Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 20.07.1894, Blaðsíða 2

126
Þjóbviljinn ungi.
irr, 32.
um á prest linnti ekki að heldur, og
kennir klerkur því meðfram um, að þeir
hafi ekki verið pindir, áður en þeir voru
brenndir, því Magnús sýslumaður vildi
það ekki; síra Jón segist þó ekki vilja
gefa Þorleifi Kortssyni neina skuld á
þessari forsómun, „Þvi eS minnist vel,
að hann spurði mig að, hvort hér á bæ
væri töng til, og kol svo mikil, að hana
maétti heita gjöra, hvað hér var hvort-
tveggja fyrir hendi; hann sagði mér og,
hvar til hann vildi það hafa, og var í
þvi staðráðinn, en eg lagði fátt þar til,
so mér yrðu ekki ávitur gefnar með
haturssemi til þeirra manna, meir en
hæfði“.
Prestur kvartar undan því, að þeir
feðgar liafi haft allt of góðan viðgjörn-
ing og atlæti hjá Magnúsi sýslumanni,
meðan þeir voru þar i haldi, enda sam-
þykkti Magnús mjög nauðugur brennu-
dóminn. Enn fremur getur síra Jón þess,
að þeim hafi verið sýnd ofmikil mildi i
því, að þeir fengu að neyta altarissakra-
mentis, áður en þeir voru brenndír, og
hafi þeir þó víst varla verið iðrandi í
hjörtunum; hann heldur og, að ásóknirn-
ar nýju hafi stafað af þvi, að þeir hafi
ekki verið nógu nákvætnlega brenndir;
heilastykki óbrunnin hafi t. d. fundizt i
óskunni. í þessum nýju kvölum sinum,
skrifaði síra Jón Páli presti Björnssyni
í Selárdal, og ritaði Páll honum aptur
huggunar-bréf, og kom seinna sjálfur, til
að hughreysta hann. (Meira.)
STJÓB.N ÍTALA ætlar að láta smíða tvö
heljar-stór herskip, og eiga gufuvélarnar í skip-
um þessum að hafa 26 þús. hesta afl, svo að
þau verði hraðskreiðari, en nokkurt annað lier-
skip, sem til þessa tíma hefir verið smiðað.
Arið 1890 byggðu ítalir herskipið „Sardogna1*,
sem hefir 22,800 hesta afl, og er það nú sem
stendur talið hraðskreiðast allra stór-skipa.
PARlS SEM SJÓHÖFN. Frakkar hafa á
orði, að dýpka Seine-fljótið, og grafa skipa-
skurði, svo að halda megi til Parísarborgar alla
leið á hafskipum, er séu allt að 4 þús. tonna
á stærð
DOWE SKRADDARI hefir nú ferðazt víða
um lönd, íklæddur skotheldu brynjunni sinni,
og bíta hann enginjárn; hann þótti áður ónýtur
skraddari, og ktti varla málungi matar, en er
nú farinn að efnast dável.
Sagt er, að ýmsir byssu-smiðir séu nú farnir
að brjóta heilann yfir því, hvort ekki séu tök
á, að smíða einhverja nýja tegund af byssum,
sem geti komið kúlunum i gegnum brynjuna
hans Dowe skraddara, því að allt þykir ónýtt í
ófriði, nema slátrað verði sem flestum; en vand-
hittir eru liausai'nir á hermönnunum á löngu
færi, þó að þeir standi út úr brynjunni.
MEÐ RAFMAGNSSTRAUMI hefir ný skeð
tekizt, að leiða ýms læknislyf gegnum hörundið,
inn í mannlegan líkama, og er talið víst, að
uppgötvun þessi muni hafa all-mikla þýðingu
fyrir læknisfræðina.
ALL EINKENNILEG MÁLAFERLI standa
yflr í þorpi einu á Þýzkalandi um þessar mund-
ir; maður nokkur kom til tannlæknis, og kvart-
aði yfir þvf, að hann hefði óþolandi kvalir
■{ einni tönninni, og beiddi því læknirinn í
guðanna bænum, að losa sig við bana sem allra
fyrst; lækftirinn dróg svo úr honum tönnina,
en af þvi að honum þótti tann-rótin eitthvað
óvanaleg, þá stakk hann skemmdu tönninni
niður hjá sér, og sagðist æt.la að eiga hana að
gamni sfnu; en tannveiki maðurínn sagði, að
tönnin væri sín, vaxin út. úr sínu eigin tann-
holdi, og hefir hann nú höfðað mál gegn lækn-
inum, til þess að fá hann með dómi skyldaðan
til að skila sér tönninni; aptur á móti situr
tannlæknirinn fastur við sinn keip, og heldur
því fram sér til sýknu, að maðurinn hafi sagt
tönnina ónýta, og beðið hann í guðanna bænum,
að losa sig við hana.
Mál þetta var enn eigi útkljáð, er síðast
fréttist, en ýmsir voru á þeirri skoðun, að svo
myndi fara, að tannveiki maðurinn myndi tapa
bæði tönninni og málinu
IE»j órsárlirúj n. Mr. Vaughan
frá Newcastle on Tyne, sá hinn sami,
er smiðaði Olfusár-brúna, heíir tekið að
sér smiði Þjórsárbrúarinnar fyrir 67,500
kr., og á brúin, samkvæmt samningi
Vaughan’s við ráðgjafann, að vera full-
gjörð fyrir ágústmánaðarlok 1895; ætlar
hr. Vaughan að flytja allt brúar-efnið
hingað til landsins í sumar, svo að það
verði dregið á ísum að brúarstæðinu á
komandi vetri.
XJm allíinqriískoísninuii Ar-
nesinpfa heiir orðið all-tíðrætt,
og furðar menn það stórum, að Árnes-
ingar skyhlu að einu leytinu hafna jafn
líklegu þingmannsefni, eins og Hannesi
ritstjóra Þorsteinssyni, og að hinu leytinu
senda á þingið jafn alkunnan politiskan
tviskinnung, og eindreginn stjórnarmann,
eins og Tryggvi riddari Gunnarsson þyk-
ir vera orðinn.
Við kosninguna lagðist klerkdómur-
inn allur, — að einum undanteknum -—,
gegn Hannesi ritstjóra; en „það, sem
einkum reið baggamuninn“, er oss skrif-
að, „var hin mikla keppni, er þeir
bræður, síra Magnús Hélgason á Torfa-
stöðum og Agúst í Birtingaholti, sýndu
í því, að koma Boga og Þorláki að;
hefðu ekki Ytrihreppsmenn fjölmennt,
eins og þeir gerðu, þá var Þorlákur fall-
inn, og mjög vafasamt, hvernig farið
hefði, ef tví-kosið hefði orðið, því að
])að var svo sem ekki af sannfæringu, að
allir kusu Þorlák, lieldur fyrir megnustu
„agitationir“ af hálfu þeirra bræðra, serri
mega lreita alls ráðandi í Hreppum og
Tungum“.
Aptur á móti sameinaðist klerkdóm-
urinn* og kaupmannaliðið á Eyrarbakka
bróðurlega, til þess að koma Tryggva
að, og fylgdi fjöldinn þeim í blindni,
ýmist af of-trú á presta sína, eður af
hræðslu við Lefolí-verzlun, sem mjög
studdi kosningu Tryggva, líklega fremur
til að launa Boga Melsted fyrir bækling
hans „Framtíðarmál“, en af politisknm
ástæðum, að því er ritað er að austan.
Annars er svo að ráða, sem Árnes-
ingar sjálfir séu síður en vel ánægðir
yfir úrslitunum, og skrifar oss einn af
helztu fylgismónnum Þorláks, að úr því
Tryggvi var kosinn, hefði sér „þótt skárra,
að hafa Hannes með lionum, heldur en
Þorlák, því að liann myndi aldrei leiði-
tamur í stjórnarinnar lið, en þar get eg
heldur verið hræddur um Þorlák“, segir
bréfritarinn; og um kosningu Tryggva
riddara fer sami maður svo felldum orð-
um: „en uggur er mér á um Tryggva,
hvernig hann reynist, ef þing og stjórn
greinir á, þó að liann talaði nú (þ. e. á
kjórfundinum), eins og við vildum
heyra“!! (Og karlinn, gætti þess þó, að
tala eins og kjósendurnir vildu heyra!!)
Aðallega mun það hafa vakað fyrir
Árnesingum þeim, er Tryggva kusu af
sannfæringu, að hann myndi styðja að
verklegum framförum í sýslunni, og- ef-
um vér oigi, að hr. Tr. Gl. hafi allan
vilja á því; en hitt er annað mál, hvort
ástæða er til að ætla, að manni, sem
vitanlega er í mótsögn við rneiri hlut-
ann af fulltrúum þjóðarinnar í ýmsum
aðal-þjóðmálum vorum, muni verða meira
ágengt i þeim efnum, en hverjum öðrum,
sem liklegri væri til samvinnu í aðal-
atriðunum.
•) Síra Magnús Helgason á Torfastöðum
var sá eini af klerkunum, sem eigi kaus ridd-
arann.