Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 20.07.1894, Blaðsíða 4

128
Þjóbviljinn ungi.
m, 32.
ísafirði 20. júlí ’94.
STÖÐUGIR ÓÞURRKAR héldust liér vestra
fram í miðjan þ. m., svo að til stórra vandræða
horfði með fiskverkunina; en 16. þ. m. breytt-
(ist til þurrviðra, svo að almenningur mun nú
yfir höfuð langt kominn, að þurrka fisk sinn.
KOMIÐ SKIP. 16. þ. m. kom hingað frá
Englandi skn. „Skírnir“, skipstjóri H. L. Niel-
sen, fermt salti til verzlunar A. Asgeirssonar,
og bárust með því bréf og fregnir frá útlönd-
um til 4. þ. m.
FISKVERÐIÐ er enn eigi ákveðið hér á
ísafirði, og er mælt, að kaupmenn bíði hingað-
komu Björns kaupmanns Sigurðssonar f
Flatey, sem er væntanlegur hvern daginn úr
þessu.
Eptir fréttum þeim, sem borizt hafa með
„Skirnir“ um horfur á fisksölu i útlöndum, munu
kaupmenn ekki hafa ástæðu til að setja fisk-
verðið lægra, en það var hér i fyrra sumar.
f 12. þ. m. andaðist Gunnar Halldórs-
son, fyrverandi alþingismaður ísfirðinga, að
heimili sinu Skálavík í Mjóafirði; hafði hann
legið rúmfastur all-optast, siðan um hátiðar í
vetur, og var það lungnabólga, sem dróg hann
til bana.
, I
Agrip af helztu æfi-atriðum þessa merkis-
manns mun birt verða í næsta nr. blaðs vors.
HIN SVO NEFNDA „íslenzka export-for-
retning", sem hr. Páil J. Torfason á Flateyri
stofnaði í fyrra ásamt Engiendinginum Andrew
Johnson og Nielsen á Flateyri, mági enska
Johnson’s, kvað nú vera í þann veginn að lið-
ast sundur; hafa þeir félagarnir orðið saupsáttir,
°g þykjast þeir Páll og Johnson hafa stórar
fjárkröfur, — enda svo tugum þúsunda skiptir —,
hvor á hendur öðrum; en nokkrir vixlar, sem
lir. P. J. Torfason hafði út gefið, og ekki hafa
enn verið inn leystir, bíða borgunar fyrst um
sinn, á meðan ekkert greiðist úr þessari snurðu.
Kom hr. A. Johnson til Flateyrar 26. f. m.,
og var það þá altalað, að þeir félagarnir hefðu
ætlað að leggja misklíðar-efni sín í gjörð; en
þó að nógar væru mannaferðirnar vestur yfir
Breiðadalsheiði, bæði skuldheimtumenn og lög-
fræðingar, þá dagana, sem Johnson stóð við á
Flateyri, kvað þó ekkert hafa orðið a.f gjörð,
eða samkomulagi að öðru leyti, og er nú mæit,
að sumir skuldheimtumennirnir séu heldur farnir
að ókyrrast, og að einn víxil-lrafinn hafi nýlega
krafizt þrotabúsmeðferðar á eigum þessarar svo
nefndu „fslenzku export-forretningar“.
f ELÍZABETH MARKÚSDÓTTIR, kona
dbrm. Gísla Bjarnasonar á Armúla, kvað hafa
látizt 10. þ. m., á áttræðis-aldri.
Hr. MARKÚS kaupmaður SNÆBJÖRNS-
SON á Geirseyri er ný kominn hingað á skipi
sínu „Guðrún“, til þess að reka lausa-verzlun
hér við Djúpið, eins og að undan förnu; en ekk-
ert vill, eða þykist, hann geta sagt um fisk-
verðið, meðan ísaijarðar kaupmennirnir kveði
ekki upp úr; munu og verzlunar-ferðir Markús-
ar lítt liafa batað prísa hér við Djúpið, fremur
en annars staðar.
f 18. þ. m. andaðist hér í bænum kon-
an Siffurrós Sveinsdóttir, tæpra 37 ára að
aldri, fædd á Barkarstöðum í Miðfirði 23.
ág. 1857; hún fluttist liingað til kaupst.
1885, og giptist fáum árum síðar eptir-
lifandi manni sínum Helfja gullsmið Siff-
urffeirasyni; varö þeim hjónum 6 barna
auðið, og eru 5 þeirra á lífi; hún var
myndar-kona og vel látin.
Brjóst-eymsli og bakverlrur
Yið brjóst-eymslum, bakverk og öðr-
um verkjarflogum í líkamanum hefi jeg
notað ýmis konar meðul, bæði spansk-
flugu og blóðkoppa, en allt hefir það
komið fyrir ekki; jeg fór þess vegna,
eptir áeggjan, að reyna Kína-lífs-elixír
frá hr. Valdemar Petersen í Frederihsliöfn
í Danmörku, og áður en jeg hafði eytt
itr fyrstu flóskunni, varð jeg strax var
við bata, og því lengur sem jeg liefi.
notað þenna ágæta bitter, því fljótar
hefir batinn komið, jafn og stöðugur.
Stóri-Núpur þ. 7. jan. 1894.
Gaðrún Einarsdbttir,
ungfrú.
KÍNA-LÍFS-ELIXÍRINN fæst lvjá flestum
kaupmönnum alstaðar á íslandi.
PRBNTSMIÐJA PJÓBVILJANS UNGA.
54
foreldrum hennar kom og aldrei til hugar, að bjóða
honum í samsæti þau, er haldin voru þar á heimilinu,
og jafn vel þótt þau hefðu gert það, þá myndi slitni
frakkinn og hanzkaleysið, eða með öðrum orðum: pen-
ingaleysið, hafa orðið til þess, að hann hefði setið heima,
En Henry var stoltur að eðlis-fari, og því særði það
mjög tilfinningar hans, að svo leit út, sem fæstir vildu
líta við honum. Reyndar var Jennie þeim mun vin-
gjarnlegri við hann, en hann þóttist vita, að viðkvæmni
hennar og blíðleiki væri að eins sprottið af meðaumkun,
og engu óðru; en samt sem áður var það þó fastur á-
setningur Henry’s, að reyna með tímanum að komast í
þá stöðu, að hann, sem jafningi Jenniear, gæti beðið
um hönd hennar og hjarta. En þér þekkið ekki, doktor,
eða að minnsta kosti ekki eins vel, eins og jeg, hversu
óslítandi hlekki skyldu-tilfinningin getur lagt á menn,
þegar þeir einu sinni eru komnir að þeirri niðurstöðu,
að sálusorgara-störfin séu þeirra eina og rétta kóllun í
þessu lífi; en það var þessi skyldu-tilfinning, sem knúði
vin minn til þess, að verða guðfræðingur, og svo átti
hann að minnsta kosti tíu ára fátækt fyrir hóndum.
Hvað átti hann að gera?
I þessum raunum sínum sneri Henry Gilbert sér
til eins vinar síns, er var prófessor i guðfræði, og bað
hann, að leggja sér ráð; og prófessorinn réð honum til
55
þess, að hætta alveg að hugsa um, að kvongast ríkri
stúlku, því að hún myndi sízt vera vel fallin til þess,
að bera sinn hluta af öllu því andstreymi, er kenni-
mannsstaðan hefði í för með sér. Og þegar Henry lét
þá skoðun sína i ljósi, að þessari góðu og almennu
grundvallar-reglu yrði ekki komið að í þessu sérstaka
tilfelli, þá sló prófessorinn hinn viðkvæmasta streng í
brjósti Henry’s, og sagði, að það væri óheiðarlegt og
rangt af honum, að vilja láta unga stúlku, sem alizt
hefði upp við auð og eptirlæti, þola alla þá fátækt og
armæðu, sem sainfara hlyti að vera prests-stóðunni:!'.
Ef þér, doktor, þekktuð, hversu næma sómatilfinn-
ingu Henry hefir, þá mynduð þér ekki furða yður á á-
hrifum þeim, sem þessi orð prófessorsins höfðu á hann.
En nú var hann í enn meiri vanda staddur, en nokk-
urn tíma áður, því að ef hann hætti við, að verða
prestur, þá fannst honum, að hann væri svikari við guð
og skyldu sína, og ef liann tæki stúlkuna, þá drýgði
hann synd gegn lienni, — henni, sem lionum var rniklu
annara um, heldur en sína eigin hamingjuu.
„Jeg vona, að hann hafi þó ekki hætt að hugsa
um stúlkunau, sagði doktorinn.
„Jú, það gerði hann reyndar. Hann hætti alveg
*) Hér vorður að hafa það hugfast, að í Amoriku eiga
engin hálaunuð ríkiskirkju-embætti sór stað. Þýð.