Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 27.07.1904, Blaðsíða 3

XVIIj , Bi
Þjóbviljinn!
123
þær samþykkja að láta svo mikla mjólk
úr heimilinu, að böm þau og unglingar,
sem þær hafa undir höndum verði aðal-
ast á skilvindu-undanrennu i stað ný-
mjólkur.
Sveitakona.
Mannalát. Aðfaranóttina 3. júlí
þ. á. andaðist Jens Benjamínsso^i, formað-
ur og útvegsbóndi við Gullhúsá i Snæ-
fjallahreppi i Norður-tsafjarðarsýslu, eptir
stutta legu í lungnabólgu, tæplega fertug-
ur. — Hann var sonur Benjamíns J'óhann-
essonar, formanns og skipasmiðs á ísa-
firði, og lætur eptir sig ekkju, Margréti
Magnúsdóttur að nafni, og 6 börn, sem
öll eru í æsku, og er því inikill skaði að
fráfalli hans á bezta aldri.
Jens sálugi var laginn formaður, stillt-
ur og gætinn, all-vel greindur, og að
mörgu vel gefinn maður.
Hinn 28. aprilmán. þ. á. andaðist að
heimili sínu Hvassahrauni í Yatnsleysu
str.hreppi bændaöldungurinn Einar Þor-
láksson, 79 ára gamall. Hann varfædd-
ur að Neðradal í Biskupstungum 25.
nóvbr. 1824 og dvaldi þar hjá foreldrum
sinum þangað til hann árið 1855 fluttist
að Hvassahrauni og kvæntist 9. júli s. á.
eptirlifandi eiginkonu sinni, Ingibjörgu
Pálsdóttur, og hófu þau þar s. á. búskap
og bjuggu þar i nær full 49 ár í hinu á-
nægjulegasta hjónabandi. Þau eignuðust,
9 börn, og eru 6 þeirra dáin, en 3 á lífi.
Eitt þeirra er Þórunn húsfreyja i Hvassa-
hrauni. í æsku lærði Einar sál. söðia-
smíði, og stundaði hann þá iðn ásamt bú»
skap sínum hin fyrstu búskaparárin; hann
var mjög fjölhæfur maður og smiður á
flest, hinn mesti verk- og iðju-maður
meðan heilsan entist. Hann var ágætur
heimilisfaðir, og stjórnaði hinu lengst af
stórheimili með framúrskarandi lipurð,
reglusemi og hógværð. Hann varmaður
einkar gestrisinn, skemmtilegur í viðræð-
um, enda fróðar um margt og einkar
minnugur, eins og hann átti kyn til.
Hann var fögur fyrirmynd að stillingu,
kurteisi og háttprýði. Enginn af hinum
mörgu, sem þekktu hann, veit til að hann
hafi nokkurn tíma skipt skapi sínu, eða
gert á nokkurs manns hluta hvorki í orði
né verki, og mun það dæmafátt. Hann
var því virtur og elskaður af öllum, sem
kynni höfðu af honum. Hann lifði og
dó sem sannarlegt guðsbarn. Á. Þ.
Hinn 3. maí þ. á. andaðist að heimili
sinu Stóra-Knararnesi á Yatnsleysuströnd
bændaöldungurinn Jón Olafsson 78 ára
að aldri. Hann var fæddur í Miklabæ í
Biskupstungum í maímán. 1826, og voru
foreldrar hans Ólafur bóndi Stefánsson,
og kona hans Ingibjörg Guðmundsdóttir,
og ólst hann upp hjá þeim. 27 ára gam-
all kvæntist Jón sái. eptirlifandi eigin-
konu sinni Katrínu Jónsdóttur frá Efra-
Seli i Hrunamannahreppi, og voru þau
hjónin systrabörn að skyldleika. Þau
hófu búskap á Þórarinstöðum i sama
hreppi, þaðan fluttust þau að Gröf í s.
hr. og þaðan fluttust þau suður á Vatns-
leysuströnd, að Bjargi, og bjuggu þar í
14 ár. Loks fluttu þau að Stóra-Knarar-
nesi, og bjuggu þar til dauðadags, eða í
hartnær 18 ár. Þau hjón voru í hjóna-
bandi í hartnær 51 ár, og eignuðust sam-
an 7 börn, og eru 4 þeirra á lífi. Jón
sál. var á æskuskeiði talinn með liprustu
mönnum að íþróttum; ágætur glímumað-
ur og góður sundniaður, fjörmaður og
gleðimaður, og hinn mesti þrekmaður til
vinnu. Hjá honum fór saman þrek og
og verklægni. Hann var stakur iðju-
maður, og smiður bæði á tré og járn.
Hann var maður glaðlyndur og geðprúð-
j ur, góður eiginmaður og faðir, trúrækinn,
; friðsamur ög dagfarsgóður. Á. Þ.
j 17. þ. m. andáðist í Reykjavík frú Ólaíía Ól-
; afsdóttir, kona síra Lárusar Benediktssonar,
i fyrrum prests í Selárdal, fædd í Stafholti 12.
j jan. 1849. Foreldrar hennar voru, síra Ólafur
j Pálsson prófastur og dómkii'kjuprestur og kona
i hans Guðrún Ólafsdóttir Stephensen frá Viðey.
! Hún var tvigipt, og var fyrri maður hennar síra
| Páll Jónsson á Hesti (f 1876), þau áttu 2 hörn,
S sem dóu ung. 1878 giptist hún síra Lárusi.
j Þau eignuðust 9 hörn, og lifa 5 þeirra, 1 sonur
■ í 6. bekk latínuskólans og 4 dætur, 3 heima, en
j 1 gipt á Norðurlandi. Prú Ólafía sál. var gáfuð
i kona, vel menntuð og vel að sér.
11. þ. m. andaðist Magnús Hannesson gull-
í smiður í Reykjavík (f. 1869). Banamein hans
! var tæring. Hann var kvæntur Guðfinnu Jóns-
j dóttur, skipasmiðs í Reykjavik; hún lifir mann
! sinn ásamt þrem börnum þeirra.
16. þ. m. andaðist í Reykjavík húsfrú Þuríð-
I ur Magnúsdóttir. Banamein hennar var tæring.
Hún var gipt Halldóri Jónss.yni. Þau áttu sam-
I an 7 börn og eru 4 af þeim á lífi. Hún var
| skynsöm og myndarkona hin mesta.
12. þ. m. andaðist á Landakotsspítalanum
húsfrú Kristín f. Thomsen, úr tæringu. Hún
var gipt Stefáni Snorrasyni skipstjóra. Þau hjón
bjuggu saman í 8 ár og eignuðust 2 börn, og
lifir annað.
128
mátti, eptir þeim orðrómi, sem af yður fertt, svaraði
Líonel kýmnislega.
„Þér eigið við, að mér hafi skjátlazt14,'mælti Drage
þurrlega, „er eg grunaði Durrant og William, en slíkt
getur alla hent, enda erum vér lögregluþjónarnir eigi
fremur alfullkomnir, en aðrir monn“.
Líonel bretti ögn brýrnar, og svaraði engu, en spurði
á ný:
„Hafið bér nokkuð nýtt við að styðjast í málinu?tt
„Nei, alls ekkert“, svaraði Drage.
„Og hvað ætlið þér þá að gjöra?“
„Það get eg eigi sagt yður að svo stöddutt, svaraði
Drage, „en skal þegar láta yður vita, ef eg uppgötva
eitthvað, sem eg get byggt nýjan grun átt.
Líonel var stundar-korn, sem i þönkum. Honum
þótti leitt, að ekkert uppgötvaðist um morðið, en þótti
þó á hinn bóginn rniður skemmtilegt, að hafa lögreglu-
þjóninn snuðrandi þar á heimilinu til lengdar.
En þar sem Drage virtist haf’a mikinn áhuga á
málinu, gat hann þó eigi synjað lionum um samþykki
sitt, og sagði því að lokurn:
„Þér megið vera hér enn í vikutíma, en séuð þér
þá enn jafn nær, þá er bezt að hætta allri rannsókntt.
„Á þessum vikutima11, mælti Drage, er hann gekk
til dyra, „skal jeg hafa safnað svo miklum gögnum, að
þér óskið þess sjálfur, að rannsókninni verði haldið á-
fram“.
Þegar Drage var farinn, hallaði lávarðurinn sér
aptur á bak í stólnum, og var mjög hugsandi, en leit þó
öðru livoru á þétt ritaða pappírsörk, er lá fyrir framan
hann á skrifborðinu.
125
borðinu. — Jeg tók hringinn, og fékk þá báða, til að
fylgja mér til Landy Court.tt
Skýrsla þessa vitnis var iniklu lengri, þótt óþarft
sé að geta hennar nákvæmar, þar sem hins er áður getið.
Skyrsla John’s Fanus:
„Jog er vagnstjóri hr. Kynsam’s. — Blóðið á ermi
hans er hundsblóð. — Hundurinn skar sig í löppina fyrir
rúmri viku. — Hr. Kynsam, sem þá var í síðsloppnum,
batt sjálfur um sárið, og fór jeg með hundinn upp á her-
bergi hans. — Kom þá blóð á aðra errni hans, og benti
jeg honurn sjálfur á það þátt.
Llrskurðurinn hljóðaði á þá leið, að um ásetnings-
morð væri að ræða, er framið hefði verið af einum, eða
fleiri óþekktum mönnum.
„Eins og atvik voru, var eigi auðið, að kveða upp
annan úrskurðtt, mælti Drage all-dapur í bragði.
12. kapítuli.
Drage hittir gamlan kunningja.
Það var alveg rétt, sem Drage sagði, að kviðdóm-
nrinn gat eigi komizt að annari niðurstöðu.
Drage hafði haft grun á Durrant, en vitnisburður
William’s, er sýndi, hvernig hringurinn var kominn í
hans vörzlur, hreinsaði hann af öllum grun.
Hann hafði einnig haft William grunaðan, en vitn-
isburður þjónsins sannaði sakleysi hans, er hann var bor-
inn saman við skýrslu læknisins.