Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 25.02.1890, Blaðsíða 3

Nr. 11.
pJÓÐYILJINN
43
samanlögðu, en að endurgjalda hverjum
éinum eptir reikningi; enda mun enginn
með sanngirni geta œtlast til pess, að menn
leggi fram tíma og fyrirhðfn fyrir alls ekk-
ert, sérstaklega par sem menn eðlilega era
mjög misjafnlega til starfans failnir, svo
að þau störf yrðu regluleg áníðsla á ein-
stökum mönnuni. En ætlaði félagið sér
að fá t. d. einn verzlunarfróðan mann til
^.ð inna af hendi pau störf, og hafa pá á-
byrgð, sem stjórn og deildarstjérar nú hafa
i síftiieiningu, myndi tæplega hjá pví fara,
að hann e i n n yrði töluvert kaupdýrari,
(?n allir hinir til samans, og væri p<5 síður
en hetur girt fyrir rótgróna tortryggni al-
menniugs.
Annars er petta launamál svo lilægilegt
vopn, að óliklegt er, að pað verði nokkr-
um félagsmanni að fári, er peir hafa hug-
leitt pað í næði; og livað pá kaupmenn
vora snertir, er kunna að leiða slíkt í tal.
\.æri peim bezt svarað með peirri spurn-
ingu, hvað p e i r láti sér nægja með litlar
procentur, eða hvort peir leggi fram starfa
sinn og fyrirhöfn ókeypis af einberum
mannkærleika ?
Kaupfélagsmaður.
SVAE
til Eggerts Stefánssonar
á Kröksfjarðarnesi.
„Bágt er að rétta pað tré,
sem bogið er vaxið“.
í 27. nr. ,.þjóðviijans“ f. á. birtist ferða-
Saga frá Eggerti Stefánssyni í Króksfjarð-
arnesi í fyrra haust hingað á ísafjörð
eptir iians sögn í peningaleit, samkvæmt
góðri og gildri venju trúverðugi'a manna,
eins og höf. ferðapistilsins álítur sig vera
, og sotn sýnist vilja fyrst og fremst
með peesari pílagrims-peninga-ferðasögu
sjnni láta bankastjórnina í Keykjavík sjá,
að hann hafi J>Ó verið í einhverjum út-
vegum til að bæta úr vantandi skilum á
afborgun og máske rentum af láni sínu úr
bankanum. og „er sá argur er engu
vorst“, —
Rétt skýrír Eggert pessi Stefánsson frá
pví í pessari raunasögu sinni, að samferða-
maður hans, som hann kallar góðan vin
Winn, lét sér pá í p e i r r i f e r ð mjög
ánnt um að rejrna að verða Eggerti að ;
liði Dg ba*ta úr raunum lians; en í næstu !
bu-ð sinni par á eptir á ísafjörð, lét pessi j
0 S i p t i góðvinur minn, sem Eggert svo j
^“liar, sér talsvert miuna annt um láqbjörg- !
un við Eggert penna, og leit svo út, sem
lionum liefðu brugðizt einhverjar göðar, í-
myndaðar, vonir af Eggerts hendi, pá liann
ekki gat orðið dugandi verkfæri í hendi
hans með peningalánið í fyrri ferðinni, sem
pó ckki var hans skuld. er síðar skal sýnt
verða.
Eggert segir sjálfur frá pvi í pessari
hrakningsför sinni, að eg hafi pó orðið til
að útvega lionum 500 kr. loforð i peninga-
láni úr sparisjóðnum á Isafirði, auðvitað
með pvi móti, að hann setti fulltryggjandi
jarðarveð fyrir láninu, eða útvcgaði sór góða
ábyrgðarmenn, sein Eggcrti mun hafa geng-
! ið báglega að fá. En livað skeður, pegar
Eggert pessi 1 o k s i n s sendir skjöl sín og
skilriki fyrir láninu til sparisjóðsstjórnar-
innar á Isafirði, iiefir hann fengið veð að
láni í Búðardal hjá tveimur dætrum sínum,
sem liann kallar Ragnheiði og Gruðhorgu,
en báðar pó ekki fullmyndugar að lögum
til að ljá fasteign sina í veð; og par sem
viðkomandi sýslumaður S. Sverrisen i no-
tarial-vottorði pví, sem hann gefur um
eignarrétt peirra systra á Búðardal, nefn-
ir aðra Ragnlieiði en hina Guðbjörgu,
en sem sjálf kallar sig Guðborgu í veð-
leyfinu — en sitt er hvað, borg eða björg
—, gat sparisjóðsstjórnin ekki álitið
veð petta sem næga tryggingu, og hafði
holdur enga. ástæðu til að taka Eggert trú-
anlegri um nafn dóttur sinnar, on sýslu-
mann Sverrisén, sem alpekktur er að vönd-
un og reglusemi, og hefir að líkindum far-
ið eptir pví, sem Eggert hefir frá skýrt
par um; og munu allir réttsýnir og skyu-
berandi menn sjá, að full ástæða var fyrir
sparisjóðsstjómina að neita láninu, sem
liún og gerði; og par sem peijingarnir höfðu
frá 11. des. til seinast í jan. legið spari-
sjóðnum arðlausir, og öðrum neitað um pá
gegn góðu liandhafa veði, parf Eggert eklci
að gera sig stóran af að hafa lofað, að
taka mætti rcntuna af sparisjóðsins oigin
fé; pað er liverjuni vandalaust vork.
J>að er fefðasöguhöfundinum verra en
mér, að iiafa sjálfur viðurkennt og iátið
prenta skuldbindingu sína til sparisjóðsins
um að taka lánið, sem hann, eins og hér
er frá skýrt, ekkí cnti, hvorki með að
áfallna leigu af peningnnuiu pann tínia,
sem peir voru kyrsettir hans vegna.
J>ar sem opt nefndur Eggert vantreystir
pví, að eg geti verið pess megnugur, fái
hanu- „háan aldur“ og pá sjálfsagt háa
s k i 1 s e m i, að hann ékki framar fengi
lán úr sparisjóðnum á ísafirði, ef hann
svo vildi, pá njyndi pó ekki purfa par til
stóran mann eða sterkan, pó eg sé hvorugt,
pví sparisjóðsstjórnin. sem nú er, hofir hing-
að til pekkt selinn frá sailðnum.
Að endingu skal eg láta pess getið, að
fyrir mína persónulega reynd pekki eg ekki
Eggert pcnna eða skilsemi hans í peninga-
sökurn að öðru en pví, sem hér er orðið
frá skýrt, en ætia sveitungum hans og
landsbankastjórninni að pekkja pað betur.
Isafirði á Kyndilmessu 1890.
Jón Jönsson.
SKELFISKSBEITAN.
Sífellt sárnar um skelfisksbeituna hér í
Inndjúpinu; kúfiskurinn er að kalla prot*
inn hvervetna par, sem liann hefir liingað
til rnestur verið, og kræklingurinn á pess-
um cina boða er pegar uppurinn. Meir
en helmingur alls pesstima, er á sjó hefir
gefið í vetur, hefir lijá almenningi iiér í
innri veiðistöðunum við Inndjúpið gengið
til pess, að sarga pessar síðustu drefjar,
og slit á mönnum, skipum og öilum áhöld-
um fer sifellt vaxandi; má heita, að ekki
séu orðnir hér skiprúmsgengir nenia hraust-
ustu og friskustu menn á bezta aldri.
Margir Inndjúpsmanna eru nii lika farnir
að taka í mál að fá breyting á sampykkt-
inni, eða að minnsta kosti lagfæring á staf-
villu peirri, sem valdið liefir skelfisksbeitu-
brúkuninni að vetrinum, pvert á móti til-
ætlun sampykktarinnar sjálfrar.
Sú trú eða imyndun, að ekki sé hægt
að ná afla hér í Inndjúpinu, nema með
pessari tálbeitu, liefir lika við mjög litla
reynzlu að styðjast. J>ótt aflinn kynni að
verða minni að tölunni í hverri legunni,
pá jafnaði pað sig fullkoinlega, er sjóferð-
unum fjölgaði, og mest allur bezti tíminn
gengi ekki í fjöruferðir, eins og nú. Yæri
hætt að brúka skelfiskinn einhvern vissan
tíma að vetrinum, myndu Inndjúpsinenn
I ekki verða á eptir sveitungum sínum við
Útdjúpið, að byrgja sig upp með beitu fyrir
pann tíma, svo sem síld, smokkfisk, liesta-
kjöt o. s. frv.; og pótt sækja yrði smokk-
fisk að sumrinu eða tiaustinu langar leiðir,
svo sem suður á Breiðafjörð eða norður í
Strandasýslu, yrði pað stórum kostnaðar-
ininna, en skelfisksbeitusargið á vertíðinni.
Sá kostnaður verður ekki í krónum talinn,
sem fer til pessarar beitu i tíma og sliti
á skipum, verkfævum og mönnuin. En
meðan nokkur tiltiik eru að fá hana og
| hún er ekki bönnuð, brúka einstakir menn
! liana. sem kraptmenn eru mestir eða hæg-
i ast eiga til hennar, og pá ef almentiingur
neyddur til að streytast við að ná heuni
likit. eigi liann að liafa nokkra von um að
1 fá fisk úr sjó.