Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 16.03.1895, Qupperneq 3

Þjóðvil.iinn ungi.
G7
IY, 17.
samþykki amtsráðs og alþingis á kom-
andi sumri.
Eins og ráðgjört var á sýslufundinum
í marzmán. ’9‘2, leitaði sýslumaður þá
um vorið á manntalsþingum álits manna
í norður-parti sýslunnar um inálið, og
með því að kjósendur í sumum iireppum
norður-partsins voru því þá eigi mót-
fallnir, þá má ætla, að málið geti nú
mótspyrnu lit-ið gengið fram á sýslu-
fundinum.
Mál þetta er og eigi það stór-málið,
að það taki því, að gera þref um það
lengur, úr því ýmsir menn i vestur-part-
inum hafa á annað borð sett sér það fast.
í höfuðið, að vilja endilega hafa sérstakt
sýslufélag þar vestra, livað svo sem um
það má segja að öðru leyti.
----oooggooc------
ísafirði, 1G. marz 95.
Tiðarfar. Einstök veðurblíða hefir haldizt
liér vestra á degi hverjum, síðan síðasta blað
vort kom út, og hofir því góan, það sem af er,
verið enn þa blíðari, en þorrinn.
Skip til livalveiðamannanna eru nú ný
komin frá útlönduin; 10. þ. m. kom gufúskipið
„Heimdal“ til hr. L. Bergs á Framnesi, og
sama dag kom gufúskipið „Frithjof'1 til Flat-
eyrar, og kom hr. Hans Ellefsen sjálfur með
því skipi.
11. þ. m. komu og hvalveiðagufubátai'nir
„Reykjavik“ og „Jarlen“ til hvalveiðastöðvar-
innar í Alptafirði, og var hr. Th. Amlie sjálf-
ur moð „Jarlen“.
Gufuskipið „Heimdal“ fer i kvöld aptur af
stað til útlanda.
Aílabrögð eru enn fremur reitingsleg hér
við Djúpið.
Enski fiskikaupmaðnrinn mr. Ward frá
Teignmouth, sem i fyrra, og í hitt eð^ fyrra,
keypti talsvert, af hálf-verkuðum saltfiski í ýms-
um verstöðum við Faxaflóa, hefir nú sent mann
hingað vestur, hr. Jóhannes Pétursson ur
Reykjavík, i þeim erindagjörðum, að kaupa hér
75—100 tons af hálf-verkuðum fiski; fiskurinn
má ekki vera stærri, en' 16—17 þuml., en gjarna
svo smár sem vill; það er og í skilyrði, að
svarta himnan sé ekki tekin úr fiskinum, og
að hi'yggurinn sé tekinn 2 liðum framar, en
vanalega gjörist, og að fiskurinn sé ekki flattur
lengra aptur, en á aptari kviðugga; loks á og
liskurinn að vera mænuflattur, og a, lielzt eigi
að vera svo djúpt flattur, sem venja er.
Fyrir hvert skpd. af þannig verkuðum fiski
býður mr. Ward, eða umboðsmaður hans, 30
kr. í peningum, og hefir hann í hyggju, að senda
liingað gutuskip eptir fiskinum i næstk. júni-
mán., ef hann fær áreiðanleg loforð fyrir 75—
100 tonnum.
1’ undarboð.
Hér með leyfi jeg mér að skora á
alla þá, sem eiga verbúðir eða hús í
Höfnunum, eða annars staðar í landar-
eign Neðri-Arnardals, og sem ekki liafa
þegar sarnið við mig, að korna til fund-
ar við mig á heimili minu i Neðri-Árn-
ardal laugardaginn fyrir pálmasunnudag
6. apríl næstk. á liádegi, til þess að
semja við inig.
Þeir, sem eigi sinna þessari minni
áskorun, mega vænta þess, að jeg leiti
réttar míns á annan hátt.
Arnardal, 12. marz 1895.
Gestitr Guðmundsson.
Reikningur
yfir tekjur og gjöld „styrktarsjóðs handa
ekkjum og börnum Isfirðinga þeirra, er
i sjó drukkna“ fyrir árin 1893 og 1894.
189 :í
Tékjur:
I. Eptirstöðvar frá f. á.: kr. a. kr. a.
a, I söfnunarsjóði
íslands . . . 3767 93
b, I sparisjóði ísa-
fjarðar . . . 48 68 3816 61
II. Vextir: kr. a.
a, I sparisjóði Isa-
fjarðar ... 1 62
b, I söfnunarsjóði
íslands . . 147 31 143 93
kr. 3965 54
Gjold:
I. Borgað fyrir auglýsingu á kr. a.
reikningi og gjafaskýrslu
sjóðsins 1892, fskj. nr. 1 . 11 00
II. Borguð skuld til Sk. Tlior-
Flyt kr. 11 00
16
Þegar leið á vikuna fór John að bera hlýrri huga
til íröken Dunton; og það hefði líka verið í alla staði
ónáttúrlegk ef ]iann hefði til lengdar getað umgengizt,
og att saniræöuj- við fagra og fjöruga stúlku, án þess
að verða v ar Við aðrar t'lfinningar, en þessa fyrstu eig-
ingirnis ósk, að eignast konu, að eins til þess, að skreyta
sig með henni, oruia fann hann nú líka, að hjarta sitt
vmr snoitið oiðið af einhverju æðra aili, og hann ásetti
sér því, að láta sem fyrsf skríða til skarar. Hann leit-
aði því tækifæris, til þess að biðja hennar, en það var
úkki svo auðfundið, því enda 'jK')tt frú Holmes væri
töluvert hugvitssöm, þa gat hún þó livorki fengið dreng-
ina né prófastinn til þess, að hlýða bendingum sínurn,
enda eru drengir ætíð vanir að vera ákaflega þverbrotnir
syndarar, þegar svo ber undir, og hafa aðdáanlegt lag
á þvi, að gera sér erindi þangað, sem menn þurfa að
tala sainan í trúnaði og undir fjögur augu; og að því
er prófastinn snerti, þá leit helzt út fyrir, að hann hefði
f'látt áfram gert sér að skyldu, að rekast inn á þaU)
PPgar verst gegndi.
En ætli það hafi nú annars verið nokkuð annað
ei1 misskilningur, að Jolm liafi í raun og veru verið
nokkuð ástfanginn í fröken Dunton? Hefði hann verið
Það» þá myndi hann líka sjálfsagt hafa getað fundið eitt
öða annað ráð til þess, að gera lienni það skiljanlegt,
13
Meðan setið var að kveldverði, sneri Jolm öðrn
hvoru tali sínu til Huldu, sem sat að borðum með fjöl-
skyldunni, þvi að á þciin tímum myndi það hafa verið
álitin blóðug móðgun við „bústýruna“, ef hún hefði
verið látin „borða á eptir“. John reyndi, að sneiða hjá
því, að tala um vísindi og bókmenntir, og sneri því
talinu að Huldu, og var að spyrja hana um hin gömlu
leiksystkini þeirra, sem nú voru komin sitt i liverja áttina.
Daginn eptir hafði kvennfólkið ekki heldur mikla
ánægju af samræðum við John. Hann fór snemma á
fætur, og mjólkaði kúna*; liann lijo niður brenni, og bar
það inn til Huldu; hann reið gamla Rauð niður að lækn-
um, til þess að gefa lionum að drekka; og liann gerði,
i stuttu máli, allt, sein hann hafði verið vanur að gera,
þegar hann var drengur, og virtist nú liafa eins inikla
ánægju af að gleyma þvi, að liann var fullorðinn mað-
ur, eins og hann liafði áður liaft, af voninni um að
verða það.
Yngri bræðurnir höfðu einkar mikið gaman af að
vera íneð Jolm, og gamli maðurirm var glaður yfir þvi,
að sonur lians skyldi enn þá hafa yndi af sveita-lífinu;
en þó kom avallt greinjusvipur á andlitið á honuin í
hvert skipti, sem honum varð litið á „toglagðana á efri
*) í Ameriku er þaö hvervetna siður, að karlmennirn-
ir mjólka.