Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 26.03.1901, Blaðsíða 5

XY. 13.—14.
Þjóbviljinn.
53
Btyrk, til að halda uppi gufuskipaferðum i ár
milli Noregs og Austfjarða, og eiga skipin að
fara alls 12 ferðir á milli landanna, eina í
hverjum mánuði, nema enga í febrúar, en apt-
ur tvær ferðir í marzmánuði.
Málaferli. RitBtjórar „AuBtra" og „Bjarkau
láta nú, sem þeir »tii í mál hvor við annan,
út af blaðadeilum.
Margir hafa gaman af að lesa lýsingu
„Bjarka" á ritstjóra „Austra", þótt ekki só það
sem félegust mannsmynd, sem þar er sýnd. —
Engu að síður virðist oss þó, sem málstaður
„Bjarka“ muni reynast betri, ef alvara verður
úr málaferlunum, sem sagt er annars, að rit-
stjóri „Austra“ sé farinn að digna við.
I>jói'naður. 12. jan. síðastl. var farið inn á
skrifstofu bæjarfógetans á Seyðisfirði, í fjarveru
hans, og stolið þar fjárhirzlu kaupBtaðarins, sem
þar var geymd. Voru í henni 500 kr., er bæj-
arsjóður Seyðfirðinga átti, og að auki 200 kr.,
sem var geymslufé.
Jafn framt hafði og þjófsi stolið yfirhöfn
yfirvaldsins, og fannst hún nokkurum dögum
BÍðar í Vestdalsá, frosin þar niður.
Ekkert hafði kvisazt um það, er síðastfrétt-
ist, hver valdur væri að þjófnaði þessum, en
bæjarfulltrúar Seyðfirðinga skutu saman, og
gáfu bæjarfélaginu 50 kr. hver, til að bæta
bæjarsjóði fjártjónið.
Fiskiskúta striinduð. 3. marz strandaði fiski-
skútan „Hjálmar11 við Stafnestanga í Rosm-
hvalaneshroppi i Gullbringusýslu. — Skip
þetta var eign bændanna Péturs Sigurðssonar i
Hrólfsskála á Seltjarnarnesi, og Erl. Guðmunds.
sonar i Skildinganesi, og hét skipstjórinn
Gunnlaugur Ingimundarson. — Menn björguðust
aliir, og skipið var í sjóábyrgð fyrir 4 þús.
krónur.
Lausn frá embætti. Héraðslæknir Páll
Blöndal i Stafholtsey hefur ný skeð fengið lausn
frá lækniaembætti, samkvsemt umsókn; og með
eptirlaunum.
Drukknanir. 24. febr. síðastl. vildi það slys
til á fiskiskipinu „Margrethe11 frá Reykjavik,
skipstjóri Finnur Finnsson, að einn hksetanna,
Kolbeinn Kolbeinsson að nafni, ókvæntur maður,
um þritugt, datt útbyrðis, er hann var að hag-
ræða seglum, og drukknaði þegar. Skipiðvará
innsiglingu til Reykjavíkur, í nánd við Garð-
skagann.
1 s. m. drukknaði maður í Leirvogum í
Mosfellssveit. Hann hét Þórður Sigurðsson, og
var á leið úr Reykjavík upp að Víðinesi.
í Færeyjum var í febrúarmánuði sam konar
góðviðristíð, sem hér.
Aflabrögð á opna báta hafa og víða verið
þar mjög góð, að þvi er blaðið „Eöringatíðindi"
skýrir frá.
Mannalát. 3. febr. síðastl. and-
aðist á sjúkrahúsi Reykjavíknr Guðmnnd-
ur Ottesen, fyrrum kaupmaður á Akranesi,
á 40. aldursári, fæddur að Munaðarhóli
í Snæfellsnessýslu 28. ág. 1853, en sonur
dbr. Ptturs Ottesen’s, sem enn er á lífi.
— Gruðmundur heitinn lætur eptir sig
ekkju, er Elisabet Gunnlögsdóttir heitir,
yfirsetukona í Akraneshreppi, og 3 börn.
— Það var sullaveiki, er leiddi hann til
bana.
21. febr. síðastl. andaðist í Stykkis-
hólmi ekkjufrú Josefína Thorarensen,
ekkja Boga sýslumanns Thorarensen’s á
Staðarfelli (f 1867), en dóttir Áma heit-
ins Thorladusar, kaupmanns og umboðs-
manns í Stykkishólmi. — Af börnum
þeirra hjóna er nú að eins ein dóttir á
lífi, Herdís að nafni, gipt Jósep Hjalta-
lín í Stykkishólmi. —
í marzmánuði andaðist í Reykjavík
Sigvaldi Blöndal, sonur Benedikts um-
boðsmanns í Hvammi í Yatnsdal. Hann
var fyrrum veitingamaður á Sauðárkrók.
— Ekkja hans er Ingunn Jónsdóttir,
Jónssonar prófasts i Steinnesi, og eiga
þau einn son á lífi.
----oOÖ^OOo------
ísafirði 26. marz 1901.
Tíðarfar. 16. þ. m. gerði aptur stillt veður,
eptir norðanhretið, og hefur síðan haldizt sama
einmuna blíðskapartíðin, sem á þorranum, og
framan af góunni.
Mannskaði. — Sex menn drukknaðir.
Hörmulegar slysfarir urðu hér á Djúpinu sunnu-
daginn 17. þ. m., og var þó logn og blíðviðri
þann dag, svo að engum gat til hugar komið,
að neinn færi sér þá að voða; en ekki þarf jafn-
an illviðrunum um að kenna, er slysin vilja til.
Dag þenna var Ghtðmundur bóndi Benedikts-
son á Höfða í Grunnavíkurhreppi, alkunnur
dugnaðar- og atía-maður, á ferð norðan frá Stað-
areyrum í Jökultjörðum til Snætjalla, þar sem
hann hafði stundað róðra, síðan eptir hátíðarnar.
Hafði Guðmundur farið norður nokkuru áður,
til þess að afia skeibeitu, sem gnótt er af þar
fram undan Staðareyrunum, og var nú á ferð
þaðan aptur til Snæfjalla á róðrarbát sínum,
með alfermi af skelbeitu.
A bátnum með Guömundi voru hásetar hans
þrír: Hermann Jósepsion, vinnumaður Guðmund-
ar, Híram llaníelsson, unglingsmaður frá Kollsá,
og Páll Bjarnason, vinnumaður á Marðareyri,
og enn fremur tveir af hásetum Ola/s útvegs-
bónda Gíslasonar á Snæfjöllum: Bjami Pálma-
son, unglingspiltur frá Bæjum á Snætjallaströnd
og Guðmundur Sigmundsson, unglingsmaður frá
Skáldstöðum í Reykhólasveit i Barðastrandar-
sýslu.
Höfðu þeir Guðmundur Benediktsson og Úlaj'-
ur Gislason haft samlög, að því er beitu-öflun
82
Hún var uppáhaldið allra, nema hvað Hagedorn
hafði horn i síðu hennar.
Að vísu lót ráðskonan aldrei opinberlega á þvi bera^
að henni væri ílla við hana, en var henni þvert á móti
hin alúðlegasta í viðmóti.
En þetta var að eins gríma, og bak við þá grimu
duldist óslökkvandi óvild, sem enginn, nema ráðskonan
sjálf, þekkti þó orsökina til.
Að því er gamla greifann snerti, þá var Margrót
augasteinninn hans, og það, sem hún bað hann um, var
honurn, sem skipun.
Hún gat því farið i pyngjuna hans, sem henni
sýndist, og honum þótti sór full launað, sæi hann þá að
eins ánægjubrosið á þýðlega andlitinu hennar.
Aptur á móti var samlyndið greifans og sonar hans
allt annað, en ástúðlegt.
Alexander var svo lóttúðarfullur, að úr hófi keyrði.
Allar áminningar Og aðvaranir frá föðursins hálfu
voru til einskis.
Með sér lyndislikum, og enn spilltari lagsbræðrum,
steypti hann sór í ýmis konar lóttúð, og leiddist að lok-
um út í glæpi.
Hann varð flæktur i leiðinda mál, og megnuðu
hvorki peningar, nó áhrif greifans, að þagga það niður,
svo að lyktirnar urðu þær, að hann varð brennimerktur
glæpamaður.
Á þann hátt slitnuðu loks síðustu böndin, er höfðu
tengt hann við hryggan og örvílnaðan föður.
öreifinn hafði kostað mjög miklu til þessa ílla
innrætta sonar sins, og verið óþreytandi í þvi, að reyna
að leiða hann á rétta götu.
75
Stúlkan, sem gekk i svefni.
Flestir hafa eflaust einhvern tíma heyrt um svefn-
göngur getið.
í svefni, og án þess að hafa nokkra meðvitund um
verk sín, framkvæma menn þá opt og tíðum ýmislegt,
sem virðist vera af ráði og viti gjört, en eigi er auðið
öðru vísi að skýra, en sem afleiðingu afar-áhrifamikils
draums.
Til er og önnur tegund svefn-verknaðar, sem vis-
indunum hefur enn eigi tekizt að skýra, og er hún fólg-
in í því, að geta sóð ýmsa hluti, eða atburði, sem eru
svo langt burtu. eða þess eðlis, að menn ekki geta séð
þá, eða skynjað, séu menn i vanalegu, eðlilegu ástandi.
Það er þessi síðar nefnda tegund svefnverknaðarins,
sem fyrir mig hefur borið, og hafði hún þá mjög mik-
ilsverðar afleiðingar, að því er snerti sakamál eitt, sem
eg þá var að fást við.
Jeg get ekki annað, en kallað það merkilegt og
þýðingarmikið atvik, og eru til þess tvenn rök.
Fyrst er nú það, að við það breyttist öll afstaða
málsins svo gjörsamlega, að skjólstæðingur ininn, sem
sakaður var um glæp einn, er dauðahegning lá við, stóð
allt öðru vísi að vígi eptir, en áður, og í öðru lagi var
þetta svo ágæt og óræk sönnun, að þvi er leyndardóms-
afl dýrasegulmagnsins snertir.
Atburður þessi gerðist árið 1850, er eg hafði að
eins búið örfáa mánuði, sem málfærslumaður, í P...
Bjó jeg þar hjá frænda mínuin, og kom hann þá
einn morguninn inn í herbergi mitt, og mælti: