Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 02.02.1905, Blaðsíða 3

XIX., 5.
19
‘Þjóð'vilj'inn.
sýslu um þrítugt. — Læcur eptir sig ekkju og
2 börn.
4, Valdimar Björnsson, 27 ára, húsmaður á ísa-
íirði, nýkvæntur og barnlaus.
5, Jölumnes Finnbogason, Jóhannessonar, á Isafirði,
ókvæntur, um tvítugt.
G.Þorsteinn, unglingspiltur úr Steingrímsfirði.
Á þriðja bátnum, er var á ferð frá ísafirði
til Bolungarvíkur, voru:
1, Teitur Jónsson, fyrrum gestgjafi á ísafirði,
siðan um tíma bóndi í Viðey, ekkjumaður, um
sextugt.
2, Asgeir bóndi Ænarsson á Hvítanesi, hreppstjóra
Hálfdánarsonar, 38 ára; lætur eptir sig ekkju
og 5 börn.
8, Guðm. Þnrbjörnsson, Guðmundssonar í Eyrar-
dal í Álptafirði, en uppeldissonur Guðm. bónda
Kristjánssonar á Hamri á Langadalsströnd,
unglingspiltur, 16 ára.
Skip þessi virðast öll hafa farizt á Bolungar-
vikinni, eða þar í grennd, því að morguninn ept-
ir fundust flök af 3 skipum rekin á sandinum
þar í víkinni, enda brýtur mjög á vikinni í norð-
angörðum og stórsjóum, svo að þar ,er þá mjög
opt alveg ólendnndi.
Um sexæring Magnúsar Eggertssonar er það
fullyrt, að hann hafi verið kominn upp undir
Ósvör, — sem er þrautalendingin í Bolungarvík,
þegar. ólendandi er á Moiunum, þar sem ver-
Stöðin er —, og hafi hann verið þar að koma
fiski sínum á seii; en á meðan hefir þá ólagið
komið, og brotið yfir skipið, og fyllt það, eða
varpað því um.
Formaður krni Gíslason á ísafirði, or kom úr
róðri, á mótorbát sínum, hafði og mætt ferða-
bátnum, er þeir Teitur og Ásgeir voru á, undir
Óshlíðinni, og gert þeim bendingu um það, að
ólendandi væri í Vikinni á svo litlum bát, og
höfðu þeir þá snúið bátnum við í svip, svo sem
myndu þeir hverfa aptur, en breytt svo þvi ráði,
Og haldið út eptir.
Bát frá Látrum í Aðalvík, er bleypti til Bol-
ungarvíkur, fyllti þar fyrir framan iendinguna
að kvöldi 7. jan., on Bolvíkingum tókst, með að-
dáanlegu snarræði og dugnaði, að bjarga allri
skipshöfninni lifandi
Fjögur lík voru rekin, er síðast fréttist; það
voru lik þeirra B. H. Kristjánssonar, Magnúsar
Eggertssonar, Guðm. Guðbrandssonar og Helga
Þorleifssonar.
Voru þrir hinir síðast nefndu jarðsungnir 16.
janúar, en jarðarför Bjarna sál. Kristjánssonar fór
fram á ísafirði degi siðar, með mikilli hluttekn-
ingu af kaupstaðabúa hálfu. *
Það eru margir, sem um sárt eiga að binda,
eptir þenna mikla mannskaða, enda mikil eptir-
sjáin, er jafn mörgum vöskum mönnum erburtu
kippt, flestum á bezta aldurskeiði.
„Þjóðv.“ mun siðar geta helztu æfiatriða nokk-
urra þeirra manna, er að framan eru nefndir.
Frii Yestur-lslendingum. — Kirkja brunnin.
Kirkja fyrsta lútherska safnaðarins í Winni-
peg brann að mestu á Þorláksmessu (23. des.
síðastl.j. — Kirkja þessi var bvggð á siðastl. ári,
og var einkar vegleg.
Söfnuðurinn biður þó ekki skaða, þar sem
kirkjan var í eldsvoðaábyrgð, og er búist við,
að hún verði reist aptur að fullu snemma á næsta
sumri.
Stykkishólms-„dánumaðurinn“,
hr. Lárus H. Bjarnason, hefir loks — þrátt
fyrir úrskurð sinn, er getið var i 46. nr. „Þjóðv.“
f. á. — talið sér það hollast, að víkja dómara-
sæti í rannsókninni, út af tíundár framtali síra
Helga Á.rnasonar i Ólafsvik, og átti því cand.
jur. Guðm. Gggerz að rannsaka það mál, auk
þess er hann meðhöndlar, og dæmir, meiðyrða-
mál síra Helga gegn ofan nefndum „dánumanni11,
sem ónýttist í yfirdómi, sakir formgalla, eins og
„Þjóðv.“ hefir getið.
Enn fremur átti cand. jur. Guðm. Eggerz að
fjalla um mál gegn einbverjum Ólafsvíkingum,
er „dánumanni“ kvað hafa þótt tala miður virðu-
lega um sina tign fyrir rétti.
Þilskip fórst
ný skeðsí hafi; það var skip, er Þorst. skip-
stjóri Egilsson í Reykjavik átti von á frá Eng-
landi, og fórust þar þrír menn islenzkir: Vil-
hjálmur Björnsson frá Fitjamýri, Váldimar Jónsson
frá Hlíðarhúsum, og Guðm. Vestmann.
Skip þetta hafði farizt í grennd við Skotland,
og barst frétt þessi, er „Laura“ kom síðast frá
útlöndum.
l’restakall veitt. . ■
Sandfell í Öræfum er 23. janúar veitt síra
Jóni N. Jóhannesen, aðstoðarpresti að Kolfreyju-
stað.
Botnverpingur strandaður.
Enskur botnverpingur, er var ferðbúinn til
Englands,með fullfermi af fiski,strandaði í grennd
við Þjórsárós 26. janúar síðastl. — Menn björg-
uðust allir.
Lœknaprdf.
Fyrri hluta þess prófs tóku í Reykjavík 30.
janúar Þórður Sveinsson og Eiríkur Kjerulf, báðir
með I. einkunn (602/3 og 581 /a stig).
+ Sýslumannsfrú Sigr. Einarsson.
Frú Sigriður Einarsson, Árnadóttir,
landfógeta, kona PáJs sýslutnanns Einars-
sonar í Hafnarfirði, andaðist snögglega á
heirnili þeirra hjóna sunnudaginn 29. jan-
úar síðastl. — Hún 'nafði verið lasin nokkra
daga, en var j_ó orðin nokkurn veginn hress,
er hún fékk snögglega krampa aðfaranótt-
ina 29. jan., sem leiddi hana til bana litlu
fyrir hádegi morguninn eptir.
Frú Sigriður var á bezta aldri, rúm-
lega þrítug, og eiga þau hjónin tvö börn
á lifi: Arna og Kristínu. — Hún var tríð-
leikskona, vel menntuð, og vel að sér gjör,
en heilsutæp löngum síðari árin, og naut
sín þvi eigi, sem ella.
Bessastöðum 3. febr. 190 >.
Tíðin vetrarleg, sem við er að búast; norðan
eða austnorðan næðingar, frost nokkur, og snjó-
fjúk öðru hvoru.
„Ingi kongur“ kom frá Vestfjörðum að kvöldi
12
aðvart um hvarf mitt, og menn ímynda sér líklegast, að
jeg hafi drukknað.
Jeg vil gjarna, að hr. Fane í Marlow-húsi, á Ábóta-
veginum, fái að vita, að siðasta umhugsunin min hafi ver-
ið um dóttur hans. Giuð huggi hana!
Nú sefur hann óvsert, og stynur í sífellu, og and-
varpar. Jeg get rétt grillt hann, þar sem hann er, og
vitlaus held eg, að eg hefði orðið, ef Hermann hefði eigi
látið gas-ljóstýruna ioga, þó að dauf sé af henni birtan.
Mér dettur í hug hnífurinn minn, sem er með löngu
og sterku blaði. — Jeg hefi falið hann í þeirri jakka-erm-
inni, sem eptir er
Ætti jeg að reka hann í augað á honum? Skyldi
hann geta drepið mig í dauðateygjunum?
Jeg ætla að geyma að nota hann, unz síðasta bar-
áttan stendur.
Kluklcan ð e h. Þegar hann fór að ganga fram og
aptur i búrinu, fannst mér jeg alveg ganga i barndómi,
og tróð jeg þá vasaklútnum upp í mig, til þess að hjala
ekki hátt.
Nú er liann kyrr aptur, eptir að hata reikað fram
og aptur fyrir framan járnrimlana í frekan kl.tíma.
Hann hlýtur að vera voðalega sterkur. — Jeg sé
vöðvana stælast, og jafnast, kringum herðarnar.
Svo varð hann eitthvað svo þunglyndislegur, og
hnypraði sig sarnan á gólfinu, snökti hátt, og skalf all-
ur og titraði.
En allt í einu spratt hann upp, sem bandóður væri.
Hann æddi að járnrimlunum, kippti í þá, svo að í
öllu brakaði, og öskraði, svo að húsið hrisstist.
Jeg var svo dauðans hræddur, að mér hefði verið
9
fyrir augun, til þess að líta eigi ótfeskjuna, og vænti
dauða sins á næsta augnabliki.
Hann heyrði, að Hermann lokaði öllu sem vandleg-
ast, og smellti járnslánum fyrir.
Ransome var þvi aleinn hjá ófreskjunni — gorilla-
apanum.
Hann gægðist milli fingra sér.
Grorilla-apinn hélt enn í rimlana, og horfði á eptir
Hermanni, með svo afskaplegu hatri, eem enginn fær lýst.
Áð lokum sleppti hann rimlunum, lét fallast til jarð-
ar, og öskraði mjög gremjulega
Siðan sneri hann sér að Ransome, og gekk til hans
— hægt og hægt.
*
S^í íj!
„Annaðhvort er maðurinn brjálaður11, mæiti ungi lækn-
irinn við Bikarð yfirlækni, „eða hér er um mál að ræða,
sem lögreglan verður að tjalla um; en hvort sem er, finnst
mér va8abókin sú arna svo oinkennilegt skjal, að jeg taldi
rétt, að sýna yður hana“.
Um leið og hann mælti þetta, lagði hann dálitia
vasabók á borðið.
Yfirlæknirinn opnaði vasabókina, og fór að blaða
í henni.
„Jeg sé hér ekkert, nema reikninga, og minnisbiöð“,
nöldraði hann, sem i bann sér.
„Það er á öptustu blöðununU, mælti ungi læknirinn.
„En hvernig atvikaðist það, að líann var fiuttur
hingað?“ spurði yfirlæknirinn, um leið og hann fietti bók-
inni.
„Það var slys, sem olli því“, svaraði ungi læknir-