Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 30.10.1905, Page 4

176
Þ jódviljinn.
XIX.. 44.
f 2:2. [j. m. andaðist á Landakotsspítalanum
í Rej'kjavik ungfrú Þórdís Torfadóttir, efnisstúlka,
24 ára að aldri. — Hún var dóttir uierkishjón-
anna Torfa húnaðarskólastjóra Bjarnasonar í Ól- |
afsdal og Guðlaugar Sakaríasardóttur. — Hafði
hún legið míkinn part siðasta sumars, og var
banamein hennar hrjóst-tæring.
Btrandferðasbipið „Laura“, skipstjóri Aasberg,
kom til Reykjavíkur, frá Vestfjörðum og Breiða-
flóa, aðfaranóttioa 22. þ. m. — Með skipinu var
margt farþegja, þar á meðal kaupmennirnir As-
geir Sigurðsson. Jóhannes Pétursson, Pétur Oddsson
í Bolungarvik, og Sigurður KristjAnsson, tveir
hinir siðast nofndu á leið til útlanda; enn frem-
S. H. Bjarnarson konsúll, ungfrú Sigríður Páls-
dóttir frá Vatnsfirði, Ólafur Pálsson frá Vatns-
firði, verzlunarfulltrúi Ólafur Benjamínsson frá
Þingeyri, verzlunareigandi I. M. Riis, húsfrú
Elisábet Arnadóttir frá ísafirði, o, fl. — Með skipi
þessu kom ritstjóri „Þjóðv.“ einnig frá ísafirði-
„Laura“ lagði af stað til útlanda 27. þ. m. og
tók bankastjóri Tryggvi Gunnarsson sér far með
henni, liklega til að sjá um tilhúning nýju lands-
hankaseðlanna.
Prestsvígsla fór fram í dómkirkjunni i Reykja-
vík sunnudaginn 22. þ. m., og vígði þá biskup
landsins hr. Hallgrímur Sveinsson, cand. theol.
Ásgeir Ásgeirsson frá Arngerðareyri til prests að
Hvammsprestakalli í Dalaprófastsdæmi.
Skip Thore-félagsins, „Kong Trygve“, skip-
stjóri E. Níelsen, kom til Reykjavíkur, frá útlönd-
um, aðfaranóttina 25. þ. m. — Meðal farþegja,
er komu með skipinu, voru: i'rú Asta Hallgríms-
son,og Kristrúiiy dóttir hennar, ungfrú Maria Bach-
mann, Hjalti Sigurðsson, Andréssonar, alkominn
hi im frá Ameríku, ásamt konu sinni, ogBhíirn-
um þcirra; enn fremur enskur maður, Kewman
að nafni, til að sjá um Marconí-loptskeytastöðina,
hakari Snœbjörn Sigurðsson o. fl. — Frá Vest-
manneyjum kornu og: Magnús sýsiumaður Jóns-
son, ungfrú Guðrún Oddgeirsdóttir, verzlunarstjóri
N. B. Nielsen, skipherra Hjalti Jónsson o. fl.
Skipið lagði af stað til Vestfjarða 28. þ. m.
f 29. f. m. andaðist í Hafnarfirði ekkjan As-
dís Ólafsdóttir, 75 ára að aldri; — Hún var ekkja
Jóhannesar sáiuga Magnússonar, og hjuggu þau
hjón lengi i Reykjadal í Suður-Þingeyjarsýslu,
og eignuðust alls 15 börn, er 9 lifa, þar á með-
al verksmiðjueigandi Jóhannes J. Reykdal í Hafn-
arfirði, og hjá honum dvaldi Asdis sáluga síð-
ustu árin.
_____ Útlendar fréttir, er bárust með „Tryggva
kongi“, verða að híða næsta blaðs.
er sterkasti, og ákrifamesti bitterinn,
sem til er.
Með hjálp nýrra véla hefir tekizt, að
draaa, jurtavökvann miklu betur saman,
en áður, og enda þótt tollhækkunin hafi
gjört það að verkum, að verðið á elexírn-
um hefir hækkað úr 1 kr. 50 a. í 2 kr.,
þá er þessi verðhækkun þó í raun og
veru sarna, sem núll, með því að nú þarf
langtum minni elexir, en áður, til þess
að hafa sömu, og enda miklu betri áhrif.
Kína-lífs-elexírinn, með vörumerkinu:
Kínverji, með glas i hendi, og nafni verk-
smiðjueigandans, Yaldimars Petersen’s,
Friðrikshöfn—Kaupmannahöfn, á einkenn-
ismiðanum, og innsiglinu Yi í grænu
lakki á flöskustútnum.
Fæst alls staðar.
pyggið líf gðar og eignir!
Umboðsmaður fyrir „Staru, og „Union
Assurance Society“, sem bezt er að skipta
við, er á Isafirði
Guöm. Bergsson.
Skemmtilegasta tímarit á íslenzku.
Ritgerðir, myndir, sögur, kvœði.
er aftió óen Seóste.
PRENTSMIÐJA ÞJÓBVILJANS.
150
ofur-rólega, „en nú dettur mér það alls ekki í hug. —
En eins og jeg hefi áður minnzt á við yður, síra minn,
þá kuniia þeir margt fyrir ser í Dalmatiu, ekki sizt kvenn-
þjóðin. Svona fór Dan ... — nei, frú Steinach, með G-er-
ald, og síðan Jovíka með mig. — En kynlegt er, að manni
verður alls ekkert meint við þessa töfra, en líður ofur-
vel, enda sízt neins ílls að vænta, þegar prestslog bless-
un er lögð yfir eptir á, eins og við sáum, að gjört var
í kirkjunni igær“.
„En þar var allt öðru máli að gegna", tók sira Le-
onhard upp aptur. — „Kona Gerald’s or af beztu ættum
í Dalmatíu, og menntun hennar, og persónulegir eigin-
leikar, gerir hana að öllu leyti vel hæfa i stöðu hennar
í lifinu. — Jovíka er á hinn bóginn bláfátæk smala-telpa,
gem enn er ókristnuð, og skilur hvorki mál vort, né menn-
ingu, og fellir sig ef til vill aldrei við hana, enda hlýt-
urðu að sjá, hve ílla færi á því, að gera hana að madd-
ömu á gamla bændasetrinu í Tyrolu.
„Það sé eg alls ekki“, svaraði Jörgen. „En það veit
jeg, að konan mín verður hún að verða, og jeg er ekk-
ert. hræddur um, að það fari út um þúfur“.
„En ef foreldrar þínir koma sér þá saman um, að
gera óhlýðna soninn sinn arflausan ?u mælti sira Leon-
hard. „Gerald Steinach hefir þegar erft föðurleifð sina,
en þig getur faðir þinn svipt búinu, ef honum þóknast,
Og þekki eg hann rétt, þá gerir hanD það, ef þu óhlýðn-
ast honum í þessu efni. — Og hvað gerirðu þá?u
„Þá hirði eg ekkert, um það“, svaraði Jörgen blátt
áfram. „í mínuin augum er Jovika dýrmætari, en öll
bændabýlin i Tyrol. — Geiald er það og ekkert óljúft,
að eg sé hjá honum, og kona hans hofir þá samlendan
151
kvennmann á heimilinu. Mér er það því full alvara, að
afsala mér arfinum, sé um nann og Joviku að velja“.
Síra Leonhard féll þetta mjög ílla, on vissi á hinn
bóginn, að ekki var til neins, að ætla sér, að telja Jörgen
hughvarf.
Samræðurnar urðu og eigi longri að þessu sinni, því
að i þessum svifunum kallaði oinn liðsforinginn á síra
Leonhard, svo að klerkurinu gekk b:ott ineð honum, en-
kallaði þó fyrst til Jörgen’s: „Við tölumst betur við
seinna“.
Meðan þetta fór frain, var Jovíka að tala við Daníru
á þilfari nu, og var nú send niður í káettuna, til að sækja
eitthvað, og stökk Jörgen þangað þá jafn harðan á eptir
henni.
Það kom gleðiblær á andlitið á Jovíku, er hún sá
hann, eu loit þó jafn fraint all-áhyggjufull upp í stigann,
og mælti:
„Sira Leonhard!“
„Hann er uppi á þilfari“, mæíti Jörgen glaðlega,
„og þó að hann kæmi, gerir það ekkert, því að jeg var
nýlega að segja honum, iivernig málí okkar væri komið,
en þá datt mér þó í hug, að jeg ætti það nú reyndar ept-
ír, að full-ræða málið við þig, og þvi spyr eg þig nú:
Yiltu ‘dga mig? Jeg vil eiga þig“.
En nú komu óvænt vandræði, því að Jovikatókað
eins upp „ömu orðin, sem hún skíldi auðsjáanlega alls ekki,
hvað þýddu.
„Nu hún skilur þa * ekki', mælti Jörgen vandræða-
loga. „Þ.i verður að gi‘i:a henni þaö akiljanlegt. Komdu
hérna, Jovika, og nlustaðu riú vel á það, sem eg segi.
Við vorum 1 kirkjunni ígær. og horfðuin á, er liðsfor-