Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 10.04.1906, Blaðsíða 7

XX. 16.—17.
Þ JÓÐYILJIJSN .
67
Til iieirra er Yil]a panta sér öl og Tín.
Sé vínverziun Ecii. S í^órarinssoiiar
send borgnn íyr*ir*íraxn9 [):i sendir liún vörurnar far*mg-jnlclsír*ítt, eí pönt-
unin nemur eigi minna en 13 Irr'órirrm.
Ðen norske Fiskegarnsíaiorik,
Ghristianía,
leiðir athygli nrnnna að hinum nafnkunnu netum sínum, síldarnótum og hring-
nótum.
Umboðsmaður fyrir Island og Færeyjar:
h.. Lauritz Jensen.
Enghaveplads Nr. 11.
Kjöbenhavn V.
Hafið hugiast
að vínverzlun Ben. S. Þórarinssonar er á Eaugavegi 7, og að
þar fæst ávalit „fuselfritu kornbrennívín, heiisnUótar* brcnnívin.
SínvGízlun Ben. S.
nóra rinssonar fær
ávallt góð vín, getur bezt fullnægt
flestra kröfurn að ver*ði og gœð-
rru .
Vér, sem hér ritum nöfn vor undir,
höfum keypt, og hagnýtr oss, Kína-lífs-
elexír hr. Valdemars Petersen’s og erum
svo ánægð nieð hann, að það gefur oss
tilefni til þess, að láta viðurkenningu vora
opinberlega í ljósi, að því er ágæti þessa
framúrskarandi bitters snertir. Hann er,
í s nnleika talað, bezti, áhrifamesti, og
rnost styrkjandi heilsubitter, sem til er
og hefir i fullum mælí þá kosti til að
'oera, er menn geta óskað, og heimtað,
að ágætasti bitterinn hafi.
Af tilliti til náunga vorra, bæturi vér
því við, að Kína-lífs-elexírinn ætti ekki
að vanta á neinu heimili.
Marie ÐahJ. — J. Andersen. — Laust
BemLen. Laust Níelsen, Lyngby.— P. Mörlc,
Dover. — Peder Níelsen, umsjónarmaður
í Agger. — Níéls Christensen, Jestrup. —
Ekkia Chr. Jósephsens í Koldby. — Ihom_
as Chr. Andersen, Helligsöe — Níels Ole.
sen, Sinnirup. — Mariane Andersen, Dover.
— Poul Slœt, Ginnerup. — Jesper Mad-
sen, Uefs. — M. Jensen, Ginnerup. —
Marthín Petersen Bjergt/aard, Hurup. — J
Svendhorg, Dover. — Peder Thygesen, Yd-
by. — Jens Hommelse, Dover. — Peder
Kjœr, Ginnerup. — Anders Ðahlgaard
Nieh-en, Mads Christensen, Vesterby og
J. K. P, Friksen í Dover.
SíenÉorer
ofnar og eWavéiar.
Það er viðurkennd að vera bezta var-
an, sern til er á markaðinum, og fást
með einföldum frágangi, eða jafn vel í
skrautlegasta búniugi. — Magazín-ofnar,
Circulations-ofnar, og reykbrennslu-ofnar.
— Eldavélar, til að múra upp, eða fritt
standandi sparnaðar-vélar. — Vinna, og
efni,af beztu teguad, og verðið hið ódýrasta.
Biðjið um sýnisbók, sem þá er send
ókeypis.
Einbaútsala i Kaupmannaköfn:
Raadhuspladsen. Nr. 36.
68
yðar, að rita nöfn okkar í gistibókina, eins og passinn
hljóðar, og er eg þá hér i Rússlandi, sem kona yðar.
Orlögunum ráðið þér!“
Fátið, sem var á kenni, og roðinn í kinnuin hennar,
gerði hana enn yndislegri, en áður, svo að jeg gleymdi
alveg, hve hart. hún hafði leikið mig.
Hvernig gat eg fengið það af mér, að ofurselja
þessa ástúðlegu kvennveru i hendur rússneska lögreglu-
liðsins? Yar það samboðið mér, Ameríkumanninum?
Engan veginn, og mælti eg því hvatlega:
„Gott og vel! Eg rita nöfn okkar í gestabókina, og
tel yður vera konu mina!“
„Og — og — þykir yður það þá ekki leiðinlegt,
að jeg skuli ekki vera konan hans Dick Gaines,”, mælti
hún, og leit þá svo einstaklega hýrlega til min, að mór
ver öllum lokið, og vissi hvorki i þenua h«jim, né
annan.
„Nei, guði só lof, að þér eruð ekki kona vinar míns!11
svaraði jeg, og lagði svo mikla áherzlu á orðin, að hryll-
ingur fór um hana.
I sama augnabliki var barið að dyruin, og ritari
gistihússins kom inn, til þess að fá að líta á passann
okkar, og láta mig rita nöfn okkar á geataskrána.
Jeg ritaði oickur þar, sem lijón.
En er ritarinn var farinn, hallaði Helena sór upp
að svefnherbergishurðinni, og var nú i meira lagi rogg-
in á svipinn.
En svo var, sem hún breyttist aptur skyndilega,
og yrði afar-barnaleg.
„Nú, er þér vitið, að jeg er ekki frú Dick Gaines,
65
„Mér er þá sama, hver þér eruð!“ svaraði jeg, nen
nafn konunnar minnar notið þór ekki lengur!“
„Þér fyrirgefið — hér í Rússlandi hefi jeg rétt til
þess!“ hvislaði hún, all-alvörugefin, en þó fremur döpur.
„Frá þvi augnabliki, er þér komuð mér yfir landamærin,
sem konu yðar, verð eg talin kona yðar, eptir rússnesk-
um lögum. Og eina ráðið, til þess að hlifa konunni yðar
við þeirri sorg, sem það myndi baka henni, ef hún frétti
það, sem gjörzt hefir, það er, að jeg haldi áfram að vera
konan yðar, meðan við dveljum i Rússlandi, enda er það
og eina ráðið til þess, að þór fáið að sjá konuna yðar
aptur, þvi að ef við verðum hneppt í varðhald i dag, þá
fær umheimurinn engar fregnir af yður. Þér eruð þá
horfinn! Ekkert getur frelsað yður, nema þögnin!“
„Afsakið“, mælti jeg, og reyndi að bera mig sem
mannalegast. nJeg veit annað ráð.“
_Og hvða er það?“
„Jeg geng ofan í skrifstofu gistihússins, og segi
lögregluliðinu til yðar.“
„En hvað þér eruð djarfur, og riddaralegur! Til
þess að frelsa yður, ætlið þér að ofurselja kvennmann,
sem flúið hefir á yðar náðir!“, mælti hún, og lýsti sér
gremja, og reiði, i röddinni. „Þetta ætlið þér að gera
— og eruð þó frá Amerihu, þar sem karlmennirnir monta
mest af því, hve riddaralega þeir beri sig gagnvart
kvennfólkinu! Þér!“
Síðan fór hún að reyna, að telja mér hugbvarf, og
mælti, með skjálfandi röddu:
„Jeg hefi að eins kynnzt yður í tvo daga, en jeg
þekki yður þó svo vel, að eg veit, að slík breytni er
fjarri skapi yðar.“