Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi


Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 01.06.1901, Blaðsíða 4

Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 01.06.1901, Blaðsíða 4
100 Þjóbviljinn. XV, 25.-26. því, að hr. Br. Þ., sem þá var formaður félagsins, lagði inn í Hesteyrar- verzlun á þriðja hundrað krón- ur í peningum, er félagið fékk af opinberum styrk, og þeirri upphæð var svo jafnað niður á félagsmenn með sk ul da j ö f n u ð i. Þetta atvik varð til þess, að mikið dofn- aði yfir félaginu, og kurr vaknaði hjá ýmsum félagsmönnum, er gert höfðu sér vonir um, að fá skerf sinn útborgaðan í peningum“, og af' þessu hafi það svo stafað, að fundir hafi verið ílla sóttir, enda hafi þeir eigi verið boðaðir á hent- ugum stað eða tíma; en fari allt, sem áformað sé, kveðst hr. Gr. S. vongóður um, að félagið starfi í sumar með meira fjöri, en nokkuru sinni fyr. Hr. Gr. S. fullyrðir, að engu barni hafi verið synjað móttöku á Látrum, og að fieirum myndi hafa verið veitt við- taka, ef óskað hefði verið, og „svo er í ráði, svo framarlega sem eitthvað fé fæst, að fullgera skólann, og hafa í hon- um heimavist handa 8—10 börnum, og þegar hægt væri að koma á þenna skóla 20—30 barna, væri bætt iir brýn- ustu þörfurn sveitarmanna, svo að eng- inn þyrfti að verða átakanlega út undan, þótt skólinn væri ekki nema einnu. Þar sem hr. Br. Þ. gerir ráð fyrir, að Hesteyringar og Yestur-Aðalvíkingar taki höndum saman, til að koma sér upp skóla á öðrum hvorum staðnum, þá teiur hr. G. S., að hann slái ryki í augu þeirra, er ókunnugir séu landsháttum þar nyrðra, því að fyrir Hesteyringa sé styttra að koma börnum að Látrum, en í Vestur- Aðalvík, og fjarstæða, að hugsa, að Vest- ur-Aðalvíkingar sendi börn til Hesteyrar. „Að hrósa happi yfir félagssjóði kirkn- anna hérnau, segir hr. G. S. að lokum, „held jeg, að sé vel snemmt, þar sem Hesteyrarkirkja skuldar talsvert, og má þó víst ekki vera lakar úr garði ger, en hún er, að kunnugra manna sögn; en um Aðalvíkurkirkjuna vita allir, hve ástatt er — enginn veit, nær hún hryn- ur“. -----oooggooo--- Prestur kærður. Óviðfelldin aðferð. Eins og áður hefur verið getið um í blaði þessu, ritaði síra PáU Sívertsen, Staðarprestur í Aðalvík, biskupinum, hr. Hallgrími Sveinssyni, í síðastl. janúarmán- uði, og beiddist þess, að fá eptirrit af kæruskjali hr. Sig. Pálssonar, factors á Hesteyri, og varð hr. biskupinn, sem vænta mátti, mjög fúslega við þeim til- mælum prestsins. Af bréfi hr. biskupsins, dags. 19. febr. þ. á., má sjá, að það hefur eigi verið til- ætlun biskups, að prófastur færi á bak við síra Pál með kæru þessa, eins og hann gerði, því að í bréfi biskups er, meðal annars, kveðið svo að orði: „og þó að eg 8 okt. heí’ði sent honum (þ. e. prófasti) kæruskjalið til umsagnar, og hann þm vœntanlega hafi hreift efni þess við yður nokkurn veginn fullkomlega... “ En þetta gerði prófastur, sem menn rnuna, að engu leyti, heldur tók í strenginn með kærandanum, án þess að gera síra Páli á nokkurn hátt aðvart um kæruna, eða leita umsagnar hans um hana. Að því er kæruskjal hr. Sig. Pálssonar snertir, byrjar það með þeim ósannindurn, að héraðsfundur Xorður-ísafjarðarsýslu 1. sept. þ. á. hafi farizt fyrir „sökum þess hann ekki var nægilega sótturu, enda þótt vitanlegt sé, að allur þorri héraðs- fundarmanna var þá staddur hér á ísa- firði, en aldrei gert aðvart um, hvar eða hvenær fundurinn ætti að vera, með því að prófastur mat þá politíkina meira, en héraðsfundarhaldjð. Að öðru leyti er ýmislegt í kæru þessari all-spaugilegt, og iýsir því dável, að kærandinn, sem titlar sig bæði hér- aðsfulltrúa og sóknarnefndarmann(!), þyk- ist. eiga eigi all-lítið undir sér, og telur því sjálfsagt, að biskup muni gegna sér strax, og meta tillögur sínar mjög mikils. Hann endar því kæru sína, dags. 12. sept. f. á., með svo felldri klausu: „Af öllu þessu er það tillaga min, að Páll prestur Sívertsen, frá næstkomandi fardögum, sé, sökum vanheiisu, leystur frá prestsem- hætti, með fullum eptirlaunum, og brauðið frá sama tíma veitt með því skilyrði, að hinn nýi prestur þjóni þessum tveim kirkjum, eins og að framan er nefnt, samkvæmt ósk safn- aðarins“. Sýnist yður hann vita af sór, pilturinn?!! En, sem einu gildir, þá hefur hann nú komizt að raun um, að það er dálítið annað, að fylla litilsiglda Hornstrendinga með herþjónustu-lygum, og siga þeim að vild, en að ætla sér, að taka biskup landsins svipuðum tökurn. —- -t cAlJjp-xj- Al|>ini»isli<»!siiiii<g Stranda- manna. Kjörfundur Strandamanna 146 hún væri sú eina, er hefði lag á því, að ginna þennan einverunnar fugl til sín. Þær vildu endilega, að hún segði sér, hvað Heid- enstein málfærslumaður, sem naumast gat komið út þrem orðum í einu, er kvennfólk var við, gæti haft um að spjalla, er hann heimsækti þau feðginin. En ungfrú Lisly, sem annars var að jafnaði allra eptirlátsamasta stúlka, þagði jafnan, sem steinninn, er þetta bar á góma. Engu að siður varð þó eigi annað álitið, en þau skemmtu sér vel, er þau voru þrjú, því að Heidenstein sat þar jafnan í fleiri kl. stundir, og var þar jafn vel stundum fram á nótt. En um hitt höfðu menn enga hugmynd, hve roð- inn færðist fram í kinnamar á ungfrú Lisly, er hún sat við vinnu sína, og heyrði, að tekið var hægt í götudyra- bjölluna. Hljóðið í dyrabjöllunni var þá því líkast, er spurt væri all-feimnislega: „Má jeg koma inn?u Hvort hann mætti! Hún spratt þá upp frá saumaborðinu sínu, til þess að vinnukonan eigi skyldi verða fyrri til, að opna dyrn- ar, en hún. Lét hún þá svo jafnan, svo sem ungri, velmennt- aðri stúlku sæmir, er ungur maður er annars vegar, sem hann kæmi óvænt, og mælti: „Nú! hr. málfærslumað- urinn!u Brást þá eigi, að hann mælti! „Jeg geri vonandi eigi ónæði“, og hafði hún þá jafnan sama svarið á reið- um höndum: „Nei, engan veginn. hr. málfærslurnaðurM. 155 Pangavörðurinn fór svo út aptur, svo að þau voru þar tvö eptir inni. Nú var algjör þögn nokkra hríð. Stúlkan gekk að grindunum, hallaðist þar fram á olnboga, og starði alvarlega á ókunnuga manninn, sem sat þar við borðið fyrir framan hana, styðjandi hönd undir kinn, og hafandi ekki augun eitt augnablik af pappírunum. Hver gat þetta verið? Það var ekki rannsóknardómarinn; hún þekkti hann, þar sem hann hafði svo opt haldið próf yfir henni. Heidenstein tók nú höndina undan kinninni, og stúlkan sneri sér þá í sama vetfangi undan, svo að eigi var annað að sjá, er Heidenstein leit á hana, en að hún hefði stöðugt horft út um gluggann. ' Heidenstein hélt það að minnsta kosti, og horfði nú all-lengi á hana, og var eigi laust við, að hann yrði hálf-forviða. Hann hafði imyndað sér, að þessi aðstoð ræningj- ans og innbrotsþjófsins liti allt öðru vísi út. Þetta var lagleg, ungleg stúlka, sem alls eigi virt- ist eiga þar heima, sem hún nú var stödd. Stórgerði fangakjóllinn, sem hún var í, fékk jafn vel eigi leynt því, hve vöxturinn var fagur, og stóru, durnalegu tréskórnir voru sýnilega allt of víðir fyrir smáu fæturnar hennar. Hálsinn var fagur, hvítur og beinvaxinnn, sem blómstöngull. Og hve fagurt og unglegt var eigi höfuðið, með þykku, ljósu flétturnar!

x

Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi
https://timarit.is/publication/131

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.