Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 15.12.1904, Blaðsíða 4

200
ÞjÓðvILJXNN.
xvm., 50.

W
2
í Hafnarfirði.
Eins og allir vita. og ekki eru neinar nýungar, hvorki í Hafnar-
flrði, eða annars staðar, eru jólin mesta stórhátíð ársins.
Til þess að fullkomna
jólagleðina
eru ]V)laí>jMliriiar.
Það er aiveg spánnýtt í Hafnarflrði, að geta þar fengið gagnlegar,
fagrar og ódýi ar jólagjaflr. —
Yerzlun
P. J. Thorstemsson & Co. í
Hafnarfirði
selur Epli og vinber
mjög ódýrt.
ÍlSUens
P. J.
&
selur nú mjög margbreytta muni
til jólagjafa'
handa fuliorðnum og börnum. —
Komið og skoðið!
Allir velliomiiir:
Otto Monsteds
daiiska, smjörlíki
ei bezi.
JY[argarim §
er aítió öen Geóste.
PRENTSMIÐJA PJÓÐVIIjJANS.
198
á ferðum járnbrautanna um kvöldið, bauð Dacre mér að
vera bjá sér um nóttina.
rEn jeg get hvergi kotrað þér niður, nema í einu
skotinu hérna í salnum“, mælti Dacre, „og vona eg, að
þér sofnist þar vel“.
Það var einkennilegt svefnherbergi að því leyti, að
upp með veggjunum stóðu alls staðar háir bókaskápar,
troðfullir af ýmsum gömlum skræðum; en þar sem eg
hefi lengi verið allra-mesti bóka-ormur, fór því fjarri, að
mér félli þetta ílla.
„Getur verið, að útbúnaðurinn á svefnherberginu
þvi arna sé, hvorki þægilegur, né i samræmi við kröfur
tízkunnar“, mælti Dacre, „en hann hefir þó engu að síð-
ur kostað margan skildinginn, því að jeg hefi varið frekri
milljóninni, til að kaupa muni þá, er þú sérð hér um-
hverfis þig, enda eiga flestir þeirra sér einhverja sögu,
sem óefað væri ómaksins vert að segja frá“.
Við sátum sinn hvoru megin við arininn, er Dacre
mælti þetta, og varð mér þá lifið á borðið, sem stóð til
hægri handar honum.
Þar lá þá opið kálfskinnshandrit, og umhverfis það
ýmsir sjaldséðir gripir, t. d. stóreflis trekt, er vitrtist vera
úr svörtum við, og voru epin bæði brydd með látúni.
„Þetta er skrítinn forngripur“, mælti jeg, „hvernig
skyldi nú sagan hans vera?“
„Já, kynni eg hana!“ mælti Dacre. „Þess hefi eg
opt óskað mér. En líttu betur á hana“.
Jeg virti trektina nú betur fyrir mér, og sá þá, að
hún var eigi úr tré, eins og jeg hafði ímyndað mér, heldur
úr leðri, sem var orðið afar-hart af elli.
199
Trektin var svo stór, að hún hlaut að taka frekan
pott, og bæði opin látúnsbrydd.
„Nú, hvernig lízt þér á bana?“ spurði Dacre.
„Jeg hefi séð svipuð, álíka hörð, vatnsílát“, svaraði
jeg „og gizka eg á, að hún sé eigi yngri, en frá seytj-
ándu öldinni, og hafi verið eign einhvers vínsala“.
„Að þvi er aldurinn snertir, átt þú að líkindum
kollgátuna“, anzaði Dacre, „og óefað hefir trektin einn-
ig verið notuð, til þess að fylla ílát með fljótandi efni;
en ef mér eigi skjátlast, hefir það liklega verið kynlegur
vínsali, sem trektina notaði, og ilátin, sem fyllt voru, al-
veg sérstaks eðlis. Tókstu ekki eptir neinu sérstöku við
mjórri enda trektarinnar?“
Jeg hélt trektinni nú upp að ljósinu, og sá þá, að
hún var eitthvað trosnuð, á að gizka fimm þumlungum
fyrir ofan látúnsspöngina, sem var um mjórra opið, eins
og sargað hefði verið í hana með bitlausum hníf.
„Það hefir verið sargað þarna í stútinn á henni“,
mælti jeg.
„Heldurðu, að það sé eptir hníf?“ spurði Dacre.
„Hvort sem verkfærið hefir verið hnífur, eða eitt-
hvað annað“, svaraði eg, „þá hefir þurft átak, til þess að
þrýsta þessum merkjum í jafn hart efni. En hver er
þín skoðun um þetta? Mér sýnist það á þér, að þú vitir
meira, en þú lætur uppi“.
„Dacre brosti, og kvaðst hafa eignazt trekt þessa
fyrir fáum dögum, og hefði hún fundizt i gömlu húsi, á-
samt fleiri fornmenjum, er sannað væri, að Nicholas de
la Reyníes hefði átt; en hann hófði verið hátt settur em-
bættismaður á döguin Loðvíks konungs XIV., og væri
því sennilegt, að trektin hefði einnig verið eign hans.