Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 06.01.1905, Blaðsíða 3

XIX., 1.
Þjóðviljinn .
3
Betar, að prentararnir ættu það ekki eptir,
að reka sig fremur óþægilega á það, að vinalæti
stjórnarliða, og bráðabirgða-hjálpsemin þeirra, get-
ur, áður en lýkur, snúizt upp i ærið gráttgaman.
Blaðið „Ingólfur“
skiptir um ritstjóra nú um áramótin, og tekur
cand. phílos. Benedikt Sveinsson við ritstjórninni,
í stað cand. mag. Bjarna Jónssonar, sem annazt
hefir ritstjórnina, síðan blaðið var stofnað.
Mörgum þykir óefað eptirsjá að hr. Bjarna
Jðnssyni, er hann sleppir ritstjórninni, en þar
sem hr. Ben. Sveinsson hefir átt góðan þátt í
politík „Landvarnarmanna11 að undanförnu, þá
má óefað treysta þvi, að „Ingólfur11 fylgi lands-
réttindamáli voru engu siður röggsamlega hér
eptir, en hingað til.
Með friði og spekt
hefir allt verið i lærða skólanum í vetur, sem
betur fer, og er það að vísu eigi vottur þess, að
piltum hafi yfirleitt geðjazt vel að afskiptum
stjórnarinnar af málefnum skólans, sem þvert á
móti hafa vakið megna óánægju í skólanum, sem
annars staðar.
TÞað, sem mestu ræður, er á hinn hóginn mjög
rík meðvitund pilta pm það, að sérhver ókyrrð,
er nú brvddi á, yrði skoðuð, sem eins konar upp-
reisn fyrir Björn M. Olsen rector, og ekkert er
piltum fjær skapi.
Óefað eru og lærisveinar lærða skólans engu
óstýrilátari, eða meiri fyrir sér, þrátt fyrir óspekt-
irnar í fyrra vetur, en piltar gerast almennt á
þeirra reki, svo að vonandi er sögu óspektanna
í skólanum nú að fullu lokið.
Þess krefst og sómi lærða skólans, og hann
ættu piltar allir að vilja styðja og efla.
Mannal át.
í 50. nr. blaðs þessa var getið láts
ekkjufrúar Ingibjargar Jöhannsdóttur Han-
sen, or andaðist í Reykjavík 11. des. sið-
astl. — Ingibjörg sáluga var fædd í
Reykjavík 14. nóv. 1817, og var því
frekra 87 ára að aldri, er húu andaðist.
— Foreldrar hennar voru Jóhann Jóhann-
esson og Margrét Jónsdóttir, kona hans,
er bjuggu í Hlíðarhúsum í Reykjavík, og
ólst hún upp í foreldrahúsum; en frá
fermingu var hún í 14 ár samfleytt hjá
sama fólki í Reykjavík, foreldrum Thom-
sens systranna sálugu, og giptist þar
dönskum manni, Hasmus M. Hansen, verzl-
unarmanni í Reykjavík, ættuðum frá Oð-
insey í Danmörku. Yar hann fyrst við
verzlunarstörf i Reykjavík, en síðan verzi-
unarstjóri í Flensborg í Hafnarfirði, og
andaðist þar árið 1855, svo að Ingibjörg
sáluga lifði nær 50 ár, sem ekkja.
JÞeim hjónum varð alis 7 barna auðið,
og eru nú að eins tvö á lífi: Morten, for-
stöðumaður barnaskólans í Reykjavik,
og Anna, gipt A. Lorenzen, hanzkagjörð-
armanni í Kaupmannahöfn.
Eptir lát manns síns fluttist Ingibjörg
sáluga aptur til Reykjavikur, og dvaldi
þar því alla æfi, nema þann stutta tíma,
er hún var í Flensborg í Hafnarfirði. —
Börn sín lót hún sér*fcnjög umhugað um,
að mennta sem bezt, og bjó með fyr
nefndum syni sínum til dauðadags, og
veitti heimili hans forstöðu, enda naut
hún lengstum góðrar heilsu.
Þau mæðgin ólu upp tvö börn: stúd-
ent Karl Niculásson, sem nú er verzlun-
armaður í Reykjavík, og Agnesi, dóttur-
dóttur Ingibjargar, sem nú er gipt Kj'ödt,
málfærslumanni í Kallundborg.
Frú Ingibjörg sáluga var mesta mynd-
arkona, og sann-nefnd gæða-manneskja,
sem að vísu var freniur fáskiptin, og átti
fáa vini, en aldrei brást þeim að t-rygð
og vinfesti, er henni kynntust.
Jarðarför hennar fór fram í Reykja-
vík 10. des., og var likfylgdin einkar
fjölmenn. —
6. des. siðastl. andaðist Einar Jónsson,
fyrrum kaupmaður á Eyrarbakka, 73 ára
að aldri, fæddur 1. des. 1831. Hannvar
sonur Jóns bónda Grímssonar í Traðar-
holti, og hafði um hrið all-mikil efni
undir höndum, sem voru þó til þurrðar
gengin að mestu, er haun andaðist. —
Af börnum hans eru tvö á lífi: Sigfús
Einarsson, söngfræðingur, og Ingibjörg Ein-
arsdóttir, gipt síra Bjarna Þórarinssyni í
Winnipeg. —
9. okt. síðastl. lézt að Öxnafelli í Eyja-
firði húsfrú Rósa Jónsdóttir, bónda Bjarna-
sonar í Leyningi í Eyjafirði, 65 ára að
aldri. — Ilún var gipt Þorsteini hrepp-
stjóra Thorlacíus á Öxnafelli, er lifir hana,
ásamt tveim uppkomnum sonum, síra
Einari Thorlacíus í Saurbæ, og Jóni Thor-
Jacius, er nú býr á Öxnafolli.
Rósa sáluga nam ljósmóðurstörf í Kaup-
mannahöfn, er hún var um tvitugt, og
heppnuðust þau störf vei, og var læknir
góður, og talin dugnaðar- og myndar-
kona.
Bessaetöðum 6. janúar 190 T.
Tiðari'ar milt, og hagstætt, fram yfir áramót-
in, og síðustu dagana hæg norðanátt, og væg
frost.
Jarðarför amtmanns Páls Briem fór fram í
208
að var á þriðju vatnsfötunni. En langt er nú liðið, síð-
an atburðir þessir gerðust, og allir löngu dánir, er þar
voru við riðnir, svo að minnstu skiptir, hvernig þeir lótu
lífið. En hefirðu Dokkra hugraynd um, hvað það var,
sem þú sást?u
„Glæpamann, er látinn var sæta vatnspintingunni“,
svaraði eg, „og hlýtur stúlkan að hafa framið einhvern
stórglæp, ef hegningin, sem hún varð að þola, hefir stað-
ið í réttu hlutfalli við glæpiun“.
„Skjátlist mér eigi, þá getum við huggað okkur við
það“, mælti Dacre, sveipaði að sér síðsloppnum, og þok-
aði sér nær ofninum.
„En hvernig getur þú vitað, hver hún var?“
I stað þess að svara, tók Dacre gamla skræðu, í kálf-
skinnsbindi, úr bókaskápnum.
„Við skulum sjá, hvað bókin sú arna segir“, mælti
hann, „og geturðu þá sjálfur dæmt um, hvort mér skjátl-
ast. Hér stendur: Hún var leidd fyrir hæztarétt, og sök-
uð um það, að hafa myrt föður sinn, hr. Dreust d’ Au-
bray, og báða bræður sína, og var annar þeirra. liðsfor-
ingi, en hinri hæztaréttarmálfærslumaður.
Það virtist harla ótrúlegt, að hún hefði framið ó-
dæðisverk þessi, þar sem hún var lítil vexti, og góðlát-
leg í sjón, bjarthærð, með einkar Ijósblá augu; en hæzti-
réttur dæmdi hana þó seka, og ákvað, að beita skyldi
pintingum við hana, til þess að neyða hana, til að skýra
frá því, hvort nokkrir væru samsekir henni.
Að pintingunum loknum átti að fara með hana t-11
Greifatorgsins, höggva af henni höfuðið, brenna líkið, og
láta vindinn feykja öskunni í ýmsar áttir.“
205
Hann hóf biðjandi hendur til himins, og stökk svo
út, í fáti eða ofboði, eptir að hafa kallað eitthvað til stúlk-
unnar, sem eg eigi heyrði.
Svartklæddi maðurinn gekk nú til stúlkunnar, tók
snærisspotta af handlegg sór, og batt saman ulnliði stúlk-
unnar, er rétt hafði rólega fram hendurnar.
Að þvi loknu greip hann óþyrmilega í handlegginn
á henni, og dró hana að tróhestinum, lypti henni síðan
upp á hann, og lagði hana þar endilanga, með andlitið
upp í lopt.
Jeg sá, að varir hennar bærðust ótt, og þó að jeg
heyrði ekkert, þóttist eg þó vita, að hún væri að biðjast
fyrir.
Fætur hennar hóngu sinn hvoru megin niður með
tréhestinum, og jeg sá, að ófétis böðlarnir, og aðstoðar-
menn þeirra, höfðu bundið snæri um ökkla henni, og fest
hinn endann í járnhringi, sem voru á gólfinu.
Mér varð þungt um hjartaræturnar, er eg sá allan
þenna undirbúning, sem ekki vissi á neitt gott, en gat
þó á engan hátt, þrátt fyrir hræðsluua, sem greip mig,
slitið augun frá því, er fram fór.
Maður kom inn með fulla vatnsfötu i hendinni, og
eptir hann kom annar maður, með sína fulla vatnsfötuna
í hvorri hendi.
Yatnsföturnar voru allar settar niður hjá tróhestinum.
Maðurinn, er fyr kom inn, hafði haldið á stórri tré-
ausu, með löngu skapti, í annari hendinni, og rótti hann
nú svartklædda manninutn hana.
Nú kom einn af böðlunum með hlut, sem jeg í
draumnum þóttist þekkja — þóttist hafa sóð áður —; það
— já, það var -- leðurtroktin.
var