Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 10.04.1901, Blaðsíða 8

64
Þ.TÓPTTTj.TTWKT
XV, 15,—16.
Dafnið Valdemar Petersen, Nyvej 16,
Kjöbenhavn.
Crawfords
ljúílenga
BI8CUITS (smákökur)
tilbúið af CEAWPOED & SONS
Edinburgh og London.
Einkasali fyrir ísland og Færeyjar
DE FORENEDE BRYGGERIER
í Kjobenhavn
mæla með hvervetna verðlannuðum ölföngum sinum.
ALLIANCE PORTER (Double brown stout) hefir náð meiri full-
komnun, en nokkurn tíma áður.
-/ÍblC»' 1.'l'1! >1 oAI r 1 I Í/V.I1IrI' frá Kongens Brvghue, er læknar
segja ágætt meðal við kvefveikindum.
Export Dobbelt Ol. -ÆJgte Krone 01. Krone 3?ilsner
fyrir neðan alkoholmarkið, og því ekki áfengt.
TUBORG 0L firá hinu stóra ölgeiðarhúsi í Kaupmannahöfn er alþekkt
svo sem hin bragfihezta og nœringarmesta bjórtegund, og heldur
sér afbragðs vel.
TURORG 0L, sem hefur hlotið rnestan urðstyr hvarvetna, þar sem það hefir
verið haft á sýningu, remiur út svo ört, að af því seljast
50,000,000 fl. á ári, sem sýnir, hve miklar mætur almenn-
ingur hefir á því.
TUBORG 0L fœst rwerri því alls staðar á Islandi, og ættu allir bjórneytend-
ur að kaupa það.
F. Hjorth & Cf
Kjöbenhavn K.
smíðuð hjá Burmeister & Wain, sem
er frægust og mest verksmiðja á norður-
löödum. „Berfeet“ gefur meira smjör,
en nokkur önnur skilvinda, hún er sterk-
ust, einbrotnust og ódýrust.
„Perfect“ skilvindan fókk hæðstu
verðlaun, „grand prixu, á heimssýnÍDg-
unni í Parisarborg sumarið 1900.
Það má pansta hana hjá kaupmönnum
viðsvegar um land.
„Perfeet“ skilvindan nr. 0, sem
skilur 75 potta á klukkustund, og kostar
að eins 110 krónur.
Einkasölu til íslands og Fær-
eyja hefur:
Jakob Gunlögsson,
Kjobenhavn K.
fötf Gleymið ekki, að ntjir kaup-
endur að yfirstandandi árgangi „Þjóðv.“,
sem borga árganginn fyrir fram, fá
ókeypis:
Það eru alls 200 blaÖSÍÖur af
skemmtilegum sögum.
PRBNTSM3ÐJA ÞJÓÐVIL.TANS.
90
„Nú, hver var kominn?“ spurði greifinn, er sat
svo, að hann sneri bakinu að hurðinni.
„Náðugi greifi — vagninn — Margrét greifafrú“.
Greifinn hrökk upp af stólnum, eins og bífluga
hefði stungið hann, er hann heyrði nafn Margrótar nefnt,
og einblíndi á gamla þjóninn, sem mállaus.
En í sama vetfangi var hurðinni hrundið upp, og
kvennmaður, náfólur, kom inn i ferðafótum, og gekk
hratt til greifans.
„Faðir minn — ástkæri, gamli faðir minn — —.“
Greifinn komst afar-mjög við, og stóð nú nokkra
stund, sem alveg utan við sig.
Loks fékk hann þó komið upp þessum orðum í
hálfum hljóðum:
„Margrét — dóttir mín! ... “
Þetta var Margrét, vesalings barónsfrúin W ...,
sem svo grálega hafði leikin verið.
Eptir 20 ár var hún nú aptur komin heim til föð-
urhúsanna.
Síðan hiin giptist, og hólt, að faðir sinn vildi ekki
sjá sig framar, hafði hún sífellt búið í Svissaralandi, með
manni sinum. og átt þar í basli og bágindum.
Hún hafði marg-opt ritað fóður sínum, en aldrei
fengið neitt svar.
Og nú var maður hennar nýlega látinn.
Hún átti þá við stökustu neyð að búa, og einsefti
sér því, að leita á fund fóður síns, og biðja hann sjálf
fyrirgefningar.
Og er greifimi hafði nú nokkurn veginn áttað sig,
tók hann dóttur sína í faðm sér, og grét þá, sem barn.
Það voru inndæl gleði- og þakklætis-tár.
91
„Nú er allt gott, sem fyr, allt gleymt og fyrirgef-
iðu, mælti hann hálf-snöktandi. „Og mig langar nú til
þess, að fá enn að lifa i mörg, mörg ár, lifa fyrir þig,
ástkæra einka-barnið mitt“.
„Já, ástkæri faðir! Sá almáttugi lofar mér enn að
dvelja hjá þór mörg ár“, mælti ekkjan, og gleðitárin
runnu um leið í straumum eptir kinnum hennar. „Við
lifum nú ánægð saman, sem i garnla daga! Þess bið eg
drottinn daglega, og hann mun vissulega heyra þá
bæn mína!u
Gagntekinn af gleði og þakklátssemi skýrði nú
Margret fóður sinum fra þvi, að hún, með manninum
sinum sáluga, hefði eignazt tvær dætur, og héti eldri
dóttirri Carolína, og væri rm nítján ára, en yngri
dóttirin væri 17 Ara, og hóti Evelína.
Carólina sagði hún, að gipt væri þegar kaup-
manni einum í Genf', og ættu þau kornungan son; en
Evelína væri nú hjá systur sinni.
Það var átakanlegt, að sjá, hve mjog greifinn
gladdist við fréttir þessar.
Það var eDgu líkara, en að hann væri nú allt í
einu orðinn þrjátíu áruDUm jmgrj.
Ættardrambið, sem hann fyr hafði haft í svo ríkum
iriæli til að bera, sýndist nú og vera gjörsamlega horfið.
svo að honúm mislíkaði það engan veginn, þó að barna-
barn hans hefði gipzt réttum og sléttum borgara.
Hann nuggaði saman höndunum, og mælti, hiinin-
iifandi kátur:
„Hún dóttir þín — þú segir hún heiti Evelína —
og litii stráknrinn heDnar Carólínu, verða bæði að koma.