Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 18.05.1901, Blaðsíða 5

XV. 23.-24.
Þjóðviljinn.
93
Nýir riddarar. í utanfór sinni hefur lands-
höfðingi — jafn framt því að seilast eptir ögn
meiru orðu-glingri fyrir sjálfan sig — fengið
þessa menn krossaða af Danastjórn: síra Eirík
Briem prestaskólakennara, síra Benediltt Kristj-
ánsson á Grenjaðarstað, og síra Pál Olafsson á
Prestsbakka.
Prestaköll óveitt, auglýst 27. apríl: Lciuf&s
/Laufáss og Svalbarðssóknir), metið 1421 kr.
04, en þar af greiðast eptirlaun prestsekkju.
Vellir í Svarfaðardal (Valla- og Stærri-Árskógs-
sóknir), mat 1420 kr. 60. — Prestsekkja einnig
í því brauði.
Brauð þessi veitast bæði frá næstk. fardög-
um, og er umsóknarfrestur til 12. júni.
Um Isal'jarðar-læknishéraö hafa sótt: Davíð
Sch. Thorsteinson, læknir í Stykkishólmi,
Guðm. Scheving, læknir Strandamanna, Guðm-
Guðmundsson, uppgjafalæknir frá Laugardæl-
um, Jón Jónsson, læknir á Vopnafirði, Jón
Þorvaldsson, settur læknir á ísafirði, Júlíus
Halldórsson, læknir á Klönibrum, og Magnús
Ásgeirsson, læknir á Dýrafirði.
Landsyfirréttardómur var kveðinn upp 25.
apríl síðastl. í máli róttvísinnar gegn Jónasi
snikkara Jónasarsyni á Þingeyri, og staðfestur
aukaréttardómur ísafjarðarsýslu, er dæmdi hann
í 2 X 5 daga vatns og brauðs hegningu, auk
málskostnaðar. — Sakarefnið var í því fólgið,
að Jónas hafði skýrt rangt frá vátryggðum
munum, er voru í smíðahúsi hans, er brann á
Þingeyri, i því skyni að fá hærri brunabætur.
Mannalát. 24. marz síðastl.
■andaðist sira Tómas Hallgrímsson á Völl-
um í Svarfaðardal i Eyjafjarðarsýslu. —
Hann var fæddur 23. okt. 1847, varð
:stúdent 1873, útskrifaðist tveim árum
siðar af prestaskólanum í Reykjavík, og
vígðist sama ár, sem prestur að Stærra-
Arskógi, og var Valla-sókn sameinuð því
brauði síðar. Hann var sonur Hallgríms
hreppstjóra Tómassonar á Steinsstöðum í
afjarðarsýslu, og lætur eptir sig ekkju,
Valgerði Jónsdóttur að nafni, prófasts
Jónssonar á Steinnesi.
Sira Tómas var ijörmaður og gleði-
maður, greindur vel, og drengur góður.
23. apríl síðastl. andaðist í Kaup-
mannahöfn Hjálmar Johnsen, fyrrum
kaupmaður að Flateyri í Önundarfirði,
79 ára að aldri, og verður helztu æfiatr-
iða hans siðar getið.
ísafirði W. maí 1901.
Tíðarfar. Síðan síðasta nr. blaðsins kom út
hafa all-optast verið kuldar, og frost opt um
nætur, en rigningar þó öðru hvoru.
Strandbáturinn „Skálholt11 kom hingað að
norðan 7. þ. m., og hafði komið á alla viðkomu-
staðina á Norðurlandi, nema í báðum leiðum
farið fram hjá Reykjarfirði, Steingrímsfirði og
Borðeyri. Kom þetta sér afar-bagalega fyrir
ýmsa farþegja, er héðan höfðu farið með strand-
bátnum, og ætluðu til þessara staða, og er eigi
laust við, að þeir eigni þetta ódugnaði skip-
stjóra, og þykist nú mega sakna 'þess, að Aas-
berg er hættur skipstjórninni á „Skálholti“. —
Á hinn bóginn segist skipverjum svo frá, að
enda þótt Strandaflói hafi verið íslaus, þá hafi
þó verið hafishroði í fjörðunum að vestanverðu,
og þykjast þeir þvi, sem vænta mátti, hafa ver-
ið löglega afsakaðir.
-j- Aðfaranóttina 6. þ. m. andaðist að Þúfum
í Vatnsfjarðarsveit hér í sýslu hreppstjóri
Kristján Kristjánsson, sonur Kristjáns heitins
Ebenezerssonar dbr.manns i Reykjarfirði, á 62
aldursári. — Haustið 1862 kvæntist hann nú
eptir lifandi ekkju sinni Margréti Sigurðardóttur,
Jónssonar, Einarssonar, er lengi bjó á HvJa-
nesi i Ögursveit, og voru þau hjónin systkina-
börn. með því að Solveig, móðir Margrétar, var
systir Kristjáns dbr.manns í Reykjarfirði.
Árið 1862 reisti Kristján heitinn bú að
Hvítanesi, með því að hann fékk part í þeirri
jörð með konu sinni, og bjó hann þar síðan í
7 ár, en flutti þá, vorið 1869, að Þúfum i Vatns-
fjarðarsveit, og hefur búið þar alla tíð siðan.
Kristján var maður all-vel greindur, og
hafði aflað sér töluverðrar þekkingar. Hann var
og stillingarmaður mikill, og prúður í háttum,
og gat sér hvívetna valmennsku orð, enda var
hann drengur góður, og lagði jafnan það eitt
til mála manna, er hann hugði til góðs leiða.
Hann var trésmiður all-góður, og því löngum
við smíðar, einkum bátasmíði, hér og hvar í
Djúpinu, og varð því tíðum að hafa landbú-
skapÍDn metra í hjáverkum, en hent var, en
búnaðist þó að vonum, svo að hann mátti víst
all-optast teljast fremur veitandi, en þiggjandi,
enda var hann greiðamaður hinn mesti, og opt
um efni fram.
Með konu sinni eignaðist hann fjölda barna,
er öll voru dáin á undan honum.
Skömmu fyrir siðustu jól tók hann svo
krankleika þann, er nú hefur leitt hann til
bana.
Aflahrögð hafa nú um frekan vikutíma ver-
ið fremur treg við Djúp, og stafar það að lík-
indum mest af því, að fiskur er mjög beitu-
vandur, þar sem gnótt er um síld og átu i
Djúpinu. — Mun því hæpið, að aflast taki aptur
að mun, fyr en síld næst; en vonandi dregst
það nú eigi til lengdar, ef hlýviðri koma.
Forstöðukonusýslanin við spítalann hér á
ísafirði er nýlega veitt ungfrú Astriði Torfa-
dóttur frá Flateyri, sem verið hefur hjúkrunar-
kona við spítalann á Akureyri.
Strandferðaskipið „Ceres" kom að sunnan
12. þ. m. — Með_ „Ceres" komu frá útlöndum:
kaupmennirnir Arni Sveinsson og Richard Riis,
consúll S. II. Bjarnarson, og frú hans Ingibjörg
Bjarnarson, og verzlunarmaður Arni Riis. Enn
fremur frá Reykjavík Jóhannes Pétursson, um-
boðsmaður enska Ward’s, frá Þingeyri verzlun-
142
Dómsforsetinn svaraði stuttlega: „Kom inn“, og
kom þá inn ungur maður, grannvaxinn, er heilsaði all-
feimnislega.
Hann nam staðar fram við dyrnar, er hann lokaði
á eptir sór.
Að ytra áliti virtist hann í alla staði sanna um-
mæli dómsforsetans.
Fötin virtust bera vott um töluvert hirðuleysi, og
yfir höfuð leit maðurinn all-vandræðalega út.
Það er trúlegt, að gamli yfirdómarinn hafi tekið
eptir þessu, því að hann leit einnig hálf-vandræðalega
niður fyrir sig.
„Þór eigið að verja mál fyrir kviðdómi“, mælti
■dómsforsetinn, sem sezt hafði við skrifborðið. „Haldið
sþér, að“þór getið það?“
Heidenstein hneigði sig þegjandi, og kom um leið
•hálf-gert vandræðabros á andlit honum.
Dómsforsetinn, sem alls eigi hafði litið á hann,
veitti því alls enga eptirtekt.
„Séuð þór kvíðinn nú þegar, þá er hætt við því, að
frammistaðan verði ekkert fyrirtak, þegar fyrir kviðdóm-
inn kemur“, mælti hann.
Heidenstein heyrðist nú muldra eitthvað fram við
‘dyrnar í þá átt, að hann myndi gera, hvað hann gæti.
Dómarinn ypti öxlum, svo sem vildi hann sagt
hafa, að það hefði nú lítið að þýða.
„Þór vitið mælti hann, „að skammt er málsfyrir-
tektar að bíða. Þór eigið að verja Maríu Lúcke í Schom-
‘burgs-málinu, sem þór að líkindum þekkið?u
„I böfuð-atriðunum“, svaraði Heidenstein, „því eg
135
Að svo mæltu sneri hann að húsinu, og fylgdu
honum tveir tugir manna.
Að fáum mínútum liðnum var litla húsið umkringt,
á allar hliðar.
Þar var allt dimmt, kyrrt og hljóðalaust — vottur
um bágborna samvizku.
Lögreglustjóri barði þegar að dyrum, en þær voru
harð-læstar.
Hlerar voru og fyrir gluggunum, og lagði enga
ljósglætu út.
Margir ráku nú hnefahögg i hlerana, og sumir
royndu að kippa þeim burtu; en það vildi ekki lánast.
Þeir voru festir með slagbröndum að innanverðu.
Vór verðum að brjóta upp hurðina44, mælti lögreglu-
stjórinn. „Er ekki hr. Jegor smiður hjer?“
Jú, Jegor smiður var þar nær staddur, því að hann
var einn í tölu skotfólagsmannanna.
Hann hafði og verið svo forsjáll, að taka verk-
færin sín með sór.
Skráin lét nú fljótt undan stingtólum smiðsins, en
hurðin var þó eigi opin að heldur, með því að slá hafði
verið slegið fyrir hana að innan.
„Hlaupum þá á hana allir í senn“, kallaði lög-
reglustjóri. „Það verður að sprengja hana upp“.
En i sömu 3vipan, er byrjað var, að hlaupa á hurð-
ina, heyrðu menn, að sláin var tekin frá að innan verðu,
og lá þá við sjálft, að þeir, sem fremstir stóðu, dyttu
inn i anddyrið.
Jafn framt sáu menn og manni einum bregðafyrir
á þröskuldinum i svip, er reyndi, að smjúga,
sem áll, á milli manna, og koma sér þannig undan.