Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 31.08.1904, Blaðsíða 3

XVII. , 35.
Þjó«vir,jiNfí
139
fyrir þetta hefir hann stundað embætti sitt með
frábærri árvekni og aldrei látið það neins í
missa. Auk alls þessa, hefir hann jafnan stað-
ið i fylkingarbroddi í öllum sveitarmálum og
um mörg ár verið i hreppsnefnd, og haft mikil
og góð afskipti af héraðs- og landsmálum yfir
höfuð, enda hefur mátt telja hann skörung til
allrar andlegrar og líkamlegrar vinnu, sem hann
hefur gengið að. Það er ánægjulegt að geta gef-
ið yfirboðurum sinum slíkan vitnisburð, og þvi
ánægjulegra þegar hann verður rökstuddur með
einróma aðkvæði allra sem til þekkja, en enginn
maður má taka það svo, að aldrei hafi orðið
meiningamunur milli hans og nokkurs manns, þvi
einmitt milli hans og þess sem þetta ritar, voru
ólikar skoðanir um eitt skeið á einu atriði,
sem miklu varðaði, en þegar báðir hlutaðeigend-
ur láta sannleikann sannfæra sig, þá er aldrei
að óttast að stundar skoðun geti haft nein spill-
andi áhrif á samvinnu og vináttu slíkra ágætis-
manna sem sira Þórður er alþekktur að, og er
ljúft að minnast þess þegar menn skilja. Þess
má og geta, að á síðastliðnu ári flutti héðan úr
Dýrafirði annar prestur, sem sannarlega var ept-
ir sjá að, prúðmennið síra Kristinn Danielsson.
Hann var og er sönn fyrirmynd þess, hvernig
prestar eiga að vera í öllu dagfari sínu og fram-
komu.
17. júli þ. á. andaðist að Árnarnesi í Dýra-
firði Kristján Jónssmi, fæddur í Alviðru 25. des-
ember 1837. Foreldrar hans voru Jón bóndi
Magnússon i Alviðru, og kona hans Borgný dótt-
ir Guðmundar eldra Hákonarsonar á Brekku á
Ingjaldssandi, íbróður Brynjólfs hreppstjóra, föð-
ur Guðmundar dannebrogsmanns á Mýrum).
Kristján ólst upp í Alviðru og ól þar allan ald-
ur sinn að frá teknum 3 árum, en var fluttur
þaðan fyrir fáum vikum, mjög veikur, áður en
hann dó, hann bjó i Alviðru 34 ár, en var 36 ár
í hjónabandi með konu sinni Vigdísi Teitsdóttur,
-sem hann missti 4. júni 1900, af 6 börnum þeirra
hjóna, eru á lifi: 1 sonur giftur, og 3 dætur,
ein þeirra gift. Kristján var starfsmaður mikill,
verkhygginn og hagvirkur, og þrifamaður i bú-
i 1 i" 1 — 1 'i'——......
skap sínum, og að mörgu leiti vel gerðurmaður
í stöðu sinni.
Mannalát.
24. júní f. á (1908) andaðist að Hamri
á Langadalsströnd í Isafjarðarsýslu ekkj-
an Kristbjörg Friðriksdöttir, 78 ára að
aldri. — Hún var fædd í Hörgshlíð í
Mjóafirði, og voru foreldrar hennar Frið-
rik Bjarnason, bóndi í Hörgshlið, og kona
hans, Rannveig Jónsdóttir, sýslumanns
Amórssonar yngra. — ólst hún upp i
foreldrahúsum, unz hún, 19 ára að aldri,
fluttist til dbr.manns öísla Bjarnasonar á
Armúla, og giptist þar Jóni Bjarnasyni,
bróður Gísla dbr.manns. — Frá Ármúla
fluttust þau að Laugalandi, og byrjuðu
þar búskap, og þar missti hún mann sinn,
eptii tveggja ára sambúð. — Þau eign-
uðust eitt bam, Rannveigu Jónsdóttur,
nú búandi á Hamri á Langadalsströnd,
er fyrst giptist Jens Einarssyni, bónda á
Hamri, og eptir lát hans Halldóri Pálma-
syni, sem einnig er dáinn.
Eptir lát manns síns bjó Kristbjörg
sáluga skamma hríð að Laugalandi, og
fluttist þaðan að Hallsstöðum á Langa-
dalsströnd, og giptist þar nokkmm árum
síðar Magnúsi Bjömssyni, Bjömssonar í
Bemfirði í Reykhólasveit, og fluttust þau
þá að Berufirði, og voru þar tvö ár, sem
vinnuhjú, hjá foreldrum Magnúsar, en
fluttust síðan að Hofsstöðum í Þorska-
firði, og bjuggu þar i 40 ár.
Þeim Kristbjörgu og Magnúsi varð
alls þriggja barna auðið, og vom þau:
Bjöm eldri, er varð úti á Þorskafjarðar-
heiði, Bjöm yngri, er dó á bernskuskeiði,
og Margrét, sem nú dvelur í Ameríku,
og gipt er Sumarliða Kristjánssyni frá
Barmi í Reykhólasveit.
Magnús Björnsson var að ýmsu leyti
dugnaðar- og merkis-bóndi, og bjuggu
þau hjónin á Hofsstöðum við all-góð efni,
og áttu part í jörðinni, og hélt Krist-
björg sáluga þar áfram búi í tvö ár, ept-
ir lát manns síns (f 1898), en fluttist
síðan að Hamri, til Rannveigar dóttur
sinnar, og dvaldi hjá henni, unz dauð-
inn kvaddi hana frá heimi þessum, sem
fyr segir.
Meðan Kristbjörg sáluga dvaldi á Halls-
stöðum, eptir lát fyrri manns síns, eign-
aðist hún launson með Sigurði Þorsteins-
syni, er síðar var bóndi að Strandseljum,
og á Hjöllum, í Ogurhreppi, og hlaut sá
sveinn nafnið Jón Guðmundur, og er
nú bóndi að Breiðabóli í Ytri-Skálavik,
kvæntur Kristínu Jensdóttur, systur
Sveins Jenssonar, húseiganda og útvegs-
manns á Isafirði, og er Jón Guðmundur
því samfeðra hálf-bróðir fyrrum hrepp-
stjóra Hávarðar Sigurðssonar á Gmndar-
hóli i Bolungarvík.
Kristbjörg sáluga var einstök atorku-
og myndar-kona, er stóð vei i stöðu sinui,
og gat sér bezta orð allra, er henni
kynntust. — Hún var kona hjartagóð, og
góðgjörðasöm, er ekkert gat aumt séð, án
þess að vilja líkna og hjálpa, að því er
nákunnugur maður hefir frá skýrt.
Islenzku blöðin í Yesturheimi, „Lög-
144
„Hvað er að, Drage?“ mælti hann forvitnislega.
„Hafið þér uppgötvað nokkuð?“
„Já að visu, og það eigi þýðingarlitiðu.
Hafið þér komizt eptir því, hver myrt hefir veslings
irænda minn?“
„Reyndar ekki enn“, svaraði Drage, „en jeg heh
sterkan grun á því, að mér takist bráðlega að ná i söku-
dólginnu.
„Hver er það?u spurði William ákaft.
„Það segi jeg ekki, sem stendur“, svaraði Drage.
„Yður er óhætt að trúa mérfyrir þvíu, mælti Wiili-
am hálf-grainur. „Hver veit, nema eg geti eitthvað að-
stoðað yður?“
„Ætlið þér að gjöra það, ef eg segi yður allt, sem
eg veit?“
Kynsam varð hálf-hikandi, því að ekki féll honum
starfinn mjög vel.
„Jeg hirði eigi um þann starfau, mælti hann að
lokum. „Það er ekkert fýsilegt, að eiga að eltast við
náungannu.
„Hvað er að því, þegar náunginn hefir gjörzt sekur
í morði? Auk þess beiðist eg eigi aðstoðar yðar til
annars, en að finna vopnið, sem morðið hefir verið fram-
ið meðu.
„Jeg hefi ekkert á móti þvíu, svaraði Kynsam.
„Segið mér því, hvað um er að vera, og skal eg þá
liðsinna yður, sem mór er auðið“.
Með þessum ummælum rétti William honum hönd
sina, en Drage varð þá kafrjóður í andliti, og tók ekki
á hönd honum.
„Nei, hr. Kynsaro' Mér sæmir eigi að taka i hönd yðar.
141
„Geotfrey Roehe er eigi í Landy Court“, svaraði
frú Westcote óttaslegin.
„Ekki núna! En hann hefir verið hér, og skilst
mór nú, hvernig Piers lávarði hefir eyðzt fé, og hvernig
á því stóð, að hann dó skuldum vafinnu.
„Yður skjátlast — yður skjátlast“, mælti frú West-
cote, og sló saman höndunum.
„Nei, mér skjátlast ekki, ungfrú Clara Vaux; mér
skjátlast ekki, frú Geotfrey Roche; mér skátlast ekki, frú
Westcote. Geoflrey Roche er sami maðurinn, sem öðl-
ingurinn Píers lávarður, þrælmennið í Lundúnum.
Hann sóaði fé sínu fýrir yður, og þegar hann gat
ekki sóað meiru, gerði hann yður að ráðskonu sinni á
Landy Court. Er þetta ekki satt?“
„Jeg svara yður ekkiu.
„Jég skipa yður að svara“.
„En jeg neita þvi“.
„Segið mér þá að minnsta kosti, hvort þór eigið
«nn rýtinginn, er Beldon lávarður myrti sig meðu.
„RýtinginnP stamaði hún, og leit undanu.
„Já! rýtinginn, sem var skreyttur gimsteinum, og
eem ef til vill á eptir að koma fram i nýju glæpamáliu.
„Jeg hefi hann ekki, og hefi aldrei séð hann síðan*.
„Má vera. En kynlegt þykir mór það þó, að sárið
á brjósti Beldon’s lávarðar skyldi vera þríhyrnt, eins og
sárið á brjósti Píers lávarðar“.
„Rýtingurinnu, mælti Drage enn fremur, mjög á-
stúðlega, „var svo í lögun, að sárið hlaut að verða þrí-
hyrnt, og hann var yðar eign. — Þér voruð í húsinu i
Regent-flkemmtigarðinum, er Beldon dó — og sömuleiðis