Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 10.04.1906, Blaðsíða 8

68
Þ JÓBVTLJINN.
XX. 16.-17.
’V’erzlllIl Ben.S.ÞÓnr.
inssonar hef i r marsibi'eyttar
vörnr, getur allt af fyJgt með í allri
skynsamlegri verzlunarkeppni-
er aihJ óev Seóste.
frgggið !íf íjða: og eiguir!
(Jmboðsmaður fyrir „Btar", og „Union
Assurance Society“, sem bezt er að skipta
við, er á Isafirði
„Perfect“.
Það er nú viðurkennt, að „Períect“ skilvindan er bezta skilvinda
nútimans, og ættu menn því að kaupa nana fremur, en aðrar skilvindur.
„PEBFECI11 strokkurinn er bezta áhald,
ódýrari, einbrotnari og sterkari, en aðrir strokkar.
„PERFBCT“ smjörhnoðarann ættu menn að
reyna.
„PKlt h’PCT“ mjólkurskjólur og mjólkurflutn-
ingsskjólur taka öllu fram, sem áður hefir þekkzt í þeirri
grein. Þær eru pressaðar úr einni stálplötu, og leika ekki
aðrir sér að því, að inna slíkt smíði af hendi.
Mjólkurskjólan síar mjólkina um leið og mjólkað er
í fötunaj er bæði sterk og hreinleg.
Ofan nefndir hlutir, eru allir smíðaðir hjá
Bunneister & Wairx,
sem er stœrsta verksmiðja á norðurlöudum, og leyesr
engin verksmiðja betri smiði af hendi.
Fæst hjá útsölumönnum vorum, og hafa þeir «in«ig
nægar birgðir af varahlutum, sem kunna að bila i skilvindunum.
ITtsölumenn: Xaupmennirnir Gunnar Gunnarsson, Reykjavik, Lefolii á
Eyrarbakka,“Halldór i Vík, allar Grams verzlanir, allar verzlanir Á. Ásgeirssonar,
Magnús Stefánsson, Blönduós, Kristján Gíslason, Sauðárkrók, Sigvaldi Þorsteinsson,
Akureyri, Einar Markússon, Ólafsvík, V. T. Thostrups Eftf. á Seyðisfirði. Fr. Hall-
grímsson á Eskifirði.
EINKASALI EYRIR ÍSLAND OG FÆREYJAR:
Guðm. Bergsson.
Jakob Gunnlögsson,
PRENTS MIÐJA ÞJÓÐVILJAN'.S.
66
Að svo mæltu Jagði hún höndina á bandlegg mér,
og er eg SDeri mér undan, til þess að fiýja hina töf'r-
andi fegurð hennar, brosti hÚD, og mæiti:
„Jeg hefi og þegar gjört yður þetta ómögulogtu.
„Ómögulegt! Hvernig?“
„Það myndi korna illilega upp um yður“,svaraði hún.
„Með fals-passa hafið þér hjálpað mér, til að komast yfir
landamærin, sem konu yðar, og þér hafið sagt Petroff
ofursta, og fleiri embættismönnum, að eg sé konan yðar.
— I gistihúsinu í Wihia hafið þér enn fremur ritað mig
í gistibókina, sem konu yðar, og Palitzen, furstafrú, og
venzlameDn yðar, telja mig vera konu yðar.“
„Þér hafið og“, mælti Helena enn fremur „sagt
yfirmanni leynilögregluliðsins, að jeg sé konan yðar!“
„Hvað — eigið — þér við?“, stundi jeg, hálf-
vantrúaður, en þó aíl-örvæntingarfullur.
„Jeg á við Friðiik barón!u mælti hún, all-glettnis-
lega. „Friðrik barón, sem kyssti á hönd mér, og þótti
jeg vera ungleg amma,“
„En, guð hjálpi mér, skyldi hann hafa grunað
nokkuð!“ mælti Helena allt í einu. wNei, það er ómögu-
legt! Hann ldýtur að minnsta kosti að hafa látið blekkj-
ast, er Weletsky heilsaði okkur alúðlega, og kannaðist
við mægðírnar! Og hveruig ætti hann að gruna mig,
stúlku vesaJinginn? En leynið, að segja þessum vini
yðar söguna um Diek Gaines, og vitið, hvort liann telur
yöur þá siklausan!"
„Bölvaður veri Dick Gaines um tima og eilífðD
rgeip eg nú fram í.
„Amælið eigi gömlum víni yðar!“ mælti hún, ail-
hæðnislega. „Fyrirgefið veslings Dick, þó að jeg hafi
67
notað nafnið hans, til að friða yður, þar sem þér ella
kynnuð að hafa stofnað mér í glötun, er við vorum við
landamærin.“
„Áður en jeg lagði af stað frá París, þekkti eg
nokkurn veginn æfisögu yðar, þó að eg þekkti Dick, há-
skólabróður yðar, að eins að nafni“, mælti Helena enn frem-
ur. „Og þess vegna komst eg í vandræði, er þér fóruð
að inna mig eptir systur Dick’s; og þegar þér spurðuð um
ættarnafn mitt, valdi eg mér |í skyndi amerísku ættar-
nöfnin, sem alþekktust eru í Evrópu.“
En er Helena hafði þetta mælt, stundi hún þungan,
og tárin komu fram í augu henni, er hún hvíslaði að
mér:
„Þér megið trúa mér til þess, að það var fastur á-
setningur minD, að troða mér ekki inn á venzlafólk yðar,
en koma mér burt á járnbrautarstöðÍDni, svo að þið Wel-
etsky hittust tveir einir; en er eg sá, hve yfirmaður
leynilögregluliðsins horfði á mig, og. ekki sizt er eg heyrði
hann segja, að jeg væri ungleg amma — þá þorði eg
ekki, að yfirgefa yður, enda myndi skilnaður manns og
konu hafa hlotið að vekja grun, og vegna öryggis okkar
beggja, varð eg því að sætta mig við það, sem hlaut að
vera, og verðið þér þvi að fyrirgeta mér vanvirðingu þá,
er eg hefi bakað yður!“
Þó að hún héldi enn áfram, að tala í hálfum hljóð-
um, varð rödd hennar þó hvassari, er hún mælti:
„Jeg er nú á yðar valdi, og getið þér selt mig í
hendur lögregluliðinu, ef þér víljið, — og bætist þá einn
við, er þola verður svivirðu, pintingar, og dauða, sakir
föðurlandsins. — Að öðrum kcsti verðið þór, þegar menn,
innan fárra miniitna, beiðast þess að fá að sjá passann