Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 12.05.1902, Blaðsíða 4

80
Þjóðviljinn .
XVI, 20.
í þeim flokki allar sínar fraintíðarvonir
á áframhaldandi ríki hinnar núverandi
embættis-^klíku14, eða einhvers af því
sauðahúsi.
Með nýrri stjórn kynni og embættis-
eptirlitið að skerpast, vinirnir yrðu ef til
vill aðrir o. s. frv.
Þetta skapar hitann, og því verða þeir
að hamast nú við kosningarnar, til þess
að öðlast þann meiri hluta á þingi, sem
einn er þess megnugur, að halda hinu
fallandi ríki þeirra uppi, eins og nú er
komið.
En fái apturhaldsliðar meiri hluta á
þingi, þá er allt i þeirra hendi, og geta
þeir þá gert, sem þeim sýnist, annað
tveggja að samþykkja stjórnarskrárbreyt-
inguna, og fá svo ráðherra að sínu skapi,
einhvern úr embættis-„klíkunni“, eða að
hindra framgang allra stjórnarskrárbreyt-
inga, t. d. með því, að „fleyga“ málið,
eins og á undanförnum þingum, svo að
núverándi stjórnarástand haldist enn ó-
breytt, og völdin verði í sömu manna
höndum, sem nú.........“
[Eptir „Sköfnungi"].
ísaiirði 5. maí 1902: „Með sumarbyrjun
komu hér 2—3 blýindadagar, og komu þá upp
nsegir hagar fyrir sauðfé, en siðan lieflr haldizt
sífelld kuldatið, norðannæðingar öðru hvoru, og
frost á degi hverjum, og má búast við sömu
veðráttu, meðan isinn er landfastur við norð-
vesturkjálkann: en hann nær nú allt að Straum-
nesi, svo að eigi verður komizt á neinar hafnir
fyrir norðan Aðalvik.
Á Pollinum, eða innri höfninni hér á ísa-
flrði, er enn þykkur og mannheldur lagnaðarís,
og svipað er um innanverða firðina hér við Djúp.
Ajiabrögð hafa verið all-góð i Bolungarvík og
i Dölunum, siðan vorvertíðin byrjaði, á pásk-
unum, en aflatregara i verstöðunum innan Arn-
arness, og þó nokkur fiskireita optast.
Mikið gengur á, að þvi er politikina snertir,
og er ekki laust við, að almenningi ofbjóði ó-
gangurinn í fylgismönnum sýslumanns Haf-
stein’s, og ekki sízt atkvæðaleitun sjálfs hans,
sem þykir nokkuð nærgöngul við einsfaka kjós-
endur. Er það auðsætt, að manninum er áhuga-
mál að komast á þingið, en hitt ekki eins ljóst,
að almenningur hér í kjördæminu sækist mikið
eptir að fá hann, sem þingmann, enda mislík-
aði mönnum framkoma hans í ýmsum málum
á síðasta þingi“.
Ur Súgamlaflrði í ísafjarðarsýslu er ritað
26. apríl: „Hér hefir verið góður þorskatíi, er
á sjó heflr gefið, en sjaldgjöfult; steinbítsafli er
ei byrjaður hér enn, en hefst, er tíðin skánar".
---Ei
JVLaðui* var-ð riti seint í vetur
á Tunguheiði vestra. Hann hót Kristján
Kristjánsson og átti heima á Bíldudal.
IÁátin er i Reykjavík 2. þ. ín. frú
Jónína Magnússon, ekkja síra Finnboga
Rúts Magnússonar prests til Húsavikur
(f 1890), en dóttir Markúsar kaupmanns
Snæbjarnarsonar á Greirseyri við Patreks-
fjörð.
Póstskipið „Ceres“ kom frá lítJöndmn
5. þ. m. Meðal farþegja voru: til Yest-
mannaeyja dr. Valtýr Guðmundsson, til
Reykjavíkur frú Anna Grudmundsson,
Daniel Bruun, kapteinn, Flensborg, skóg-
ræktarfræðingur, C. Fermaud, einn af
stjórnendum „Kristilegs unglingafólags“,
kaupmaður Agúst Flygenring Hafnarf. o.
fl. A vesturleið voru kaupmaður P.
Thorsteinsson frá Bíldudal með dóttur
sinni, fröken Borghildi, Pótur Olafsson,
verzlunarstjóri Patreksfirði, Gruðjón alþm.
á Ljúfustöðum o. fl. „Ceres“ fór til
Vestfjarða að kvöldi þess 8. Með henni
fór frú Ásthildur Thorsteinsson til Bíldu-
dals, auk þeirra, sem þegar er getið.
VOTTORÐ. Eg get með engu móti
stllt mig um að senda yður eptirfarandi
meðmæli.
Eg undirskrifuð hef um mörg ár
verið mjög lasin af taugaveiklun, krampa
og ýmsum kvillum, er því fylgja; og er
eg hafði leitað ýmissa lækna árangurs-
laust, datt mór i hug, að reyna Kína-lífs-
elixír Waldimars Petersens í Friðrikshöfn,
og get eg með góðri samvizku vottað,
að hann hefir veitt mér óumræðilega lin-
un, og finn eg, að eg get aldrei án hans
verið.
Hafnarfirði, í Marzmán. 1899.
Agnes Bjarnadöttir, húsmóðir.
IXina-líís-elexii-inn fæst hjá
flestum kaupmönnum á íslandi, án nokk-
urrar tollhækkunar, svo að verðið er,
sem fyr, að eins 1 kr. 50 aur. fyrir
flöskuna. —
Til þess að vera víssir um, að fá hinn
ekta Kína-lífs-elexir, eru kaupendur beðn-
ir að lita vel eptir því, að —standi
á flöskunni i grænu lakki, og eins eptir
hinu skrásetta vörumerki á flöskumiðan-
um: Kínverji með glas í hendi, og firma
nafnið Valdemat' Petersen, Frederikshavn.
Kontor & Lager Nyvej 16 Kjöben-
havn.
PRBNTSMIÐJA ÞJÓÐVIL.JANS.
90
að skipun sinni væri hlýtt, og fylgdist verkmaðurinn
með þeim.
Hr. Steinert varð því einn eptir úti.
Hann settist nú niður á bekk, sem var fýrir utan
húsið, og gjörðist rajög hugsandi.
Hve margt hafði ekki borið fyrir hann í dag?
Hann var þegar all-vel á veg kominn, að því er
starfa þann snerti, sem hann hafði á iiendur tekizt.
Skarpskyggni sinni, en ekki tilviljuninni einni, átti
hann það að þakka, að ódáðaverkið, sem drýgt hafði ver-
ið þar i skóginum, fyrir nokkrum dögum, var nú eigi
eins dimmu myrkri hulið, sem fyr.
En ekki gat honum þó fundizt, að hann væri á-
nægður yfir því, sem honum virtist rannsókn sín hafa í
ljós leitt.
Honum virtust fögru, töfrandi augun, sem hann
hafði nýlega litið i, rétt i svip, ámæla sér, svo sem vildu
þau sagt hafa:
„Þú hefir myrt það, sem eg unni heitast í heim-
inurn — hann föður minn“.
En hvað varðaði hann þá um þessi augu?
Hvað hirti hann um unga og laglega stúlku? •
Hún var glæpamanns dóttir!
Áttu konutár -- þótt konan væri allra kvenna feg-
urst — að aptra honum frá því, að ofurselja réttvísinni
það, sem henni bar?
Nei, slíkt mátti engin áhrif hafa! Hann varð að
standa fastur fyrir, sem bjargtástur klettur, og fara
sinna ferða.
Hann mátti hvorki lita til hægri né vinstri. Það
var auðsætt hvað skyldan bauð.
En hann gat vorkennt henni.
Hún var svo forkunnar fríð!
Og hvernig sem í öllu lá, þá var hún óefað sak-
laus, að því er glæp föður hennar snerti.
Hve eðlilega, vingjarnlega og ástúðlega hafði hún
eigi þakkað honum, ókunnugum manninum, fyrir þenna
litilfjörlega greiða?
Og hve góð og nákvæm hafði hún eigi reynzt fá-
tæku, veiku konunni?
Hún var óefað þeirrar ástar makleg, sem allir, jafn
vel Friðrik garnli, báru til henriar.
En þótt svo væri, hvað kom honum það við?
Hafði hann eigi séð hana í dag í fyrsta skipti?
Mátti honum eigi vera alveg satna um hana?
Jú, vissulega; en var honum það þá?
Hve opt hafði hann eigi hlegið að ástaræfintýrum,
er menn verða ástfangnir við fyrstu sjón?
Fyrir fáum dögum hafði hann, í hóp vina sinna,
talað svo felldum orðum, og það af fyllstu sannfæringu:
„Að eins heimskingi, eða óþroskaður unglingur,
getur orðið ástfanginn á þann hátt; en sönn ást skapast
eigi, þótt maður liti í svip laglegan kvennmann, hve
fríður sem hann er, að ytra áliti.
Nei, sönn ást skapast af þeirri sannfæringu, að sá,
sem maður elskar, standi á sama gáfna- og menntunar-
stígi, sem maður sjálfur, hafi sömu tilfinningar, sömu
skoðanir o. s. frv.
Með öðrum orðum, til þess að ást geti skapazt, þarf'
langan kunningsskap“.
Svona hafði hann talað; en nú fann hann allt of
glöggt til þess, að hann hafði sjálfur látið bugast af þess-