Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 27.06.1907, Blaðsíða 4

120
Þjóðviljinn.
XXI., 3a
liSUcnsw
w
CW
O
e-f-
S»

O:
a
*
#★
***
]Y[argarwe
araftió óen Seósté.
7J1
s
. -T«
<1
»
i-í
isa
o"
P
P
cc
œ
3
cr

Otto Monsted
danska sixijörlíki
er bezt.
hald, að það ætti að vera í hverju einasta
húsi á Islandi.
Einkasali fyrir ísland og Færoyjar:
. I o li< >1> Grunnlögsson.
Kaupmannahöfn K.
Heimtið því olíufatnað frá Hansen &
Co. í Friðriksstad hjá kaupmanni yðar.
Aðal-sali á íslandi og Færeyjum.
lauiitz iGnsen
Það er hið handhægasta, nýjasta og
bezta slökkviáhald, sem til er. Með því
hafa á þeim stutta tíma síðan það var
fundið upp verið slökktir 1800 liiis-
brunar. ,Minimaxs hefir þegar
fyrirbyggt skaða og eignatjón, sem nem-
ur miljónum króna.
Ekkert slökkviáhald noma ,fVIini—
maxs þolir geymslu í margra gráðafrosti,
ekkert er eins handhægt, ekkert nema
,>I iriiniíix4 þolir margra ára geymslu
án þess að láta ásjá eða tapa nokkru af
krapti sínum.
jMinímax^ er svo nauðsynlegt á-
Ollufatnaður
lanscn í lo.
jjredriksstad, Hforge.
Verksmiðjan, sem brann í fyrra sum-
ar, heflr nú verið reist að nýju, eptir nýj-
ustu, amerískri gerð.
Verksmiðjan getur því mælt fram með
varningi sínum, sem að eins eru vörur
beztu tegundar.
Enghaveplads Nr. 11.
Kjöbenhavn. V.
Aðgcrðirá úrum og klukkum
haldn á fram á verkstæði Skúla sál.
Eirikssonar undir forstöðu Skúla sonar
hans. Sömuleiðis fást keypt úr og klukk-
ur eins og að undanförnu. i)ll vinna
sérlega fljótt og vel af hendi leyst.
l Prentsmiðja Þjóðviljans.
18
að sér, er bróðir hans dó, og ól drenginn upp, sem sitt-
eigið barn.
Friðrik hafði verið iðinn við skólanám, en þó eigi
skarað fram úr öðrum, og þó að hoaum og föðurbróður
hans bæii opt á milli, var það vanalega út af smámun-
um, og niðurstaðan varð sú, að Friðrik lét jafnan undan.
Hann var orðinn skapferli gamla mannsins svo van-
ur, að hann umbar skaplöst hans með þolinmæði.
En nú var gamli maðurinn dáinn, svo að Musgrave
var orðinn sjálfs sín herra, og orðinn stór-efnaður maður,
því að ekki datt honum annað í hug, en að hann væri
einka-erfingi föðurbróður síns.
Honurn þótti leitt, að þessi hugsun skyldi þegar
vakna hjá sér. — En jafn framt vaknaði og sú hugsun
iijá honum, að nú gæti hann gert alvöru úr þvi, að biðja
Susie Moore.
Þegar leið á daginn, kom Drysdale reotor, til þess
að votta Musgrave hlutteknmg sína.
,Kæri, ungi maður”, mælti hann. „Þér getið ekki
ímyndað yður, hve sárt mér fellur það, að þér komuð um
seinan. — En því mégið þér tráa, að jeg hafði engan
grun um veikindi föðurbróður yðar, fyr en seinni hluta
dags í gær, og þá símritaði jeg þegar til yðar, — en því
miður um seinan. — Hefðuð þér hitt hann í lífi, myndi
hann hafa fyrirgefið yður; jeg efa það alls ekki“.
„í hjarta sínu bygg eg, að föðurbróðir minn hafi
eigi verið inér neitt gramur, éf rétt er skoðað“, mælti
ungi maðurinn, all-forviða _En þó að hann hafi verið
mér reiður, þá er eg þó sannfærður utn, að hann hefir
fyrirgefið mér, áður en haun andaðist.
19
rEf til vill — við skulum vona það“, sagði Drys-
dale, en þagnaði svo skyndiloga.
Að því er arfieiðsluskrána snerti, taldi hann réttast,-
að þegja í bráð, með þvi að eigi var óhugsandi, að farizt'
hefði fyrir, að semja hana, eða að gamli maðurinn hefðí
apturkallað hana á síðustu stundu.
Ilann lét sér því nægja, að fara nokkurum orðurn
um fallvaltleik allra jarðneskra muna.
Þegar rectorinn var farinn, fór Friðrik að fá sam-
vizkubit, út af því, að hann hefði eigi verið föðurbróður
sínum eins góður, eins og har>n hefði átt að vera.
Nú leið að greptruninni, og hafði Friðrik nóg að’
starfa þann tímann, og hugsaði því lítið utn sjálfan sig.
Daginn, sem jarðað var, kom hr. Breffit, og svili
umsjónarmannsins, bróðir konunnar hans sálugu, James
le Breton lávarður, og voru þeir Friðrik, og hann, einu
venzlamennirnir, sem við jarðarförina voru.
Líkfylgdin var fjölmenn, og útfórin mjög viðhafn-
armikil.
En er jarðarforinni var lokið, gat hr. Breffit þe98,
að réttast væri, að fara að lesa upp arfleiðsluskrá hins látna.
1 arfieiðsluskránni var akveðið, að rectorinn og Ja-
mes le Breton ættu að sjá um, að henni væri fullnægt,
og var hvorum þeirra ánafnað hundrað sterlingspund fyr-
ir þann starfa.
Bókasafn sitt, er var mjög mikils virði, hafði hinn
látni ánafnað háskólanum, og enn fremur var ákveðið a&
Williams, ráðskonan, og nokkur hjú önnur, skyldu fá á-
kveðnar fjárupphæðir árlega meðan þau lifðu.
Hr. Breffiit þagði svo stnudarkorn, unz hann stundi,
og las upp: „bróðursyni mínum Friðriki Musgrave gef eg