Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 22.03.1905, Síða 4

48
Þjóðviljinn.
XIX., 12.
Frakknesbar liskiskútur stranda.
Tvær frakkneskar fiskiskútur hafa ný skeð
strandað f grennd við Kúðafljótsós í Skapafells-
sýslu. — Fregnir um skipströnd þessi eru frem-
ur óljósar, en talið, að strandmenn liafi bjargazt
i land.
Kvenní'élag llúsavikur
befir í febr. samþykkt áskorun til isl. kvenna
þess efnis, að taka alls engan þátt í dönsku ný-
lendu-sýningunni.
200 norskir sjúmenn
eru ráðnir til ýmsra útgerðarmanna á Aust-
fjörðum, og kvað ýmsir þeirra eiga að róa þar á
opnum bátum í sumar. — Stórkaupmaður Thor.
E. Tuliníus flytur þá til Austfjarða með gufu-
skipinu „Friðþjófur“.
Manna lát..
3. marz síðastl. andaðist að beimili sínu
Naustum í Skutiisfirði i Norður-ísafjarðarsýslu
Samúel EaXldwason húsmaður, á 52. aldursári,
fæddur 1853. — Hann bafði iegið þungt haldinn
misseris-tíma, og var banamein hans krabbamein
I maga.
Foreldrar Samúeis sáluga voru: Halldór
Pórðarson, bónda að Árbæ í Bolungarvik, Hall-
dórssonar, og Bannveig Olaýsdóttir á Kirkjubóii
í Skutilsíirði (ý 28. ág. 1901>. — Arið 1877
kvæntist Saniúel heitinn eptirlifandi ekkju sinni,
Sigríði, dóttur Páls, íormanns og útvegseiganda
á Isafirði, Guðmundssonar. bins mikilhæfasta
manns, óðalsbónda í Arnardal, Pálssonar; en
móðir Sigríðar er Guðbjörg, dóttir Sigurðar beit-
ins Hinrikssonar á Seljalandi, og systir Hinriks
sáluga, kaupmanns á ísafirði, og er Guðbjörg
enn á lífi, háöldruð og iasburða, á vegum
nefndrar dóttur sinnar.
Þeim hjónum, Samúel og konu bans, varð
alls 8 barna auðið, og dóu þrjú þeirra i æsku,
en þessi 5 eru enn á lífi:
1, Bannveig, er dvelur í Kaupmannahöfn,
2, Ualldór, formaður og útvegseigandi,
3, Páll, er stundar sjómennsku,
4, Kristján, er stundar sömu atvinnu, og
5, Bjarney, ófermd, hjá móður sinni.
Bræðurnir eru og heima, aliir ókvæntir.
Samúel sálugi var einkar ötuil og laginn
verkmaður, að hverju sem hann gekk, hvort er
var á sjó eða landi. — Hann var drengur góður,
og vel látinn af öllum, er hann þekktu. — Hann
var maður all-vel greindur, og mörgum góðum
hæfileikum gæddur. — Hann hafði verið hús-
maður á Naustum í mörg ár, og bjargast þolan-
lega, þrátt fyrir barnafjöldann, með aðstoð góðr-
ar og myndarlegrar eiginkonu.
Jarðarför Samúels sáluga fór fram að Eyrar-
kirkju á ísafirði 11. marz síðastl., í viðurvist
fjölmennis, og var hann jarðsunginn af sira
Sígurði Stefánssyni 1 Vigur, í fjarveru sóknar-
prestsins.
Bessasföðum 22. marz 190~>.
Tíðin óstöðug, og stormasöm, en að öðru leyti
einkar hagkvæm, að því er landið snertir. — Til
sjávarins á hinn hóginn lítið hægt að hafast að,
svo að þilskipin hafa enn sára lítið aflað.
„Vesta“ kom frá útlöndum 17. þ. m., norðan
og vestan um land. Meðal farþegja, er komu
með skipinu, voru: Sighvatur bn rikastjóri Bjarna-
son, consúil Sigfús Pl. Bjarnarson fi'á Isatirði, fni
Hemmert frá Skagaströnd, verzlunarmaður O.
Blöndal frá Sauðárkrók, Maíthías prestur Eggerts-
son í Grimsey, síra Eiríkur Gíslason á Stað í
Hrútafirði, nokkrir skólapiltar, o. fl.
Sýslunefndin í Gullbringusýslu heldur aðal-
fund sinn í Hafnarfirði 7. april næstk., en sýslu-
nefnd Kjósarsýslu 14. s. m., sömuleiðis í Hafn-
arfirði. _________
,,Nanna“, aukaskip frá Thore-félaginu, kom
til Reykjavikur 13. þ. m., frá Kaupmannahöfn
og Leith. — Skipið hafði eigi viljað taka farþegja,
eg lagði aptur af stað til útianda 16. þ. m.
Meðal farþegja, er komu frá útlöndum með
„Lauru“ 13. þ. m., voru: kaupmennirnir Asgeir
Sigurðsson, og frú hans, P. J. Thorsteinsson frá
BiJdudal, Th. Thorsteinsson, og Sigurður Kristj-
ánsson frá ísafirði, eand. jur. Halldór Júlíusson,
ungfrúrnar Gunnhildur Thorsteinsson og Guð-
mundina Nielsen frá Eyrarbakka, yfirbakari Carl
Frederiksen, söðlasmiður Jónathan Þorsteinsson,
skósmiður Jón Brynjólfsson o. fl.
„Laura“ lagði aptur af stað til útlanda 18.
þ. m., og tóku sér far með henni: frú Bryndís
Zoega, Gesiur Einarsson frá HæJi, fyrrum pönt-
unarfélagsstjóri, o. fl.
Leikfélag Beykjavíkur sýndi 19. þ. m. i fyrsta
skipti nýtt leikrit, er nefnist „Hjálpin11, eptir P.
A. Bosenberg.
„ísiandsbanki41 ætlar að fara að reisa sér
bankahús, sem á að verða fuligjört í sumar, og
verður byggt úr islenzkum steini.
Danskt björgunarskip kom til Beykjarikur
17. þ. m., og er erindi þess, að reyna að ná á
flot botnverpingum, er strönduðu i vetur.
Heilnæmasti og bezti
Bor*ð-bitter
er egta Kína-lífs-elexírinn, þegar bonum
er blandað saman við portvín, sherry,
eða brennivín í því hlntfalli, sem hér
segir: þriðjung, eða helming, úr heilli
flösku af elexír í heilflösku (8/4 pt.) af
hinu ofan nefnda.
Sérhver, sem smakkað hefir þessa
bitter-tegund.tel ur h an a m esta á gæti í heimi.
Ciilna-lífs-elexír
er að eins ekta, þegar á einkennismiðan-
um er vörumerkið: Kínverji, með glas í
hendi, og nafn verksmiðju-eigandans,
Yaldemars Petersens í Friðrikshöfn—-
Kaupmannahöfn, ásamt innsiglinu V'FF'
í grænu lakki á flöskustútnum.
Fæst alls staðar á 2 kr. flaskan.
PRENTSMXÐJA I> JÓDVILJANS.
38
„Mig langar til þess, að tala við Hidith nokkrar mín-
útur. Jeg bélt, að hún væri hérna enn þáu.
„Edith befir höfuðverk, og vill því vera ein. Hftn
getur því eigi hitt yður að máli, fyr en sezt verður að
borðum“.
Moðan Danira þuldi þetta, vék hún sér ögntilblið-
ar, eins og bún byggist við, að liðsforinginn myndi engu
að siður brjótast inn, þar sem hann hlaut að hafa séð Edith,
og skilja, að þetta var að eÍDS í því skyni gjört, að gjöra
honum örðugra, að öðlast fyrirgefningu fyrir brot sín.
Gerald leit og þangað, sem Editb var, en teygði svo
að eins bermannlega úr sér, og mælti:
„Þá bið eg yður að bera ungfrÚDni kveðju mina“.
Að svo mæltu gekk bann burt, an þess að líta við.
Hann var naumast farinn út úr herberginu, er Edith
kom inn aptur.
í andliti heDDar lýsti sér íremur undrun, en gremja,
og var, sem hún skildi eigi oíaDÍgjöfina.
„Hvað? Er bann farinn?“ kallaði bún reiðilega.
„Hann hlaut þó að sjá, að jeg stóð hér rétt við dyrnar,
og beið hans. — En hann hefir liklega ekkert kært sig
um, að finna mig“,
Daníra yppti öxlum.
„Jeg er hrædd um, að þér veiti örðugt, að „venja“
þenna mann“, mælti hún. „Hann er ekkert barna-meðfæri;
það var það, sem hann var að sýna þér áðan“.
Edith stappaði fætinum i gólfið, eins og óþekkt barn.
„Það er, sem eg sagði“, mælti Edith, „að hann vill
gera sig viðurstyggilega herralegan. En það fór honum
nú annars ekkert ílla, því að haDn var ári hermannlegur,
þegar hann gekk burt“.
39
Um leið og hún mælti þetta, fór hún að reyna, að
herma eptir göngulagi Geralds, en gat þó eigi komið Dan-
íru, til að brosa minnstu vitund.
„Varaðu þig á þráinu í honum“, mælti hún blátt
áfram, og alvarlega. „Þér mun veita full örðugt, að vinna
sigar á þvi“.
*
* *
Það voru nú liðnar nálega þrjár vikur, siðan her-
sveitÍD kom, og allur þorri hermannanna var þegar far-
inn til ófriðarstöðvanna, enda þótt liðsflokkur Gerald’s
væri enn í Cattaro.
Hann var því orðinn all-óþolinmóður, þar sem hann,
og menn hans, voru í bráðina í kastalanum, er gnæfði þar
yfir borgina, og höfðu eigi annað að starfa, en að gæta
nokkurra herfanga.
Það var létt verk, og gat, hann þvi daglega setið
tímunura saman hjá unnustu sinni, og neytti hann þess
auðvitað.
Einn dag, snemma morguns, er þokan grúfði yfir
fjöllunum, og flóanum, og fáir voru enn á ferli, nema
stöku skipstjórar, og verkamenn, var Jörgen Moos á gangi,
í einkennisbúningi sinum.
Hann hafði náð i einn af skipstjórunum, og var eitt-
hvað að reyna, að tala við hann, en þar sem skipstjórinn
skildi ekki anDað tungumál, en slafnesku, og bendingar
urðu þýðingarlitlar, gekk Jörgen burt í íllu skapi, rnuldr-
andi eitthvað um fábjána, er ekki skildu Tyrólsku.
En er hnnn gekk í þessum þönkum, heyrir hann
allt í einu, að sagt er:
„Er eigi, sem mér sýnist, að þarna gangi Jörgen
Moos, minn ungi vinur?“