Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 03.05.1904, Blaðsíða 3

XVIII., 18.
Þjóbviljinn.
71
í, að leggja fram fé, eða krapta. þarsem
liann áleit, að það mætti að gagni koma.
— Hann var og maður all-vel greindur,
og fylgdi almennum málum kér á landi,
með töluverðum áhuga, enda bar hann
gott skyn á margt, einkum í verklegum
efnum, því að hann hafði margt séð, og
víða farið.
Pétur sálugi kvæntist eigi, en á þó
afkvæmi á lifi. — Eptirlátnum fjármun-
um sínum kvað hann að mestu hafa ráð-
stafað til almennings nota.
Þar sem Petur heitinn Björmson var
að eins freklega miðaldra maður, er hann
féll frá, má telja mikinn mannskaða orð-
inn við fráfall hans. —
Eins og skýrt var frá í 10. nr.
„Þjóðv". þ. á., andaðist ekkjan Ingveldur
Jafetsdóttir, i Irmri-Njarðvík í Gullbringu-
sýslu, 5. marz þ. á.. og skal nú getið
helztu æfiatriða hennar.
Ingveldur sáluga var fædd í Reykja-
vík 23. júlí 1840, og var því á 64. ald-
ursári, er hún andaðist. — Foreldrar
Jiennar voru hjónin: Jafet gullsmiður
Einarsson, stúdents Johnsen, og Þorbjórg
Nihulásdóttir, (f 1882), og ólst hún upp
hjá foreldrum sínum, en giptist 1. nóv.
1862 merkisbóndanum Asbirni Olafssyni,
óðalsbónda og hreppstjóra í Innri-Njarð-
vik, og eignuðust þau alls 11 börn, og
eru nú að eins þessi 4 á lífi:
1. Ólafur Asbjarnarson, verzlunarmaður í
Keflavik, kvæntur Vigdísi Ketilsdóttur
frá Kotvogi.
2, Helgi Asbjarnarson, bóndi í Innri-Njarð-
vík, býr með unnustu sinni.
3, Ólafía Ásbjarnardóttir, gipt Einari O.
Einarssyni, kaupmanni á Jámgerðar-
stöðum í Grindavík, og
4, Þorbjörg Ásbjarnardóttir, gipt kona í
Keflavík.
Ingveldur sáluga var búkona mikil,
einkar dugleg og útsjónarsöm, og manni
sínum mjög samhent, i bústjórn og fyr-
irhyggju, enda stóð bú þeirra hjóna lengi
með miklum blóma, og máttu þau lengst-
um teljast sönn stoð sveitar sinnar, enda
þótt efni þeirra gengju nokkuð til þurrð-
ar á aflaleysis-árunum. — Hún varmjög
gjörvileg kona i sjón, fríð og myndarleg,
og yfir höfuð mikilhæf kona að mörgu
leyti. —
19. marz síðastl. andaðist að Merki-
steini í Höfnum i Gullbringusýslu kon-
an Guðríður Halldórsdöttir, um áttrætt.
— Foreldrar hennai voru Halldór hrepp-
stjóri Gunnarsson i Kirkjuvogi í Höfn-
um, og lcona Hans Anna Jónsdóttir, Sig-
livatssonar frá Höskuldarkoti. — Árið
1847 giptist Guðriður sáluga eptirlifandi
manni sínum, Sigurði Olafssyni smið, frá
Ægissíðu í Rangárvallasýslu, og eru 5
börn þeirra á lifi. —
Nýlega er og látinn að Látrum í
Sléttuhreppi í Isafjarðarsýslu Jón Sœ-
mundsson, fyrrum bóndi í Fremri-Arnar-
dal, fæddur 1828, og mun „Þjóðv.“ síð-
ar minnast hans nákvæmar.
Bessastöðum 3. maí. 1904.
Tiðarfar er optnst mjög storma- og kalza-
samt, svo að naumast markar enn fyrir neinum
gróðri, enda öðru hvoru í'rost á nóttu, og fjöllin
í hvítum hjúpi niður að byggð.
Aflabrögð. Sakir mjög stopulla gæfta, siðan
um sumarbyrjun, virðist vertíðin við Faxaflóa, er
endar 11. þ. m., muni verða í lakaralagi, að því
er opin skip snertir, sérstaklega í verstöðunum
fyrir innan Keflavik, að henni með talinni.
Póstgufuskipið „Laura“ kom frá Vestfjörðum
26. f. m. — Meðal farþegja voru: ráðherrafrú
Ragnh. Hafstein, og börn þeirra hjónanna; síra
Magnús Þorsteinsson í Selárdal, gullsmiður Einar
Gíslason í Hringsdal, o ,fl.
„Laura“ lagði af stað frá Reykjavík til út-
landa 29. f. m., og tóku sér far með skipinu: frú
Bergljðt Sigurðardðtíir til Englands, til að leita
sér lækningar, kaupmaður Jðn Þórðarson, stýri-
mannaskólakennari Magnús Magnúson, o. fl.
„Isaíoldin“, skip Brydesverzlunar, kom 25.
apríl til Keykjavíkur frá útlöndum, og hafði
komið við í Vestmanneyjum, og þaðan kom með
skipinu Gísli kaupm. Jónsson.
Konan mín hefir í 10 ár þjáðst af
taugagigt og taugasjúkdómi, og leitað
margra lækna, án þess að fá heilsuna
aptur. En þegar hún hefir notað China-
lífs-élexir Valdemars Petersens hefir henni
liðið einkar vel, og ætlar hún því jafn-
an að brúka hann.
Stenmagle, Sjálandi
7. júlí 1903.
I. Petersen,
timburmaður.
* * *
*
JÚLína-lííss-elexíuiiin fæst hjá
flestum kaupmönnum á Isiandi, án nokk-
urrar tollhækkunar, svo að verðið er,
sein fyr, að eins 1 kr. 50. aur. fyrir
flöskuna. —
76
únum, og þangað hefir Durrant vafalaust farið, og má
því taka hann fastan, er vér fáum að vita, hvar hann
á heima“.
„Mikið rótt, ef hann þá er þar", svaraði Drage
hæðnislega; „en yður hefir eigi dottið í hug, að hann
kynni að reyna, að fela sig fyrir lögregluliðinu, só hann
sekur?“
„Kynsam er eini maðurinn, sem veit, hvar hann á
heima“, svaraði Dove, með töluverðri áherzlu á orðun-
um, „og Durrant treystir þvi óetað, að Kynsam segi ekki
til hans“.
„Hví skyldi Durrant treysta þvi, og hví skyldi
Kynsam hafast undan því, að segja til hans?“
„Af því að Kynsarn er vinur hans“.
„Það er engin ástæða til þess, að hann þegi, ef
Durrant er sekur“.
„Enn jeg er sannfærður um, að Durrant er sekur,
og Kynsain hylmir yfir með honum“.
„Er svo?“ mælti Drage, og horfði stift framan í
Dove. „Á hverju byggið þér þá skoðun yðar?“
„Jeg hefi mínar ástæður“, svaraði Dove rogginn.
„Durrant kom hingað, til þess að fá hringinn keyptan,
og þegar haun gat eigi fengið hann á heiðarlegan hátt,
myrli hann Piers lávarð, og flýði svo til Lundúna, og
ætlar að koma dýrgripnum þar í peninga, og fær Kyn-
sam helminginn af andvirðinu“.
„Hví skyldi hann fá helming andvirðisins?“ spurði
Drage.
„Fyrir það, að hann þegir“.
„Haldið þér þá, að Kynsam hafi átt hlut að morði
frænda síns?“
73
Hjúin höfðu engan hávaða heyrt um nóttina, enda
voru svofnherbergi þeirra i hinum enda hússins.
Kynsam hafði farið að hátta um sama leyti, sem
Durrant, og Líonel hafði skilið við bróður sinn í bóka-
herberginu hálfum kl.tíma siðar.
„Yoru gluggarnir í herberginu lokaðir, er þér skild-
uð við bróður yðar?“ spurði Dove.
„Já“, svaraði Líonel. „Það var ofsa rok þá um
kvöldið, eins og þór munið, og því voru gluggarnir lok-
aðir“.
„Hvað var Píers lávarður að gera, er þér sáuð hann
seinast?“
„Hann var að lesa í bók, og „hringurinn helgi“ lá
i öskjunni á borðinu hjá honum, og þykir mér enginn
vafi geta á þvi leikið, að ráðið hafi verið á hann, með-
an hann var að lesa“.
„Er „hringurinn helgi“ vanur að vera í bókasafns-
herberginu?“ spurði Dove.
„Nei; hann er vanur að vera geymdur i bænahús-
inu, og sótti síra Ghing hann þangað, af því að bróðir
minn vildi sýna Durrant hringinn“.
„Svo! Hann sá hann þá“.
„Já“, svaraði Líonel, „enda vildi hann fá hann
keyptan, en bróðir minn vildi að sjálfsögðu eigi selja
hann, og satt að segja furðaði mig stórum, að Durr-
ant skyldi vera svo ósvífinn, að fara að fala hring-
inn“.
„Og hann er góðkunningi Kynsam’s, að því er mér
skilst?“ mælti Dove.
„Um það get eg ekkert sagt“, svaraði Líonel þurr-
lega. „Bróðursonur minn sagði hann vera vin sinn, en