Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 07.09.1904, Blaðsíða 2

Þjúö VILJINN ■
L4‘J
Tryggvi Gí-unnarsson laut þá að Jóni Öl-
afssyni bekkjanaut sínum og vini og
hvíslaði einhverju að honum. Rétt á
eptir biður Jón Ól. urn orðið og er skrif-
aður á listan. En svo dróst lítið eitt að
hann kærnist að, því að aðrir voru að
tala. I því kemur Einar aptur inn í hós-
ið, en er Jón verður þess var, þá stryk-
ar hann nafn sitt aptur út af listanum.
Hann treysti sér betur að fást við Einar,
ef hann væri fjarverandi, kappinn!
Nú var tekið að leggja fyrirspurnir
fyrir þingmannsefnin.
B. H. Bjarnason kaupmaður spurði,
hvort þm.efnin vildu stuðla að því að
fréttaþráðurinn verði lagður til Suður-
landsins, þrátt fyrir 300 þúsund kr. tillag
til landsíma hér, — að stofnað verði í
Reykjavík tollfrjáls vörugeymsluhús —
og að verzlunar og siglingalöggjöf lands-
ins verði tekiu til rækilegrar endurskoð-
unar.
Jón Jensson vildi skilyrðislaust fá
sæsímann til Suðurlands og hét einnig
að fylgja hinu tvennu. — Gr. B. kvaðst
ekki sjá ástæðu til að amast við því að
síminn kæmi á land eystra, ef full trygg-
ing væri fyrir því, að öruggt samband
fengist þaðan landveg til höfuðstaðarins.
Sagði hann óhugsandi, að ekki mætti hafa
hér landsíma, sem í öðrum löndum. Hinu
svaraði hann játandi.
Bj'órn Jönsson ritstjóri vildi heyra
hvernig þeir hugsuðu sér að rétta hinn
geysilega tekjuhalla landssjóðs frá síðasta
þingi. G. B. hafði ekkert hugsað um þetta
atriði og var með öllu óviðbúinn; færðist
hann því undan að svara fyrri, þótt hann
hefði hingað til jafnan talað fyr. En úr
þessu fór hann í kjöifar Jóns Jenssonar
og studdist við bans svör. — Jón Jens-
son svaraði þvi, að hann vildi aðhyllast
sparnaðarstefnu í fjármáium og skýrði vel
skoðun sína um það efni. —G. B kvaðst
vera á sama máli, en vildi þó fá nýja
tolla, helzt á útlendri álnavöru.
Pórður Tlioroddsen (stórtemplar) spurði,
hvort þm.efnin vildu styðja að því að
lögleitt yrði aðflutningsbann á áfengi,
láta frv. um það koma fram á næsta þingi
og flytja það.
Jón Jensson kvaðst mundu verða með-
flytjaudi að slíku frv. en var á móti
hækkun á víntolli og vínsölubanni. - -
Gr. B. vildi helzt vinsölubann fyrst, eða
þá aðflutningsbann, ef það sýndi sig við
næstu kosningar eptir 5 ár að þjóðin vildi
það. — En þegar kjósendum líkaði ekki
þetta, þá fór hann að grauta í loforðum
sínum og varð á endanum á sama máli
og Jón Jensson.
Hannes Hafiiðason skipstjóri vildi að
kjördagur yrði færðui í kaupstöðum til
10. okt, til þess að sjómenn gæti notið
réttar síns. Vildi fá vita á Vestmanna-
eyjar og aukna strandgæzlu.
Jón Jensson var með færslu kjördags
til 10. okt. í kaupstöðum, en framboð
skyldu þó gerð jafnsnemma og nú — Gr.
B. vildi láta færa kjörtímann um mánuð
um allt land — Var þar með auðséð, að
hann hafði ekkert veður af þvi, hvers-
vegna Norðlendingar og Austfirðingar
vildu liafa kjördag fyrir miðjan sept. og
sýndi það með öðru ókunnugleik hans á
ástæðunum fyrir þessari lagagrein. — J.
J. vildi leggja fé til vita og kvað oss
eiga fulla heimtingu á nægilegri strand-
gæzlu frá Dana hálfu. Gr. B. var sam-
þykkur.
Þorv. Þorvarðsson vildi láta gera gang-
skör að því, að alþýðu manna gæti liðið
sem bezt á elliárum. Vildi til þess styrk
úr landssjóði. — J. J. var hlynntur þeirri
hugruynd og vildi veita fé til eflingar
sjúkrasjóðum. — GL. B. vildi láta alla hafa
eptirlaun.
Fundinum sleit um miðnætti. Jókst
stórum fylgi Jóns Jenssonar á þessum
fundi, en fylgi Gr. B. fór að sama skapi
þverrandi, því að mönnum gast illa að
hverflyndi hans og hálfyrðum, er fram
kom í flestum málum.
„Gjallarhorns“-gopkúlan.
Það er alkunnugt, og margreynt, að
þar sem stjórnin er ill, og órettlát, þýtur
brátt upp ýmis konar illgresi — ýmis
konar óþokkaskapur, og varmennska —,
eins og gorkúlur á gömlum haug.
Til þess að halda sér í valdasessinum, j
þarf slík stjórn á ýmsum bprúttnum fylgi-
fiskum að halda, er hún geti beitt fyrir
sig, til þess að bfrusgja, og rasgja, andstœð-
inga sína, því að á róginum byggist ein- \
att öll tilveruvonin hennar, þar sem eig- ]
in verðleikar hennar eru eigi þess eðlis,
að þeir geti aflað henni fylgis.
Því miður er og sjaldan neinn iiörg-
ull á slíkum piltum, er fegnir vilja leieja
sig þeim, er völdin hafa, og látanotasig
til hvers konar varmennsku og óþokka-
skapar, í von um, að hljóta þá, fyr eða
síðar, í soltin gin sín, einhverja mola af
borðum valdhafanna.
Hér á landi mun engum hafa dulizt
það, að á siðari árum hefir gorkúlum
þessnm farið óðum fjölgandi, og sJœm l/end-
ing er það óneitanlega, hvað sem öðru
líður, að síðan ngja stjórnin settist á Jagg-
irnar t retur, virðist vera hJaupinn nJlra
mesti ofvöxtur í ýmishonar iUgresi, er vef-
ur sig æ fastar og fastar utan um hana,
unz það að líkindum — kyrkir hana að
lokum.
Ein af þessurn óþverra-gorkúJum á
mykjuhaugi íslenzka þjóðh'fsins, er búð-
arsláninn’ Jón Stefánsson, sem verið hefir
við verzlun Havsteen’s konsúls á Oddeyri,
þess hefðarmanns, og látinn er gefa út
blaðið „Grjallarhorn11.
Hann er alveg óþreytandi, að því er
þá þokka iðju(!) snertir, að reyna að rægja
og liælbíta ýmsa beztu menn landsins, t.
d. PáJ Breim amtmann, héraðslækni Guð-
mund Hannesson, Stefán kennara Stefáns-
son, og yfir höfuð alla, sem ekki eru já-
bræður ráðherrans, eða hann hyggur hon-
um eitthváð vera í nöp við, jafn framt
því er honum ekki verður meira fyrir
N V ílf., 36.
því, að reyna að umhverfa réttn máli, til
að blekkja þjóðina, en að drelcka 'blá-
vatn.
Allar aðfinnslur |við stjórnina telur
hann sprottnar af rmannvonzku“, „hatriu
og „fúlmennskuu, kallar þær „ástæðulaus
brígslyrðiu, „heimskulega ofsóknu, ..þ}Tð-
ingarlausa delluu o. s. frv. o. s. frv.
Röksemdaleiðslu forðast hann alveg,
sem eldinn heitan, og í stuttu máli er
blaðamennska hans því líkust, sem hún
væri Jclunnaleg stæJing, eða lakleg útgáfa
ýmsra allra verstu sorpgreinanna, er birzt
hafa í „Þjóðólfi“, og er þá mikið sagt;
en sá er þó munurinn, að þar sem blyggð-
unarsemi „ÞjóðÓlfsu-mannsins er þó enn
svo mikil, að hann lætur slíkar greinar
optast birtast undir einhverju dularnafni,
þá birtast þær sem ritstjórnargrejnar í
„Gjallarhorniu, því að þar er’allri blyggð-
unarsemi algjörlega kastað fyrir borð.
Um undirskript danska forsætisráð-
herrans undir skipunarbréf ísl. sérmála-
ráðherrans, sem „Þjóðv.“, og fleiri blöð,
hafa með skýrum og óhrekjandi rökum
sýnt fram á, hve háskaleg er þjóðfélagi
voru — þar sem eigi verður um þing-
ræði talað hér á landi, ef það við gengst,
að danskur ráðherra, óháður alþingi, ræð-
ur því, hver sérmálaráðherra vor er —
segir búðarsláninn í „Grjallarhorniu, að
hún hafi „ekki minnstu þýðingu" — það
er öll rökfærslan hjá gorkúlunni í „Grjall-
arhorni“ —, og þá er svo sem sjálfsagt,
að þjóðin trúi, enda þótt hver maður geti
reyndar gizkað á, að ekki verði við því
búist, að þessi lítt menntaði búðardreng-
ur hafi meira vit á þessu, en kötturinn
á himintunglanna gangi.
En svo er ósvífnin og frekjan hjá
þessum lceypta leigusnáða stjórnarinnar á
háu stígi, að í hvert skipti sem hann
ber strákskap og óþokkahætti sjálfs sín
vitni í „Gjalíarhorniu, þykist hann jafn-
an t.ala þar í þjóðarinnar nafni(!!)
Fyr má nri vera flónska, og mont, en
að setja sjálfan sig jafn greinilega á „for-
undrunarstólinn“ frammi fyrir almenn-
ingi(!)
En hugmyndir hans um sjálfan sig,
og um þýðingu þess þarfa(!) verks, sem
hann er að vinna fyrir stjórnina, eru og
ekki smáar, þar sem hann taldi sig þog-
ar maklegan þess á síðastl. vori, að fá
forstöðu útibús „íslandsbankau á Akur-
eyri. að Jaunum fyrir strákskap sinn, enda
er það og sýnilega ekkert annað, en
löngunin til þess, að komast að „matar-
trogiu stjórnarinnar, sem stjórnar öllum
rótarhætti mannaumingjans.
En þrátt fyrir allan sleikjuháttinn við
ráðherrann, og fjósaverkin í þágu flokks
hans, varð pilturinn þó af bit.anum, með
því að ráðherrann mun, sem von var,
hafa blyggðast sín fyrir, að kannast við
hann opinberhga, sem sinn þjón; en þetta
skilur svo mannauminginn, sem vott
þess, að hann þurfi að herða sig enn
betur, og hamast því síðan, sem naut í
flagi, meira, en nokkru sinni fyr, að at-
yrða og rægja sér betri menn, í von um,