Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 08.04.1905, Blaðsíða 4

60
Þ JÓDVILJINN.
XiX., 16.
þeirra var Ágústa, kona E>-linds snikkara Ama-
sonar í Reykjavik. — Iugibjörg sáluga var dugn-
aðar- og myndarkona.
Það slys vildi til á einu af fiskiskipum Geirs
kaupmanns Zn'éga, er Já á Reykjavíkurhöfn 28.
f. m., að í hásetaklefanum kviknaði i stálbiki, er
þar var verið að fara með, og hlutu tveir menn
ail-mikil brunasár á höndum, og andliti, svo að
þeir voru fluttir á Landakotsspítalann.

riargannep
er afíió öen Beóste.
Geysir-
ElflaYélin.
Nýtt lag.
Þær standa alveg lausar, og era seld-
ar alveg tilbúnar til notkunar. í elda-
vélinni er múrað, eldfast eldhol, steypt
súghol, stórar eldunarholur, glerungaður
vatnspottur, steikar- og bakstursofn, sem
hægt er að tempra hitann á, magasín-
hitun, sem einnig má tempra, og sparar
hún því eldivið, og hitar út frá sér, eins
og ofn.
Eldavélina getur hver maður hreins-
að á 6 mínútum. — Verðið er að eins
helmingur þess, sem annars or vant að
taka fyrir eldavélar, er standa lausar.
Ca-eyj^ijf-eJíiavélín er merkt
með nafni mínu, og fæst hvergi,
nema hjá mér, eða hjá útsölumönnum
mínum á Islandi. — Sé enginn útsölu-
maður á staðnum, verða menn að snúa
sér beint til mín. — Biðjið um, að yður sé
send verðskrá yfir eldavélina.
íens iansen,
Vestcrgade 15, Kau|uminnaliöfn.
Brjóstslím. Eptir að hafa neyt-
úr 4 flöskum af nýja endurbætta seyðt
inu af elexírnum, get jeg vottað, að el-
exírinn er tvisvar sinnum kraptmeiri, en
áður, og hefir veitt mér fljótari, og meiri
bata.
Vendeby, Thorseng.
Hans Hansen.
Maííttlivef..........leitað lækn-
ishjálpar, án árangurs, og hefi, með þvi
að neyta elexírsins, fengið fulla heilsu-
bót
Kvislemark, 1903.
Júlíus Christensen.
Vottorð. Jeg get vottað, að el-
exírinn er ágætt meðal, og mjög gagnlegt
fyrir heilsuna.
Kaupmannahöfn, marz 1904.
Marx Kaichar
cand. phil.
Kina-lífs-elexírinn er að eins egta, þeg-
ar á einkennismiðanum er vörumerkið:
Kínvorji, með glas í henii, og nafn verk-
smiðjueigandans Valdemars Petersen’s,
Eriðrikshöfn—Kaupmannahöfn,ásamtinn-
siglinu vy- í grænu lakki á flöskustútn-
um.
Hafið jafnan eina flösku við hendina,
bæði heima, og utan heimilis.
Fæst alls staðar á 2 kr. flaskan.
Eimreiðin.
Skemmtilegasta tímarit á íslenzku.
Ritgerðir, myndir, sögur, kvœði.
PRENTSMIÐJA HJÓSVILJANS.
60
miður hefir honum enn eigi verið vísað burt úr borg-
inni“.
„Sögðuð þér því miður?“ mælti Danira. „Fellur
yður það ílla, hr. Steinach?“
„Það gerir mér“, svaraði Gerald, „þar sem eg skoða
þessar samninga-tilraunir að eins, sem fyrirslátt, til þess
að draga tímann, enda hefir harm gildar ástæður til þess,
þar sem sonur hans er í varðhaldi hjá oss“.
„Hann varð fyrstur til þess, að neita að gegna
hervarnarskyldunni“, mælti Gerald enn fremur, „og þeg*
ar átti að þröngva honum til þess, skaut hann liðsfcr-
ingjann, sem hersveitinni stýrði, og þetta var byrjunin
til uppreisnarinnar; en morðinginn náðist þó, sem betur
fór“.
„Kallið þér hann morðingja, þó að hann verði frelsi
sitt?“ spurði Daníra.
„Það er ragmennskulegt, að drepa mann, sem semur
við mann friðsamlega, og einskis á sér ills von. — Með-
al siðaðra þjóða kalla menn það morð, ungfrú góð“.
Edith, er hlýtt hafði á samræður þessar, með ,■ 11-
mikilli óþolinmæði, greip nú fram i:
„I guðanna bænum! Hættið þessu politiska hern-
aðar-rugli. Að öðrum kosti bið eg Jörgen að vera fylgd-
armann minn, því hann gerir sér þó far um, að spjalla
eitthvað við mig, og þreytir mig ekki á þessum sífelldu
uppreisnarsögum “.
Enda þótt hótun þessi væri naumast gjörð í alvöru,
virtist Gerald þó skilja hana þanriig, því að hann svaraði:
„Ef þú kýst fremur, að Jörgen fylgi þér —' verð
eg auðvitað að sætta mig við það“.
Um leið og hann mælti þetta, yppti hann öxlurn,
61
og brosti ofur-herralega, og hafði það sömu áhrif á Edith,
sem fyr.
Hún kippti i tauminn á múldýrinu, sneri því við,
og kallaði hátt:
„Komdu hingað, Jörgen! Við skulum ríðaáundan“.
Edith reið síðan stíginn, er gekk, sem i boga, út
úr aðal-fjallveginum.
Jörgen hvatti múldýrið sporum, og náði brátt Edith.
Þau voru þegar orðin all-kunnug, og hafði Edith
sagt honum, að þiia sig, þar sem hún skoðaði hann frem-
ur, sem æsku-leikbróður unnusta sins, en sem undirmann
hans.
í hér um bil tíu mínútur var vegurinn all-brattur,
en batnaði svo aptur, og námu þau Edith og Jörgen þá
staðar.
„Við eigum líklega að bíða liðsforingjans hérna?“
mælti Jörgen, og leit aptur.
Edith leit í sömu áttina, og var nú runnin reiðin,
on vildi þó hegna Gerald fyrir ókurteisina, og láta hann
ríða með Daniru, sem húu vissi, að honum var lítið um,
eins og Daníru um hann.
Edith hafði gaman af að hugsa um, hve leitt þeim
myndi báðum þykja þetta, og mælti því:
„Nei, Jörgen, fyrst við erurn nú svona langt á und-
an, þá er réttast, að við komum fyrst til kastalans, — ef
þú vilt fylgjast með mér“
„Náðuga ungfrú“, svaraði Jörgen. „Eg fylgi yður
til Krivoscie, et yður þóknast að skipa mér það“.
„Svo Jangt förum við ekki í dag“, svaraði Edith
„en þar sem mér er kunnugt um, hvílík ógn þér stendur
af þessu nafni, met eg boð þitt mikils“.