Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 22.06.1895, Blaðsíða 4

120
I>JÓÖVILJ1ÍÍN UNQT
IV, B0
á verzlun með íslenzkar leir-tegundir,
vikur o. fl., og biður Bjöm að gera sam-
band við útlenda, verzlunarmenn, er vilji
kaupa slikt. Það er auðséð að Gísli
lætur ekki bugast af litlu, því hann rit-
ar syni sínum um þetta allt stuttu eptir
að óhappið vildi til með brennisteinslest
Iians að norðan. (Framh.)
ísafirði, 22. júní '!)5.
Tíðarfar. Úrkoma um síðastl. helgi, en
siðan bezti þerrir; optast við norður.
Gufuskipið Á. Ásgeirsson kom hingað 17.
þ. m. frá Kaupmannahöfn, með nokkuð af vör-
um til ýmsra verzlana hér, og hafði komið við
á Eskifirði og í Reykjavík. Með því konx kaup-
maður Á. Ásgeirsson o. fl. —■ Það lagði af stað
aptur til Englands 19. þ. m.
Sjálfsmorð. 14. þ. m. drekkti sér kona i
Álptafirði, — Margrét Jónsdéttir frá Saurum —,
i læk skammt frá bænum. Hún var á áttræðis-
aldri, og hafði verið geggjuð nokkra siðastl.
rnánuði. _________
Póstskipið „Laura“ kom hingað í morgun
norðan um land, og hélt um hádegi í dag aptur
af stað áleiðis til Rvikur. Með skipinu voru
alþingismennirnir Pétur Jónsson, Jón Jakobsson,
Klemenz Jónsson og Jón A. Hjaltalin, Þing-
vallafundar-fulltrúar að norðan og austan, síra
Matth. Jochumsson með frú sina, og fjöldi ann-
ara fai'þega.
Hlaðafli hefir verið þessa viku í utanverðu
Djúpinu, hjá þeim, sem sild hafa beitt, en mjög
hefir aflinn verið isuboi-inn. Sama afla-tregðan,
sem áður, hefir til skamms tíma haldizt í öllum
innri veiðistöðunum, en nú þar einnig farið að
verða líklega vart, helzt á kúfisksbeitu.
Síld. 2 vörpur hafa verið fylltar af síld hér
á Pollinum síðastl. viku, og er nú tunnan af
henni seld á 18 kr.
Smávegis.
Víöa helrna. Konan min er sann-nefnd fyrir-
myridar-kona; hún er heima í öllu mögulegu,
bókmenntum, hljóðfæraslætti, og alls konar
hannyi-ðum. Það er að eins eitt, sem hún er ekki
heima í, hún er sem sé — aldrei heima i húsinu.
Fjármarlc Ara Jónssonar á
Stakkanesi er: sýlt bæði eyru og gagn-
bitað vinstra.
SA, sem fundið hefir peningabréf það,
sem glataðist á götunni í dag, skili þvi
gegn góðum fundarlaunum á afgreiðslu-
stofu blaðs þessa.
Tapazt hefir ljósgrár hestur 7
vetra gamall, óaffextur, járnaður 6 bor-
uðum skeifum, vakur og vænlegur, (ó-
kunnugt um mark); finnandi er vinsaml.
beðin, — gegn riflegum ómaks launum —,
að koma honum til Kristjáns bónda Ólafs-
sonar á Garði í Dýrafirði.
Pianomagasiu
US K A N DIN A VIE F’,
Kougens Nytorv Qo,
Kblivu.
Hvoríor
ere vore Pianoer af „eget Fabrikut“ noget
af det bedste, der fabiikeres?
Fordi úet har hel Jernramme og
----------Metalstemmestokplade.
Fordi d(it har fineste Mekanik.
JÞ o 1' <1 j <let er krydsstrenget.
Fordi det holder fortrinlig Stem-
----------ning.
JPoT'flÍ det har en let og behagelig
----------Spillemaade.
1Þ o 1* <1 i det har en stor, blod og klang-
----------fuld Tone.
JfoT'íÍi det er elegant og smagfuldt
----------udstyret.
Pianoer sælges med
10 Aars Garanti.
PRENTSMIÐJA ÞJÓÐVILJANS UNOA.
46
frá því, að haun hefði einu sinni verið tekinn fastur
fyrir ímynduð landráð, og hefði hann þá, sem fangi í
höllinni Ovo í Neapel, komizt í náinn kunningsskap við
annan fanga, sem hefði andazt 1811, og sem hann myndi
syrgja alla sína æfi.
„Hann var þá á að gizka þrítugur“, sagði hann,
„og var ókvæntur; þegar hann lá banaleguna, grét hann
sáran yfir óhamingju ættjarðar sinnar, en fyrirgaf öllum
þeim, er eitthvað höfðu gert á hluta hans. Hann var
fæddur í Nimes, og nafn hans var Fraiiz Picaud“.
Þegar Allut heyrði nafn þetta, varð honum það
ósjálfrátt, að reka upp ofur-lítið hljóð.
Abótinn leit forviða á hann.
„Þér hafið má ske þekkt þennan Picaud?“ spurði
hann svo.
„Hann var einn af mínum beztu vinum..............
Hann hefir andazt fjarri átthögum sínum, vesalingur
........En vitið þér orsökina til þess, að hann var
settur í varðhald?u
„Honum var sjálfum ókunnugt um hana. Hann
sór og sárt við lagði, að hann hefði enga bugmynd um,
hvers vegna hann hefði verið tekinn fastur, og jeg er
viss um, að hann hefir sagt það sattu.
Allut stundi við, en ábótinn hélt áfram:
„Meðan hann lifði, hugsaði hann að eins um eitt;
47
hann braut heilann um það á daginn og dreymdi um
það á nóttunni. Hann sagðist feginn vilja afsala sér
voninni um eilifa sælu annars heims í hendur þeim, er
gæti nefnt honum mann þann, eða menn, er verið hefðu
þess valdandi, að hann var tekinn fastur, og settur í
varðhald. Og þessi hugsun, sem var orðin svo rótgróin
og rík í böfði hans, hefir sjálfsagt verið orsök mjög
hjákátlegs viðauka, er hann gerði við erfðaskrá sína.
En fyrst verð jeg að skýra yður frá því, að í varðhald-
inu hafði Picaud gert Englending einum, sem þar var,
töluverðan greiða, og hafði Englendingur þessi, á dánar
dægri sínu, gefið Picaud steinhring einn, að mitmsta
kosti fimrntíu þúsund franka virðiu
„En það lán !u mælti Allut; „fiinmtíu þúsund frank-
ar, — það eru skárri auðæfinu.
„Þogar Franz Picaud fann dauða sinn nálgast, lét
harin kalla á mig, og mælti síðan: „Jeg dey miklu
rólegri og ánægðari, ef þér viljið lofa mér því, að upp-
fylla síðustu ósk mina; viljið þér lofa mér því?u — „Því
lofa jeg yður“, svaraði jeg, „því að jeg er sannfærður
um, að þér biðjið mig ekki að gera neitt það, er stríðir
gegn guðs eða manna lögum“. — „Nei, ekkert slíkt, því
er yður óhætt að trúa. Hlustið nú á, hvað jeg hefi að
segja yður, og þá getið þér sjálfur dæmt um, hvort jeg
hefi nokkuð íllt í huga. Jeg hefi ekki getað grafizt eptir