Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 27.07.1904, Blaðsíða 2

122
ÞjÓÐVTxLJINN.
XVIII.. 31.
hans að setjast á öxi mér og kvaka glað-
lega, fannst mér ávallt sem hann vildi
segja mér frá einhverju. Hann settist
aldrei á öxl öðrum. Meðan á dáleiðslunni
stóð kvakaði hann í sífellu. Allt í einu fór
dáleiddi sjúklingurinn að kvaka, og það
svo líkt fuglakvaki að jeg i fyrztu gat
ekki áttað mig á hvaðan hljoðið kæmi.
Það var óefað fuglskvak, hljómur sem jeg
aldrei hafði heyrt úr mannlegum barka.
Fuglin íiaug strax og settist á öxl
sjúklingsins og nú virtist sem fugl og
sjúklingur ræddu saman af mesta fjöri.
Fuglinn kvakaði í mesta ákafa og jeg
sá á svipbrigðum sjúklingsins, að þeir
áttu sanirœðu.
Sjúkiingurinn var ekki meira en svo
vöknuð er hún varð vör við fúglinn á
öxl sér, og hljóðaði hún þá upp af hræðslu.
Fuglinn flaug burt aptur, og bað hún
mig að loka hann inn í búrinu, með því
hún væri hrædd við dýr hverrar tegund-
ar sem væri. Þessa tilraun gerði jeg
þrisvar, og bar hún ávalt sama árangur.
Þegar hún var orðin frísk, urðum við
eitt sinn samferða út í Yínarskóginn, og
kom þá hið sama fyrir, þó það væri í
annari mynd.
Við lögðum leið okkar gegnum skóg-
inn við Mauer-Rodaun og stóðum þá litið
eitt við og röbbuðum saman. Hún hall-
aðist upp að tré, og bar þá svo við, er
jeg leit framan í hana, að hún dáleiddist
af tilliti mínu, án þess þó að jeg hefði
til þess ætlast, — og kemur slíkt opt
fyrir um sjúklinga er opt hafa verið dá-
leiddir.
Söngfuglarnir, sem höfðu verið á sveimi
í kringum okkur án þess sjúklingur minn
hefði vnitt þeim sérstakt athygli, komu
nú fljúgandi hópum saman, þar eð hún
tók að tala greinilegt fuglamál. Þeir
þyrptust utan um hana og kvökuðu hver
sem betur gat, og hún vék sér að hverj-
um af öðrum og svaraði þeim. þar til
jeg batt enda á leik þenna með þvi að
vekja hana. Fuglarnir flugu leið sína,
og sjúklingurinn var jafn óttasleginn og
fyr, og vissi ekkert um það, sem frarn
hafði farið.
Hún er nú farin heim til sín, heil
heilsu og hefi jeg ekkert af henni frétt
síðan.
Stjórn þjóöfélagsbúsins,
þótt lítið sé, er í vorum augum meira
varðandi starf, en svo, að það verði skoð-
að, sem leikur.
En hvað er það í raun og veru ann-
að, þegar maður, sem fylgt hefir íhalds-
flokknum árum saman að málum, sezt
við stjórnarstýrið, og læzt þá ætla að
stjórna landinu, sem vinstrimaður?
Og til þess að framkvæma þessa ætl-
un sína, velur hann sér, öðrum fremur,
sem meðleikendur, þá mennina, sem venzl-
aðir eru íhaldsflokknum.
Þetta gefur að visu góðar vonir um
það, að samræmið i leiknum verði ágætt,
og má því ætla, að hann takist snilldar-
lega.
En sjónleikur, og ekkert annað, er það
nú samt.
Iforið kallar.
Vaknið allir! vorið kallar!
Vikur|nótt, en ljómar sói.
Lífsins gjalla gígjur snjallar:
gróður, þrótt, og von og skjól.
Lifnar flæði, laufgast svæði,
leyst úr þröngum klakahjúp.
Föður hæða feginskvæði
flytur himin, grund og djúp.
Vonir glæðast, ljósið ljómar.
Lífið hiær í mildum blæ.
Blómin fæðast, ástin ómar,
yndi nærir fold og sæ.
Fram til verka vorið kallar
vakinn þrótt, á morgunstund.
Streymir fjör um æðar allar
eptir kaldan vetrarblund.
Tæp er stundin, stuttur skólinn,
starfið margt og skyldan há.
Vökum meðan sumarsólin
signir blómin veik og smá.
Þegar haustið kalda kallar:
kvíða elli, strið og þraut —
fellur þá sem fis til vallar,
fegurð vorsins, líf og skraut.
Hörpur gjalla, herrann kallar,
heyrið vorsins milda blæ!
Tímans falla öldur allar
í hinn mikla djúpa sæ.
Bráðum strengir breyta hljómum,
bliknar fold og verður snauð,
þá er seint að safna blómum,
sem að liðna vorið bauð.
M. Markússon.
('Eptir Lögbergi.)
Uin rektorsembættið
sækja: Goir Zoega kennari, síra Jón Helga-
son prestaskólakennari, Guðm. Finnbogason heim-
spekingur, dr. Jón Þorkelsson landsskjalavörður,
Steingrímur Thorsteinsson yfirkennari við lærða
skólann og Stefán Stefánsson gagnfræðaskóla-
kennari á Akureyri. Umsóknarfrestur var út-
runninn 16. jnlí.
l'm kennaraembættið
við lærða sltólann, það er laust varð við frá-
fall Björns Jenssonar, hafa sótt þeir Ólafur Dan
Daníelsson, Sigurður Thoroddsen verkfræðingur
og Dorkell Þorkolsson eðlisfræðingur. Enn þá
geta fleiri bætzt. við, því umsóknarfresturinn
stendur til 10. ágúst.
Yfirinatsmenn
á gæðum fiskfarma eru skipaðir af ráðherran-
um: í Keykjavík Þorsteinn Guðmundsson verzl-
unarmaður og á Isafirði Jón Áuðunn Jónsson
hreppstjóri á Garðsstöðum í Ögursveit. Hvor
þessara yfirmatsmanna hefir 800 kr. laun á ári,
samlcvæmt síðustu fjárlögum.
Sæindíi 1‘viðui‘kenning.
Allmikla sæmdarviðurkenningu hafa
þeir fengið hjá Þýzkalandskeisara, sem
veittu hjálp og hjúkrun skipbrotsmönn-
unum af fiskiskipinu Friedrich Albert,
er strandaði í fyrra vetur í Meðallandi.
Bóndinn á Orrustustöðum, sem fyrst-
ur veitti skipbrotsmönnum hjálp, hefir
fengið 300 kr. verðlaun.
Gfuðrún Jónsdóttir yfirsetukona á
Breiðabólsstað á Síðu, sem stundaði þá
skipbrotsmenn, er kalið hafði og varð að
taka af limi, hefir fengið dýrindis brjóst-
nál, gulli setta og gimsteinum, með fanga-
marki keisarans (W með keisarakórónu
yfir).
Þetta hvorttveggja er gjöf frá keisar-
anum sjálfum, en ekki frá Þýzku jstjórn-
inni.
Báða“ læknana, sem stunduðu hina
sjúku menn og tóku af þeirn limi, þá
Bjarna Jensson og Þorgrím Þórðarson,
hefir keisari sæmt riddarakrossi hinnar
rauðu arnar (IV. f].)
Litil athugasemd
viðvikjandi rjömabúum.
Það má heita föst regla nú á tímum,
að líti maður í blöðin, þá dettur maður
óðara ofan á ritgjörðir viðvíkjandi bún-
aði, þar eru gaddavírsgreinar, smjörbúa-
skýrslur, safnforapistlar og svo margt fleira
lærdómsríkt fyrir bændur og búalið er í
blöðunum rætt, að ekki verður það í ftjóta
bragði upp talið, enda var það ekki ætl-
an mín að rita um öll þau mál, til þess
skortir mig bæði þekkingu og löngun.
Það voru að eins fáein orð, sem snerta
rjómabúin, er jeg vildi biðja „Þjóðviljannu
að ljá rúm.
Jeg er búin að heyra og lesa svo
mikið lof um rjómabúin, að jeg er fyrir
löngu farin að leggja trúnað á, að þau
séu stór hagur fyrir land og lýð, af eig-
in reynzlu get jeg ekki talað, því jeg
hefi aldrei lagt mjólk í rjómabú, sú mjólk
sem jeg hefi gengur öll til heimilisþarfa,
og það er einmitt af bví live mikil bú-
bót mér finnst að mjólkinni, að jeg á
svo bágt með að gera mér grein fyrir
hvernig heimilin sem senda megnið af
mjólkinni sinni á rjómabúin, geta haft
viðunanlegt viðurværi.
Jeg hefi heyrt fleiri en einn kaup-
staðarbúa kvarta yfir því, að nú orðið
væri til lítils að senda. bórn í sveit á
sumrum, í því skyni að þau lifðu á ný-
mjólk, því það litið, sem þau fengjuaf mjólk,
þá væri það skilvindu-undanrenna. Sé
nú svo, að ekki sé vandað betur en svona
til unglinga sem teknir eru í því skyni,
að þeir lifi á mjóík, hve mikil skyldi þá
mjólkin vera sem heimilisföstu ungling-
arnir fá?
Það mun því miður satt, að viður-
væri almennings er stórum mun ónota-
legra og kjarnminna, en það •,rar, meðan
mjólkin rann óskipt, inn í búið, börnin
fengu óskilda nýmjólk að drekka og ung-
ir og gamlir nýmjólk út á grautinn, smjör
ofan á brauðið og rjóma út í kaffibollann.
Jeg get, vel skilið að bóndanum komi
vel að auka sem mest tekjur búsins með
smjörsölunni, on álitamál mun það vera,
hvort heimilið er bættara með að missa
mjólkina og fá í staðinn mjöl og m&rgar-
ine úr kaupstaðnum, heimilinu' til fram-
færsju, og benda vil eg mæðrtím og hús-
mæðrum á, að hugsa sig vel um áður