Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 27.03.1905, Blaðsíða 3

XIX., 13.
ÞjÓÐ VILJINN
51
eem þér verzlið við, því þá fáið þér það,
sem bezt er.
Geysir-
Elflavélin.
Mýtt lag.
Þær standa alveg lausar, og eru seld-
ar alveg tilbúnar til notkunar. I elda-
vélinni er múrað, eldfast eldhol, steypt
súghol, stórar eldunarholur, glerungaður
vatnspottur, steikar- og bakstursofn, sem
hægt er að tempra hitann á, magasin-
hitun, sem einnig má tempra, og sparar
hún því eldivið, og hitar út frá sér, eins
og ofn.
Eldavélina getur hver maður hreins-
að á 5 mínútum. — Yerðið er að eins
helmingur þess, sem annars er vant að
taka fyrir eldavélar, er standa lausar.
Greysir-elclavélín er merkt
með nafni ixiínu, og fæst hvergi,
nema hjá mér, eða hjá útsölumönnum
minum á Islandi. — Sé enginn útsölu-
maður á staðnum, verða menn að snúa
sér beint til mín. — Biðjið um, að yður sé
send verðskrá yfir eldavélina.
lens MansGn,
Vestei-ffade 15, Kaupmanuah'dfn.
Þakliarávarp.
Hér með votta jeg mitt alúðarfyllsta
hjartans þakklæti öllum þeim, sem, bæði
Tólf -12 - tepniir - brennmiii
hefir I íen. S. Dórarinsson, og þá þrettándu,
rdðherrabrennivínið.
í orði og verki, tóku þátt í kjörum min-
um, og réttu mér hjálparhönd, þegar eg,
sem fleiri, varð fyrir þeirri sorg, að missa
í sjóinn minn ástkæra unnusta, Teit Jóns-
son, og nefni eg sérstaklega þar til hinn
heiðraða oddvita Hálfdán Örnólfsson, og
kaupmann Pétur Oddsson. Þeim, sem og
öllum öðrum, bið eg góðan guð að launa
mér veittar velgjörðir.
Grundum i Bolungarvík r/:j 1905.
Oróa Steinunn Sveinbjarnardóttir.
islega skyldu mina, að votta opinber-
lega innilegt þakklæti mitt fyrir þá hjálp,
og hluttekningu, er mér var auðsýnd við
fráfall míns elskulega sonar, Jöhannesar
Finnhogasonar, er drukknaði í mannskaða-
veðrinu mikla, 7. janúar síðastl. — Þessa
hjálp, og hluttekningu, bið eg af alhuga
þann að launa, sem engin kærleiksverk
lætur óendurgoldin.
ísafirði 18/3 1905.
Guðrún Guðmundsdóttir.
er aftié ðen feóste
Ðakkarávarp.
Jeg undirrituð finn það vera siðferð-
Konan mín hafði í hálft ár þjáðst af
taugaveiklun, sem einkum lýsti sér á þann
hátt, hve örðugt henni var urn ganginn,
hve þreytt hún var, og þar fram eptir
götunum. — En eptir að hún hafði brúk-
að úr 2 flöskum af Valdemars Fet-
ersen’s egta Kína-lífs-elex-
ír*, fór henni þegar að batna, og er hún
44
„Hvað heldurðu, að Gerald hugsi, ef þú situr heima?
Hann hlýtur að halda, að þér standi á sama um hannu.
„Eins og honum um mig“, svaraði hún. „Gfott, þá
erum við skilinu.
„í gær bar ykkur víst einnig eitthvað á milliu,
mælti ofurstinn. „Jeg þóttist sjá það á andliti ykkar, er
eg kom inn í herbergið, og þess á hann nú óefað að
gjalda. En gáðu að þér Edith, að spenna eigi bogann
of hátt, því að hann er að sumu leyti nokkuð þóttur í
lund“.
„En pabbi, þykir þór ekki vænt urn mig?u mælti
unga stúlkan, og var rödd hennar þá óvanalega hljóm-
mikil. „Og viltu þá ekki gera það mín vegna, að neyða
mig ekki til hjónabands, sem —“
„Gluð hjálpi mér, hvað á þetta að þýða?“ spurði
ofurstion, sýnilega lafhræddur. „Hvað hefir ykkur borið
á milli?“
í stað þess að svara, setti beiskan grát að Edith,
svo að faðir hennar varð mjög áhyggjufullur hennar vegna
„Segðu mór, barnið mitt“, mælti hann, hvað þér þyk-
ir að honum. Finnst þér hann ekki hermannlegur? Er
hann þér eigi eptirlátur, og umhyggjusamur? Mér er sann-
arlega óskiljanlegt, hvað að þér gengur“.
„Jú, hann er svo umhyggjusamur, og — svo ískald-
uru, svaraði Edith, „að tönnurnar geta nötrað í munnin-
um á manni, þegar maður er hjá honum. — Danira hafði
rétt að mæla, er hún sá það þegar á mýndinni af honum,
að hann þekkti eigi, hvað ást er, því að eigi hefi eg enn
heyrt hann segja nokkurt ástúðlegt orð, en í stað þess er
hann með sífelldar áminningar, og taki eg þeirn eigi jafnan
með þögn og þolinmæði, ypptir hann öxlum, og brosir,
41
„En hvað ert þú annars að starfa hér i Cattaro, þar sem
hersveitin kvað þegar löngu vera farin?u
„Gerald, jeg, og um fimmtíu manna, erum látnir
vera hér í kastalanum fyrst um sinn, til þess að gæta
nokkurra þorpara, sem teknir hafa verið, sem fangar. —
Gerald er bálvondur, útaf þessu, en bvað stoðar það?u
„Gerald von Steinach?u spurði munkurinn. „Jeg hélt
ekki, að honum leiddist hér, þar sem Arlow ofursti er kast-
alavörður, eða setuliðsstjóri“.
„Mín skoðun er nú samt, að hann kysi heldur, að
fást við villumennina uppi í fjöllunumu, svaraði Jörgen
stuttlega.
„Hvers vegna ? Er UDnusta hans ekki hér í borg-
inni?“
„Jú, það er hún“, svaraði Jörgen, „og trúlofuð eru
þau; það er nú áreiðanlegt; en mór lizt samt ekkert á þaðtt.
Leonhard munki brá sýnilega, er hann heyrði þetta.
„Hvað er það, sem þér ekki lízt á? Lízt þér ekki á
brúðurina?“
„Jú, það veit hamingjan!u svaraði Jörgen hrifinn.
„Ungfrú Arlow er duglegasta stúlka, sí-kát og garnan-
söm. Hún er mór einnig mjög góð; og jeg verð einatt
að vera að segja henni sögur frá Tyrol, enda er hún bor-
in þar og barnfædd. -- Já, það er vist um það, að hana
lizt mór vel áu.
„En hvað áttirðu þá við áðan?u spurði munkurinn.
Jörgen varð hálf-vaDdræðalegur, og fór að fikra eitt-
hvað við hrokkna liárið á sér.
„Jeg veit það ekki gjörlatt, svaraði hann loks. „Ger-
ald kyssir opt á hönd henni, færir henni blómsveiga, og