfur11, aðal-málgagn
„miðlunarmanníi“, hvorki porir né
g e t u r varið fráfall sitt í stjórnarskrár-
málinu með öðru en brígslyrðum úm mót-
stöðumennina fyrir fundeyðslu og kosningu
séra pórarins Böðvarssonar í pjóðvinafé-
lagsstjórnina. En hvaða dóm, sem menn
annars kunna að leggja á p e 11 a hvort-
tveggja, má pó öllum vera auðsætt, að
„uppgjafarflanið“ vei'ður par fyrír enga
ögn glæsilegra. — Höf. hefir einnig tekið
fram skýrt og greinilega hinar sönnu or-
sakir til hvorstVeggja, og pað er eúginn
efi á pví, að pjóðin og sagan einmitt
afpessum sérstöku ástæðum mun
réttlæta pær gjöiðir, eða njeta pejin ærið
til afsökunar; en að öðru leyti ætlum vér,
að 36. gr. stjórnarskrárinnar, — er áskil-
ur vissa pmgmannatölu, svq að lögmæt á-
lyktun verði gjör, -- væri bozt komin
sömu leið, eins og mörg öunur óheilla-
ákvæði pess pappírsbleðils.
Ritstj.