Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 31.01.1895, Blaðsíða 3

IV, 12.
Þjóðviljinn tjngi.
47
dúttir, kona Péturs alþm. Jónssonar, er
þar býr; hún dó af barnsförum.
2. des. f. á. andaðist að Skútustöðum
í Suður-Þingeyjarsýslu, eptir langvinna
legu, húsfrú Dýrleif J. Sveinsdbttir, 34
ára að aldri (f. 11. maí 1860), kona Árna
prófasts Jónssonar á Skútustöðum, fyrr-
um alþm. Mýramanna; höfðu þau hjón
verið 10 ár í hjónabandi.
Stra ndlerðum ,, sameinaða gufu-
skipafélagsins14 er i ár nokkru haganleg-
ar fyrir komið, en siðast liðið sumar,
sérstaklega að því leyti, að alþingis-
menn geta nú notað ferðir þessar til og
frá alþingi.
En aptur á móti liefir enn ekkert
um það heyrzt, að neitt verði úr Randulffs-
ferðunum svo nefndu, og verður þvi sú
fjárveiting líklega aptur ónotuð i ár.
Innbrot. — jofriíuVin-.
Sjalfsmox*ð. í 26. nr. II. árg.
„Stefnis“ er skýrt frá því, að Sigfús
kaupmaður Jónsson á Akureyri hafi í
siðastl. deseinbermánuði orðið þess á-
skynja, að farið var í sölubúð hans á
nætur-þeli, og stolið þaðan peningum og
öðrum munum; til þess að ganga úr
skugga um þetta, lét hann því menn
vaka í búð sinni; urðu þeir einskis á-
skynja fýrstu nóttina, sem þeir vöktu,
en uðfaranóttina sunnudagsins 16. des. f.
á-, um kl. 3, lieyrðu þeir, að opnaðar
voru útidyr að geymsluhúsi einu, sem
afast, yar við sölubúðina, og litlu siðar
kom þaðan maður i búðina, og tóku
vökumenn hann þegar höndum, og var
hann siðan samstundis færður í varð-
hald af lögregluþjóni kaupstaðarins. — En
um morguninn eptir, þegar' lögreglu-
stjóri kom að vitja fangans, lá hann
örendur á gólfinu i varðhaldsklefanum •
hafði hann ráðið sér bana á þann liátfc,
að liann liafði tvivafið axlaböndunum
UI11 liáls sér, oc: hert svo að af hand-
afli.
Maður þessi hét Friðrik Guðjónsson,
°S hafði áður verið verzlunarmaður hjá
8igfúsi kaupmanni Jónssyni; hefir liann
auðsjáanlega opt verið búinn að leika þa
list, að stela úr búðinni á nætur-þeli, og
fara inn i hana með þjófa-lykli, þvi að
í herbergi þvi, sem hann bjó í, fundust,
auk 80 krona í peningum, ýmsir stolnir
munir ur búð bigfúsar kaupmanns, og
það sumt, er eigi liafði fengizt þar i
búðinni um langan tima.
Nótt þá, er Friðrik var tekinn fast-
ur, liafði hann setið að spilum með ýms-
um kunningjum sinum, en sagðist þurfa
að bregða sér snöggvast út, en kom svo
auðvitað aldrei aptur.
Norður-Múlasýsla 24. des.
’94; „Tíðarfarið óstöðugt, og úrfellasamt,
síðan vetraði; sjógæftir stopular, en mik-
ill afli á Austfjörðum til skamms tíma,
og síld á Reyðarfirði til þessa. —Fen-
aðarhöld i góðu meðallagi, og bráðafar
lítið; hefir það þó opt geysað í Fljótsdal,
og enda i uppsveitum Héraðsins. —
Hreinaveiði lítil í vetur, en hefir þó i
nokkur undan farin ár verið mikil fra
fremstu bæjum Jökuldals. — Rjúpnaveiði
er til þurrðar gengin, með þvi að rjúpur
sjást ekki; en ekki vantar viljann til að
veiða þær, þar sem verðið er nú 30—40
a. fyrir rjúpuna.
Nú heyrist eigi, að neinn fýsi til
Vesturheims; mun Sreinn Brynjólfsson,
með framkomu sinni i vesturflutninga-
málinu, liafa rnanna bezt svæft þann hug,
svo að óþaríi sé fýrir þingið, að sitja i
höfuðórum við samning laga, að „lasta
ekki landið“; en hitt er verra, að ekki
skuli verða loku skotið fyrir það, að
„agentar“ sitji liér á landi misserum
saman, til þess að „borða“, þegar á litlu
er að lifa vestra“.
K.e.ylfcjavili, 4. jan.: Ætla mætti,
að hér i sjáifum höfuðstaðnum bæri ýmis-
legt til tiðinda, er í letur væri setjandi,
þvi að hér eru saman komin flest „stærstu
liöfuð“ þjóðarinnar, bæði þau, sem þegar
liafa náð fullum vexti, og bera gyllta
borða, og önnur, sem eru að leggja sig
í bleyti, svo að þau verði mýkri, oggeti
orðið hæfilegri, til að steypast i blessaða
gamla mótinu, sem allir eru bræddir og
bakaðir í, sein kornast vilja „áfram og
upp“ á þessu landi, og verða frímerktir.
En þrátt fyrir öll þessi „stóru höfuð“,
ber samt ekki á þvi, að stórar framkvæmd-
ir komi i ljós, höíúðstaðnum til nota, er
sprottnar séu frá þessum höfðum. Hinn
eini maður, sem nokkuð ber jiátt á hér
í bænum, er kaupm. W. Ó. Breiðfjörð,
sein nú er að byggja Babelsturn; en litl-
ar þakkir virðast bæjarbúar kunna hon-
um fyrir þessa upphækkun bæjarins, því
að héma um daginn var honum synjað
um a.ð niega veita þyrstum náunga hress-
ingu upp á liæzta lopti, og réðu þar
Groodtemplarar úrslitum. Á sunnudaginn
kemur eiga sjónleikir að hefjast þar í
leikhúsinu, og gera, menn sér beztu von-
ir um þá. Þar á meðal á að leika frum-
samið leikrit eptir Indriða landsreikninga-
könnuð Einarsson, og annað frumsamið
eptir cand. jur. Einar Benediktsson, og
hefir heyrzt ávæningur af, að það muni
blandið háði og kýmni, svo að menn
eru „spenntir fyrir“ (á Reykjavíkurmáli)
að heyra það, og óska, að höf. berji nú
duglega í brestina á sumum fúaspýtum
og rekadrumbum, sem enn eru að flækj-
ast hingað og þangað um akur þjóðlífs
vors, og illgresið vex i skjóli við. Höf.
hefir einnig mörgum fremur skilyrði
fyrir, að geta rekið fótinn ónotalega í
þessa þrepskjöldu, eða að minnsta kosti
ætla sumir, að liann geri það siðar, þótt
eigi verði verulega að þessu sinni.
All-mikið veður hefir Björn Kristjáns-
son gert af fjársölu sinni i liaust á Skot-
landi. Hefir hann skriðið undir vernd-
arvang ritstjóra „ísafoldar11, og sendir
þaðan skeyti í ýmsar áttir, fyrst og fremst
til Zöllners & Vídalín, allra blaðanna
(nema „Isafoldar“), og nokkurra einstakra
manna, er hann hyggur, að ekki séu hon-
um meðmæltir. Sérstaklega hefir hann
att orðakast við ritstj. „Fjallk.“; en hvern-
ig sem menn líta á þá deilu, þá eru
menn vist almennt þeirrar skoðunar, að
fjársala Björns sé ekki annað, en vand-
ræða brask, er liann, með sára-litilli þekk-
ingu, hafi gripið til, til þess að reyna
að halda ser a floti um stund, en flot-
holtið hafa verið sauðir frá bændum, er
flotið hafa með Björn til Englands úr
greipum eigendanna, er sumir hverjir
hafa ekki einu sinni getað fleytt sjálfum
sér, en fengið heldur lítið i aðra hönd
hjá Birni. Samt sem áður ætla sumir,
að bændur þessir hafi svo bjargfasta tni.
á þessum bjargvættif!) sinum, að þeir
ætli að fleyta honum til Englands að
hausti með sauðum; þótt þeir sjálfir hafi
ekkert að fleyta lieima fyrir, gerir minna
til; þeir fá hitt inarg-borgað, þótt það
verði ef til vill ekki fyr, en í eilífðinni.
Jeg ætlaði að minnast örfáum orðum
á nýársrölt liöfðingjanna hérna, og hversu
ofarlega menn eigi að standa í tignar-
stiganum, til að geta vappað t. d. til
landshöfðingja; en jeg sleppi því, því
þetta er orðið langt mál
-----C'OC>g£C'C>o-
+ Guðmundur Hagalín Guðmundsson.
Opt stýrði Hagálín sollinn um sjá,
á sveifinni vel gat hann lialdið;
þrek sitt hann treysti og atgjörfi á
við ógurlegt sænorna valdið.
En koldimma báran, að skutnum hún skreið,
hin skapharða nádísin kalda;
lnin villti þeim hugrakka heimferðar-leið,
þvi há er sú brimfexta alda.
Hún krækti þá járnfastri kló upp á borð,
og knörinn að botninum dregur;
hún skeytir ei tegund um andvörp né orð,
þvi opinn er helfara vegur.