Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 23.04.1895, Qupperneq 2

80
Þjóbviljinn ungi.
IV, 22.
hnekki við það, því að félags-andi almenn-
ings er — að minnsta kosti þar, sem jeg
þekki til — enn ekki á svo háu stígi,
að hann dofni ekki við stór áfoll, sem
stafað gætu af klaufaskap og þekkingar-
leysi, eða öðru verra.
En, fyrir utan þann stór-hagnað, sem
umboðsverzlun þeirra Z. & V. hefir ár-
lega fært landinu, svo sem fólagsmenn
geta sjálfir bezt um dæmt, þá er það
einmitt einn aðal-kosturinn við skipti við
þá, að þar er við áreitfanlega, og enga
klaufa, aðeiga; það vita menn af margra
ára reynzlu; en væru umboðsinennirnir
einhverjir og einhverjir, sem almenning-
ur ekki bæri fullt traust til, þá er hætt
við, að tillög margra til félaganna yrðu
smá, eða ekki meiri, en svo, að hver
þættist standa nokkurn veginn jafn róttur,
hvernig sem færi; þau yrðu með öðrum
orðum meira til reynslu, en til verulegra
hagsmuna.
„ísafoldu ætti því að reyna að styðja
sel-verzlanirnar á einkvern annan hátt,
en með tortryggnis-getsökum til einstakra
inanna, sem inest eru við fólögin riðnir;
jafn auðvirðileg árás, eins og gjörð er
t. d. á alþm. Jbn Jónsson frá Múla i 21.
„ísafoldar11, hlýtur að vekja íllan grun
um málstað og tilgang þess blaðs, sem
grípur til jafn lúalegra vopna, enda er
og Jón alþrri. kunnari en svo að frjáls-
lyndi, einurð og hreinskilni, að eitur-
slettur í einu pólitisku umskiptingsblaði
megi granda mannorði hans eða áliti*.
Auðvitað neitar því enginn, að kaup-
félögin islenzku ern enn í bernsku, og
standa að mörgu til bóta; vér kaupfélags-
inennirnir sjáum íiestir ljóst, bæði hina
miklu kosti þeirra, og gallana, sem á eru,
og gerum oss far um að bæta úr þeim,
sein bezt; og vér erum þess einnig full
vissir, að oss mun takast það srnátt og
smátt, ef vér ekki látum vélar þeirra
manna, sem fólögunum eru óvinveittir,
verða félagsskap vorum til sundrunar
eða hnekkis. Gamall kanpfélagi.
Á rcið í'rá Evrópu 1 il Amcriku. Maður
nokkur, Wiasemsky að nafni, lcggur um þessar
mundir af stað í'rá, Pan’sar-borg, og ætlar að riða
yfir Evrópu þvet'a og Siberin, riða síðan áísum
yfir Behrings-sundið, sem vanaleara erlagtliest-
heldum ísi 2 inánuði á ári hverju, og ríða síð-
an eptir endilangi i Norður-, Mið- og Suður-Ame-
riku, alla leið til Eldlandsins.
*) Ef' ritstjóri „Þjóðv. unga“ mætti leggja,
hér orð i þelg, myndi hann geta, þess til, að
ritstjóra „ísafoldar11 hefði ef til vill veitt örðugt
að gleyma prentsrniðju-umtalinu, sem varð meðal
ýmsra alþingismanna í í'yrra suniar, og bakaði
ritstjóranurn að sögn ýmsar svefnlausar nætur.
— Hann þykir sem só dýr á prentun f'yrir land-
ið, pilturinn, og þvi vildu ýnisir, og alþm. Jón
Jónsson ekki sízt, að sett yrði upp prentsmiðja
til samkeppni við kappann; en annari eins mis-
gjörð, eins og að láta sér detta þá óhæfu i hug,
gleymir „lsafold“ aldrei, og liefir því ,,fitur“
sínar til taks, til þess að reka í þá, sem ollu
svefnleysi ritstjórans síðastl. sumar. Ritstj.
Mcsta járnhrauta-Iaml liciinslns. 1. jan. þ.
á. voru járnbrautir i Bandarikjunum alls 177,758
enskar mílur á lengd, og er jjað miklu meira,
en lengd allra járnbrautanna i Evrópu, og lík-
lega fullur helmingur allra járnbrauta þeirra,
sem á jörðinni eru.
Sýning á köttum. í Eundnnum eriárhald-
in sýning á köttum úr ýmsum löndum, og er
heitið verðlaunum fyrir þá kettina, sem f'alieg-
astirþykja; liæztu verðlaun eru 1000 pd sterling,
og væri ekki ónýtt að eiga þá kisuna, sem þau
verðlauuin hlýtur.
liilcií-jJjing' Dana hefir séð sig
um hönd, og samþykkt 93 þús. króna,
fjárveitingu til eptirlits með útlendum
fiskimönnum liér við land; en um fjár-
veiting þessa hafði fjárlaganefnd fóíks-
þingsins synjað í vetur, sbr. 15. nr,
„Þjóðv. unga“ þ. á.
1 )anska liei-imltipið „Heim-
dalu, sem byggt var í fyrra, og er eitt
af liraðskreiðustu herskipum Dana, á í
sumar að vera hér við land, til þess að
hafa gát á útlendum fiskimönrmm, eink-
um botnvörpumönnum („trawlersu); skip
þetta fer að sögn 20—22 rnílurí „vagt“,
og á að liafa aðal-stöð sína á Austfjörð-
um, líklega helzt áEskifirði; foringi þess
er capt. Schultz.
llitstiói■M-slí ipti við ,Liög-
berg4. Hr. Einar Hjörleifsson er nú
hættur við ritstjórn „Lögbergsu, og kem-
ur með fjölskyldu sína til Islands seint
30
þá komst eitthvað strax á ról;
þegar hann síðan reramdi raust
rytjan upp úr haugnum brauzt;
hún hafði gengið svöng í sæng og sofið laust.
Þegar hiín haus úr haugi rak,
hopaði Máni á skýja-bak,
eins og honum sýndist synd
að særa út þessa hryggðar-myiul;
máninn hélt, að maðurinn vekti upp meina-kind.
Þegar aptur yfir sveit
ofan af himrii máninn leit,
sá hann manninn haugnum hjá,
hann var að kara drauginn þá;
mánanum þótti meira’ en brjóstheill maður sá.
Hann fór svo að hnauka við
höfuð draugs og efsta lið;
þó hann spyrnti af afli í
ekki fann hann lát á því;
liðurinn skældi i skakka farið skauzt á ný.
Það sást minna að það var skakkt,
þegar allt varð borðalagt;
hnappa-gull á hala-stað —
heldur var nú dittað að.
Ekki var hann þó efnilegur allt um það.
Maðurinn þrekni brosti blítt,
blómlega hafði’ hann drauginn skrýtt,
35
liðkaðist honum málið þá:
„Þú hefiru, segir liann, „sigrað mig,
sendur var jeg að drepa þig.
Vant er á göldrum Vestanmanna að vara sigu.
„Fyrst, jeg á nú að þjóna þér,
þá máttu ekki granda mór,
sendu mig ekki á Fjandans fund,
fá muntu’ aldrei vænna hund,
lofaðu mór að lalla hér enn þá litla stundu. —
„Finndu nú prjóna fansinn þinn,
fyr en við skiljum, Lalli minn,
þeir hafa gert hér gagnið sitt,
gleymdu nú engum, skinnið mitt;
seinna kemuru, kvað hann Skúti, „kaupið þittu. —
Lalla var furðu létt um það;
lítur nú prestur á, og kvað:
„Trúðu mór, of þú tekur inn
títurnar arna, Lalli minn,
þær munu eyða uppþembingi í annað sinnu —
Mörg komu tárin augun i,
áður en tókst að kyngja því;
prestur studdi stöðugt að,
strákurinn varð að gleypa það.
Hamingjan geymi hálsinn minn í hverjum stað.
Nú var hann Lalli leiddur iit,
lötraði’ hann þá, og gekk í kút,