Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 14.05.1904, Blaðsíða 3

Þjóbviljinn.
79
XVIII., 20.
kemur, biður hann svo kr, Albertí að
hlutast til um, að vér fyrir alla muni
fáum einhvern „keimastjórnarmanninn",
sem ráðherra, og lætur það ekki með
einu orði í ljósi, að honum sé það neitt
óljúfara, að fá hr. M. Stephensen, einn af
ákveðnustu íhaldsmönnum lándsins, sem
ráðherra, heldur en einhvern annan
„ heim astj órn arm anninn “.
Það er þetta, sem „Þjóðv.u hefir i
13. nr. þ. árg. ieyft sér að kalla srik við
kjósendurna, og snýr eigi aptur með það.
Vér fáum því eigi betur séð, en að
það væri næsta eðlilegt, að „Þjóðv.“
byggist við því, sem alveg sjálfsögðu, að
þingmaðurinn hefði fundið ástæðu til þess,
að gjöra glögga grein fyrir þessu hátta-
lagi sínu á fundinum að Höfða-odda 5.
febr. siðastl., eða að einhver kjósanda
hans hefði sýnt þann politiskan þroska,
að foryitnast eitthvað eptir þessu.
Öss er það full-kunnugt, að þingmað-
urinn átti ofan nefndum yfirlýsingum sín-
um kosningu sína eingöngu að þakka, því að
þeirra vegna, en einskis annars, létu
margir kjósendur úr framsóknarflokknum
flekast til þess, að kjósa þá „fremur leik-
manninn, en prestinn“.
Svo ákveðnar voru þessar yfirlýsing-
ar hr. Jóh. Olafssonar meira að seaja, að
jafn vel ritstjóri „Þjóðv.“, sem þekkti
þó vel, hvoru megin hann hafði haldið
sig við kosningar að undan förnu, var
farinn að verða kálf-trúaður á sinnaskipti
mannsins i svipinn.
En að beita slíkri aðferð, til að smeygja
sér inn á þingið, munu færri telja rétt
vera, þó að Kristmunkarnir hafi má ske
einhvern tima kennt það, að tilgangur-
inn gæti helgað meðalið.
Maðurinn átti á undan kosningunni
að segja, sem var, að hann ætlaði sér
þegar inn í „keimastjórnarflokkinn“, og
sigra svo, eða falla, upp á þá játningu
sina.
Það var óefað drengilegri orustu-að-
ferð.
A.ð lokum skulum vér geta þess, að
þar sem hr. Jóhannes Olafsson er aðtaka
upp þykkjuna fyrir nýju stjórnina, sem
hann gefur í skyn, að „Þjóðv.“ hafi farið
að finna að við „að óreyndu“, þá virð-
ast þessi ummæli hans benda mjög ljós-
lega á það, sem oss kemur alls eigi á ó-
vænt, eptir reynzlu síðasta alþingis, að
stjórninni muni óefað þurfa að verða
eitthvað meira, en minna á, til þess að
hr. Jóh. 01. þyki aðfinnslurnar réttmætar.
Hann sýnist vera einn af þeim, sem
þykir svo viss i hópnum, að ekki hefir
einu sinni þótt þurfa að stinga neinu að
honum, eins og að flestum kinna.
Hvort þetta reynist svo, það er annað
mál; hr. Jóh. 01. er enn ungur, sem þing-
maður, og getur vaxið sjálfstæðið með
reynzlunni.
Biðjum vér hann svo vel að lifa.
Frá austræna stríöinu.
10. þ. m. fréttist, að Kússar og Jap-
anar hefðu átt orustufund með sér, við
Yalufljótið, sunnu daginn 1. þ. m. Síðustu
daga f. m. höfðu Japanar fengist við að
koma liði sínu yfir fljótið en ekki geng-
ið greiðlega, því Rússar gerðu sitt ítrasta
til að varna þeim yfir. Svo fóru þó
leikar að Japanar komu loks flotabrúm
yfir ána á þrem stöðum: yfir Somalinba
eyjuna undan Yidsju, undan Tsjósan, og
svo miðja vegu milli staða þessara, og
fluttist liðið yfir á þeim þótt varnir
væru vasklegar af Rússa hálfu.
Mælt er að lið Rússa hafi verið um
30,000, en Japana nokkru færra, líklega
um 24,000 manna, allt um það urðu or-
ustu lokin þau, að Japanar unnu þar
mikinn sigur, tóku 28 fallbyssur og auk
þess mikið af handbyssum og skotfærum.
Af Rússum er talið að fallið hafi og
særst um eða yfir 800 manna og auk
þess margir herteknir. Meðal hinna aærðu
eru tveir yfirherforingjar, er heita Sassu-
litsj og Castolinski.
Japanar telja að særðir og fallnir af
sinu liði séu 700.
Fréttst hefir og, að Rússar hefðu
liúið úr Antung, en kveikt fyrst í borg-
inni, og Japanar svo tekið hana. Allur
Yaluher Rússa flúinn vestur í land, á
leið til Feng-hjúan-tsjang.
Reynt hafa Japanar að gjöra áhlaup
á Wladivoztok, en orðið frá að hverfa
vegna þoku, en sitja eptir færi er betur
viðrar.
Talið er að Rússar hafi staðið mun
betur að vígi í bardaga þessum, haft lið
meira, viðbúnað mikinn um langan tíma
og valið sjáifir orustuvöll, auk þess barizt
84
og jeg hefi átt tal við hr. Dove. En við yður, og
ungfrú Lametry, tel eg mér mest áríðandi að tala“.
„Jeg imynda mér eigi, að ungfrú Lametry geti
skýrt yður frá neinu“, svaraði William, og lagði nú
pipuna frá sér. ,„Hún fór snemma að hátta um kvöld-
ið, og vissi eigi, hvað gjörzt kafði, fyr en morguninn
eptir“.
„Og þér vitið að likindum jafn lítið, hr. Kyn-
sam?“
„Jeg veit ekkert, hefi ekkert séð, og get frá engu
skýrt.“
„Af eigin sjón og reynd“, mælti Dragi kurteislega,
„en þér getið ef til vill sagt mér eitthvað uin hr. Durr-
ant“.
William brosti háðslega, og þurrkaði svitann af
enni sér; og reyndi þó, að láta ekkert á þessu bera.
„Jeg i mynda mér, að Dove hafi talið yður trú
um, að Durrant sé valdur að morðinu“, mælti William.
„Hann hefir óneitanlega grun á honum“, svaraði
Drage.
„Jeg veit það; en það er að ástæðulausu“.
Drage leit á hann, og brosti all-einkennilega.
„Ekki að ástæðulausu, hr. Kynsam“, mælti hann.
„Það er ýmislegt grunsamlegt við háttárlag hans“.
„Hvað er það?“
„Að Durrant lagði fölur á hringinn, að glugginn
stóð opinn í herberginu, þar sem morðið var framið, og
svo þessi skyndilega burtför hans, sem líkist mjög flótta“.
„ Jeg játa, að þetta lítur tortryggilega út, hr. Drage;
en engu að síður er Durrant þó saklaus, því að jeg veit,
að hann gerir eigi flugu mein“.
81
þori jeg þó að fullyrða, að hann hefir þá fyrir skömmu
framið morðið“.
„Svo! En komst hann af stað með eimreiðinni
til Lundúna?“ spurði Drage, án þess að látast taka eptir
síðustu orðum gestgjafans.
„Já“, svaraði gestgjafinn, „þvi að jeg ók sjálfur
með hann, og farangur hans, til járnbrautarstöðvanna,
án þess að mig grunaði vitund, að hann væri morðingi,
og komst hann því með eimreiðinni, sem fer kl. 8’/4
f. h.“
„Og eruð þér nú viss um það, að hann hafi eigi
verið í æstu skapi?“
„Alveg viss, hr. minn. Hann var eins kátur, eins
og það hefði verið brúðkaupsdagurinn hans. Á járn-
brautarstöðinni bauð hann mér glas af öli, og kvaðst
vona, að þetta væri ekki í síðasta skipti, sem við sæ-
umst“.
„Minntist hann nokkuð á Píers lávarð?“
„Já, hann var jafn vel svo ósvifinn, að segja, að
Píers lávarður væri viðfelldnasta gamalmenni“.
„En minntist hann á hr. Kynsam?“
„Nei; hann minntist að eins á lávarðinn“.
Þetta var aðal-þráðurinn i samræðum gestgjafans
og Drage, og sneri Drage, siðan aptur til Landy Court,
og var þá all-hugsandi.
Þegar litið var á framferði Durrant’s, fannst Drage
alveg óhugsandi, að hann hefði myrt Piers lávarð.
Það var óhugsandi, að nokkur maður gæti hlegið
og gert að gamni sínu, eptir að hafa framið jafn voða-
legan glæp.