Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 22.11.1905, Blaðsíða 4

188
Í>JÓÐ VIiJlISN.
XIX., 47
1878). — AJ þrem börnum þeirra hjóna eru nú
a* eina tvö á lífi: Sigríöur, gipt Hafliða Magn-
ússyni á Hrauni, og Guðbjörg. ekkja á Hrauni.
— Guðbjörg sáluga brá jbúi, er maður [hennar
andaðist, og dvaldi síðan hjá Jdóttur sinni, og
tengdasyni, og þótti jafnan mesta sómakona. —
16. okt. p. á. andaðist í Reykjavík Hans
Stephensen, fyr bóndi að Hurðarbaki í Kjós, son-
arsonur Stefáns {amtmanns á Hvítárvöllum (\
1820). — Hann lætur eptir sig ekkju, Guðrúnu
Ögmundsáóttur, og 5 uppkomin börn; Ögmund,
bónda í Hurðarbaki, Stefán, Högna, Þórunni os
Guðrunu. —
Bessastaðir 22. nóv. 1905.
Tiðarfar fremur votviðrasamt, en snjólaust
jafnan, þó að eigi sé nema rúm vika til jólaföstu.
Vixiiíölsun. Það er nýlega orðið uppvíst, að
nafn hr. Sigurðar Þórðarsmar á Skólavörðustíg
i Reykjavík hefir, án hans vilja og vitundar,
verið ritað á 5 víxla, og hafði Islandsbanki keypt
þrjá þeirra, en Landsbankinn tvo. — Járnsmið-
ur i Reykjavík. Skúli Benjamínsson að nafni, er
sakaður um giæpi þessa, og annar maður grun-
aður um hluttöku.
Seld fasteign. Kaupmaður Thor Jensen í
Reykjavík hefir nýlega solthr. Runólfi Ólaýssyni
i Mýrarhúsum eign sína, Bráðræði í Reykjavík
og var kaupverðið 70 þús. króna.
... í yíðasta nr. „Þjóðv.“ hefir við pentun-
ina fallið úr orðið „ekki“ á 1. bls. 8 dálki, á
eptir orðin: „stjórnin hafi“.
.. I I I I I I I I I 11 I I I II I I I I I I I I..I I.. I—ITTT
Taugaveiklun og maga-
kvef. Þrátt 'fyrir stöðuga læknishjálp,.
hefír mér ekki skánað, en á hinn bóginn
varð sá árangurinn, er eg notaði elexírinn.
Sandvík í marz. 1903
Eiríkur Runólfsson.
Slœm melting, svefnleysi,
og andardráttsörðugleikar.
Við notkun nýja seyðisins, saman við
vatn, 3 theskeiðar þrisvar sinnum á dag,
hefur mér batnað töluvert, og ræð því
náungum mínum til þess, að nota þenna
elexír, með því að það er bezti og ódýr-
aeti bitterinn.
Kaupmannahöfn Fa.
Engel, eptirmaður L.Friis, stórkaupmanns.
Jómfnígula. Elexírinn hefir al-
gjörlega læknað jómfrúgulu, sem eg
hafði.
Meerlöse i sept. 1903.
Maríe ChriMensen.
Stöðugt magalivef. Þjáning-
arnar fóru vaxandi, þrátt fyrir stöðuga
j. læknishjálp, og mjög reglubundið matar-
i ræði; en með þvi að neyta elexírsins,
hefi eg fundið, að eg hefi læknazt, og
get því neytt hvaða fæðu, sem er.
Kaupmannahöfn í april 1903.
J. M. Jensen,
agent.
Kína-lífs-elexírinn er að eins ekta,
þegar á einkennismíðanum er vörumerk-
ið: Kinverji, með glas í hendi, og naf’n |
verksraiðjueigandans Valdimars Petersens
í Friðrikshöfn—Kaupmannahöfn, ásamt
innsiglinu 'LJi í grænu lakki á flösku-
stútnum.
Hafið jafnan eina flösku við hendina,
bæði utan heimilis og á.
Fæst alls staðar á 2 kr. flaskan.
Eimreiðrn.
Skemmtilegasta tímarit á íslenzku.
Ritgerðir, myndir, sögur, kvœði.
| fryggið líf yðar og eignir!
Umboðsmaður fyrir „Staru, og „Union
Assurance Society“, sem bezt er að skipta
við, er á Isafirði
Guðm. Bergsson.
PKENTSMIBJA ÞJÓÐVILJANS.
162
ugt. — Þú hafðir kennt honum það. — Er það ekki
satt ? Hann getur elskað innilega, og gert konu sína
gæfusama?“
rJáu, mælti unga frúin lágt; en í þessu eina orði
var fyllsta þýðing.
Edith sneri sér nú hratt við, og gekk út að glugg-
anum.
„Nú er verið að gera merki, er sýnir, að eimreiðin
er að koma! Við höfum að eins örfáum mínútum, úr að
spila, og verðum því að kveðjast! En vertu ekki svona
hrygg á svipinn, Daníra, og hafðu engar ábyggjur mín
vegna, því að mér dettur ekki í hug, að ganga i klaust-
ur, eða klæðast í sekk og ösku, meðan eg lifi. — Það
hlýtur að visu að vera inndælt, að geta að öllu leyti
helgað líf sitt manni, sem maður elskar, en það eru eigi
forlögin allrau.
I sama augnabliki kom Gerald inn, til að láta þær
vita, að eimreiðÍD væri að koma, og sá hann þá að eins
glaðleg andlit, og heyrði bær kveðjast mjög alúðlega.
Fáum mínútum síðar var Edith komin inn í járn-
brautarvagninn. og veifaði þaðan, með vasaklútnum sín-
um, cg svo fór eimreiðin af stað, og hvarf þegar sýn.
Jörgen hafði fylgt Jovíku frá járnbrautarstöðinni,
og var ferðÍDni heitið til húss þess, er G-erald ætlaði að
búa í fyrst um sinn, og átti hún að bíða Daníru þar.
A opna svæðinu, sem var fyrir framan járnbrautar-
stöðina, var margt um manninD, og mátti sjá þar margt
glaðlegt andlit, er menn voru að fagna vinum, og ættingj-
um, sem voru að koma heim.
Jörgen hafði ul þessa komizt hjá öllum þess konar
kveðjum, en nú sá hann býsna þrekvaxinn bónda, og feit-
163
lagna bóndakonu, brjótast gegnum mannþyrpinguna, og
steÍDa til sín, og kallaði bóndinn á hann með nafni.
„Guð sé oss næstur — þarna koma þá foreldrar mín-
ir !a kallaði Jörgen glaðlega. „Hafið þið ekið hingað alla
leið? Já, hórna sjáið þið mig heilan, og lifandi! Meira,
en þið bjuggust við, þegar i þenna leiðangur var farið!u
Foreldrarnir gripu í Jörgen, og ætluðu, að leiða hann
milli sín; en þá kom annað fyrir.
Jovíka hafði orðið hrædd 1 þrengslunum, og manu-
þyrpingunni, t-om hún sá alls staðar kringum sig, og er
henni virtist, að taka ætti Jörgen frá sór, greip hún í
handleginn á honum, og grátbændi hann á slafnesku, að
fara ekki frá sór.
Foreldrar Jörgen’s urðu steinhissa, er þau sáu ungu
stúlkuna gera sig svona kompánalega við son sinn; en
af því að Jovíka var mjög barnaleg í sjón, grunaði þau
þó eigi, hvernig í öllu lægi.
Engu að síður hnyklaði bóndinn þó brýrnar, og
kona hans spurði:
„Hvað er þetta?“
„Það er — nokkuð, sem eg kem heim með úr leið-
angrinumu, svaraði Jörgen, sem eigi fór nú að lítast á
blikuna, en vitdi þó helzt komast hjá frekari skýringum
í bráð.
Hann sleppti þó eigi hendinni á Jovíku, og var
við öllu búinn.
„En hvað á þetta að þýða? Hvar hefurðu ‘náð í
hana?“ spurði faðirinn, og jaf’n hraðan greip móðir Jörg-
en’s mjög reiðilega fram í, og mælti:
„Stelpan er likust flökku-fólkinu, sem vér nefnum.