Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 07.02.1894, Blaðsíða 1

Verð árgangsins (minnst
40 arka) 3 kr.; i Ameriku
1 doll. Borgist fyrir júni-
mánaðarlok.
M ia.
ÍJÓÐVILJINN DKI.
- --1= ÞsiBJI ÁB8AN9C8. =1.. .
ÍSAFIRBI, 7. FKBR.
Uppsögn skrifleg, ógild
nema komin sé til útgef-
anda fyrir 30. dag júni-
mánaðar.
||
tJx* fleiri en einni átt hefir
oss borizt til eyrna óánægja nokkur yfir
því, hvernig siðasta alþingi skildist við
frv. um fjólgun kjórstaða.
Meðal annars skrifar oss þannig merk-
ur maður ný skeð:
„Mun ekki fara, eins Og fyrri
daginn, að kjórfundimir verði víða
hórmulega sóttir í vor, þegar menn
úr fjarlægustu sveitum eiga allir að
sækja á sómu kjórstaðina.
Ætli Barðstrendingar, Snæíellmg-
ar, Skaptfellingar, Norður-Þingey_
ingar, o. fl. o. fl., verði miklu spor-
lettari i vor, en á undan alþingis-
kosningunum 1892?
^ nei, kunningi, lieimur versn-
andi fer, 0g þú skalt sanna, að þeir
verða nú enn þá latari, og sinnu-
lausari, en nokkuru sinni fyr“.
Þannig hljóða spásagnar-orðin!
Barðstrendingar og fl. ættu að reka
af sér slyðruorðið, og sjá svo um, að
þessi spáfluga springi.
Vitaskuld er það illa farið, að frv.
um fjólgun kjörstaða fór i mola á sið-
asta þingi, 0g það er vonandi, að ekki
hði mórg þing, áður en kjósendum verð-
ur gjórt auðveldara, og kostnaðar-minna,
að nota kosningarrétt sinn, en nú gjórist.
En á meðan kosningar-lógunum eigi
íæst breytt i þessu efni, tjáir þó eigi að
gera ser of mikla grýlu úr órðugleikun-
uin.
Og ekkert kjördæmi ætti að lata sig
þá vanvirðu henda, að ekki sæki kjór-
fund, nema 30—40 kjósendur, þvi að það
sýnir svo áþreifanlega áhuga- og vilja-
leysi.
----------
Sumir blaðstjórarnir hér
á landi virðast fylgja þeirri ritstjórnar-
reglu, að flytja eigi fregn-bréf, eður grein-
ar, frá Vestur-íslendingum, nema fremur
seu utflutnin gunum til niðrunar, eða lýsi
dekkri hliðinni aí lifinu þar vestra.
En þetta getuin vér eigi álitið rétta
aðferð, heldur virðist oss það skylda blað-
anna, að leyfa valinkunnum mðnnura
vestan hafsins málfrelsi í blöðunum, þo
að ekki gangi greinar þeirra i þá átt,
sem að ofan er á vikið.
Vér birtum því í dag í blaði voru
byrjun á bréfi frá hr. M. Thordarson í
West Selkirk, sem er einn í róð fremri
íslendinga þar vestra; að eins hófum vér
leyft oss að sleppa úr bréfi hans dálitl-
um kafla, er sjálfa oss snerti persónulega,
og málarekstur landshöfðingja gegn oss.
Bréf til ritstjöra „Þjóöv. unga“
frá
hr. Matth. Thordarson i West Selkirk.
— L —
Káttvirti herra og vinur!
Jeg hefi verið að velta þvi fyrir mér,
hvort unnt myndi, að skjóta héðan til
yðar línu, því að, ef satt skal segja, er
jeg svo „illa þenkjandi“, að mér dettur
i Img, að einhver ófyrirséður farar-tálmi
kynni má ske að mæta bréfum til yðar.
En nú hefi jeg hugsað svo ráð mitt,
að jeg sendi bréfið til sira Sigurðar i
Vigur, og bið hann að koma þvi til yðar.
Jeg hefi lesið um málarekstur land-
stjórnarinnar gegn yður,.................
En það var einkanlega útflutninga-
málið, sem jeg ætlaði mér ögn að minn-
ast á.
Skoðun inin er sú, að það sé hugs-
unar-villa, að binda svo hugann við einn
eða annan skækil af þessum hnetti, sem
vér búum á, að vilja vinna það til, að
lifa, maður fram af manni, við kúgun
og rangindi.
Frá siðferðislegu sjónarmiði skoðað,
virðist mér það einnig vera rangt, gagn-
vart bórnum sínum og eptirkomendum,
að ætla sér að lifa, og skipa börnum
sínum sæti, í því landi, þar sem svo að
segja hver einasta tilraun til framfara
verður — að engu, og öll framsókn hinna
beztu manua landsins lendir, og brennur,
í einu landstjórnarlegu h..........
Sumir segja að vísu, að Islendingar
hljóti að hverfa, eins og dropinn í sjó-
inn, þeirra gæti að engu meðal hinnar
amerísku þjóðar, og mun þessi skoðun
vera mjög almenn á Islandi.
En þetta er hugsunar-villa einber,
þvi að sannleikurinn er sá, að islenzka
þjóðin, Islendingar, missa ekkert af sín-
um þjóðlega arfi, og sógulega hetjuskap,
og það þótt þeir flyttu allir hingað vest-
ur; fornsögur vorar, frelsis-barátta, og
tungumál, myndi ekki gleymast, heldur
geymast í minnum hins menntaða heims;
en sá er munurinn, að hér hefir þjóð-
flokkur vor meiri tók til framfara, en
heima, og niðjum vorum myndi einatt
kært, að varðveita tungu vora, og lialda
á lopti íslenzkum hetjuanda, enda myndi
og enginn meina þeim það.
Lítum á hina ýmsu þjóðflokka i þessu
landi, og sjáum, hvernig þeir keppast á,
hver við annan, að starfa að framfórum
síns eigin þjóðflokks, — varðveitandi
tungu sina og þjóðerni —, en allir þó
um leið sameiginlega starfandi að fram-
förum lands þess, er þeir lifa í.
Það er engan veginn of sagt, að hér
i landi getur liver lifað, þar sem liann
vill, elskað það, sem hann vill, og unn-
ið það, sem hann vill, allt eptir hæfi-
leikum hans og geðþótta. —
í sambandi við þetta þykir mér rétt,
að minnast á ritstjórnargrein eina um
vesturferðir, sem birtist í „Heimskringlu“
í vor; í grein þessari segir ritstjórinn,
að það, sem Islendinga bíði, þegar hing-
að vestur kemur, sé mokstrar- og skurð-
ar-vinna; en með því að orð þessi geta
valdið misskilningi, langar mig til að
gjóra við þau örfáar athugasemdir.
Sannleikurinn er sá, að það bíður
Islendinga hér vestra alveg það sama,
eins og allra annara þjóða manna, sem
setjast hér að; allir atvinnuvegir landsins
standa þeim opnir; en hitt er líka satt,
að tiltólulega margir íslendingar gefa
sig i mokstrar- og skurðar-vinnu fyrst,
þegar þeir koma hingað vestur; en það
er ekki af þvi, að liún bíði þeirra, frem-
ur en annara, né heldur af því, að ekk-
ert sé annað, til að vinna, heldur er