Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 30.03.1895, Blaðsíða 3

IV, 19.
Þjóðvjljinn ungi.
75
3. að Lypgingu iiússins sé lokið fyrir
þann tíma, er sundkennsla getur byrj-
að vorið 1896.
VIII. Ny refaveiða-reglugjörð var sam-
þykkt á fundinum, og er aðal-breytingin
írá eldri reglugjörðinni í því fólgin, að
bannað er, að viðlögðum sektum, að ala
upp refi.
IX. Til þess ad kynna str dyralækna-
störf í útlöndum (Noregi) var Hölmgeiri
búfræðingi Jenssyni í Tungu í Onundar-
firði veittur 300 kr. styrkur.
X. I stj'orn télefbnsins, sem er milli
Isafiarðar og Hnífsdals, voru kosnir:
Skúli Tlioroddsen
Guðm. Sveinsson sýslunefndarrn. og
Árni kaupm. Sveinsson.
XI. Hvalveiðamál. Með bréfi, dags.
27. febr. þ. á., liafði landshöfðinginn,
samkvæmt fyrirmælum ráðherrans, leitað
álits sýslunefndarinnar um frv. það, er
samþykkt var á síðasta alþingi, um bann
gegn því, að hvalveiðamenn sleppi nokkr-
um hval eða hvalleifum frá veiðistöðvum
sínurn, og lýsti nefndin því yfir, að hún
álítur brýna nauðsýn bera til þess, að
setja laga-ákvæði í þá átt, sem nefnt frv.
fer fram á, en álítur samt ákvæði fyrstu
málsgreinar i téðu frv. of hörð gagnvart
hvalveiðamönnum, og leggur því til, að
sú breyting verði gjörð á lögum þessum,
að i stað ákvæðanna í nefndri málsgrein
komi ákvæði, sem skyldi hvalveiðamenn
til að hreinsa allar hvalleifar af fjörum
i fjörðum þeim, þar sem þeir reka hvala-
veiðar, einu sinni á mánuði hverjum, á
þeim svæðum, sem hreppsnefndin ákveð-
ur í hvert skipti.
XII. Um amtsráðskosningarnar var
getið í síðasta blaði voru.
XIII. Sveitaverzlunarieyfi liöfðu þeir
Gestur bóndi Guðmundsson í Arnardal og
Gísli bóndi(??) Hjálmarsson í Bolungarvik
sótt um, en sýslunefndin synjaði um leyfið.
Sömuleiðis neitaði nefndin að veita
Guðnntndi Hjáltasyni vínveitingaleyfi í
Álptafirði.
XIV. Sysluskiptingin var samþykkt,
að þannig skyldi frarn fara:
1. Auðkúlu-, Þingeyrar-, Mýra-, Mos-
valla- og Suðureyrar-hreppar séu sýslu-
félag sér, og nefnist Vestur-ísafjarð-
arsýsla, en hinir hrepparnir séu annað
sýslufélag, er nefnist Norður-ísafjarð-
arsýsla.
2. Styrktarsjóður handa ekkjum og börn-
um ísfirðinga þeirra, sem í sjó drukkna,
sem hingað til hefir verið undir stjórn
ísafjarðarsýslu og bæjarstjórnar ísa-
fjarðar kaupstaðar, skal eptirleiðis
standa undír stjórn sýslunefndar Norð-
ur-Isafjarðarsýslu og bæjarstjórnarinn-
ar, en vera að öðru leyti eign beggja
sýslufélaganna og kaupstaðarins.
3. Norður-ísafjarðarsýsla skal að óskiptu
fá 2000 kr. af vegasjóði sýslunnar,
en að öðru leyti skal eignum og skuld-
um hennar skijjt lilutfallslega eptir
samanlagðri tölu ábúðar- og lausafjár-
hundraða í hvoru hinna nýju sýslu-
félaga.
XV. Markaskrá ny. Ákveðið var að
fela oddvitum, að safna mörkum, hverj-
urn í sínum hreppi, og að láta því næst
prenta nýja markaskrá fyrir sýsluna í
sama formi, sem verið hefir.
XVI. Til vegalbta veitti sýslunefnd-
in meðal annars 200 kr. til sýsluvegar-
ins á Brekkudal, 100 kr. til sýsluvegarins
frá ísafjarðar kaupstaðarlandi til Selja-
lands, og 1000 kr. til vegagjörðar á Dag-
verðardal, t.il framhalds vegspottanum,
sem lagður var þar í fyrra, og var odd-
vita sýslunefndarinnar falið, að halda
undirboð á vegagjörð þessari á Dagverð-
ardal, en þó svo, að liún eigi yrði slegin
fyrir meira, en 3 kr. faðmurinn; og fáist
það boð eigi, var oddvita falið, að útvega
mann, til að standa fyrir vegagjörðinni.
Yms önnur smá-mál hafði og sýslu-
nefndin til meðferðar að þessu sinni,
enda þurfti nú um margt að ræða, þar
sem heita mátti, að hór væri sýslunefnd-
arlaust 2 undan farin ár, og að öll innan
héraðsmál lægju í dvala, á meðan Lárus
dánumaður var að afijúka hór erindunum.
-----000^00«-----
24
girni, var annars vegar, en hins vegar var brennandi,
ðsigrandi ást. Hann liélt áfram út i myrkrið, eitthvað
út í skóg, 0g reyndi að kæla höfuð sitt með snjó, reyndi
að liugsa, 0g (j'eg vej^ hvort þið trúið því) reyndi
að biðja, því ag þag var hörð barátta, sein hann átti i,
og í harðri baráttu verður liver hreinskilin sál æfinlega
vör við eittlnað þag j pjarta sinu, sem líkist bæn.
Ln þannig hafði þá ástar-tilfinningin getað dulizt
i brjosti John s, án þess að liaiin hefði nokkra hugmynd
um það, þvi að aldrei hafði lionum komið til hugar, að
hann gæti orðið ástfangmn í Huldu, eða kvongast henni.
Dn ástar-gneistinn hafði smáin saman aukizt og magn-
azt, án þess að hann yrði þess var, og brauzt nú allt í
einu út, eins og óslökkvandi, osigrandi eldur.
Þegar John kom heim aptur, nam liann litla stund
etaðar fyrir utan eldhúsgluggann, og skygndist þar inn,
Og sá hann þá Huldu þar enn við vinnu sína. Og í
þessum liæversklega og spaklyndislega andlitssvip, þótt-
ist hann geta lesið söguna um hjarta, er borið hefði
þungar byrðar með þolinmæði og sóma. Honum virtist,
sern hann sæi fyrir sór ljómandi mynd úr eintómum
Jiita og ljósi, og að myrkrið væri að eins umgjörð uin
lnyndina; honum virtist, sem allur liiti, og allt ljós heims-
ins, hefði á þessari stundu gengið í fóstbræðralag, og
að Hulda væri imynd þess: allur umheimurinn var ekki
21
„Sjáðu nú til, Janet, jeg hefi gengizt fyrir því, að
við færum þetta í kvöld, til þess að koma í veg fyrir
það, að Jobn héngi allt kvöldið í eldhúsinu. Hann skeytir
ekki hót um sóma sinn, og hefði því sjálfsagt eytt kvöld-
inu í það, að ólmast með krökkunum, og masa við Hulduu.
„Nú, það er ofur auðvelt“, svaraði Janet, „að lesa
annan eins mann ofan í kjölinn, eins og bróðir þinn er.
En mér þykir þessar sveita-stiilkur ykkar vera nokkuð
óíýrirleitnar, að trana sér fram; jeg skyldi svei mér ekki
vera lengi að vísa þeim á þeirra rétta sætiu.
Þetta var sagt í eldhúsdyrunum, og auðvitað í
þeim tilgangi, að særa Huldu.
Loptkastalar Johns hrundu nú smám saman, hver
eptir annan; gáfaða og lærða konan, með silfur-tekönn-
una fyrir frarnan sig, fölnaði skjótt, og varð að óálitlegri
skuggamynd. Ef menntunin var ekki fær um að gera
menn svo mannúðlega, að þeir álitu það skyldu sína, að
lilífa tilfinningum fátækrar stúlku, þá — já,, hvaða gagrt
var þá að lienni?
Fám mínútum áður var John Harlow staðráðinn í
því, að gefa Janet Dunton hjarta sitt; en nú var allt i
einu djúp inikið staðfest á milli þeirra. Hann lauinaðist
iit úr salnum götudyramegin, og kom svo aptur inn um
eldliúsdyrnar.
Sleðinn, sem þau ætluðu að aka i, beið við dyrnar,