Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 10.02.1902, Blaðsíða 7

XVI, 6.-7.
Þjóðviljinn.
27
Aðvörun til lijósenda. Það er orðið kunn-
ugt, að íhaldsliðið reynir um þessar mundir að
tryggjr sér atkvæði kjósanda við kosningarnar
í vor, á þann hátt, að sendir eru út atkvæða-
smalar, er hafa skjöl meðferðis, sem kjósendur
eru ginntir til að undirskrifa, og þar sem þeir
skuldhinda sig til þess, að kjósa þann eða þann
apturhaldsliðann við kosningar.
Til þess að bera skjöl þessi, velja þeir tíð-
ast einhverja óprúttna stráka, sem eru lil i það,
að ljúga upp hinu og þessu, eptir því sem við
þykir eiga, i þeim eða þeim staðnum, og ráð-
ast helzt þar að,»sem þeir halda, að þingmála-
þekking kjósandanna sé minnst fyrir, eð|hæg-
ast sé, af einkverjum ástæðum, að koma við
blekkingunum.
Vér höfum áður minnst á atkvæða-undir-
skripta-smölunina í Vestmannaeyjum, jafn svi-
virðileg sem hún var, og svipaðar fréttir berast
nú úr Arnessýslu, þar sem Pétur nokkur, harna-
kennari á Eyrarbakka, kvað vera að fleka menn
til undirskripta undir skjal nokkurt, um að
kjósa hann(!!) í vor, þótt lítið eða ekkert hafi
hann í þingmennskuna, nema hóflaust sjálfsá-
lit, sem naumast verður þó þingsmannskostur
talinn.
Svipaðar eru að iikindum aðfarir íhaldsliða
víðar, þótt eigi höfum vér gjörla um það frétt.
Kjósendur ættu því að vara sig á slíkum
smölum.
Og það er ekki nema sjálfsagt, að sérhver
kjósandi, sem flekaður hefir verið til slíkra und-
irskripta, með einhverri lýginni, telji atkvæði
sitt jatn óbundið, eptir sem áður, enda verður
ekkert á slíkum loforða-hrigðum haft.
Lögin ætlast til þess, að hver maður kjósi
eptir sannfæringu sinni, og það er skylda þeirra
við ættjörðina.
Ný „l»jrtð(Sirfs“-ósiiiiiiin(l i. 29. janúar síðastl.
fræðir „Þjóðólfur“ lesendur sina á þvi, að bréf
vor stjórnarbótamanna til ráðherrans1 dags. 6.
des. síðastl., haíi verið samið ,,að undirJagi og
eptir skipun Valtýsog þetta fullyrðir hlaðið
svo skýlaust, sem það væri heilagur og óyggj-
andi sannleikur.
Það er nú að vísu svo, að þessi lygi „Þjóð-
ólfs'- er að því. leyti ólík ýmsum öðrum ósann-
inda þvættingi blaðsins, að hún gerir naumast
til eða frá, en engu síður er þó rétt, að láta
þess getið, að hún er allsmdis tilhœfwlaus, eins
og auðvelt er að sanna, hvenær sem vill, með
bréfum dr. Valtýs.
En „margur hyggur mig sig". — Ritstjóri
„þjóðólfs" þorir, nú orðið, ekkert að segja,
nema það, sem foringjar apturhaldsliðsins vilja
vera láta, og huggar sig svo með því, að aðrir
séu svipaðir aumingjar.
Apturhaldsliðið meðgengur! Til skamms
tíma hafa það verið „landráð“ og „glæpur“.
eða eitthvað í þá áttina, að vilja ekki aðhyllast
10 mannafrumvarpið, óskapnaðar-ómyndina,
sem apturhaldsliðið var að burðast með á síð-
asta þingi, og „erindsrekarnir" áttu svo að út-
vega hjá ráðherranum.
En hvað heyrum vér nú?
Annar „erindsrekinn11, prófessor Finnur
Jónsson, fer nú um þetta ástfóstur sitt svo
felldum orðum:
„Það er að sjá af „Dannebrog", að það fyrir-
komulag, að hafa tvo ráðgjafa, aunan hér og
hinn heima, myndi ekki verða álitið heppilegt,
°g jafn vel til ógagns, og mun það rétt álitið“ (sbr.
pésann „Heimastjórn11, 3. blað),
Með eigin játningu apturhaldsliðsins er því
sannað, að þeir hafa haldið því fram, sem þeir
játa sjálfir, að orðið hefði þjóðinni til ógagns-
og svo var frekjan mikil, að þeir gerðu menn
á fundfráðherrans, til að reyna, að koma fram
þessu skaðræði.
Má nú ekki þjóðin vera stjórnbótamönnum,
og ráðherra vorum, þakklát fyrir það, að hafa
afstýrt slíku skaðræði?
Og hvaða traust getur þjóðin bovið til apt-
urhaldsliðsins, þegar þetta er á undan gengði?
Staðíest lög’- Auk laga þeirra,
er áður hefir verið getið hér í blaðinu,
hefir konungur 20. des. enn fremur stað-
I fest:
XXXIII. Lög urn álmannafriS á helgi-
dögum þjóðkirkjunnar.
XXXIV. Lóg um að umsjón og fjár-
hald noltkurra landssjóðskirkna skidifengin
hlutaðeigandi söfnuðum í hendur.
XXXV. Lög um samþykktir gegn
skemmdnm af vatnaágangi o. fl.
XXXVI. Lög um sölu þjóðjarðarinn-
ar Horns í Austur-Skaptafellssyslu.
XXXVII. Lög um samþykktir um á-
byrgðarsjóði fyrir nautgripi.
XXXVIII. Viðaukalög við lög 11. des.
1891 um samþykktir um, kynbœtur hesta.
XXXIX. Lög um breyting á lögum
14. des. 1877 um ýmisleg atriði, er snerta
fiskiveiðar á opnum skipum.
XXXX. Lög um viðauka við til-
skipun fyrir ísland 12. febr. 1872 um
síldar- og upsa-veiði með nót.
Af lögum síðasta alþingis eru þá 14
enn óstaðfest.
Bessastöðum 10. febr. 1902.
Tiðarfar. Eptir frosthörku-kaflann, gerði
loks stórfellda hláku 29. f. m., svo að jörð varð
allsstaðar alauð, og héldust þau þýðviðri til 4.
þ. m., er tíð fór aptur að kólna.
Aukaskip sendi sameinaða gufuskipafélagið
til Reykjavíkur með vörur, er „Laura“ eigi gat
rúmað, og kom það til Reykjavíkur 4. þ. m.
Skip þetta heitir „Nordjylland“, og |á að
bregða sér til Stykkishólms.
Strandferðaskipið „Laura“ lagði af stað til
Yestfjarða að kvöldi 31. f. m., og kom þaðan
aptur til Reykjavíkur þ. m.
í Rosmhvalaneshreppi hér í sýslu voru ’út-
svör hæðstu gjaldendanna, samkvæmt niðurjöfn-
un þeirri, er fór fram í haust, sem hér segir:
36
Annað, er kaupmaðurinn sagði um þá bræður, hirti
Steinert minna um, nema hvað hann virtist leggja betur
eyrun að, er Hildebrand sagði, að hr. Karl af Heiwald
hefði komið til Weidenhagon, fyrir tveim dögum, til
þess að bjóða fram borgun á veðskuld, er Hildebrand átti
hjá honum, og býlið Grromberg var að veði fyrir.
Hann hafði og boðizt til þess, að borga peningana
fyrir gjalddaga, ef óskað væri, jafn vel með átta daga
fresti.
„Þetta gæti nú má ske talizt ný ástæða til grun-
semdar“, mælti hr. Hildebrand, „en á hinn bóginn ber
þess þó að geta, vilji maður sanngjarn vera, að hr. Karl
af Heiwald hefir fengið ágæta uppskeru síðustu árin, og
bætt stórum jörðina“.
Það væri og eðlilegt, að hr. Karl af Heiwald hefði
í byrjuninni komizt í skuldir, þar sem hann, fyrstu 10
árin, hefði varið hverjum eyri, er hann gat við sig losað,
til jarðabóta.
En nú kæmi lika uppskeran, og eignin gæfi nú
svo afar-mikið af sér, að maður, er lifði út af fyrir sig,
sem hr. Heiwald, gæti hæglega dregið svo fé saman smátt
og smátt, að hann gæti endurborgað veðskuldir, er
hann hefði verið neyddur til að taka í slæmu árunum.
Meðan samræðan stóð, varð hr. Hildebrand smám
satnan alúðlegri og kompánlegri, þvi honum gatzt vel
að því, hve hr. Steinert var blatt afram.
Gaf hann honum því ýms rað um það, hvernig
hann skyldi hegða sér í Beutlingen, og þar í grennd-
inni, hvaða verzlunum haoo skyldi lána, og hve mikið
hverri.
„En öllum fremur ættuð þér að ná í gamla Grawald
33
sagt yður, að eg kaupi ekkert, og getur það því eigi
gjört yður neinn skaða, þótt eg eigi líti á vörurnar“.
„En ef þér sjáið þær, þá kaupið þér þó eitthvað“,
mælti Steinert.
„Á? Haldið þér það? Þér imyndið yður má ske,
að þér getið ginnt gamlan sveitakaupmann með vöru-
gyllingum yðar“, mælti Hildebrand.
„Ekki dettur mér það í hug“, mælti hr. Steinert,
„því þér sýnist ekki vera þesslegur, að láta orðin blekkja
yður“.
Gamli maðurinn hló.
„Hm — hm — hm — mér sýnist ekki rétt, að
eyða tíma yðar, því eg vil ekkert kaupa, þar sem jeg
hefi yfirfljótanlegar vörubirgðir“, mælti hr. Hildebrand.
„Menn í minni stöðu verða ávallt að hafa tíma“,
mælti hr. Steinert. Yiljið þér líta á vindlana mína ? þeir
eru hérna. Jeg segi yður verðið og gæðin, en tala svo
ekki eitt orð, því að þér hafið bæði aldur og hyggindi,
til að ákveða, hvort þér viljið kaupa“.
Bæjarfulltrúinn tóknú að verða nokkru blíðlegri að sjá.
„Þér eruð því sem næst ókurteis“, mælti hann hálf-
hlæjandi, „og fáið því varla marga viðskiptavini.
En sýnið mér þá vindlana. Nokkur þúsund gæti
eg tekið til reynzlu, ef verðið er sennilegt.
Hafið þér nokkra úr tóbaki frá Kuba, eða frá
Brazilíu?“
Steinert opnaði þegar koffortið, og tók fram tegund
þá, er um var spurt.
„Reykið þér?“ mælti hann, og bauð bæjarfulltrú-
anum vindil.