Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 27.08.1902, Blaðsíða 3

XVI, 37.
Þjóðviljinn.
147
skrárbreytingunni, þegar ráðgjafaernbætti
er sett á stofn í Reykjavík, er það, að
islenzka stjórnardeildin í Kaupmannahöfn
verður að leggjast niður. Jafn framt
verður að setja fastan forstjóra fyrir land-
stjórninni í Reykjavík, sem i stjórnar-
skrárfrumvarpinu er kallaður landritari.
Hið núverandi landritara-embætti verður
að leggja niður, en á stjórnarskrifstof-
unni verður að skipa næga aðstoðarmenn
og skrifara, og yrði liklega nægilegt í
þessu efni: 2 „assistentar“ eða „fullmekt-
ugar“, 3—4 skrifarar og 1 sendiboði. —
I Kaupmannahöfn yrði og að setja á fót
afgreiðsluskrifstofu, er iyti beint ísl.
stjórnarráðinu, og á henni þyrfti að vrra
skrifstofustjóri, „assistent“ eða „fuilmekt-
ugur“, skrifari og sendiboði.
Amtmannaembættin mætti og leggja
niður, en setja þá í þeirra stað tvo skrif-
stofustjóra á ráðherra-skrifstofuna; en áð-
ur en þau séu lögð niður, þurfi að koma
störfunum viðunanlega fyrir; sum störf-
in, er hvílt hafa a amtmönnum, sem
millilið miili hinnar æðri landstjórnar og
lægri stjórnarvalda, féllu niður, ýms störf
þeirra gætu lagzt til sýslumanna, en flest
yrðu að leggjast til stjórnarráðsins.
Landfógetaembættið mætti einnig
leggja niður, og fela landsbankanum
gjaldkerastörfin, og myndi eigi þurfa að
auka nema einum manni við starfalið
-bankans, þó að sú breyting yrði gjörð.
Hlutafólabsbankinn. Á fundi sam-
-einaðs þings 25. ág. voru, af aJþingis
hálfu, kosnir i fulltrúaráð hlutafélagsbank-
ans: Sig. Briem póstmeistari, Sigfús Ey-
mundsson ljósmyndari og Lárus Bjarna-
son sýslumaður.
En til að mæta á aðalfundi hluthafa
kaus alþingi: Hannes Borsteinsson ritstjóra
og Arni Thorsteinsen landfógeta.
Eins og mannanöfnin benda til, réðu
apturhaldsliðar, og dilkarnir þeirra, kosn-
ingu þessari, nema hvað framsóknarmenn
kusu einnig póstmeistarann.
Alþingi slitið. Alþingi var slitið 25.
ág. kl. 4 e. h., að afloknum fundi í sam-
einuðii alþingi. Tryggvi riddari hrópaði
með hásri röddu: „Lengi lifi konungur
vor, Kristján hinn niundi11, ogtókuþing-
menn standandi undir það, með níföldu
húrra.
Frv. um leynilegar kosningar til al-
þingis, og frv. um stofnun innlends bruna-
hótafélags, voru bæði samþykkt i neðri
deild 25. ág., og afgreidd sem lög frá
alþingi.
Lagafrumvörp, er aukaþingið afgreiddi,
sem lög, voru alls 21 að tölu, nefnilega
8 stjórnarfrumvörp og 13 þingmanna-
frumvörp, og verður laga þessara getið
i næsta nr. „Þjóðv.“.
Úr Vestur-lsaliarðarsýslu er skrifað 11. ág.
siðastl.: „Ekki er enn farið að bóla hér vestra á
réttarprófunum Hafsteinsku í kosningamálinu,
en megna gremju heflr þetta tiltæki ísfirzku
klíkunnar, með Hafstein í broddi, vakið hér
meðal almennings, ekki að eins meðal kjósenda
ykkar síra Sigurðar, heldur einnig meðalýmsra
fylgismanna Hafsteins, og ekki verða því mál
þessi til þess, að auka kjörfylgi hans til næstu
kosninga, ef hann þá skyldi hugsa til þess, að
hjóða sig hér frains
Heyrt hefi eg, að með rógmáli þessu hafi
ísfirzka klíkan ætlað sér að reyna að hindra
þingsetu ykkar síra Sigurðar, re.yna að gjöra
kjördœmið þingmannalaust á aukaþinginu, en þeg-
ar nú ekki þetta lymskuráð þeirra tókst, séu
þeir með hjartað í brókunum yfir afleiðingunum
af tiltæki sinu, halda kann ske, að það leiði til
ýmsra rannsókna á þvi í þeirra garð, sem helzt
ætti, að vilja þeirra, að vera myrkri og moldu
hulið .. . “
Úr Dýrafirði er skrifað 12. ág. 1902: „Veðr-
átta er hér ágæt, og nýting hin bezta, en gras-
brestur svo mikill, að síðan 1881 hefir eigi jafn
íllt verið, svo að til báginda horfir hjá mörgum.
— Ekki getur talizt, að fiskvart hafi orðið hér
á firðinum í sumar, enda hafa danskir kolaveið-
arar skrapað hér allan fjörðinn, fast upp að fjöru-
borði.
Hvalaveiðin gengur hér ílla, þar sem Berg
hefir enn að eins fengið 91 hvali, sem er 29
hvölum minna, en þenna sama mánaðardag í
fyrra“.
Ísíirzku málaferlin. SýslumaðurJR.
Hafstein befir nú eigi séð sér annan kost
vænni, en að fara eptir bendin'gu amt-
manns, og kröfu þingmanna Isfirðinga,
og vikja dómarasæti i isfirzku kosninga-
málunum, sem harm hleypti af stokkun-
um í júlí.
Að sýslumanni hafi þó eigi verið þetta
sem ljúfast, virðist mega marka af þvi,
að sagt er, að hann hafi gengið milli
logfræðinganna i Reykjavík, til að leita
hjá þeim hófanna um það, hvað þeir
myndu gert hafa i hans sporum, en fengið
alls staðar sama svarið, að lagavizkan hafi
„slegið“ fremur óþægilega „klik“, er hann
settist i dómarasætið i þvi máli.
Amtmaður hefir nú falið Halldóri
Bjarnasyni, sýslumanni Barðstrendinga,
168
engu að síður, en slíkt kemur nxt eigi framar til neinna
mála“.
Að svo mæltu þagnaði Werder um stund, sleppti
hönd hennar, og mælti síðan alvarlega:
„Þetta verður nú í bráðina að nægja, ástkæra Ida.
Jeg vil eigi ónáða yður meira að sinni, eða biðja yður
fyrirgefningar, en öll von min byggist á framtíðinni“.
Augnaráð Idu lýsti því betur, en nokkur orð gátu
gjört, að lmn hafði fyrirgefið honum.
Hann gat þvi haldið afram embættisstörfum sinum
með glaðara geði.
Hann lét nú framkvæma húsleitina mjög nákvæm-
lega, skoðaði öll skjöl hr. Heiwald’s í krók og kring, sem
og bækur hans og bankaseðla.
Yafði hann þetta allt í böggul, og sendi það til
Beutlingen, sem og gráa ullar-jakkann, og alla bláa ullar-
sokka, er hr. Heiwald átti.
Húsleit þessi stóð yfir í fleiri kl.tíma, svo að þegar
var orðið áliðið dags, er Werder kvaddi Idu vingjarn-
lega, og sneri aptur til Beutlingen.
Af hr. Heiwald er það á hinn bóginn að segja, að
•borgmeistarinn hafði tekið honum mjög kurteislega, og
leitt hann inn i afskekkt herbergi, þar sem hann sagði
honum, að hann yrði að bíða, unz Werder lögregluráð
kæmi, til að yfirheyra hann.
Hr. Heiwald fannst tíminn lengi að líða, en loks
kom þó að því, að honum var tilkynnt, að Werder lög-
•regluráð biði á skrifstofu borgmeistarans.
Þess þarf víst naumast að geta, að honum brá eigi
minna, en Idu, er hann sá, að hr. Steinert, sem hann
165
Hún sleit sig af honum, og rnælti, með mesta við-
bjóði:
„Burt, burt, snertið mig ekki, jeg banna yður það!“
Leiptur brann úr augurn hennar, og Werder hafði
aldrei grunað, að þau gætu lýst jafn mikilli reiði og fyr-
irlitningu.
„Ida!“ mælti hann.
En hún lét, sem hún tæki alls ekki eptir ásökun-
inni, sem lá í þessu eina orði.
„Eyðið engum óþarfa orðum,'hr. lögregluráð“, mælti
hún fyrirlitlega. „Nú þekki eg yður, og getið þér því
eigi framar komið yður við hér á heimilinu, sem njósn-
armaður“.
Þetta var sárt og kuldalegt, og var, sem hjarta
hennar myndi rétt bresta.
Augu hennar fylltust af tárum, og stillingin, sem
hún hafði gert sér upp, fór nú út um þúfur.
„Æ, guð minn, þetta er of óttalegt. Jeg þoli það
ekki“, mælti hún grátandi, og hné svo niður íhæginda-
stól föður síns.
Hún grúfði fyrir andlit sér, og snöktaði hátt.
Werder komst mjög við.
Augu hans voru einnig full af tárum.
Lengi þorði hann eigi að ávarpa hana, eða trufla
sorg hennar, en loks gekk hann hægt til hennar, og
mælti innilega, og í bænarrómi:
„Ida, jeg grátbæni yður, að lofa mér að segja nokk-
ur orð“.
Ida svaraði engu, en snökti að eins enn ákafar,
en fyr.
„Þér verðið að hlusta á mig, Ida. Þér megið ekki