Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 01.04.1905, Blaðsíða 3

Þjóðviljinn.
XIX., 14.
hægt er að tempra hitann á, magasín-
hitun, aem einnig má tempra, og sparar
hán því eldivið, og hitar út frá sér, eins
og ofn.
Eldavólina getur hver maður hreins-
að á 5 mínútum. — Verðið er að eins
helmingur þess, sem annars er vant að
taka fyrir eldavélar, er standa lausar.
Gre.ysii*-eldavélín er merkt
með naíni minu, og fæst hvergi,
nema hjá mér, eða hjá útsölumönnum
mínum á Islandi. — Sé enginn útsölu-
maður á staðnum, verða menn að snúa
sér beint til mín. — Biðjið um, að yður sé
send verðskrá yfir eldavélina.
ÍGns Hanscn.
Vesterg-ade 15, Kaupmanuahufu.
er sterkasti, og kröptugasti bitterinn,
sem til er.
Lífsábjrrgðarfélagið ,Dan\
Hér með gefst mönnum til vitundar, að undirritaður er skipaður aðal-
umboðsmaður nofnds fólags, að því er vesturland snertir.
Fólagið tekur að sér lífsábyrgðir á Islandi, og eru iðgjöldin í félagi þessu
lægri, en í nokkru öðru sams konar félagi, og gefst mönnum hér því gott færi, til
þess að kaupa sér ellistyrk, eða lífrentu handa ættingjum sínum.
Hvergi er eins ódýrt að tryggja líf barna, á hvaða aldri, sem er, eins
og í fólagi þessu.
Af ágóða félagsins eru lb% borgaðir félagsmönnum, sem „bonusu.
Ekkert félag á Norðurlöndum hefir sérstaka deild fyrir bindindismenn,
nema „Dan“, og það með sérstökum hlunnindum.
Snúið yður sem fyrst til undirritaðs, sem gefur allar nákvæmari upplýs-
ingar, sem með þarf.
Hér kemur til athugunar.
Samantouröur
En livsvarig Livsforsikring paa 1000 Kr. med Andel i Udbyttet koster i aarlig Præmie s
Eullur aldur. 25 26 27 28 29 30 32 34 £36 38 40
„DANU .... „Statsanstalten“ . . „Fædrelandet“ . . „Mundus“ .... „Svenska líf“ . . . „Hafnia“ .... „Nordiske af 1897“ . „Brage,Nörröna, Ydun, Hygæa, „Norske Liv“ „Nordstjernen', ,Thule‘ „Standard“ . . . „Star“ 16,88 16,90 16,90 16,95 17,80 18,40 18,40 18,60 19.10 22.10 21,88 17.39 17.50 17.50 17.40 18,30 19,00 19,00 19,10 19,60 22,70 22.50 17.94 18,10 18,10 17.95 18,80 19,60 19,60 19,60 20,10 23,30 23,17 18.54 18,70 18,70 18.55 19,40 20,30 20,30 20,20 20,60 22,90 23,79 19,16 19,40 19,40 19,15 19.90 20.90 20,90 20,80 21,20 24,50 24,38 19,82 20.10 20,10 19,85 20,50 21,60 21,60 21,40 21,80 25,10 25,00 21,21 21,60 21,60 21,30 21,90 23,10 23,10 22,70 23,00 26,40 26,38 22,74 23,30 23,30 22.90 23.40 24,70 24,70 24,20 24.40 27.90 27,96 24,46 25,20 25,20 24,70 25,10 26,50 26.50 25,80 25,90 29.50 29,63 26,36 27,30 27.30 26,70 26,70 28,50 28.50 27.50 27,60 31.30 31.50 28,49 29,60 29,60 28,90 28,90 30,80 30,80 29,50'' 29,60 33,20 33,46
Geymið eigi til morguns það, sem hægt er að gjöra í dag.
ísafjörður: S. Á. Kristjánsson,
úrsmiður.
Með hjálp nýrra vóla hefir tekizt, að
draga jurtavökvann langtum betur sam-
an, en áður, og enda þótt tollhækkunin
hafi valdið því, að verðið á elexírnum
48
Þau voru komin á að gizka hálfa leið, er maður kom
ríðandi á móti þeim.
Maður þessi var tekinn að eldast, en var þó hinn
karlmannlegasti, sólbrenndur í andliti, og klæddur í þenna
einkennilega búning, sem fjallabúar báru um þær mundir.
Hinn ríkmannlegi búningur hans, hesturinn, og reið-
týgin, bar allt vott um, að hann væri i röð hinna auð-
ugustu, og mest metnu manna í þjóðflokki sínum, enda
hafði hann fótgangandi mann sér til fylgdar.
Þeir komu ofan þröngan stíg, og með þvi að veg-
urinn var mjög mjór, þar sem þeir mættu Gerald og
Edith, stöðvaði ókunnugi maðurinn hest sinn, meðan þau
fóru fram hjá, og heilsaði hæversklega, en gaf unga liðs-
foringjanum þó fremur íllt auga.
Gerald yppti í húfuna, og Edith hneigði sig vin-
gjarnlega.
Þau voru komin spottakorn áfram, er Danira fór
þar um, er ókunnugi maðurinn beið enn grafkyrr á hesti
sinum, og vildi þá svo til, að múldýrið, sem hún reið,
fældist, og reis upp á apturfótunum, eins og það ætlaði
sór að stökkva á snarbrattann klettinn.
Þetta virtist all-hættulegt, en i sörnu svipan greip
ókunnugi maðurinn í tauminn á múldýrinu, og hólt þvi,
og sagði um leið eitthvað á slafnesku, í hálfum hljóðum.
Daníra svaraði og einhverju, líklega til að þakka
fyrir hjálpina.
Þau töluðust við í nokkrar minútur, og loks, er
Jörgen kom, sleppti hann taumunum, svo að Danira gat
haldið áfram ferðinni.
Gerald, og Edith, höfðu tekið eptir því, sem fram
fór, snúið hestunum, og numið staðar, en þar sem
45
eins og barn ætti i hlut, — og jeg þoli það ekki leng-
ur“.
Ofurstinn greip í hendina á dóttur sinni, og dró hana
til sín.
„Þú veizt, Edith, hve einkar annt mér, og móður
Gerald’s, hefir verið um það, að þið yrðuð hjón, en þú
veizt einnig, hve fjarri það er skapi mínu, að vilja þröngva
þór til nokkurs. En segðu mór nú hreinskilnislega, hvort
ekki er nein rödd í hjarta þínu, er talar máli æsku-leik-
bróður þíns?“
Edith stokkroðnaði, hallaði sór að brjósti föður síns,
og mælti snöktandi:
„En honum þykir alls ekkert vænt um mig, og hugs-
ar eigi um neitt annað, en þessa leiðinlegu herferð,
og þráir þá stundina, er hann kemst af stað, þó að jeg
verði þá ein eptir“.
„Þér skjátlast“, svaraði ofurstinn alvarlega. „Ger-
ald ætti að vísu að hugsa ögn minna um herförina, og
rneira um þig, það skal eg játa, en um ást hans máttu
þó eigi efast, þó að lunderni hans só svo háttað, að hann
láti ekki tilfinningarnar ráða, og því betur sem eg kynn-
ist honum, þess öruggari verð eg, að því er framtíðar-
gæfu þína snertir. En hefirðu gert alvarlega tilraun, til
að vekja ást hans á þér? Jeg held naumast“.
Edith sperrti upp höfuðið, og mælti lágt:
„Yið hvað áttu, pabbi?“
„Jeg er hræddur um, að Gerald hafi hingað til frem-
ur kynnzt dutlungunum í þér, en átt þess kost, að sann-
færast ura, hve ástúðleg þú getur verið“, svaraði ofurst-
inn. „En ekki trúi eg öðru, en að Edith mín gæti feng-
ið neista út úr steininum, ef hún reyndi, þvi að ekki