Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 21.12.1905, Qupperneq 3

51.
203

.r'JOBVlI.l'lSlH.
menn, sem eiga blaðið, eða meiri part hlutafjár-
ins, svo nð ráðherrann hlýtur að bera siðferðis-
lega ábvrgð á því, er blaðið flytur.
En hefir hann nú ekki nóg á sinni könnu,
þó að ekki bíBtist þetta hneykslið ofan á?
Með vanalegum strákshœttl
ræðst „Reykjavíkin11, 16. des. síðastl., á islenzka
stúdenta í Kaupmannahöfn, kallar þá „pólitiska
taðskegglinga“, „skósveina dr. Yaltýs“, „stráka“,
sem sóu að „flónska sig“ o. s. frv.
Situr þ-ið ærið ílla á hr. Jnni Ólafssyni. að
velja ísl. stúdentum í Raupmannahöfn þau báðs-
yrði, að kalla þá „pólitiska taðskegglinga“, þar
sem hann var sjálfur að eins 16—17 ára, er hann
fór fyrst að vasast í pólitík, og tjónkaðist því
eigi við skólalærdóm, en varð að hætta námi í
miðjum kliðuni.
Þá er það og eigi síður fjarstœða, að kalla
isl. stúdenta í Kaupmannahöfn „skósveina dr.
Valtýs“, eða bregða þeim um fylgispekt við hann,
því að annað mun honum sjálfum hafa fundizt,
og nægir i því efni, að benda á afskipti stúd-
enta af „sýningarmálinu11, kosningu í bókmennta-
félagsstjórnina á siðastl. vori, o. fl.'*
Og að þvi er loks snertir „flónskuna11, munu
þeir verða fleiri, er telja hana Jóns megin, eins
og háttalag hans er orðið, og er vissulega sárt
að sjá, hversu góðir hæfilcikar fara þar i ,.hund
og kött“.
A hinn bóginn eiga ísl. stúdentar í Kaup-
mannaböfn þakkir skyldar fyrir það, hve ræki-
lega þeir hafa vítt þann ósóma. að rita greinar
i íslenzk blöð á dönsku, og breiða á þann hátt
út óhróður i Danmörku um íslenzka kjósendur,
eins og „Reykjavíkin“ hefir leyft sér að g.jöra.
Prestskosning
er nýlega um garð gengin í Torfastaðapresta-
Einn þeirra, er atkvæði greiddu ályktun
stúdentafélagsins, sem birt var í síðasta nr.
„Þjóðv.“, var hr. Boqi Th. Melsted sagnfræðing-
ur aldavinur stjórnarflokksins hér á landi.
. Ritstj.
kalli í Árnessýslu-prófastsdæmi, og hlaut kosn-
ingu cand. theol. Eirikur Stefánsson, er hlaut 41
atkvæði, af 67, er á kjörskrá voru,
Vinnulijúaverðlaun.
Landbúnaðarfélagið hefir veitt 16 vinnubji'ium
verðlaun. — Verðlaun þessi voru bundin því skil-
yrði, að hjúið hefði í 15 ár verið í sömu vist-
inni, eða eigi víðar, en á tveim heimilum, og
voru umsækendur alls 126, enda þótt hærri verð-
launin væru að eins 15 kr., en 10 kr. hin lægri.
Verðlaunin voru, að því er kvennfólkið snerti,
silfurskeiðar, og keyri, en karlmennirnir
fengu göngustafi, með ártali og fangamarki.
Því miður er fé það, er félagið hafði til um-
ráða i þessu skyni, allt of litið.
Bessastaðir 21. des. 1905.
Tíðarfarið afar-óstöðugt og stormasamt, og
stórfelldar rigningar, öðru hvoru, eða kafaldshriðir.
„Vesta“ kom loks frá útlöndum 14. þ. m.,
og hafði komið við á Austfjörðum, svo sem til
stóð. — Á leiðinni frá Austfjörðum hreppti hún
versta veður, svo að hún var fimm sólarhringa
þaðan til Reykjavíkur, og má því geta nærri,
að ferðalagið hafl verið miður skemmtilegt fyr-
ir farþegjnna, er voru alls nm 80, er til Reykjn-
víkur komu, flest sunnlenzkir sjómenn, og kaupa-
fólk, sem dvalið hefir eystra.
„Vesta“ er ófarin enn til útlanda.
Með „Lauru“ tóku sér far til útlanda 12. þ.
m.: Kaupmennirnir B/ör«Salþm. Kristjánsson og
Thor Jensen, bakari E. Jensen, veitingamaður
Júlíus Jörgensen, og Asgeir verzlm. Gunnlögsson.
Leikfélag Reykjavíkur lék 17. þ. m. leik-
ritið „John Storm“, sama leikinn, sem sýndur
var þar í fyrra vetur.
íbúnr Reykjavikurkaupstaðar mega nú telj-
ast 0 þús. — Við manntalið, er fór fram 1. nóv.
síðastk, töldust þeir alls 8973; en þá voru nokkr-
ir fjarverandi.
Kvennl'éliig í Reykjavík, er „Hringur“ nefn-
ist, lék nokkur kvöld í síðastl. viku mokkra
| smáleiki í Breiðfjörðs-leikhúsinu, og er ágóðinn
I ætlaður til styrktar berklaveikum. — Skemmt-
un þessi þótti takast mikið vel, og var því
fjölsótt.
Jeg hefi, síðan jsg var 25 ára gam-
all, þjáðst af svo illkyniiTðn maga>
kveli, að jeg gat nálega engan mat
þolað, og enga hvild fengið um nætur,
svo að jeg hefi verið nálega óvinnufær.
— Enda þótt jeg leitaði læknishjálpar,
varð ástand rnitt stöðugt verra, og jeg
haf ði þegar sleppt allri von um bata, er
eg tók að reyna Kina-lífs-elexír Valdimars
Petersen’s. — En við þær tilraunir er
jeg orðinn alheill heilsu, og hefi fengið
aptur matarlyst mina. — Síðan hefi eg
jafnan haft eina flösku af Kina-lifs-elexír
á heimili mínu og jeg álít hann vera
bezta lnismeðalið, sem til er.
Nakskov h. 11. des. 1902.
Christopli Hansen
hestasali.
Kína-lífs-elexírinn er að eins ekta,
þegar á einkennismiðanum er vöru merk-
ið: Kínverji, með glas í hondi, og nafn
verksmiðjueigandans Valdimars Petersen’s
i Friðrikshöfn-Kaupmannahöfn, á samt
innsiglinu LTi i grænu lakki á flösku-
stútnum.
180
á sxipinn, og eigi annað sjáanlegt, en að hræðsla hans
væri alveg horfin.
Harrington leit öðru hvoru til hans, og kenndi auð-
sjáanlega í brjósti um hann. „Það hafa verið örðug veikindi,
hr. Duckworth“, mælti hann.
„Jú“, svaraði Duckworth. „Jeg fékk liðagigt viku
fyrir jólin, og það munaði minnstu, að eg kæmist eigi
aptur á fætur; en verst er, hve veikindin hafa lagzt ílli-
lega á hjartað, og var jeg þó ekki taugaveikur áður, en
hló að þeim, sem það voru, enda var það nú hentara, að
vera ekki hjartveikur í Kaliforniuu.
Harrington varð sýnilega mjög eptirtektasamur, er
Kalífornía var nefnd.
„Eruð þér kunnugur í Kaliforníu ?“ spurði hann;
„þangað hefi eg einnig sótt fé mitt. — A hvaða svæði
voruð þér þar?u
„Jeg var þar einkum fram með Sierra Gravanca“,
svuraði Duckworth. „Þekkið þér það hérað?“
„Eins vel, eins og jeg þekki sjálfan mig“, mælti
Harrington. „Þar hafði jeg einu sinni nær drepið mig. —
En slcppum því í kvöld; það er fráleitt hollt fyrir taug-
ar yðar, að tala um slikar sakir. — En reyuduð þér mik-
ið á yður i Kaliforniu?“
Duckworth hugsaði sig ögn um, og svaraði síðan.
„Já, töluvert; en það fékk þó eigi svo mjög á mig, sem
annað, er fyrir mig kom. Fyrir nokkrum árum var
eg svo óheppinn, að baka mér hatur vitfirrings, sem eg
hvorki þekkti, né veit, hvað heitir. — Hann elti mig
til Norðurálfnnnar, til að reyna að myrða mig, og hefði
•Gilroy, vinur minn, þá eigi borgið lífi mínu, hef'ði honuro
177
Nú, en það væru auðvitað dimmir blettir í lífi flestra
manna.
Meðan er Duckworth var í þessum hugleiðinguro,
biðu hinir hans í reykingasal gistihússins.
Enda þótt þar væri margt um manninn, hafði þeim
þó tekizt, að fá herbergi sér, þar sem miðdegisverðurinn
átti að vera reiddur innan fórra mínútna.
Herbergi þetta var á fyrsta lopti, með gluggsvölum,
er sneru út að sjónum.
Mannmergðin í reyksalnum hafði slæm áhrif á Duck-
worth, og mælti hann því: „Komum strax út, og setj-
umst á gluggsvalirnar“.
Það var svalt, og hressandi, úti á gluggsvölunum,
en þó kyrrt veður.
En skömmu eptir það, er þeir voru seztir þar, heyrðu
þeir, að einhver átti tal við veitingaþjóninn inni í borð-
stofunni, atyrti hann, og krafðist þess, að fá að tala við
gestgjafann sjálfan.
„Það er einhver, sem vill ná i herbergið okkar“,
mælti Herríes. „Auðvitað einhver af þessum Ameríku-
rnönnum, sem yfir öllu vilja gapa“.
Lit.lu siðar sáu þeir mann einn, háan, með alskegg,
standa fyrir framan arininn, og eiga tal við gestgjafann.
Það var auðseð á öllu fasi hans, að hann var mennt-
aður maður, en að hann var reiður, út af einhverju.
„Sé það misskilningur, þá er það yður að kenna“,
niælti hann. „Jeg bað um herbergi þetta í morgun, og út-
kljáði það að öllu leyti við veitingaþjóninn. —Jeg borg-
aði miðdegisverðinn fyrir fram, til þess að þetta væri á-
reiðanlegt, og þó að komu vina minna frá Paris hafi seink-
að, breytir það eigi máli. — Herbergið er mér leigtu.