Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 12.05.1905, Blaðsíða 3

XIX, 20.
Þjóðviljinn
79
góð hór við Djúp, bæði í Bolungarvik og viðar,
enda þótt aflinn hafi verið nokkuð misjafn; en
þvi miður hefir tíðin verið mjög stormasöm, og
gæftaleysið almenningi til stór-baga.
Þilskip, sem komið hafa hór inn, segja fisk
úti fyrir, en hafa þó flost aflað fremur treglega,
sakir ótiðarinnar11.
Úr Ska^af jarðarsýslu
er „Þjóðv.“ ritað 12. apríl þ. á.: „Mjög eru
Skagfirðingar gramir yfir fyrirhuguðum flutningi
Hólaskóla að Kjarna i Byjafirði, sem ekkert hefur
annað sér til ágætis, en að vera nálægt Akur-
eyri, þar sem Hólar eru höfuðból, enda eigi
nema steinsnar þaðan til sjávar, þótt dal-jörð sé“.
Frakknesk iiskiskúta sokkin.
Frakknesk fiskiskúta sökk i april á Fáskrúðs-
firði. — Skipverjar björguðust allir yfir á aðra
frakkneska fiskiskútu.
Hnjótióð banar miinnum.
5. npríl fórust tveir menn i snjóflóði á Þórdals-
heiði eystra. — Þeir eru nefndir Oufljón JSigurðs-
son og Onnnar Sigurðsson.
Fónaðarsýning
var haldin að Viðvík í Skagafirði þriðja dag
páska (fyrir Hóla-, Iíípur- og Viðvíkurhreppa).
— Þar var fjölmenni saman komið, ogsýnt:400
fjár, 100 hross, og 20 nautgripir. — 300 kr. var
úthlutað, sem verðlaunum, og dæmdi 10 manna
•nefnd um verðlaunin, að því er hvern flokkinn
snerti.
Ósatt segir „Reykjavikin44,
29. apríl síðastl., sem optar, er hún nefnir blað
vort máltól dr. Valtýs, því að „Þjóðv.“ er mál-
tól ritstjórans, en einskis annars.
Dr. Valtýr ræður engu fremur stefnu „Þjóðv.“,
en hr. Jón Ólafsson, og má hann sjálfur vita
bezt, hve ráð hans í þvi efni eru mikil.
Vér gerum helzt ráð fyrir, að honum þyki
þau ekki vera ýkja mikil.
Væntanlega sparar hann því „sannsöglinnar
málgagni“(!), að flytja optar svipuð ósanmndi um
Iblað vort.
Þinginálafundur.
Eptir fundarboði Hermanns alþm. Jón-
asarsonar var að Blönduósi haldinn þing-
málafundur 28. april síðastl. — Fundur-
inn var fámennur, og ræddi að eins tvö
stórmál, undirskriptarmálið og ritsíma-
málið.
Undirskriptarmálið. I því máli var,
með samhljóða 20 atkvæðum, samþykkt
svo látandi fundarályktun:
„Fundurinn lýsir yfir því áliti sínu, að með
undirskript forsætisráðherrans danska, undir
skipunarbréf Islandsráðherrans, hafi verið fram-
in lögleysa, og þjóðréttindum vorum traðkað,
og skorar á þingið, að ráða bót á þessum mis-
ferlum framvegis11.
Ritsímamálið. Um það mál var, með
18 atkv. gegn 1, samþykkt þessi ályktun:
„Fundurinn lýsir megnustu óánægju sinni yfir
þvi, hafi ráðherrann gert samning við Rit-
símafélagið danska (stóra norræna), um rit-
símalagningu hingað, að alþingi fornspurðu, og
skorar á þingið, að vera einkar varkárt i þvi
máli, og samþykkja ekkert í þvi, er sé kröpt-
um þjóðarinnar of vaxið. — Einnig, ef samn-
ingur þessi er gjörður, að alþingi þá láti
vandlega rannsaka, hvort ráðherrann hafi haft
heimild, til að gera slíkan samning11.
Bæði „ísafold“ og „Fjallkonan“, er
getið hafa um fund þenna, segja þær
fregnir af honum, að alþingismaðurinn,
hr. Hermann Jónasarson, hafi verið mjög
æstur, og barizt gegn ályktunum þessum,
sem mest hann mátti, þótt eigi fengju
tillögur hans betri byr(!)
Fyrir þessar röggsamlegu ályktanir
sínar eiga Húnvetningar mikinn heiður
skilið, enda vonandi, að þeir árétti þetta
enn betur á fjölmennari þingmálafundi í
júní.
En sorglegt er það í meira lagi, þeg-
ar skynsemdarmenn, eins og hr. Her-
mann Jónasarson, láta bindast á klafa
stjórnarinnar jafn greinilega, eins og raun
virðist á i stórmálum þessum.
Yonandi, að hann átti sig betur, áður
en á þing er komið.
Nýir konungkjörnir þingmenn.
Þá er nú loks frétt, hvaða menn kon-
ungur hefir hvatt til þingsetu, eptir til-
lögum ráðherrans. — Þeir 6 menn, er sæti
eiga á alþingi, sem konungkjörnir þing-
menn í næstu 6 ár, eru:
Jídíus Havsteen, fyr amtmaður,
Eiríkur Briem, prestaskólakennari,
Björn M. Olsen, fyr rector,
Jbn Ólafsson, stjórnarblaðsritstjóri,
Aug. Flygenring, kaupm. í Hafnarfirði, og
Þórarinn bóndi Jónsson á JHjaltabakka í
Húnavatnssýslu.
Tveir hinir fyrst nefndu af jmönnum
þessum voru áður konungkjörnir, en hin-
ir hafa eigi setið áður á þingi, nema Jón
vor ólafsson, er síðast sat á þingi 1889.
— Nú hefir hann haft það fram, sem
borgun fyrir skriptirnar í „Reykjavíkinni“,
að verða konungkjörinn, og getur því raul-
að: „Jeg er konungkjörinn, kross og
nafnbót fæ“ o. s. frv. -- Að öðru leyti
munu 5 atkvæðin, sem hann fékk við
þingkosninguna í Reykjavík 1902, hafa
verið talin honum til meðmæla(!)
Hvaða erindi uppgjafa-rectorinn Björn
M. Olsen á á þingið annað, |en segja já
og amen tii allra gjörða ráðherrans, munu
og fáir skilja, nema hann eigi að tala þar
68
fætur. — Hann hafði vaknað við skotin, og var að girða
sig sverðinu, er dóttir hans kom inn, og fleygði sér að
brjósti honum, til þess að leita sér þar hælis.
„Þú ert þá líka vaknaður, pabbi. — Hvað er um
að vera í kastalanum?“
„Það er fangi flúinn“, svaraði ofurstinn. „Það mátti
ráða það af fallbyssuskotinu, og þarftu ekki að vera hrædd
við það“.
„En öerald er þar, og það heyrðist einnig byssu-
«kot“.
„Það hljóta þá að hafa verið varðmennirnir, sem
flkotið hafa“, svaraði ofurstinn, „því þeim er skipað, að
skjóta á hvern, sem grunsamlegur þykir, og eigi nemur
•staðar, þegar þess er krafist. — En fanginn hlýtur að
hafa komizt undan, þar sem eigi var skotið merki-skoti.
— En nú sendi eg þangað, til að vita, hvað um er að
vera“.
„En hvernig stendur á því, að þú ert komin á fæt-
ur, Edith“, mælti ofurstinn enn fremur. „Farðu aptur að
sofa! Allir eru i svefni, og jeg segi þér enn á ný, að
ekkert er að óttast“.
Enda þótt ofurstinn segði þetta mjög stillilega, duld-
ist honum þó eigi, að ástæða gæti verið til þess, að þykja
atvik þessi ísjárverð, ekki sízt er hann minntist aðvörun-
ar öerald’s.
Það var sizt að vita, hvað á seiði kynni að vera,
og því bar honum, að vera til taks, hvað sem í skærist.
Maðurinn, sem sendur hafði verið, kom nú aptur,
með bréf til ofurstans, og losaði hann sig því úr faðm-
lögum dóttur sinnar, og mælti við hana vingjarnlega, en
iþó i ákveðnum róm:
65
„Burt — fyrir fullt og allt“, mælti hún. „Hræðstu
ekki Edith, því svo hlýtur að vera. — Það var ógæti-
legt af mér, að koma hingað, en jeg gat ekki farið, án
þess að sjá þig enn einu sinni, og bjóst ekki við, að þú
myndir vakna“.
Það var auðséð á Edith, að hún skildi ekki, hvað
Daníra átti við, og starði því að eins forviða á hana.
Daníra mælti þá, með enn meiri ákefð.
„Jeg hefði, hvort sem var, farið innan fárra daga,
eða vikna; en nú verður það að gjörast í nótt, því að
hann lætur mig ekki eiga annars úrkosti, þessi árvakri
fangavörður“.
„Hann? Hver? Talaðu, í guðanna bænum, ekki
svona óskiljanlega! Hvað er að orðið? Hvert ætlarðu
að fara? Sérðu ekki, hve hrædda þú gerir mig?“
Daníra féll á kné, og þrýsti fast utan um hönd-
urnar á Edith.
„Spurðu mig ekki, því eg þori ekki að svara þér“,
mælti hún. „Faðir þinn mun segja þér, að jeg hafi ver-
ið vond, og vanþakklát, og má vera, að það só satt; en
róttur heimkynnisins, og ættar-tengslin, sem hann hefir
höggvið sundur, er æðra.
Honum hefir aldrei verið hlýtt til mín, fremur en
mór til hans; — látum hann fordæma mig. En þér,
Edith, hefir þótt vænt um mig, þó að eg væri þér mjög
ólík. — Þú hefir aldrei gert mér rangt viljandi, aldrei
snúið þér kuldalega frá mór, þó að þú hafir ekki skilið
mig, og því mátt þú ekki ætla, að jeg sé tilfinninga-
laus. — En jeg er ólánssöm, fjarskalegá ólánssöm! Hugs-
aðu um það á morgun, þegar allir áfellast mig, — og
gleymdu mór svo“.