Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 06.04.1903, Qupperneq 6

62
Þjóðviljinn.
XVII, 15,—16.
m., og var þá þegar brugðið við, og leitað dag-
inn eptir, og fundust þeir þá skammt frá vegi,
á bersvæði, báðir örendir, og sást á hörzlsporum,
að þeir böfðu villzt lítið eitt frá vegi, og þá
liklega ekki þorað, að halda áfram, ervillanvar
komin á þá; en vonzku-bylur með feikna-frosti,
alla nóttina, og daginn eptir.
Af förunum sást og, að þeir myndu hafa ver-
ið nokkuð lengi uppi á fjallinu, en farið svo að
þokast áfram, en hafa þá verið orðnir þjakaðir
af kulda og þreytu, og viilzt þar ofan smáhjalla,
og virtist mönnum annað líkið ("Ólafs sáluga)
eitthvað lerkað í annari öxlinni.
Bæring sálugi mun hafa verið nær þritugu,
og lætur eptir sig ekkju, og 2 börn í æsku; en
Ólafur sál., er var lítið yfir tvitugt, lætur eptir
sig unnustu og 2 börn; það er því tilfinnanleg-
ur missir, sem vér Grunnvikingar verðum svo
opt fyrir, að sjá á bak ungum og efnilegum
mönnum, þvi veturinn 1901 misstum vér 4 efni-
legustu menn í sjóinn (Guðm. sál. Benediktsson,
og þá, er honum fylgdu).
Mörgum lika hér miður ályktanir norðlenzku
og austfirzku fundanna, að því er hvalafriðunina
snertir; þar kemur fram sama skoðunin, að þvi
er áhrif á síld- og fiskiveiðar snertir eins og
rikti hjá ísfirðingum, er hvalaveiðarnar byrjuðu;
en nú er reynzlan búin að sýna og sanna, að
slíkar skoðanir hafa eigi haft við rök að styðjast,
því að engu minni síld- og fiskigöngur hafa
komið inn í ísafjarðardjúp, og inn á Jökulfirði,
siðan hvalaveiðamenn settust hér að, en áður, og
aldrei hygg eg, að á ísafirði hafi á land komið
álika sildardráttur, sem síðastl. sumstr11.
Úr Strandasýslu (norðanverðri) er skrifað 7.
marz þ. á.: „Hér hefir verið slæm tíð, siðan
fyrir jól, og má heita, að síðan hafi verið inni-
staða fyrir allar skepnur, en frostvægt fremur,
mest frost 12 gr. á B. — Aldrei hefir gefið á
sjó, og því enginn afli. — Ekkert vart við hafís
enn, og engar horíur á að hann sé hér nálægur".
Mannalát. Látinn er ný skeð
Indriði bóndi Isaltsson á Keldnnesi í
Norður-Þingeyjarsýslu, gildur bóndi, um
fimmtugt, og hafði kona hans látizt fyr
í vetur. —■ Indriði sálugi var fremur
greindur maður, og búsýslumaður mikill.
10. febr. síðastl. andaðist að Hrana-
stöðum Jóhannes bóndi Jönsson, er þar
bjó lengi, bróðir síra Magnúsar sáluga
Jónssonar i Laufási, dugnaðar- og atorku-
maður. — Kona hans hét Þorgerður
Kristjánsdóttir, og missti hann hana 1897,
og brá þá þegar búi á Hranastöðum. —
Meðal barna þeirra hjóna var Sigríður
Jóhannesdóttir, fyrri kona Ama sál-
uga Jónssonar héraðslæknis.
Látin er 22. des. síðastl. að Ofeigsfirði
i Strandasýslu húsfrú Sigrún Ásgeirsdóttir
33 ára að aldri, kona hreppsnefndaroddvita
Guðmundar Péturssonar, bónda i Ófeigs-
firði. Hún dó af barnsburði, er hún
eignaðist ellefta bamið, og era 7 böm
þeirra hjónanna á lifi. — Sigrún sáluga
var merk kona, og mikilhæf, börnum
sínum umhyggjusöm móðir, og manni
sínum ástrík eiginkona, og er því öllum,
er kynntust þeim hjónum, mikill söknuð-
ur að hinu sorglega fráfalli hennar. —
18. febr. síðastl. andaðist að Úlfstöð-
um á Völlum í Suður-Múlasýslu læknis-
frú Ragnheiður Guðrkn Einarsdóttir, kona
Stefáns héraðslæknis Gíslasonar.
Bagnheiður sáluga var fædd i Eeykja-
vík 30. sept. 1870, og voru foreldrar
hennar: Einar Jafetsson, verzlunarstjóri
í Reykjavík, og Guðrún Tómásdóttir, er
síðar var lengi forstöðukona spítalans í
Iteykjavík. — Árið 1888 giptist Eagn-
heiður sáluga Stefáni Gíslasyni héraðslækrii ;
er nú lifir hana, og varð þeim hjónum
alis þriggja barna auðið, og eru tvö þeirra
á lífi, er heita Einar og Ragna, en yngsta
bamið, er Þyri hét, og var á 7 árinu,
andaðist úr bamsveiki 12. febr. síðastl.,
sex dögum fyrir lát móður sinnar, og lá
annað barnið, Einar, þá einnig veikt, og
er eigi óliklegt, að veikindi þessi, og
barnamissir, hafi flýtt fyrir láti Ragn-
heiðar sálugu, er þjáðst hafði lengi af
banvænum tæringarsjfikdómi.
Ragnheiður sáluga var frið sýnum,
tápmikil, og að ýmsu vel gefin.
Þingmálafundur í Reykjavík.
Bankastjóri Tr. Gunnmsson, og lagsbræður
hans, gengust fyrir þingmálafundarhaldi í Reykja-
vík 1. apríl, og stýrði forngripavörður Jón Jak-
obsson fundinum.
Á fundi þessum var eingöngu rætt um stjórn-
arskrármálið, og stóðu umræðurnar í nær B kl,-
tima, og var að lokum með 86 atkv. gegn 56
(landvarnarmönnum) samþykkt:
„að skora á alla kjósendur til alþingis í land-
inu, að kjósa nú þá eina til þings, er lofa þvi
Statt og stöðugt, að samþykkja stjórnarskrár-
frumvarp siðasta þings óbreytt11.
Framsóknarflokksmenn í höfuðstaðnum, sem
eru ósamþykkir skoðun Jóns Jenssonar yfirdóm-
ara í stjórnarskrármálinu, en hafa þó ásett sér
að kjósa hann, til þess að afstýra kosningu
Estrups- eða landshöfðingjaliðans Tr. Gunnars-
sonar, áttu ýmist eigi þátt í fundinum, eða hliðr-
uðu sér hjá atkvæðagreiðslunni, þótt ofan greind
fnndarályktun, sé að öðru leyti fyllilega að
þeirra skapi.
Deilan stóð þvi að eins milli Tryggvaliðsins
og „landvarnarmannanna11 í höfuðstaðnum, og
var tilgangurinn með fundarhaldi þessu auðsjá-
anlega sá, að reyna að fæla kjósendur höfuð-
staðarins frá fylgi við Jón Jensson, þar sem
bankastjórinn þykir nú standa á völtum fæti.
60
„Og hvar hefir hann sóð mig?“ spurði Lísa.
„Ef til vill i kirkju, eða á götunniý svaraði Tom-
skí. „Það er ekki gott að segja neitt ákveðið um þaðu.
Enda þótt þessi ummæli Tomskí’s væru töluð á
dansleik, og í spaugi, höfðu þau þó haft mjög mikil á-
hrif á vesalings litlu stúlkuna.
Lýsing Tomskí’s fannst henni mundu eiga mjög vel
við Hermann, og ímyndaði sér, að í andliti hans hlyti að
búa eitthvað, er hún bæði myndi óttast og dázt að.
I þessum og þvílíkum hugsunum sat Lísa, eptir
erfiði dagsins, er hurðinni á herbergi hennar var skyndi-
lega hrundið upp, og Hermann stóð fyrir framan hana.
Lísa varð, sem agndofa.
„Hvar hafið þér verið?“ spurði hún, með skjálfandi
röddu.
„I svefnherbergi greifafrúarinnar; jeg kem beint
þaðan,“ svaraði Hermann. „Hún er dáin“.
„(Juð hjálpi mér! Hvað segið þér?“
„Jeg er hræddur um, að jeg sé orsökin í dauða
hennar“, svaraði Hermann.
Lísa horfði forviða á hann, og minntist nú þess, er
Tomskí sagði: „Hann hefir að minnsta kosti þrjá glsepi
á samvizkunni“.
Hermann settist nú niður við gluggann, og sagði
henni frá öllu, og unga stúlkan hlustaði á sögu hans,
mjög óttaslegin.
„Þér eruð mikil ófreskja!“ mælti hún að lokum,
eptir langa þögn.
„Það var eigi ásetningur minn, að drepa hana“,
svaraði Hermann kuldalega. „Marghleypan var ekki
hlaðin“.
65
Hermann var í fyrstu alveg utan við sig af hræðslu,
en áttaði sig þó svo vonum bráðar, að hann gat gengið
fram í forstofuna.
Þjónn hans lá þar á gólfinu, svínfullur, og svaf
fast.
Hermanni veitti mjög örðugt að vekja hann, og
þegar það tókst loks, vissi hann hvorki upp né niður.
Hermann gekk þá aptur til svefnherbergis síns, og
skrifaði mjög nákvændega hjá sér öll atvikin, er lutu
að sýn þeirri, er fyrir hann hafði borið.
*
* *
„Þristurinn, sjöið og ásinn!“ þessi þrjú spilanöfn
stóðu Hermanni nú æ fyrir hugskotssjónum, í vöku og
blundi.
Endurminningin um greifafrúna gömlu var á hinn
bóginn farin mjög að dofna.
En spilin þessi, sem nú voru nefnd, sá hann jafn vel í
draumum sínum, og tóku þau þá opt á sig hin kynleg-
ustu gerfi.
Þristurinn var í líki stóreflis „magnolía“-trés, sjöið
líktist gotneskum hurðum, og ásinn var í gerfi ógurlegr-
ar kongulóar.
Það var auðsætt, að maðurinn var veikur.
En hugsunin snerist nú öll um það, hvernig þessi
dýrkeypti leyndardómur gæti nú orðið honum að sem
mestu gagni.
Honum datt í hug, að sækja um burtfararleyfi frá
hernum, til þess að geta brugðið sér til annara landa.
Honum var það kunnugt, að í París voru til spila-
hús, þar sem hann gat hagnýtt sér spilin til þess, að
verða vel fjáður maður.