Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 14.02.1901, Side 8

24
Þjóðviljinn.
XV. 5.-6.
Manilla og rússneska ka<51a, allt sérlega
vandað og ódýrt eptir gæðum.
Einkaumboðsmaður fyrir Danmörk
ísland og Færeyjar.
.Takob Gunnlögsson,
Kjobenhavn K.
Kresólsápa.
Tilbúin eptir forskript frá hinu kgl.
dýralækningaráði í Kaupmannahöfn, er
nú viðurkennd að vera hið áreiðanleg-
asta kláðamaurdrepandi meðal. Fæst í
1 punds pökkum hjá kaupmönnum. A
hverjum pakka er hið innskráða vöru-
merki: AKTIESELSKABET J. HAGENS
SÆBEFABRIK, Helsingor.
Umboðsmenn íyrir Island: F. Hjorth
& Co. Kjöbenhavn K.
pEver sá, sem vill taka að sór pössun á
mjólkurám ísafjarðarkaupstaðar, frá frá-
færum, næstkomandi sumar, gjöri svo vel
og sendi tilboð til bókbindara Eyjólfs
Bjarnasonar.
Crawfords
ljúif'enga
BISCUITS (smákökur)
tilbúið af CRAWFORD & SONS
Edinburgh og London.
Einkasali fyrir Island og Færeyjar
F. Hjorth & '
Kjöbenhavn K.
GepU 1 ofjii, egla litartiref, M limHji
ch’s.
Nýr egta demantsvartur litur I Nýr egta dökkhlár litur
— — hálf-blár — | — — sæhlár
Allar þessar 4 nýju litartegundir skapa fagran egta lit, og gerist þess eigi
þörf, að látið sé nema einu sinni í vatnið (án nbeitze“).
Til heimalitunar mælir verksmiðjan að öðru leyti fram með sínum viður-
kenndu, öflugu og fögru litum, sem til eru i alls konar litbreytingum.
Fæst hjá kaupmönnum hvívetna á Islandi.
Buch’s litunarverksmiðja,
Kaupmannahöfn V.
Stofnuð 1842 — Sæmd verðlaunum 1888.
Ekknasjöðurinn.
Ekkjur sjódrukknaðra manna, er sækja
vilja um styrk úr „styrktarsjóði ekkna
og barna ísfirðinga þeirra, er í sjó
drukkna“, sendi umsóknarbréf sín, er stýl-
uð séu til stjórnar styrktarsjóðsins, til
undirritaðs fyrir lok næstk. marzmánaðar.
í umsóknarbréfinu sé þess, auk ann-
ars, getið, hvað maður ekkjunnar hét,
og hvenær hann drukknaði, og á um-
sókninni jafn framt að fýlgja vottorð
hlutaðeigandi hreppsnefhdaroddvita um
það, að umsækjandi þiggi eigi af sveit.
ísafirði 9. febr. 1901.
11„ Hafstein.
n\Æikið af húsklukkum og vasaúrum
— margar sortir — hefur undirskrifaður
fengið nú með „Laura“, enn fremur
kynstur af úrfestum, silfúr stássi, og
celluloid ytri-úrkassa o. fl.
Alveg áreiðanlegt, að hvergi fæst betra
verð, mót peningum útí hönd.
ísafirði 7. febr. 1901.
S. Á. Kristjánsson.

PRENTSMIÐJA HJÓÐVILJANS.

30
„Er hann farinn að sljóvgast nokkuð andlega. Gam-
alt fólk verður opt svo gleymið; svo er t. d. umpabba“.
Um leið og hún mælti þetta, varð hún hálf-rauna-
leg á svipinn.
Jeg svaraði: „Jeg heid, að hann sé enn ekki far-
inn að verða neitt tiltakanlega andlega sljór“.
„Og þó kynni hann að hafa gleymt því“, mælti
hún hugsandi. „Jafn vel nafninu kynni hann að hafa
gleymt. Þér segið, að hann hafi aldrei minnzt neitt á
mig við yður?“
„Aldrei“.
„Það er vist réttara, að þór segið, að það só dóttir
Kaspars Keefelands, sem langi, að fá hann til
viðtals“.
„Gott og vel“.
„En skyldi hann nú vera of veikur, til þess að
veita mór viðtal, þá vil jeg alls ekki ónáða hann neitt
Biðjið hann þá að eins að láta afhenda mér litla
sandelsviðarkassann, sem eitt sinn átti að sækja“.
„Sem eitt sinn átti að sækja“, át eg eptir henni.
„Já, faðir minn fókk honum hann til geymslu, og
sagði honum, að hans yrði einhvern tíma vitjað“.
„Alveg rétt“, svaraði eg, alveg utan við mig, og
var nú forvitni á að vita, hvernig þetta myndi enda.
Það var, sem óraði mig fyrir einhverju íllu, þegar
jeg var að fálma mig eptir koldimmum ganginum, til
þess að komast inn í bakherbergið.
II.
Samúel frændi sat i sömu stellingunum, eins og
þegar jeg gekk út.
31
Þar var ekkert annað á mununum, en að hann hafði
misst glasið sitt á gólfið, og það hafði farið i þúsund mola.
Hann einblíndi enn þá fram fyrir sig.
Jeg fór að verða hræddur um, að hann hefði feng-
ið slag; en þá heyrði jeg, að hann tautaði í lágum rómi:
„Hvað er um að vera, Marteinn? Hver var
þarna frammi?“
„Manneskja, sem vill fá þig til viðtals, og sem
virðist vera langt að komin i því skyni“.
„Langt að?“ tautaði hann upp eptir mór. „Attu
við: úr gröfinni, Marteinn?“
Jeg varð hálf-smeikur.
„Frændi!“ kallaði eg.
Hann starði á mig.
„Þú ert aulabárður“, mælti hann svo.
Sá jeg nú, að hann var farinn að jafna sig, því að
hann starði ekki lengur eins deyfðarlega fram undan sór,
eins og hann hafði áður gert.
Mór hafði staðið stuggur af þvi, og þótti því vænt
um umskiptin, sem á voru orðin.
„Nú, og hver er það þá, sem vill fá mig til við-
tals?“ spurði hann önuglega.
„Ung stúlka“, svaraði eg.
„Svo“.
„Já, og hún er útlend, held jeg, líklega hollenzk“.
„Svo er það“.
„Það er lagleg stúlka, en þó fremur fölleit að sjá.
„Það er svo“, anzaði hann aptur, en bætti svovið:
„Hægan, bíddu ögn við! Með eyrna-hringi, eins og
litla krossa í laginu?
„Stendur heima“, svaraði eg. „En hefur þú........“