Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 01.06.1901, Blaðsíða 6

102
Þjóðviljinx.
XV. 25.-26.
árum. — Konu sína Guðrúnu Hallgrímsdóttur
missti hann fyrir rúmum 10 árum, og eru nú
að eins tvær dætur þeirra á lífi, önnur gipt
Jóhannesi húsmanni Jóhannessyni hér i kaup-
staðnum.
Pétur heitinn var stakur viljamaður, sí-hasl-
andi fyrir lifinu til síðasta augnahliksins, og
er það mikilsvert, þegar slíkir vilja- og klaka-
klárar fá að halda heilsu, og geta séð sérhorg-
ið, án annara hjálpar, til siðustu stundar.
Þingeyri, en var þegar, fyrir ötula fórgöngu
læknisins, einangruð svo og upp rætt, að síðan
hefur enginn orðið þeirrar veiki var.
Hvalveiðin mun nú ganga með erfiðasta
móti, en þó hefur hr. Berg fengið 16 hvali, og
hafa 6 þeirra komið frá Norðurlandinu, og má
geta nærri, hver afar-tilkostnaður liggur i þvi,
að hafa tvö gufuskip, til að draga hvalina alla
leið frá Langanesi og Melrakkasléttu, vestur
fyrir land, til Dýrafjarðar11.
Tíðar ferðir til útianda. Gufuskipið „Cim-
hría“ fer í sumar ýmsar f'erðir milli Plateyrar
og Hull á Englandi, og eru hurtfarardagar
skipsins frá Plateyri: 23. mai, 6. júni, 20. júni,
4. júli, 18. júli, 1. ág. og 15. ág.; en hvenær
ferðirnar hætta í sumar er enn eigi fast ákveðið.
Póstafgreiðslumaðurinn á Isafirði sendir jafn-
an póst til Flateyrar degi fyrir hurtför skips-
ins, og eru ferðir þessar því ísfirðingum til
all-mikils hagræðis.
Drukknun. Aðfaranóttina 12. apríl síðastl.
féll maður útbyrðis af fiskiskipinu „Mary“ frá
Þingeyri, Stefán Bogason að nafni, frá Langey
á Breiðafirði, ungur maður, ókvæntur. Ofviðri
var mikið, og hrotsjóir, svo að skipið fékk áföll
stór, og skemmdir ofan þilfars, en komst þó
til lands við illan leik.
ý 7. maí síðastl. andaðist, eptir harnshurð,
húsfreyjan Símonía Pálsdóttir, Símonarsonar frá
Dynjanda, kona Kristjáns hreppstjóra Kristj-
ánssonar i Stapadal.
S. d. andaðist á Þingeyri sveinninn Asgeir,
sonur Magnúsar læknis Asgeirssonar á Þing-
eyri og frúar hans.
Úr Dýrafirði er skrifað 21. þ. m.: „Tiðin
er allt af köld, með snjóhleytu krapa, er stund-
um festir allt ofan í hyggð, og 13. þ. m. snjó-
aði alveg í sjó, sem er óhagstætt, hæði fyrir
eldsneyti, og um sauðburð, sem nú er að byrja;
en þótt vætur séu optast, þá sprettur ekkijörð
að þvi skapi, og er það eðlileg afleiðing kuldans.
Það, sem segir í „ísaföld“ 20. f. m., um
skarlatssóttina, eptir einhverjum lausafréttum,
er tilhæfulaust, sem hetur fer. Sá eini fótur,
sem fýrir því er, var sá, að tveir unglingar
fengu í vetur einhvern snert af veikinni á
Drukknun. 23. þ. m. hlekktist á sexæringi
ór Bolungarvik, á heimleið úr fiskiróðri. — Sex-
æringur þessi, er kallaður var „Valur“, var
eign Péturs hreppstjóra Oddssonar í Tröð í
Bolungarvík, og Bernódusar húsmanns Ornólfs-
sonar á Grundum, og var formaður Kristján
Bjarni Qlafsson frá Reykjarfirði í Vatnstjarðar-
sveit.
Veður var eigi hvasst þenna dag, enda reri
þá almenningur hér við Djúp; en er þeir Kristján
voru á heimleiðinni komnir á móts við Grjót-
leiti á Stigahlíð, á grynningunni að vestan
verðu, á svo nefndri „Bönd“, kom vindkast í
seglin, og með þvi að öll segl voru þá föst,
eins og þvi miður er allt of almennt hér við
Djúp, þá setti kviðan skipið um, áður en lækk-
að yrði. Urðu þá tveir hásetanna þegar lausir
við skipið, og drukknaði annar þeirra, Kinar
Benediktsson að nafni, ókvæntur vinnumaður
frá Geststöðum í Tungusveit í Strandasýslu,
en hinn maðurinn gat haldið sér á floti k dnfli,
er bann náði i, og var honum bjargað, ásamt
hinum tjórum, er gátu haldið sér við skipið,
með því að því hvolfdi eigi til fulls, en hvíldi
á seglunum, enda vildi svo vel til, að annar sex-
æringur, formaður Jóhann Pálsson á Laugabóli,
var þar skammt frá á siglingu, og kom þegar
til bjargar.
Lik Einars heitins náðist einnig, og var
flutt til lands.
Tíl íÍP Tlnvp — som er blevet
111 UO llUKO, helbredet for Dövhed og Öre
susen ved hjælp af Dr. Nicholsons kunstige
Trommehinder, har skænket hans Institut
20,000 Krl, for at fattige Döve, som ikke
kunde kjöhe disse Trommehinder; kunde faa
dem uden Betaling. Skriv til:
Institut „Longcott“, Gunnersbury,
London, W,, England.
FATASAUMU R.
Eg undirrituð, sem lært heíi fatasaum
hjá skraddara í Reykjavík, tek að mér
alls konar karlmannafatasaum, gegn sann-
gjarnri borgun.
Einnig tek eg að mér, að veita stúlk-
um tilsögn í fatasaum, og kenni þeim
að taka, mál.
Jeg bý i húsi þvi, er Jón heitinn
Magnússon snikkari bjó i.
ísafirði 30. apríl 1901.
Kristjana Elíasdóttir.
Kresólsápa.
Tilbúin eptir forskript frá hinu kgL
dýralækningaráði í Kaupmannahöfh, er
nú viðurkennd að vera hið áreiðanleg-
asta kláðamaurdrepandi meðal. Fæst í
1 punds pökkum hjá kaupmönnum. A
liverjuiu pakka er hið innskráða vöru-
merki: AKTIESELSKABET J. HAGENS
SÆBEPABRIK, Helsingor.
Umboðsmenn fyrir Island: F. Hjorth
& Co. Kjöbenhavn K.
Kálfdælingai-1
Þar sem eg er nú á förum héðan úr
héraðiuu, leyfi eg mér að biðja „Þjóðv.“
að flytja yður öllum, kæru Kálfdælingar,
alúðarfýllstu þakkir mínar fyrir það, að
þér hafið reynzt mór, sem bræður, síðan
eg á síðastl. páskum kom til yðar hálf-
148
var vanur að koma með, til þess að lesa hátt fyrir henni,
og föður hennar.
Opnaði hún svo hurðina að herbergi því, er yfir-
dómarinn sat í, og hvíslaði fljótlega að honum: „Mál-
færslumaðurinn er kominn“.
Gamli maðurinn, sem sat boginn yfir dómskjölun-
um, kyssti hann þá jafnan, og ungfrú Lisly fór þá inn
í annað herbergi, til þess að undirbúa kvöldverðinn, og
annað, sem fram var reitt hjá Heinsberg yfirdómara við
þess konar tækifæri.
Pálína vinnukona mátti nú líka halda á spöðun-
um, enda þótt ungfrú Lisly hefði helzt kosið, að geta
gert allt sjálf.
Hún kveikti sjálf upp undir tekatlinum, og stökk
með slíkum flýti upp á stólinn, sem var í miðju her-
berginu, til að kveikja á hengilampanum, að skórnir
hrukku stundum af fótunum á henni.
Og þegar suðan var svo farin að koma upp á te-
katlinum, búið var að láta fyrir gluggana, og stofan var
orðin svo unaðsleg, sem kostur var á, þá voru opnaðar
dyrnar, sem voru milli borðstofunnar og skrifstofunnar
gamla mannsins, og ungfrú Lisly kom þá sjálf i dyrnar,
þokkalega búin, með snjóhvita svuntu, og bauð þá af sér
svo yndislegan þokka, sem töframey væri.
Og ekki kom hún optar i dyrnar, en Heidenstein
varð þangað litið, og leit til hennar, eins og ætlaði hann
sér endilega, að læra hverja iínuna i andliti hennar ut-
an bókar.
Eða var þetta að eins ímyndun hennar?
Nei, það var engin imyndun, enda barðist þá hjart-
153
maður myndi hafa talið það ómaksins vert, að eyða
miklum tíma til.
En Heidenstein vann, eins og hestur. Yar það
ekki dæmafá hagsýni?
í afskekktasta hluta borgarinnar, þar sem fátt var
húsa, lá fangahúsið, er var fremur óálitlegt hús.
Milli þess og götunnar var tuttugu feta hár múr-
veggur.
Húsið var gráleitt, gluggarnir fáir og smáir, og
veggirnir þykkir.
í stuttu rnáli, þá var húsið svipaðast dimmleitri,
augnalausri ásjónu.
Þangað stefndi nú Heidenstein göngu sinni á
þriðja degi, seinni hluta dags, til þess að tala við skjól-
stæðing sinn urn ýmisleg atriði, áður en rnálið kæmi
fyrir róttinn.
Hann tók í bjöllustrenginn, er hókk við fangagarðs-
hliðið, og var þá, sem eitthvert lífsmark kæmi á þar inni.
Það heyrðist snúið lykli í skránni að innan verðu,
og hlíðið hrökk upp.
í fangagarðinum voru fáeinir betrunarhússlimir, er
voru þar að kljúfa brenni.
Þeir litu upp frá vinnu sinni, er Heidenstein gekk
fram hjá, og skotruðu til hans augunum, daufum og fjör-
litlum, en tóku svo aptur þegjandi, og deyfðarlega, til
vinnu sinnar, er hann hvarf inn i húsið.
Heidenstein gekk nú rakleiðis til herbergis þess, er
rannsóknardómaranum var ætlað.
Hann hafði opt komið hór áður, er hann starfaði,
hjá rannsóknardómaranum, en aldrei hafði honum staðið
jafn mikill 3tuggur af húsi þessu, eins og í dag.