Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 20.07.1894, Blaðsíða 3

Þjóðviljinn ungi.
127
III, 32.
Mannalát.
Látinn er ný skeð Egill bóndi Hcdl-
dórsson á íteykjum á Reykjabraut í Húna-
vatnssýslu, bróðir síra Daníels á Hólm-
umi Ámunda heitins á Kirkjubóli og
þeirra systkina. Egill heitinn var greind-
ar- og atorku-maður, sem þeir frændur
fleiri, og gildur bóndi.
23. f. m. andaðist að Geirseyri við
Patreksfjórð Krístján Verzlunarmaður Guð-
mundsson, 26 ára að aldri, sonur Guð-
mundar lieitins Jónssonar hreppstjóra á
Kaldá i Onundarfirði (f 19. okt' 1887);
liann varð bráðkvaddur.
Fyrir skómmu er og látinn Sveinn
úóndi Magnússon á Hákonarstóðum í
Jókuldal eystra, og var hann í inerkari
bænda ró.ð þar uin sveitir.
19. april þ. á. andaðist Johanna Ein-
arsdóttir, kona Árna bónda Árnasonar á
Oskubrekku í Barðastrandarsýslu; hún
%ar dóttir Einars prests Gíslasonar, afa
Einars hreppstjóra Gíslasonar í Hrings-
dal og þeirra systkina.
20. s. m. andaðist að Hvallátrum í
Breiðafirði Þbrarinn bóndi Þorláksson,
“J ara að aldri, og hafði hann búið á
Hvallátrum góðu búi yfir 50 ár; ekkja
lians er Ragnheiður Jónsdóttir, systir Sig-
urðar heitins Johnsens, kaupm. í Flatey.
23. s. m. lezt að Kvígindisdal i Barða-
strandarsýslu konan Steinvör Eggertsdóttir,
fædd 24. des. 1817, eiginkona Magnúsar
Gíslasonar uppgjafaprests frá Sauðlauks-
dal, sem enn er á lífi.
Að Bíldudal andaðist og í vor prests-
ekkjan Helga Arnfinnsdóttir, ekkja síra
Ingjaldar heitins Jónssonar, og var hun
um áttrætt.
Pað er undai'legt um hr. P.
J. Torfason á Flateyri, að það er eins og
hann megi ekki bregða sér utan, svo að hann
verði ekki allur annar maður, og ímyndi sér
þá meðal annars, að hann sé kominn á hval-
fjöru, og þurfi svo endilega að fara að halda
fyrirlestur um hvalinn og um hvalþjósurnar!
Svo var það eptir siglinguna um árið, eins
og mörgum má vera minnis-stætt, og þegar
hann svo sigldi aptur í sumar, í einhverjum
„ex“- eða „import-forretningar“ erindum, kemur
þa ekki oðara hvala-flugan aptur, og er nú hálfu
áfjáðari, en áður!
Fyrir vort leyti höfum vér auðvitað ekkert
við það að athuga, þó að hr. P. J. T. gjöri sér
alls konar ímyndanir, og sjái ýmsar sýnir, þeg-
ar hann finnur hvöt til þess, að lypta sér ögn
upp ytra.
En þar sem hann i grein sinni „Skepnudauð-
inn og hvalkjötið á Vestfjörðum", sem prentuð
er í 41. nr. „ísafoldar11 þ. á., beinir að oss
ýmsum íllkvittnis getsökum, út af því einu, að
blað vort hefir skýrt frá fjárpestinni í Álptafirði,
og áliti dýralæknai-áðsins danska um aðdrag-
anda og orsakir hennar, þá viljum vér biðja
þenna „hvala-, veður- og fiski-fræðing“, að spara
sér þau „complímentin11 framvegis, og munum
vér þá því siður erfa þau i þetta skipti, þar
sem hann hefir að líkindum litið svo á, sem
þessar rúsinur í greininni væru sá „Sesam,
Sesam“, eða þau töfraorð, sem ein gætu opnað
honum aögöngu að „ísafoldar“ vöruvöndu
dálkum.
Getur verið, að hr. P. J. T. þykist dýralækna-
raðinu danska, — sem rannsakað hefir málið —,
margfaldlega snjallari; en á meðan hann ekki
hefir aðrar ástæður fram að færa, en svigur-
mælin ein, ætti hann þó að fara sér hægt.
Það er þakklætisvert, að mál þetta sé rætt
með röksemdum, með og móti, svo að engum
verði oréttur gjör; en það er heimskulegt, að
reyna að kveikja úr því blossa, sem aldrei get-
ur gott af hlotizt.
Að hr. P. J. T. gangi með „hlaðna marg-
hleypu“ í vasanum, eins og hann segir i „ísa-
fold“, viljum vér eigi vefengja, eptir þeirri
' þekkingu sem vér höfum á honum; en sem
gamall skólabróðir hans vildi þó ritstjórinn óska,
að hr. P. J. T. ekki tæki uppá þvi, að beina
þeirri marghleypu að sjálfum sér, þó að hann
t. d. færi utan í þriðja skiptið, og kynni þá að
sjá einhverjar hval-sýnir.
um
með
í
56
aö hugsa um, að fá hennar, og hann gerði það í tvenn-
skilningi með mjóg miðaldalegu hugarfari, þvi að
sina prestslegu köllun fyrir augunum, hafnaði hann
yrsta la.gi ástinni, eins og gömlu munkarnir, sem
ogtu ast sína, heiður og allt annað, í sólurnar fyrir
go a samvizku; 0g með hamingju Jenniear fyrir aug-
unum, agði hann í öðru lagi allar vonir sínar í sölurn-
ai ti þess, að henni gæti liðið sem bezt. Riddararnir
lögðu stundum lifig
hann lagði það
t ' 1 ocui JiiDUOi v cíi
I þrjú ár áræddi hann ekki að kom
þetta.
þa:
bezt.
i hættu fyrir ástmeyjar sinar, —
sölurnar, sem meira var vert.
heim eptir
En þegar hann hafði lokið prófi i guðfræði,
og
oúinuiV^<>na^ l,restakalli sem aðstoðarprestur í níu
oe jU ^Ja ré^ kann loks af, að lieimsækja móður sína;
skólan^ar ^ann Var kominn til þorpsins, og sá þar barna-
ar gamla^'^1111^ °S ^mra’ t)a vöknuðu lijá lionum ýms-
lýs^ ’ yj endurminningar, sem hann fyrir löngu hafði
voru enn al Ijau%angarnir, og eplatrén i garðinum,
þar sem baTO ÚtlltS’ °S þá’ hann lék sér
bað svo 1 L °S r>au vöktu aptur tilfinningar hans, og
) a þær urðu hálfu sterkari, en áður. Á nótt-
unni gekk hann a-m „ , , ’ . ,
“PT.ur og íram i herbergi smu, og leit
endruin og eins út nm i , ; , ,
^ , , um gluggann; en þaðan sahannnýja
liúsið hans nágranna
sins, og sú heitstreging hans, að
hann skyldi aldrei framar lita við Jennie, varð honum
53
að“. Og gamli maðurinn neri saman hóndunum; svo
var liann ánægður með sjálfan sig, og sínar grund-
vallar-reglur.
„Þessi vinur minn, sem jeg minntist á, hét Henry
Gilbert, og var fátækur, eins og jeg. Hann ólst upp
hjá móður sinni, bláfátækri ekkju, er átti heima í næsta
húsi við kaupmann einn, að nafni Morton; kaupmaður
þessi var þá fremur efnalítill, en er nú orðinn einn af
mestu auðmönnunum i þeim liluta landsins, sem hann
býr í. Henry og Jennie, dóttir Mortons, hófðu frá
barnæsku verið leiksystkini, og ávallt komið mjóg vel
saman; hann byggði henni liús úr gömlum fjólum, hnoð-
aði handa henni tigulsteina úr leir, og smíðaði ýmis
konar leikfóng úr spýtna-kubbum, til þess að gleðja
liana með. En þegar honum óx aldur, og faðir Jennie-
ar varð rikari, og fór þar af leiðandi að lifa „finna“
lifi, þá fór Henry að verða töluvert dulari og ófram-
færnari, en áður; en samt sem áður mátti sjá á augna-
ráði þeirra, þá sjaldan er þau hittust, að þau unnu hvort
óðru hugastum.
Henry var á unga aldri komið í skóla, en á sumr-
in fundust þau Jennie og hann við og við. En, eins
og við mátti búast, kom það ávallt betur og betur í
ljós, að þau voru ekki jafningjar í efnalegu tilliti; vinir
Jenniear voru af allt öðru tagi, heldur en hans vinir;